Αγγλία-Ισπανία: «Το Euro του Γιαμάλ», το κάστινγκ των ηρώων και ένας τελικός που θα μείνει αξέχαστος

Το ρολόι δείχνει 19′ και μοιάζει σαν εκείνες τις βραδιές που το κακό – ή τέλος πάντων το ακαλαίσθητο – νικά. Σε δύο ανάσες χρόνο, ένα “ώπα” και ένα “πω”, η μπάλα κείτεται στα δίχτυα του Μενιάν. Η κάμερα τρέχει στο σιδερένιο παιδικό χαμόγελο ενός 16χρονου, που έχει μόλις βαφτίσει τη διοργάνωση: “Το Euro του Λαμίν Γιαμάλ“.

Ο Εμπαπέ δυσπιστούσε, ο Πέδρι γούρλωνε τα μάτια του. Ενας άλλος απόφοιτος της ίδιας σχολής, με τα όνειρά του κατακερματισμένα και προδομένα από τα ευαίσθητα πόδια του – ο Ανσου Φάτι ντε- έβλεπε, μάλλον με δάκρια στα μάτια, τη ζωή να συνεχίζεται.

Το ενδεικτικό βίντεο του απερίγραπτου τουρνουά του, είχε μόλις εφευρεθεί και ήταν το ίδιο ακριβώς με αυτό του σπουδαιότερου γκολ αυτού του – ανάμικτων εντυπώσεων – ευρωπαϊκού.  Ήρθε απο το μαγικό αριστερό ενός σούπερ ήρωα, που είναι σούπερ ήρωας ακριβώς γιατί… δεν είναι. Είναι ένας αδύνατος τύπος 178 εκατοστών, με ντρίμπλα, σέντρα, σουτ. Σα να τον ευλόγησε ο κοντός σε εκείνη τη φωτογραφία για να σώσει τον λαό από την ανία, τώρα που εκείνος ετοιμάζεται να τα μαζέψει.

Είναι φαινόμενο. Μικρούς είδαμε πολλούς. Τόσο μικρό κανέναν. Το Σάββατο έκλεισε τα 17, έχοντας 51 ματς στη Μπαρτσελόνα και μια ημέρα αργότερα θα φτάσει τα 14 με την εθνική ομάδα της Ισπανίας. Αν οι τύχες θελήσουν να του κάνουν ένα πρώτο μεγάλο δώρο, 364 μέρες πριν ενηλικιωθεί θα έχει γίνει πρωταθλητής Ευρώπης όντας ένας εκ των κορυφαίων της χώρας του. Αν πάλι όχι, θα έχει άλλες επτά ευκαιρίες να διακριθεί σε μεγάλη διοργάνωση πριν καλά καλά πατήσει στα πρώτα άντα.

Δεύτερο ισπανικό ποίημα, τέσσερα λεπτά αργότερα. Αναμφίβολα λιγότερο εντυπωσιακό, το ίδιο όμως εκρηκτικό. Ο Όλμο με μια ντρίμπλα έκανε την ανατροπή και ήταν ένας πρώτος θρίαμβος του καλού, που μπόρεσε να βαστήξει ως το τέλος, απέναντι στην ομάδα κάποιου βουτηγμένου βαθιά – βαθιά… βαθιά στο ντεφορμάρισμα.

24 ώρες και εκατομμύρια εκφωνήσεις του επιθέτου “Γιαμάλ” μετά, μια ομάδα βαρετή όσο το παρουσιαστικό του προπονητή της, πάλευε να κάνει αυτό που δεν έκαναν ποτέ οι ελκυστικότεροι πρόγονοι της. Και – ρε τους μπαγάσες – το έκαναν. Παραδόξως, δείχνοντας και κάποια δείγματα της κλάσης τους. Κι ας χρειάστηκε να λυτρώσει ο τρίτος της ιεραρχίας, Γουότκινς, κάνοντας – εν ολίγοις – τον Φαν Μπάστεν μπροστά στα μάτια των Ολλανδών, που – ας μην τρελαθούμε – δεν άξιζαν κανένα Ευρωπαϊκό.

Θα ‘χει πλάκα…

Το βράδυ της Κυριακής θα είναι όμορφο γιατί το βράδυ της Κυριακής θα δημιουργηθούν ιστορίες. Ισως για τον θρίαμβο του ωραίου υπό την ηγεσία ενός αγνώστου και υπό το φως ενός ανήλικου αστεριού. Ισως, από την άλλη, για την ανώμαλη, κάπως ήσυχη, εξιλέωση ενός έθνους που άγεται από το χορτάρι και τις τέσσερις γραμμές.

Ισως η υπόθεση τελειώσει σε 90 λεπτά και αναδείξει ένα πρόσωπο, σε ένα Euro που έτσι κι αλλιώς μοιάζει με ένα ατελείωτο κάστινγκ πιθανών πρωταγωνιστών. Τον Γιαμάλ, τον Ολμο, τον Μπέλιγχαμ, τον Σάκα ή τον Γουότκινς του μεγάλου τελικού. Ισως το έργο πάρει παράταση, ίσως φτάσει και στα πέναλτι, όπου θα εξελιχθεί σε μια αγχώδη ιλαροτραγωδία ή σε ένα ακόμα εγγλέζικο ρέκβιεμ.

Δεν αποκλείεται να βαρεθούμε. Αποκλείεται, όμως, να ξεχάσουμε τη μεγαλύτερη γερμανική βραδιά του καλοκαιριού του 2024.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News