Α. Καρπετόπουλος: Τα τρελά δάκρυα του Κριστιάνο Ρονάλντο

Oι εικόνες με τα δάκρυα του Κριστιάνο Ρονάλντο μετά το χαμένο πέναλτι κόντρα στους Σλοβένους είναι ήδη απ’ τις πιο εμβληματικές του Euro. Λίγο-πολύ παντού στην Ευρώπη γράφτηκε το πολύ γνωστό «ακόμα κι οι πλούσιοι κλαίνε» – τίτλος ενός παλιού μεξικανικού σίριαλ που παίχτηκε κάποτε και στην ΕΡΤ.

Ο Πορτογάλος άσος φάνηκε όχι απλώς να κλαίει, αλλά έτοιμος να καταρρεύσει στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης της αναμέτρησης της Πορτογαλίας με τη Σλοβενία μετά το πέναλτι που του έπιασε ο μεγάλος Ομπλακ.

Στη συνέχεια, όμως, όλος ο κόσμος είδε τη γιγάντια χαρά του για την πρόκριση στα προημιτελικά, που επιτεύχθηκε μετά τη διαδικασία των πέναλτι. Στην οποία σκόραρε πρώτος.

Δεν ξέρω αν ήταν κακός ο Ρονάλντο στο ματς με τη Σλοβενία, όπως λέγεται. Εγώ είδα έναν παίκτη 39 χρόνων που προσπάθησε με κάθε τρόπο να σκοράρει: με κεφαλιά, από φάουλ (τρεις φορές επαναλαμβανόμενα), με διαγώνιο σουτ: απλώς η μπάλα δεν ήθελε να μπει.

Αν συγκρίνεται με τον προ οκτώ χρόνων Ρονάλντο, που πήγε την Πορτογαλία στον τελικό, στο Παρίσι, ήταν όντως χειρότερος. Αν κρίνεις την απόδοσή του με βάση τα όσα λογικά μπορεί, δεν ήταν χειρότερος απ’ τον Μπερνάρντο Σίλβα και τον Μπρούνο Φερνάντες, παίκτες νεότερους. Βέβαια το γκολ τού είναι εμμονή, βασικός στόχος. Αλλά πότε δεν του ήταν;

Τα 39 χρόνια φαίνονται: τα «χρυσά» του χρόνια είναι πίσω. Απ’ την άλλη, το μυαλό που έχει στο κεφάλι λειτουργεί: το μυαλό του είναι που τον καταπιέζει. Οταν η Πορτογαλία στο τρομερό γήπεδο της Φρανκφούρτης κέρδισε πέναλτι δεν έγινε καμία συζήτηση για τον εκτελεστή: η προτεραιότητα ήταν του Ρονάλντο.

Ομως απέναντι ήταν ο Ομπλακ και μία εκτέλεση που έπρεπε να είναι διαδικασία έγινε ψυχόδραμα. Ο Ομπλακ τον είχε μελετήσει και τον περίμενε. Το παράξενο δεν ήταν η επέμβαση: ήταν ότι με το ματς να έχει ακόμα δεκαπέντε λεπτά και μία διαδικασία πέναλτι, ο Ρονάλντο έμοιαζε απελπισμένος εγκαταλείποντας τον εαυτό του σε κλάματα. Η σκηνή με τα χτυπήματα στον ώμο του και τις αγκαλιές των συμπαικτών του είναι μοναδική. Κυρίως διότι το παιχνίδι δεν έχει λήξει.

Η συνέχεια έκανε όλο αυτό το σκηνικό οδύνης του Ρονάλντο ακόμα πιο παράξενο. Ο τερματοφύλακας Ντιόγκο Κόστα κρατά ζωντανή την Πορτογαλία με μία υπέροχη απόκρουση στον ταλαντούχο Σέσκο και το ματς πάει στα πέναλτι. Εκεί ο CR7 είναι ο πρώτος που εμφανίζεται επί τόπου. Ενας άλλος θα προτιμούσε να είναι ο τελευταίος, έχοντας και λίγο στο μυαλό του ότι μπορεί να μη χρειαστεί να το εκτελέσει. Ενας άλλος θα κρυβόταν ή θα φοβόταν. Ο Ρονάλντο όχι.

Είναι νομίζω φανερό πως τον οδήγησε να εκτελέσει το πρώτο πέναλτι το ίδιο το κλάμα του: ένα είδος λειτουργικής ανακούφισης, αληθινής εκτόνωσης. Το πέναλτι αυτή τη φορά είναι άψογο. Ο Ομπλακ νικιέται. Ο Ντιόγκο Κόστα κάνει τα υπόλοιπα, σώζοντας «τρία στα τρία»: η Σλοβενία είναι εκτός, οι Πορτογάλοι στα προημιτελικά, κόντρα στη Γαλλία. Αλλά μετά το τέλος του ματς αυτά είναι υποσημείωση: πάλι το θέμα είναι ο Ρονάλντο.

«Ποτέ δεν είχα αμφιβολίες για το γεγονός ότι θα έπρεπε να είναι ο πρώτος που θα εκτελέσει πέναλτι κι όταν του το ζήτησα είπε ναι» εξήγησε ο προπονητής Ρομπέρτο Μαρτίνεθ μετά τον αγώνα. «Ο Κριστιάνο είναι ο αρχηγός μας κι ήμουν 1.000% σίγουρος ότι θα μπορούσε να μας δείξει τον δρόμο. Σήμερα (σ.σ. προχθές) έδειξε την ανθρώπινη και συναισθηματική του πλευρά. Δεν τα παράτησε ποτέ. Η όλη του συμπεριφορά είναι σαν να μας λέει «μη φοβάστε την αποτυχία». Εχει τεράστια προσωπικότητα και πολύ μεγάλους ώμους για ν’ αντέξει το βάρος της πίεσης μιας ολόκληρης χώρας» προσθέτει.

Χωρίς να έχει άδικο δεν εξηγεί αυτό που είναι το αληθινά εντυπωσιακό: όχι ένα κακοχτυπημένο κι ένα καλοχτυπημένο πέναλτι, αλλά τα κλάματα μολονότι το ματς δεν έχει χαθεί.

Πολλοί, μεταξύ των οποίων και το BBC, δεν έδειξαν να συγκινούνται τόσο με την αντίδραση του Ρονάλντο. Το βρετανικό κανάλι τον «πίκαρε» με μία λεζάντα που προκάλεσε σάλο στα social media. Συγκεκριμένα όταν έδειξε σε επανάληψη το πέναλτι έβαλε τη λεζάντα “Misstiano Penaldo” – το λογοπαίγνιο είναι τόσο κακό που δεν μεταφράζεται.

Θύμωσαν με αυτό ακόμα κι Αγγλοι ποδοσφαιριστές που κατά τ’ άλλα δεν θυμώνουν με τις υπερβολές για την εθνική Αγγλίας, όπως ο Τζον Τέρι π.χ. Ισως ο Ρονάλντο έκλαψε διότι περίμενε αυτό το πλήθος από ειρωνείες. Οπως και να ’χει, η σκηνή μαρτυρά πως γι’ αυτόν το ποδόσφαιρο είναι ένα ατομικό άθλημα. Παίζει πάντα αυτός. Οι άλλοι -καλώς η κακώς- είναι κομπάρσοι.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News