Αντώνης Καρπετόπουλος: Μέτριοι, αλλά πάντα Ιταλοί

Το παιγνίδι Ιταλία – Κροατία (1-1) είναι πιθανότατα το πρώτο αυτού του Euro που θα βρει χώρο στο ντουλαπάκι των αναμνήσεων μας, όχι γιατί ήταν ένα καταπληκτικό ματς, αλλά γιατί αποδείχτηκε ένα σπουδαίο θρίλερ. Και να αποκλειστούν οι Ιταλοί από τους Ελβετούς το επόμενο Σάββατο στο Βερολίνο, όπου και θα γίνει το παιχνίδι τους για τους 16, την ιστορική αποστολή τους κατά κάποιο τρόπο στο Εuro2024 την εκπλήρωσαν. Ιστορική αποστολή στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν προφανώς το να αποκλείσουν την μεγάλη Κροατία του Λούκα Μόντριτς συμμετέχοντας στην συγγραφή του επιλόγου μιας σειράς μεγάλων κατορθωμάτων της, μεταξύ των οποίων θα ήταν και η χθεσινή νίκη της αν δεν συνέβαινε ό,τι συνέβη στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού. Η αποστολή των Ιταλών είναι να αφήνουν πάντα στις διοργανώσεις που παίρνουν μέρος μία ιστορία από αυτές που μένουν αξέχαστες κυρίως γιατί η επανάληψη τους δημιουργεί μία ακατανόητη διάσταση – σχεδόν μαγική. Η Ιταλία θα μπορούσε να έχει πάρει την «ισοπαλία- πρόκριση» απέναντι στους Κροάτες με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Θα μπορούσε να έχει προηγηθεί στο πρώτο ημίχρονο, όταν και ήταν κομμάτι καλύτερη, και να δεχτεί την ισοφάριση στη συνέχεια από μία Κροατία που στην επανάληψη σαφώς ανέβηκε. Θα μπορούσε επίσης με τον Ντοναρούμα ξανά σε σπουδαία βραδιά να κρατήσει το 0-0 και να περάσει και κανείς να μη θυμάται το τι ακριβώς έγινε. Θα μπορούσε τέλος να προκριθεί ακόμα και με ήττα. Αυτό μάλιστα θα μπορούσε να συμβεί χωρίς κάποιου είδους μεγάλη αγωνία: θα αρκούσε απλώς απόψε οι Αγγλοι να κερδίσουν τους Σλοβένους και η δουλειά θα είχε γίνει, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα ταίριαζε στους Ιταλούς.

Αλλαξε πολλά, αλλά..

Οι Ιταλοί υπάρχουν για να προκρίνονται με τον τρόπο τους και ο τρόπος τους είναι ένας. Πρέπει αρχικά να πείσουν την ανθρωπότητα ότι τελειώσανε, να δημιουργήσουν ένα είδος χαράς σε όποιον τους μισεί για λόγους δικούς του και να επιστρέψουν από την κόλαση τη στιγμή που όποιος τους γνωρίζει αρχίζει να αναρωτιέται πως διαβόλου θα τα καταφέρουν, όντας βέβαιος ότι αυτό με κάποιο τρόπο θα συμβεί. Ό,τι έκανε χθες ο Τζακάνι στο 98’ το έχει κάνει ο Τότι με την Αυστραλία το 2006, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο με την Νιγηρία το 1994, ο Κιέζα κόντρα στους Αυστριακούς στο προηγούμενο Euro, κι αυτούς τους θυμάμαι χωρίς να ψάξω καθόλου. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα δεν είναι το γκολ στο τέλος: είναι ολόκληρο το story.

Οι Ιταλοί και απέναντι στην Κροατία έδειξαν περισσότερο τα ελαττώματά τους παρά τις δυνατότητές τους. Ο Λουτσιάνο Σπαλέτι άλλαξε πολύ την ομάδα και για πρώτη ίσως φορά στο τουρνουά φάνηκε να έχει μελετήσει και ο ίδιος τις ανάγκες του αγώνα. Αυτή τη φορά ξεκίνησαν ο Νταρμιάν στα δεξιά για να καλύπτει τον Ντι Λορέντσο που στο ματς με την Ισπανία απέναντι στο Νίκο Γουίλιαμς χρειάστηκε μισό κουτί από δραμαμίνες, και βρέθηκαν στην επίθεση ο Ρετέγκι και ο Ρασπαντόρι – κυρίως άλλαξε το σχήμα αφού ο Σπαλέτι παρουσίασε μια Ιταλία που έπαιζε κάτι σαν 3-5-2 προσέχοντας ωστόσο στη φάση της άμυνας να μην γίνονται πέντε οι αμυντικοί ώστε να μην αδυνατίζει η μεσαία γραμμή.

Ενα λεπτό Μόντριτς

Αυτές οι αλλαγές του Ιταλού προπονητή είχαν ως συνέπεια να προκύψει μια κάπως πιο ελκυστική στο μάτι Ιταλία στο πρώτο ημίχρονο. Μετά από μια καταπληκτική επέμβαση του Ντοναρούμα στο σουτ του Σουσιτς στο 5΄ του ματς, οι Ιταλοί έδειξαν να πατάνε καλύτερα στο γήπεδο και είχαν και τις ευκαιρίες τους με τον Μπαστόνι, τον Πελεγκρίνι και τον Ρετέγκι. Παρόλα αυτά η δυσκολία τους στο γκολ, σε συνδυασμό με την βελτίωση της Κροατίας στο δεύτερο ημίχρονο (χάρη και στο πέρασμα του Μπούντιμιρ στη θέση του Πάσαλιτς που έκανε το 4-3-3 του Ντάλιν πιο λειτουργικό) έφτανε για να βρεθούν κάτι δευτερόλεπτα από μια ήττα που θα τους έβαζε σε περιπέτειες. Η Κροατία, το ‘γραφα και χθες, είναι μια ομάδα ηρώων και ως τέτοια θα καταχωρηθεί στην ποδοσφαιρική ιστορία. Μια τέτοια ομάδα δεν θα μπορούσε να αποχαιρετήσει την διοργάνωση χωρίς να κάνει κάτι δικό της. Το γκολ με το οποίο προηγήθηκε στο 52΄ έρχεται ως συνέπεια μιας πίεσης που ασκεί από το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Είναι κι αυτό από μόνο του ένα κεφάλαιο στην μεγάλη ιστορία του Λουκά Μόντριτς – ενδεχομένως το τελευταίο της. Ο άσος της Ρεάλ Μαδρίτης αναλαμβάνει να εκτελέσει ένα πέναλτι στο 51΄(πέναλτι αστείο που παραχωρεί ο Φρατέζι που μόλις έχει μπει στο ματς σταματώντας τη μπάλα με το χέρι σε ένα αδύναμο σουτ) αλλά ο Ντοναρούμα θα τον νικήσει επιβεβαιώνοντας ότι είναι ο πιο φορμαρισμένος τερματοφύλακας του Euro. Πενήντα δευτερόλεπτα όμως αργότερα, και πριν καλά καλά σταματήσουν τα πανηγύρια της ιταλικής εξέδρας για το κατόρθωμα του Τζίτζι, ο Μόντριτς θα βρεθεί απέναντι του μετά από ένα ριμπάουντ και θα στείλει τη μπάλα στα δίχτυα για να γίνει ο μεγαλύτερος σε ηλικία ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει ποτέ στην ιστορία των τελικών του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος – εν αναμονή βεβαίως του γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο που κάποια στιγμή θα το δούμε.

Θεοί και διάβολοι

Μετά το 0-1 οι Ιταλοί αναλαμβάνουν τον έλεγχο του αγώνα και ο Σπαλέτι προσπαθεί με ό,τι έχει να βοηθήσει την επίθεση του να βρει ένα γκολ πρόκρισης, ενώ στα μετόπισθεν σχεδόν μόνος ο ηρωικός Καλαφιόρι προσπαθεί να κρατήσει τους Κροάτες. Οι Ιταλοί δεν κάνουν πολλά. Η αντίδραση τους έχει μάλλον κάμποση σύγχυση. Αλλά είναι Ιταλοί. Στο 99’ κι ενώ το παιχνίδι μοιάζει να έχει τελειώσει ο Καλαφιόρι, που έχει προωθηθεί με κάποιο τρόπο (περίπου κάνοντας τσουλήθρα) θα περάσει την μπάλα στον Τζακάνι και ο μοναδικός εκπρόσωπος της Λάτσιο στην αποστολή των Ατζούρι θα βάλει τον γκολ της ζωής του υπενθυμίζοντας στον προπονητή του ότι είναι καλύτερος παίκτης από διάφορους που έχει δοκιμάσει στη θέση του και ότι κακώς ακόμα και χθες τον θυμήθηκε μόλις στο 82΄. Η κάμερα δείχνει τον Μόντριτς, που ο Ντάλιν έχει αποσύρει από το παιχνίδι ελπίζοντας ο αντικαταστάτης του Μάγερ να του δώσει τρεξίματα – λάθος του. Ο μεγάλος αρχηγός της Κροατίας παρακολουθεί το ιταλικό πανηγύρι έχοντας ζωγραφισμένη την έκφραση «τι σου κάνανε Θεέ μου;» στο πρόσωπο του. Δε φταίει σε τίποτα ο Θεός. Ενδεχομένως κάποιες ευθύνες έχει ο διάβολος αλλά με τους Ιταλούς κι αυτός πρέπει να τα ‘χει χαμένα.

Ο Σπαλέτι πήρε την ισοπαλία που έψαχνε έχοντας καλύτερο τον Ντοναρούμα, καλούς τους Καλαφιόρι και Μπαστόνι και υποφερτούς όσους ήρθαν από τον πάγκο. Δεν υπάρχει φυσικά καμία αποθέωση. Το συμπέρασμα και των συμπατριωτών του είναι ότι η ομάδα του δεν μπορεί να πάει μακριά – στα ιταλικά social έγινε πανηγύρι, η Gazzetta dello Sport είχε τίτλο «Πρόκριση χωρίς δόξα», ο Αρίγκο Σάκι έβγαλε ήδη το συμπέρασμα πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν η Ιταλία φοβάται τόσο πολύ. Αλλά αν κάτι έχει αλλάξει είναι ότι χθες βράδυ οι Ιταλοί θύμισαν ότι είναι Ιταλοί. Είναι μέτριοι, αλλά Ιταλοί. Και αν αποκλειστούν θα αποκλειστούν μόνοι τους έχοντας εξαντλήσει κάθε πιθανότητα για θαύματα. Αν μία πιθανότητα υπάρχει, η ιστορία του λέει πως θα την κυνηγήσουν.

Οι Ισπανοί όπως το 2008

Μπροστά στο ψυχόδραμα Ιταλία – Κροατία (1-1), το ματς της πρώτης Ισπανίας με την Αλβανία (1-0) ήταν μια προπόνηση των Ισπανών και τίποτα παραπάνω. Ο Ντε Λα Φουέντε παράταξε την δεύτερη ενδεκάδα (που είναι γεμάτη από μια χαρά παίκτες…) ο Φεράν Τόρες βρήκε ένα γκολ μόλις στο 13΄, οι Ισπανοί ξεμούδιασαν κάνοντας γύρω στο ένα εκατομμύριο πάσες αλλά ήθελαν και να κερδίσουν γιατί με τρεις νίκες πέρασαν και το 2008 και πήραν το τρόπαιο στο τέλος. Οι Αλβανοί που κατά τ’άλλα ήθελαν νίκη για να προκριθούν ήταν ευχαριστημένοι γιατί έχασαν αξιοπρεπώς. Δεν μου κάνει εντύπωση. Ο αξιοπρεπής αποκλεισμός για μια ομάδα που βρίσκεται μόλις για δεύτερη φορά στα τελικά του Euro μπορεί να είναι κι αυτός ένας στόχος. Μην κρίνετε για να μην κριθείτε, που λένε…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News