Νίκος Σαρίδης: Η μόνιμη γκρίνια των προπονητών για τις μεταγραφές

Δεν έχει γεννηθεί ακόμη ο προπονητής που θα συμφιλιωθεί με την ιδέα πως το ρόστερ της ομάδας του θα λάβει την τελική του μορφή στην καλύτερη περίπτωση τον Αύγουστο και στη χειρότερη τον Σεπτέμβριο  ίσως κι αργότερα.

Κάθε προπονητής  είτε ονομάζεται Λουτσέσκου, είτε Αλμέιδα, είτε Μεντιλίμπαρ, είτε Αλόνσο θα ήθελε με το ξεκίνημα της προετοιμασίας να του έχουν σερβιρισμένες όλες τις αναγκαίες μεταγραφές και δη υψηλής ποιότητας, καθώς και να έχουν φύγει όσοι παίκτες είναι να φύγουν. Έλα όμως που δεν γίνεται. Ποτέ. Και δεν γίνεται όχι γιατί οι πρόεδροι είναι σώνει και καλά βιτσιόζοι, οι οποίοι αρέσκονται ακόμη και στις διακοπές τους ν’ ασχολούνται με αλισβερίσια ποδοσφαιριστών, αλλά γιατί μπαίνουν στη μέση ένα σωρό δυσχέρειες. Είναι οι τιμές της αγοράς που ανεβοκατεβαίνουν, είναι η ιδιαίτερότητα της κάθε περίπτωσης κι ο απαιτούμενος χρόνος, είναι τ’ απρόοπτα (π.χ. μία απρογραμμάτιστη παραχώρηση παίκτη έναντι αδρού ανταλλάγματος και η αναγκαιότητα κάλυψης του κενού).

Φυσικά, το πορτοφόλι είναι αυτό που παίζει τον πρώτο και κύριο ρόλο. Καμία ομάδα δεν έχει απεριόριστο μπάτζετ. Ακόμη και για τις πλουσιότερες υπάρχει, υποτίθεται, ένας «κόφτης», που τους βάζει το FFP (Financial Fair Play) της ΟΥΕΦΑ. Κι ας μην παραβλέπουμε, βεβαίως, ότι πρόκειται για επαφές μεταξύ ανθρώπων. Που ο καθένας προσέρχεται στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τα καλά του και τα κουσούρια του. Μεταγραφές ανθρώπων είναι άλλωστε, όχι… επίπλων. Τελευταίο παράδειγμα ο Κώστας Φορτούνης. Ο Ολυμπιακός τού έκανε μία προσφορά, που, όπως αναφέρουν τα ρεπορτάζ, δεν είχε κάνει ξανά σ’ Ελληνα παίκτη. Ωστόσο, θα ήταν τρέλα από εκεί και πέρα να επιχειρήσουν οι Πειραιώτες να συναγωνιστούν τα πετροδόλαρα.

Ο Φορτούνης, τελικά, δελεάστηκε απ’ τους Σαουδάραβες, όπως θα είχαν δελεαστεί κι άλλοι στη θέση του. Κάποιοι άλλοι, αντίθετα, ίσως ν’ απέρριπταν την προσφορά της Αλ Καλίτζ, γιατί ίσως να τους φόβιζε η ανυπόφορη ζέστη και οι γενικότερες συνθήκες διαβίωσης στη σαουδαραβική θεοκρατία. Ας δούμε, επίσης, πόσο χρόνο ξόδεψαν μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ για τον Κώστα Γιαννούλη, που τον ήθελαν αμφότεροι για το αριστερό άκρο της άμυνάς τους. Σήμερα, μάλιστα, που το ημερολόγιο δείχνει 18 Ιουλίου, δεν έχουν αποκτήσει ακόμη αριστερό μπακ.

Προφανώς, γίνονται και λάθη τακτικής και σφάλματα στις προτεραιότητες κι ένα σωρό άλλα, όμως πάντα όποια και αν είναι τα υποκείμενα- τα ρόστερ θα γεμίζουν σταδιακά. Οι προπονητές, βέβαια, θα εξακολουθούν να μουρμουρίζουν -και φέτος και του χρόνου και πάντα- για τον μεταγραφικό «βηματισμό», είτε επειδή πρόκειται για φύσει γκρινιάρηδες είτε διότι θέλουν κατ’ αυτόν τον τρόπο ν’ ασκήσουν κάποιου είδους πίεσης προς τους προέδρους τους. Εξάλλου, τι νόημα έχει να έχουν πραγματοποιούνται fast track μεταγραφές και τ’ αποκτήματα να είναι νού- λες; Οπως δεν έχει κανένα νόημα και το να καθυστερεί μία ομάδα απλώς και μόνο για να ψωνίσει στο τέλος τον κατιμά. Οι έξυπνοι προπονητές, φυσικά, καταλαβαίνουν από μέσα τους ότι το μείζον είναι να τους φέρει η διοίκηση καλούς παίκτες, και ας καθυστερήσει η έλευσή τους, δεν χάθηκε ο κόσμος. Είναι προτιμότερο απ’ το να μπουκώσει το ρόστερ από κάθε λογής «παλτά», άσημα και διάσημα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News