Παναθηναϊκός: Πικρός αποκλεισμός μεν, αλλά κάπου ώπα δε...

Ο Παναθηναϊκός πήγε αναμφίβολα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης για την νίκη και την πρόκριση. Αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Ούτε αμυντικογενές ήταν το πλάνο που παρέταξε ο Βιτόρια, ούτε περίμενε πίσω από την μπάλα, ούτε φοβήθηκε τον αντίπαλο. Η εικόνα σε σχέση με το παιχνίδι πρωταθλήματος των δύο ομάδων ήταν αρκετά διαφορετική.

Η παρουσία των Μαξίμοβιτς, Τσέριν και Ουναΐ στο κέντρο, έδωσε στην ομάδα του Βιτόρια την δυνατότητα να παίξει… στρωτό ποδόσφαιρο, με αρχές και μέθοδο. Από την στιγμή που βγήκαν οι πρώτες πάσες, οι αυτοματισμοί δούλεψαν και ο Παναθηναϊκός έπαιζε με αυτοπεποίθηση στο γήπεδο, ρισκάροντας τις πάσες ανάμεσα στις γραμμές.

Ολα αυτά για ένα πολύ καλό μισάωρο του πρώτου μέρους της συνάντησης, γιατί στο δεύτερο, ο… γάτος Μεντιλίμπαρ άλλαξε το σκηνικό.

Στο πρώτο ημίχρονο, η ομάδα που επέλεξε να παίξει ορθολογικό ποδόσφαιρο και να χτίσει μεθοδικές επιθέσεις, ήταν, ως επί το πλείστον, ο Παναθηναϊκός, που διέσπασε αρκετές φορές το πρέσσινγκ του Ολυμπιακού και έφτασε με καλές προϋποθέσεις έξω από την αντίπαλη περιοχή. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, χρειάζεσαι την κατάλληλη τελική πάσα για να φτάσεις στην ολοκλήρωση της φάσης.

Η τελική πάσα είτε άργησε, είτε δεν ήρθε καθόλου στις επιθέσεις των «πρασίνων» κι έτσι η άμυνα του Ολυμπιακού οργανωνόταν εκ νέου και είχαμε σετ επιθέσεις. Ο Βαγιαννίδης ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και σε δύο περιπτώσεις θα μπορούσε να είχε την κατάλληλη τελική πάσα στους Ιωαννίδη και Πελίστρι, όμως δεν τελεσφόρησαν οι προσπάθειές του.

Αμυντικά, το δίδυμο Ινγκασον με Πάλμερ-Μπράουν δεν αντιμετώπισε προβλήματα και οι φιλοξενούμενοι απειλήθηκαν κυρίως από τις στατικές φάσεις, στις οποίες οι γηπεδούχοι υπερτερούν. Τα χτυπήματα του Ρόντινει είναι… φαρμάκι και δημιουργούν πολλά προβλήματα.

Με το «αν» δεν παίζεις ποδόσφαιρο, όμως οι προϋποθέσεις που δημιούργησε ο Παναθηναϊκός, τόσο με τις επελάσεις του Βαγιαννίδη, όσο και με τα ανεβάσματα του Πελίστρι, με κορυφαία εκείνη που χάνει το κοντρόλ μπροστά από τον Πασχαλάκη, συνιστούν κορυφαίες στιγμές, που δεν καταγράφονται στην στατιστική απεικόνιση της αναμέτρησης.

Η ευκαιρία του Τζούρισιτς έρχεται σε ένα σημείο που ο Ολυμπιακός είναι… ζαλισμένος από το χαμένο πέναλτι, η τρομερή ατομική ποιότητα του Σέρβου δημιουργεί φάση εκ του μη όντος, αλλά αυτό που μετράει είναι η μπάλα να καταλήγει στο πλεκτό.

Αυτό το έκανε με εξαιρετικό τρόπο, που θύμισε Πολ Σκόουλς, ο Χρήστος Μουζακίτης.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να κρατήσει την εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου, την ηγετική παρουσία του Πάλμερ – Μπράουν, τις καίριες παρεμβάσεις του Σιώπη, σίγουρα τα καλά διαστήματα του σούπερ ανεβασμένου Βαγιαννίδη, που παραλίγο να αποβεί μοιραίος με την φάση του πέναλτι, καθώς και το απίστευτο τρέξιμο του Τσέριν.

Επίσης, πρέπει να βρει καλύτερο τρόπο να αξιοποιεί τον Ιωαννίδη, ο οποίος χωρίς την μπάλα στα πόδια του δείχνει εντελώς αποκομμένος από το υπόλοιπο σύνολο.

Ολη την διαφορά στην ομάδα όμως, την κάνουν οι Ουναΐ και Τετέ. Οταν αυτοί είναι καλά, όλος ο Παναθηναϊκός ανεβαίνει επίπεδα. Χθες είχαν τις στιγμές τους, με τον Μαροκινό να κοντρολάρει πολύ τον ρυθμό στο πρώτο ημίχρονο και τον Βραζιλιάνο να προσπαθεί να συνδυαστεί με τον Βαγιαννίδη, αποτυγχάνοντας να παράξει κάτι αξιόλογο στο δεύτερο ημίχρονο, πέραν της φοβερής μπαλιάς που βγάζει στον Πελίστρι.

Κύπελλο τέλος, ο Παναθηναϊκός παραδίδει τα σκήπτρα του, αλλά ετοιμάζεται για μία μεγαλύτερη μάχη, αυτή της ανακατάληψης του θρόνου του πρωταθλήματος, μετά από 15 ολόκληρα χρόνια. Αρχής γενομένης από το πολύ κρίσιμο παιχνίδι με τον Αρη στην Θεσσαλονίκη την Κυριακή.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News