Ο Τζίμι Γκριβς, το πείσμα του Ράμσεϊ και η ιστορική αντικατάσταση

Ο Άλφρεντ Ράμσεϊ βρισκόταν ήδη σε δυσμενή θέση, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι νέο όσον αφορά τον εκλέκτορα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της εθνικής Αγγλίας. Το σύστημα που ετοιμαζόταν να υιοθετήσει για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 έμοιαζε άκρως καινοτόμο και μη αποδεκτό: ένα ποδόσφαιρο δίχως εξτρέμ, προς χάριν της αμυντικής λειτουργίας. Οι δημοσιογράφοι αναρωτιόντουσαν για ποιο λόγο χρησιμοποιούσε ως «σκούπα» τον Νόμπι Στάιλς, σκληροτράχηλο αμυντικό μέσο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήταν και αισθητικές οι γραπτές, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές παρεμβάσεις. Ο Ράμσεϊ υπήρξε πείσμων και πεπεισμένος ότι ο τρόπος που ακολουθούσε η ομάδα του ήταν ο σωστός. Το μόνο λάθος που ομολόγησε ότι έκανε ήταν ότι η τακτική που ήθελε να ακολουθήσει, για την οποία θεωρούσε ότι ήταν ο σωστός δρόμος, έγινε πολύ νωρίτερα από το προβλεπόμενο.

Υπήρχε κι άλλο πρόβλημα, όμως: Το έλεγαν Τζίμι Γκριβς. Ο Ράμσεϊ προτιμούσε τον Τζεφ Χαρστ στην ενδεκάδα. Όμως, ο επιθετικός της Τότεναμ ήταν χαρισματικός, μια προγενέστερη έκδοση του Χάρι Κέιν με μεγαλύτερη ικανότητα στο σκοράρισμα, αλλά όχι την οργανωτική δεξιότητα του τελευταίου. Ο Ράμσεϊ ήθελε πολύ να τον αφήσει στον πάγκο, ώστε να δώσει χρόνο συμμετοχής στον επιθετικό της Γουέστ Χαμ, αλλά η αυτοσυντήρηση πρώτευε. Αισθανόταν ότι θα το τραβούσε στα άκρα αν άφηνε στον πάγκο τον αγαπημένο των περισσότερων Άγγλων στράικερ.

Το γύρισμα της μοίρας είχε γαλλική σφραγίδα

Το γεγονός που οδήγησε στον Χαρστ

Ο επιπλέον λόγος που δεν μπορούσε να βγάλει εκτός τον Γκριβς, ήταν ότι είχε αναγκάσει τον Πίτερ Τόμπσον, εξτρέμ της Λίβερπουλ, που εκείνη τη χρονιά είχε παίξει στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων με την Ντόρτμουντ, από την οποία είχε ηττηθεί 2-1, ενώ είχε κατακτήσει το έβδομο πρωτάθλημα στην ιστορία της. Ο Τόμπσον αποκαλείτο μέχρι και «Λευκός Πελέ», όμως με τον Στάιλς το 4-2-4, σύστημα που έπαιζε η Εθνική, ήταν αδύνατον να παιχτεί με τον Στάιλς στο σύστημα. Ο Ράμσεϊ έβαλε στη ζούλα, σε ένα διπλό προπόνησης με μία ομάδα κάτω των 23, το 4-3-3. Και αυτό ήταν το τέλος των εξτρέμ.

Η αλήθεια είναι ότι ο Γκριβς, ο οποίος το 1960, 20 χρόνων και 290 ημερών, έγινε ο νεότερος ποδοσφαιριστής που σκόραρε 100 γκολ στο πρωτάθλημα, δεν ενοχλούσε τόσο πολύ τον Ράμσεϊ, αν και θεωρούσε ότι ο Χαρστ ταίριαζε περισσότερο με τον Ρότζερ Χαντ, το φορ της Λίβερπουλ. Το δικό του θέμα, πλην της συμμετοχής του Στάιλς, ήταν να ενσωματώσει στην ομάδα δύο παίκτες που θεωρούσε ότι της ταίριαζαν, δηλαδή τον Άλαν Μπολ και τον Μάρτιν Πίτερς. Για το δεύτερο, ειδικά, έλεγε ότι ήταν δέκα χρόνια μπροστά από την εποχή του.

Η Αγγλία ξεκίνησε το Παγκόσμιο Κύπελλο με μια λευκή ισοπαλία με την Ουρουγουάη και νίκησε 2-0 το Μεξικό. Στο ματς της 3ης αγωνιστικής, δύο συμβάντα αποτέλεσαν το γύρισμα της μοίρας. Το πρώτο, ένα σκληρό τάκλιν του Στάιλς στον Ζακί Σιμόν. Ήταν τόσο δυνατό, που από την ομοσπονδία της Αγγλίας ρώτησαν, μέσω αγγελιαφόρου (!) τον Ράμσεϊ αν θεωρούσε απαραίτητο να τον έχει στην ενδεκάδα. Ο ίδιος απείλησε αμέσως με παραίτηση, δηλαδή να «χηρέψει» η θέση του προπονητή πριν τα προημιτελικά. Το δεύτερο ήταν ο τραυματισμός του Γκριβς, που χρειάστηκε 14 ράμματα στο γόνατο έπειτα από μαρκάρισμα του Ζοσέφ Μπονέλ. Αυτό τον άφησε εκτός για τη συνέχεια και ανακούφισε τον ομοσπονδιακό τεχνικό: ο Χαρστ ήταν πολύ χειρότερος τεχνίτης, σε σχέση με τον επιθετικό της Τότεναμ, ο οποίος είχε βάλει 124 γκολ σε τέσσερις σεζόν με την Τσέλσι, από όπου έφυγε για τη Μίλαν το καλοκαίρι του 1961, αλλά για τον Ράμσεϊ ήταν ιδανικός, επειδή μπορούσε να κρατήσει την μπάλα και μπορούσε να απειλήσει με το κεφάλι.

Ένα ετεροχρονισμένο μετάλλιο

Το πήρε σε τελετή που έγινε ύστερα από 43 χρόνια

Ο Ράμσεϊ έγινε σερ, αλλά ουδείς τον αγάπησε. Όμως οι παίκτες του έκαναν τη διαφορά. Ο Μάρτιν Πίτερς σκόραρε το πρώτο γκολ στον τελικό με τη Δυτική Γερμανία, ενώ ο Άλαν Μπολ έκανε μια μακρινή μπαλιά στον Χαρστ, για να πετύχει το τρίτο της Αγγλίας, το γκολ-φάντασμα του τελικού της 30ής Ιουλίου του 1966, στην παράταση. Ήταν ένα τέρμα που λέγεται ότι εξέφραζε τον εκλέκτορα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, ειδικά στην Ίπσουιτς, με την οποία κατέκτησε το μοναδικό πρωτάθλημα της ιστορίας την προτελευταία χρονιά του, τη σεζόν 1961-62. Η μακρινή μπαλιά και το τελείωμα πήγαιναν ασορτί με τη μινιμάλ φιλοσοφία του.

Ο αντικαταστάτης του Γκριβς είναι ο πρώτος και μόνος ποδοσφαιριστής στην ιστορία που έχει χατ τρικ σε τελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου, τον οποίο η Αγγλία νίκησε 4-2. Όμως ο επιθετικός της Τότεναμ δεν πήρε μετάλλιο τότε, αφού δίνονταν μόνο 11. Αυτό έγινε σε εκδήλωση στην Ντάουνινγκ Στριτ, τον Ιούνιο του 2009, μια και μόνο δύο χρόνια πριν άλλαξε η FIFA τον κανονισμό της για τα μετάλλια εκείνων που δεν είχαν πάρει σε παρελθόντες τελικούς. Το πούλησε, δε, λίγο αργότερα αντί 44.000 λιρών (δηλαδή όσων και των γκολ που πέτυχε με την Εθνική) σε δημοπρασία του οίκου Sotheby’s.

Ειρήσθω εν παρόδω, είναι λίγο αστείος ο τρόπος που έφυγε από τη Μίλαν τον Δεκέμβριο του 1961, ενώ είχε βάλει 9 γκολ σε 12 συμμετοχές. Η αρχή του τέλους του ήταν ο κανόνας του Νέρεο Ρόκο για απαγόρευση σεξ και αλκοόλ τρεις μέρες πριν οποιοδήποτε παιχνίδι. Ο Γκριβς δεν άντεξε πολύ.

Ένας σπουδαίος σχολιαστής

«Saint and the Greavsie»

Ο Τζίμι Γκριβς λατρεύτηκε από τους φίλους της Τότεναμ, οι οποίο τον θεωρούν τιμή τους και καμάρι τους. Έβαλε 220 γκολ σε 321 παιχνίδια με τα «σπιρούνια», κάνοντας εφτά χατ τρικ. Με την Εθνική είχε έξι χατ τρικ. Πέτυχε 491 γκολ στην καριέρα του, 357 στο αγγλικό πρωτάθλημα (124 με την Τσέλσι, 220 με την Τότεναμ, 13 με τη Γουέστ Χαμ) και 57 με την Εθνική, τα 13 εξ αυτών με την U23.

Το 1970 μεταγράφηκε στη Γουέστ Χαμ, αλλά τον επόμενο χρόνο σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Το αλκοόλ τον είχε βρει. Ο ίδιος έλεγε ότι έχασε όλη τη δεκαετία του ’70, αφού ήταν συνεχώς μεθυσμένος. Λέγεται ότι καθημερινά έπινε 20 ποτήρια μπύρα και ένα μπουκάλι βότκα. Τον Φεβρουάριο του 1978 ήταν η τελευταία φορά που ήπιε. Είχε επιστρέψει στο ποδόσφαιρο, παίζοντας για λογαριασμό της Μπρέντφορντ. Έπαιξε μία σεζόν στην Τσέλμσφορντ Σίτι, δύο χρόνια στην Μπαρνέτ και ένα, τελευταίο, στη Γούντφορντ Τάουν.

Η δεύτερη ευκαιρία του ήρθε και την έπιασε από τα μαλλιά. Σχολιαστής για λογαριασμό του ITV στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, συμμετείχε στην εκπομπή «On the ball» και από το 1985 πήρε τη δική του: «Saint and the Greavsie» λεγόταν το πρόγραμμα στο οποίο γοήτευε τον κόσμο παρέα με το θρυλικό επιθετικό της Λίβερπουλ, Ίαν Σεντ Τζον, ο οποίος επίσης πέθανε φέτος, την 1η Μαρτίου. Ήταν τόσο επιτυχημένη, που κράτησε εφτά χρόνια, έως το 1992. Ταυτοχρόνως, συμμετείχε και στο αθλητικό τηλεπαιχνίδι «Sporting triangles».