Αντώνης Καρπετόπουλος: Φαβορί και χτυποκάρδια

Για τις αγωνιστικές δυσκολίες της Αγγλίας έχω γράψει πολλά και διάφορα. Εκτός, όμως, απ’ αυτές
τις δυσκολίες, που έχουν να κάνουν με την ίδια την Αγγλία, υπάρχει και κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε: οι ικανότητες των αντιπάλων που βρήκε μπροστά της. Με εξαίρεση τους Σέρβους, που κόντρα στην Αγγλία έπαιξαν το αγαπημένο τους «όσα πάνε κι όσα έρθουν» παιχνίδι τους, οι άλλες αντίπαλοι, που η ομάδα
του Σαουθγκέιτ αντιμετώπισε, είχαν εξαιρετική αμυντική συμπεριφορά. Η Δανία ζόρισε και τους Γερμανούς. Η Σλοβενία οδήγησε το ματς με την Πορτογαλία στα πέναλτι. Η Σλοβακία ήξερε να καλύπτει χώρους και μας το είχε δείξει και με το Βέλγιο. Οι Αγγλοι ζορίστηκαν διότι δεν μοιάζουν πολύ συνηθισμένοι να παίζουν απέναντι σε ομάδες που περιμένουν πρεσάροντας: όχι τυχαία τη λύση με τη Σλοβακία την έδωσε ο Μπέλιγχαμ που δεν αγωνίζεται στην Πρέμιερ Λιγκ. Μια τέτοια ομάδα είναι κι η
Ελβετία του Μουράτ Γιακίν. Αλλά κάτι μου λέει ότι αυτή τη φορά οι Αγγλοι θα ’ναι καλύτερα προετοιμασμένοι.

Ελβετία

Η Ελβετία έχει δείξει πολλές επιθετικές αρετές. Είναι μία απ’ τις λίγες ομάδες στις οποίες έχουν χρησιμοποιηθεί τρεις διαφορετικά σέντερ φορ: ο Ντούα, ο Σακίρι κι ο Εμπολό. Κυρίως είναι όμως μια πολύ καλά δομημένη αμυντικά ομάδα: αν ο καλός Ζόμερ έχει τις λιγότερες επεμβάσεις απ’ οποιονδήποτε άλλον τερματοφύλακα στο Εuro, κάποιος λόγος υπάρχει. Ωστόσο οι Ελβετοί δυσκολεύτηκαν στο ματς με τη Σκωτία κι αυτό εν όψει του αποψινού παιχνιδιού με την Αγγλία δεν μπορεί να περάσει αδιάφορο. Επίσης είναι μια ομάδα που στα μεγάλα τουρνουά δυσκολεύεται να δώσει συνέχεια σε ένα μεγάλο αποτέλεσμα. Στο Εuro 2020 απέκλεισε τους Γάλλους κι αμέσως μετά αποκλείστηκε (δύσκολα…) απ’ τους Ισπανούς. Είναι φαίνεται στη μοίρα των Ελβετών αφού περάσουν ένα μεγάλο εμπόδιο να ακολουθεί ένα υψηλότερο: τώρα μετά τους Ιταλούς βρήκαν τους Αγγλους.

Πίεση

Το μεγάλο πρόβλημα των Αγγλων είναι η πίεση που τους ασκεί η ίδια η χώρα τους. Διαβάζω τις δηλώσεις των παικτών: όλοι προσπαθούν να μη θυμώσουν με όσους τους κριτικάρουν και συμφωνούν μαζί τους, προσθέτοντας ωστόσο ότι η ομάδα παραμένει εντός στόχων. Ο τελευταίος που το έκανε είναι ο Φόντεν. Είπε ότι η Αγγλία πρέπει να παίξει καλύτερα κι έχουν δίκιο όσοι γκρινιάζουν, αλλά για την ώρα προχωρεί όπως τρία χρόνια πριν. Θυμίζω ότι στο προηγούμενο Εuro οι Αγγλοι στα προημιτελικά έκαναν το καλύτερό τους παιχνίδι διαλύοντας την Ουκρανία στη Ρώμη. Απόψε θα μπλέξουν μόνο αν επαναλάβουν το λάθος που έκαναν με τη Σλοβακία, αν δηλαδή μπουν στο ματς νωθρά και πετάξουν ένα ημίχρονο. Αλλά πόσο πιθανό είναι να κάνουν δυο φορές το ίδιο λάθος;

Καθόλου

Γκρίνια δεν υπάρχει καθόλου στους Ολλανδούς και τους Τούρκους. Για τους Ολλανδούς αυτό είναι κομμάτι σπάνιο, καθώς πάντοτε υπήρχαν πολλοί κήνσορες και θεράποντες έτοιμοι να επισημάνουν τα κακώς κείμενα – καμιά φορά κι όταν αυτά δεν υπήρχαν (αυτό το έκανε ο μακαρίτης ο Κρόιφ π.χ.). Οι απουσίες του Ντε Γιονγκ και του Κοπμάινερς, αλλά κι οι ήττες απ’ τους Γάλλους και τους Αυστριακούς στον όμιλο των προκριματικών, έχουν σταθεί λόγος για να εμφανιστεί στη Γερμανία η Ολλανδία προσγειωμένη: ο Ρόναλντ Κούμαν, για την ώρα, δεν κουβαλάει κανέναν σταυρό του μαρτυρίου. Η ήττα απ’ την Αυστρία αντιμετωπίστηκε ψύχραιμα, η νίκη με τη Ρουμανία δεν δημιούργησε θύελλες ενθουσιασμού. Σήμερα, ωστόσο, οι Ολλανδοί πρέπει να περάσουν ένα αληθινό τεστ σοβαρότητας.

Τεστ

Το μεγάλο τους πρόβλημα τα τελευταία χρόνια, στις μεγάλες διοργανώσεις, είναι ότι δυσκολεύονται να κάνουν δύο σπουδαία ματς στη σειρά. Η Ολλανδία δεν είναι ομάδα που μπορεί να σπεκουλάρει στις αδυναμίες των αντιπάλων της ή να κλέψει ένα ματς: για να κερδίσει πρέπει να παίξει, αν δεν παίξει
κάθε αντίπαλος μπορεί να της δημιουργήσει πρόβλημα – δεν είναι τυχαίο ότι είχε μεγαλύτερες δυσκολίες με τους Αυστριακούς και τους Πολωνούς απ’ όσες με τους Γάλλους. Υπ’ αυτό το πρίσμα η Τουρκία είναι ένα καθοριστικό, δύσκολο τεστ. Δεν έχει όνομα που θα επιβάλλει στους Ολλανδούς σοβαρότητα, όπως η Γαλλία. Αλλά είναι μια ομάδα που αν δεν την πάρεις θα σοβαρά δεν την κερδίζεις.

Ερντογάν

Η Τουρκία είναι γρήγορη κι αποτελεσματική. Το πιο σημαντικό είναι ότι προσαρμόζεται εύκολα στις συνθήκες κάθε παιχνιδιού και χτυπά τις αμυντικές αδυναμίες του αντιπάλου με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Με τη Γεωργία τη διαφορά την έκαναν οι δύο μικροί – ο Γιλντίζ κι ο Αρντά Γκιουλέρ, που έβγαινε σαν κρυφός φορ. Με την Τσεχία υπέγραψε την πρόκριση ο Τσαλχάνογλου. Με την Αυστρία οι πρωταγωνιστές ήταν ο Ντεμιράλ, ηγέτης και σκόρερ κι ο σωτήρας 36χρονος τερματοφύλακας Γκιουνόκ. Στο γήπεδο θα είναι κι ο Ερντογάν – όλα παίζουν τον ρόλο τους…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί