Αντώνης Καρπετόπουλος: Οι μεγάλοι φοβητσιάρηδες

Oι Αγγλοι δεν ενθουσιάστηκαν με την πρόσληψη του Τούχελ κι ας είπε ο CEO της αγγλικής ομοσπονδίας, Μαρκ Μπάλιγχαμ, πως ο Τούχελ ανήκει στην Πρέμιερ Λιγκ, όσο και στο γερμανικό ποδόσφαιρο.

Η Daily Mail έγραψε ότι ζούμε μία μαύρη μέρα του αγγλικού ποδοσφαίρου. Ο Λίνεκερ, ο Νέβιλ κι ο Σίρερ είπαν πως θα προτιμούσαν Αγγλο προπονητή στην εθνική. Κάτι, δηλαδή, που δεν υπάρχει.

Τέσσερις

Πόσοι Αγγλοι προπονητές υπάρχουν φέτος στην Πρέμιερ Λιγκ; Τέσσερις. Ο εξής ένας: ο Εντι Χάου, που κάνει καλή δουλειά στη Νιούκασλ. Ο Γκάρι Ο’Νιλ που είναι στη Γουλβς, ο Κίραν ΜακΚένα, που δουλεύει στην Ιπσουιτς κι ο Σον Ντιτς, που παλεύει στην Εβερτον, είναι δύσκολο να βγάλουν τη σεζόν. Θα μπο- ρούσε κάποιος απ’ αυτούς να αναλάβει την εθνική Αγγλίας; Ούτε γι’ αστείο.

Ο ομοσπονδιακός προπονητής πρέπει να έχει κύρος – τουλάχιστον να έχει υπάρξει καλός διεθνής ποδοσφαιριστής. Υπάρχουν τέτοιοι; Ελάχιστοι και θα ήταν όλοι «στοιχήματα». Η προπονητική καριέρα του Γκάρι Νέβιλ είναι για γέλια και για κλάματα. Ο Λάμπαρντ έφυγε πριν από δέκα μήνες απ’ την Εβερτον αφήνοντάς την τελευταία. Ο Τζέραρντ έκανε καλή δουλειά μόνο στη Ρέιντζερς, που έχει αντίπαλο μόνο τη Σέλτικ. Ο Ρόι Κιν είναι μόνιμος βοηθός στην εθνική Ιρλανδίας. Αλλοι Αγγλοι διεθνείς την τελευταία εικοσαετία δεν θυμάμαι να έχουν τολμήσει έστω να αναλάβουν μία ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ.

Παντού

Είναι μόνο θέμα των Αγγλων; Οχι ακριβώς. Παντού οι παίκτες με όνομα αποφεύγουν να μπλέξουν με την προπονητική. Παλιά λέγαμε ότι οι μεγάλοι παίκτες δεν γίνονται προπονητές: λάθος. Κάποιοι έγιναν κι ήταν και καλοί. Ο Κρόιφ κι ο Μπεκενμπάουερ. Ο Νταλγκλίς κι ο Κίγκαν. Ο Καπέλο κι ο Κάρλο Αντσελότι.

Ο Ζαγκάλο κι ο Μενότι. Ο Ντελ Μπόσκε κι ο Λουίς Ενρίκε. Ο Γιουπ Χάινκες. Ακόμα και στην Ιταλία και στην Ισπανία οι σταρ σπανίως δοκιμάζουν την τύχη τους στην προπονητική κι ας έχουν οι χώρες αυτές παραγωγή προ- πονητών μεγαλύτερη απ’ αυτή που βλέπουμε στο νησί. Δεν θα δούμε ποτέ προπονητή τον Μπάτζιο, τον Ντελ Πιέρο, τον Βιέρι, τον Τότι: ο Ρομπέρτο Μαντσίνι είναι μία εξαίρεση.

Αποκλείεται να δούμε σε πάγκο να δίνει εντολές τον Ραούλ, τον Φερνάντο Τόρες ή τον Μπουντραγκένιο, που έγινε τεχνικός διευθυντής, όπως κι ο Μπεκιριστάιν. Στις χώρες αυτές φίρμες της προπονητικής έγιναν ο Γκουαρντιόλα, που κάποτε καθοδηγούσε απ’ τα μετόπισθεν την Μπαρτσελόνα – αλλά όχι ο Στόιτσκοφ κι ο Ρομάριο, που ήταν τ’ αστέρια της.

Εγινε ο Αντόνιο Κόντε, αλλά όχι ο Πλατινί κι ο Μπόνιεκ. Προσπαθούν να γίνουν προπονητές ο Πίρλο, ο Τσάβι, ο Φιλίπο Ιντσάγκι, ο Ντοναντόνι – ζορίζονται πολύ. Είναι πιο εύκολο το επάγγελμα για τον Αρτέτα και τον Τσάβι Αλόνσο, που ως ποδοσφαιριστές ήταν σπουδαίοι ρολίστες πολυτελείας. Μοναδική είναι η περίπτωση του Ζινεντίν Ζιντάν. Αυτός μέχρι τώρα παίζει τον ρόλο του προπονητή της Ρεάλ και μόνο. Περιμένοντας ίσως να πάει στην εθνική Γαλλίας.

Εuro 2004

Αλλά ας μην κοιτάμε μόνο τι συμβαίνει μακριά στα ξένα: δείτε τι γίνεται στην Ελλάδα. Απ’ την Εθνική του 2004 προσπαθούν να κάνουν καριέρα ως προπονητές ο Δέλλας, ο Νικοπολίδης, ο Βενετίδης. Περισσότεροι δοκίμασαν ως τεχνικοί διευθυντές (Νταμπίζας, Φύσσας, Τοροσίδης, Δημήτρης Παπαδόπου- λος). Αλλοι επέλεξαν να γίνουν παράγοντες (Νικολαΐδης, Ζαγοράκης, Γιώργος Σαμαράς) κι άλλοι απλώς να πάρουν θέσεις σε ακαδημίες και σε προπονητικά τιμ μένοντας μάλλον μακριά απ’ τις εντάσεις (Γιώργος Γεωργιάδης, Αβραάμ Παπαδόπουλος, Καραταΐδης κτλ.). Κάμποσοι πέρασαν απ’ την ΕΠΟ: θα περάσουν κι άλλοι. Είναι πολλοί αυτοί που βρήκαν τελικά έναν προορισμό στην τηλεόραση, κάνοντας αυτό που οι πιο πολλοί όταν ήταν ποδοσφαιριστές κορόιδευαν. Σχολιάζουν δηλαδή ματς και φάσεις.

Σχολιαστές

Αυτό συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Οι μεγάλοι παίκτες προτιμούν την καριέρα του σχολιαστή, που είναι και ακριβοπληρωμένη. Ο Λίνεκερ παίρνει πάνω από 1,5 εκατ. στερλίνες τον χρόνο! Καλοπληρωμένοι σχολιαστές είναι εκτός απ’ τους γνωστούς Αγγλους (Νέβιλ, Κιν, Σίρερ κτλ.) κι οι Βιέρι, Μπέργκομι, Κασάνο, Ανρί, Λόταρ Ματέους. Βρήκαν στην τηλεόραση έναν προορισμό που τους προσφέρει την ψευδαίσθηση ότι είναι πάντα στην επικαιρότητα του ποδοσφαίρου. Δεν είναι: το ποδόσφαιρο παίζεται στα γήπεδα. Θα έπρεπε να είναι πιο υποστηρικτικοί στους συναδέλφους τους που τολμούν να κάνουν μία δύσκολη δουλειά που τους ίδιους τους τρομάζει. Αλλά η δειλία είναι καμιά φορά το μυστικό της θρασύτητας: οι Αγγλοι σχολιαστές π.χ., οι περίφημοι «pundit» θα κάνουν κριτική στο FA γιατί δεν πήρε έναν Αγγλο προπονητή. Μένοντας συνεπείς στον ρόλο τους. Που είναι αυτός του διασκεδαστή, που έχει παίξει ποδόσφαιρο…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News