Αντώνης Καρπετόπουλος: Τα πρώτα συμπεράσματα στην Superleague

Οι αγωνιστικές για την ώρα στο πρωτάθλημα είναι μόλις πέντε, οι υποχρεώσεις του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν έχουν ακόμα αρχίσει, κάμποσοι από τους παίκτες που ήρθαν το καλοκαίρι δεν έχουν ακόμα προσαρμοστεί. Αλλά κάποια πρώτα συμπεράσματα βγαίνουν ήδη. Οι αρετές φαίνονται, και οι αδυναμίες δεν μακιγιάρονται πλέον.

Θα μοιραστώ μαζί σας τα πρώτα δικά μου συμπεράσματα.

H γνώση του Λουτσέσκου

Το πρώτο δικό μου συμπέρασμα είναι ότι αν ο ΠΑΟΚ δεν είχε φέρει ισοπαλία (και μάλιστα με 0-0 στην Τούμπα) με τον Παναθηναϊκό θα είχαν αρχίσει ήδη οι συζητήσεις για το ποιος μπορεί να τον σταματήσει από το να κερδίσει δεύτερο σερί πρωτάθλημα – κι όχι άδικα. Ο ΠΑΟΚ είχε κάνει πέρσι ένα πρωτάθλημα σχεδόν τέλειο σε ό,τι έχει να κάνει με την συγκομιδή βαθμών που διεκδίκησε στα παιχνίδια που δεν θεωρούνται ντέρμπι. Ξεκίνησε με μια ήττα από τον ΟΦΗ εκτός έδρας, αλλά τα υπόλοιπα αντίστοιχα ματς με τους μικρομεσαίους τα κέρδισε όλα και μόνο στην Λαμία άφησε μια ισοπαλία στα play off ισοφαρίζοντας μάλιστα στο 10ο λεπτό των καθυστερήσεων. Φέτος ξεκίνησε από εκεί που σταμάτησε.

Ο αστερίσκος που δεν θα μπορούσε να λείπει αφορά την παρουσία του ΠΑΟΚ στο Europa LLeague. Έχει σ’ αυτό δύσκολα παιχνίδια που καμία σχέση δεν έχουν με τα περσινά ματς στο Conference League. Eνδεχομένως να πληρώσει την κόπωση – πιστεύω πως θα έχει ματς τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου αφού μπορεί να φτάσει στους 16. Αλλά ο Λουτσέσκου ποντάροντας στο ροτέισον, έχει στο μυαλό του το πως θα διαχειριστεί τα συνεχόμενα παιγνίδια.

Υπό αυτό το πρίσμα το ντέρμπι της επόμενης Κυριακής με τον Άρη, που έχει το ηθικό στα ύψη μετά τη νίκη με τον Ολυμπιακό, θα είναι ένα καλό κρας τεστ για τον πρωταθλητή. Θυμίζω ότι τον Άρη πέρσι στην Τούμπα δεν τον κέρδισε ούτε στο παιχνίδι της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, αλλά ούτε και σε αυτό των play off.

To πρόβλημα του Αλμέιδα

Η ΑΕΚ έχοντας ένα μόνο παιχνίδι την εβδομάδα έπρεπε να είναι το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Αλμέιδα έχει κερδίσει το πρωτάθλημα μας και το γνωρίζει καλά, η ομάδα του έχει αρκετές λύσεις μεσοεπιθετικά, έχει έδρα και έχει κάνει και μια μεταγραφική καμπάνια που, αν μη τι άλλο, δημιούργησε τεράστια αισιοδοξία στις τάξεις των οπαδών της μετά την απογοήτευση που έφερε ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός από την Νόα. Όλα αυτά πάνε στην άκρη όταν κάποιος βλέπει τους ασταμάτητους τραυματισμούς που ταλαιπωρούν την ομάδα του Αλμέιδα. Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και υπόσχομαι να γράψω αύριο ένα κομμάτι με τις εξηγήσεις μου.

Περιορίζομαι, σήμερα που αναφέρομαι στα γενικά χαρακτηριστικά των ομάδων, να πω πως το αποτέλεσμα των τραυματισμών είναι συχνά μια ΑΕΚ λιγότερο παραγωγική από ό,τι συνήθως και κυρίως πιο προβλέψιμη. Όταν η ΑΕΚ γίνεται προβλέψιμη, η σεζόν λέει ότι οι αντίπαλες άμυνες μπορούν να αντέξουν την πίεση της. Είτε μιλάμε για την άμυνα της Λαμίας είτε για την άμυνα της Νοα, είτε για αυτή της Καλλιθέας η προσαρμογή των αντιπάλων γίνεται σχετικά απλά. Όταν μάλιστα λείπει ο Λιβάι και υπάρχει στην κορυφή της επίθεσης ο δυνατός αλλά στατικός Πιέρο, ο πειρασμός του ν’ αρχίσουν όλοι να σεντράρουν είναι μεγάλος: σε αυτή την περίπτωση το όποιο επιθετικό σχέδιο του Αλμέιδα πάει στην άκρη. Διακρίνω επίσης ότι πλέον κάθε στραβοπάτημα της ΑΕΚ αποδίδεται στον Αλμέιδα, πράγμα που είναι λάθος. Αλλά είναι δυστυχώς για αυτόν και ο κανόνας του παιγνιδιού και το γνωρίζει. Όπως γνωρίζει πως μια νίκη με τον ΠΑΟ την Κυριακή μπορεί να αλλάξει θεαματικά προς το καλύτερο την σχέση του με τον κόσμο. Πράγμα απαραίτητο.

Δυο ντέρμπι, μισή σεζόν

Ανάγκη ενός επιθετικού σχεδίου έχει και ο Παναθηναϊκός και το λέω μετά από ένα ματς στο οποίο οι Πράσινοι κέρδισαν τον Πανσερραϊκό βάζοντας τρία γκολ και έχοντας ως διακριθέντες μεσοεπιθετικούς: δεν αναφέρομαι μόνο στο Τζούρισιτς που έκρινε το παιχνίδι με δύο γκολ αλλά και στον Ουνάι, που έκανε ένα πολύ καλό ντεμπούτο και φυσικά στον Τέτε που είναι ο σταθερότερος παραγωγός γκολ και ασίστ από το ξεκίνημα της σεζόν. Ο κόουτς Ντιέγκο Αλόνσο εμφάνισε έναν Παναθηναϊκό στην εντεκάδα του οποίου υπήρχαν οι Μπακασέτας, Ουνάι και οι Πελίστρι, Τετέ, Ιωαννίδης. Οταν έκανε τις παρεμβάσεις του τον έκανε ακόμα επιθετικότερο παίζοντας με τον Γερεμέγιεφ δίπλα στον Ιωαννίδη. Όλα αυτά μπορεί να γίνουν εύκολα σε ένα παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό, που ήταν σπουδαίος τα πρώτα 30 λεπτά, κι ικανοποιητικός μέχρι το 70’ αλλά στο τέλος κατέρρευσε. Η ερώτηση είναι αν αυτό το σχήμα μπορεί να μονιμοποιηθεί, διότι μιλάμε για τους πιο ποιοτικούς παίκτες των Πράσινων – παίκτες που θέλουν όλοι να αγωνίζονται. Η απάντηση είναι απλή: για να μπορεί να λειτουργήσει ο Παναθηναϊκός σε άμυνα και επίθεση με όλους αυτούς παρόντες χρειάζεται να κάνει καλύτερη κατοχή μπάλας και κυρίως να παίζει πιο ομαδικά. Αν δεν προσέξει την διαχείριση της μπάλας και ο καθένας την θέλει για να κάνει το σόλο του, ο Παναθηναϊκός θα είναι ευάλωτος σε αντεπιθέσεις και ο Αράο θα πρέπει να βάλει την μπέρτα του Σούπερμαν. Ωστόσο όλα αυτά τα μυστήρια θα απαντηθούν πολύ αργότερα. Για την ώρα ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του δύο ντέρμπι: θα αγωνιστεί εκτός έδρας με την ΑΕΚ και στο ΟΑΚΑ με τον Ολυμπιακό. Σ’ αυτά τα παιχνίδια τα ρίσκα του δεν θα είναι τόσο μεγάλα και το γνωρίζουμε γιατί έχουμε δει τον Παναθηναϊκό και στα ματς με την Λανς και στα ματς με τον Αγιαξ και στην Τούμπα κόντρα στον ΠΑΟΚ.

Βέβαια η μεγάλη ανάγκη του ΠΑΟ είναι στα ντέρμπι αυτά να κάνει βαθμούς. Αν κάνει δύο νίκες γίνεται ένα από τα μεγάλα φαβορί για το πρωτάθλημα. Αν δεν κερδίσει κανένα από τα δύο παιχνίδια μπορεί να μείνει πολύ πίσω από τους προπορευόμενους. Και όταν αρχίσει να κάνει ταξίδια και να δίνει παιχνίδια και για το Conference League η καταδίωξή τους δεν θα είναι εύκολη. Ωστόσο η περίπτωση του Τζούρισιτς αποδεικνύει ότι ο Παναθηναϊκός φέτος είχε ένα πολύ μεγάλο πάγκο στον οποίο μπορεί να βρίσκει ένα game changer κατά περίσταση. Όχι μόνο κάποιον που μπορεί να σκοράρει, αλλά και κάποιον που, αν χρειαστεί μπορεί για ένα καθοριστικό εικοσάλεπτο, να τον βοηθήσει να αμυνθεί καλύτερα. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ του ΠΑΟ: το θέμα είναι να μην μείνει πολύ πίσω. Το ματς με την ΑΕΚ κυρίως είναι κομβικό.

Ο Ολυμπιακός είναι μυστήριο

Τέλος σε πραγματικό μυστήριο εξελίσσεται ο Ολυμπιακός. Οι αδυναμίες του πλέον φαίνονται σε όλες τις γραμμές του. Όταν η σεζόν ξεκίνησε υπήρχαν ερωτηματικά για την παραγωγικότητα της μεσαίας γραμμής του: η τριάδα Στάμενιτς, Εσε, Τσικίνιο δεν υποσχόταν δημιουργία και φάσεις. Στη συνέχεια φάνηκε ότι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής του με σταθερή σχέση με τα δίχτυα είναι ο ΕλΚαμπι. Μετά το Βικελίδης υπάρχουν ερωτηματικά και για την αντοχή του στα μετόπισθεν: ο Άρης του έβαλε δύο γκολ και θα μπορούσε πανεύκολα να του ‘χει βάλει και ένα ακόμα. Είναι φανερό πως διάφορα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα περίμενε ο Μεντιλίμπαρ που ήθελε φανατικά ένα μικρό ρόστερ και το επαναλάμβανε όλο το καλοκαίρι σε κάθε ευκαιρία.

Η γνώμη μου είναι πως όταν σε μια ομάδα προκύπτουν αδυναμίες ένας συνετός προπονητής πρέπει πάντα να φροντίσει η ομάδα του να είναι περισσότερο σίγουρη στα μετόπισθεν. Ο Βασκός θα έπρεπε να σκέφτεται ήδη λύσεις όπως το 5-3-2 (που μπορεί να επιτρέψει στον Ορτέγκα και στον Ροντινέι να παίξουν καλύτερα) και μάλιστα με μια εργατική και σκληρή μεσαία γραμμή που να επιτρέπει στην ομάδα να κερδίζει έστω με 1-0. Όλα αυτά με την ελπίδα ότι ποδοσφαιριστές όπως ο Γουίλιαμ και Ολιβέιρα θα βρουν την φόρμα τους και θα μπορέσουν να βοηθήσουν έστω και ερχόμενοί από τον πάγκο. Και οι δυο είναι απαραίτητοι γιατί το πρόγραμμα μέχρι το τέλος Ιανουαρίου που υπάρχουν τα οκτώ ματς του Europa League θα είναι πολύ σκληρό.

Αναζητείται ταυτότητα

Στον Ολυμπιακό σήμερα δεν υπάρχει καμμία ανησυχία για την επάρκεια του υλικού και φυσικά κανένα θέμα προπονητή: τον Μεντιλίμπαρ τον άκουγαν ευλαβικά όλο το καλοκαίρι και η μόνη επιθυμία του που δεν ικανοποιήθηκε ήταν η απόκτηση του Ποντένσε. Εντός του Ολυμπιακού επικρατούν αυτή τη στιγμή δύο απόψεις εντελώς διαφορετικές. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι ομάδα πληρώνει το κόστος της προσαρμογής των νεοφερμένων και πως θα συμμορφωθεί θεαματικά όταν ο Βραζιλιάνος και ο Ολιβέιρα βρουν την φόρμα τους κι όταν παίκτες όπως ο Βέλντε, ο Στάμενιτς, ο Γκαρθία, ο Γιάρεμτσουκ και ο Κοστίνια προσαρμοστούν και καταλάβουν τι ακριβώς πρέπει να δώσουν στην ομάδα. Από την άλλη δεν λείπουν αρκετοί που παρακολουθούν τις αποφάσεις του Μεντιλίμπαρ με περιέργεια ελπίζοντας ότι, μαγικά έστω, ο Βάσκος θα δώσει στην ομάδα την ταυτότητα που της λείπει. Σήμερα ο Ολυμπιακός δεν είναι ούτε μια επιθετική ομάδα που δημιουργεί (έστω επιτρέποντας στους αντιπάλους του να βρουν χώρους και να τον χτυπήσουν στις αντεπιθέσεις), αλλά ούτε και μια ομάδα η οποία εμπνέει σιγουριά στα μετόπισθεν. Το πρώτο που χρειάζεται να δούμε είναι τι έχει στο μυαλό του ο προπονητής. Ομολογώ πως δεν το ξέρω. Υπάρχει δε μια διάχυτη αισιοδοξία ότι στα ευρωπαϊκά ματς ο Ολυμπιακός θα είναι καλύτερος. Στα ματς με την Λιόν και την Μπράγα θα φανεί αν αυτή είναι λογική ή έχει να κάνει με οπαδικές φαντασιώσεις…

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News