Παναθηναϊκός: Κάτι κουρασμένα παλικάρια...

Το να χάσεις έναν αγώνα, είναι μέρος του ποδοσφαίρου και δεν αποτελεί δα και κολάσιμο αδίκημα. Το να χάνεις με κάτω τα χέρια, από μία ομάδα με υποπολλαπλάσιο μπάτζετ και μηδαμινή ευρωπαϊκή ιστορία και να λες κι ευχαριστώ που το σκορ έληξε 2-1, είναι, όμως, τουλάχιστον ντροπιαστικό.

Δεν ήξερα πως να ξεκινήσω αυτές τις αράδες, ξέρω σίγουρα όμως πως θέλω να τις συνεχίσω.

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα σκληρό ηλεκτροσόκ. Ποιος όμως θα του το δώσει, όταν μέσα στον σύλλογο ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλον; Η συνάντηση του Αλαφούζου με τους αρχηγούς της ομάδας, περισσότερο φάνηκε για διεκπεραιωτική, παρά για… ταρακούνημα. Οι Παπαδημητρίου και Τζαβέλλας δεν φαίνεται να έχουν ξεκάθαρο ρόλο κι αν έχουν, γιατί δεν έχουν επιβληθεί στους ποδοσφαιριστές όπως θα άρμοζε σε ανάλογες συνθήκες;

Γιατί μαζεύονται πολλά ξαφνικά!

 

Τρεις σερί ήττες με ισάριθμες ελλιπέστατες εμφανίσεις, χωρίς ξεκάθαρο πλάνο, με 2-5 γκολ, που τα 2 σου γκολ είναι με πέναλτι, σε παιχνίδια που ξεκαθαρίζουν τους στόχους σου. Το ένα σε αποκλείει από το κύπελλο, το άλλο σου στερεί την δυνατότητα να πας στο -2 από την κορυφή κι αντ’ αυτού… χάνεσαι στο -5 και το τρίτο σε βάζει σε δύσκολη θέση για την ευρωπαϊκή σου συνέχεια.

Τέρμα τα αστεία, είμαστε στο σημείο της σεζόν που δεν χωράνε ούτε πειράματα, ούτε «ναι μεν, αλλά». Αυτά εξαντλήθηκαν, προπονητής και παίχτες πήραν τον χρόνο τους, δουλεύουν πλέον μαζί ένα σεβαστό χρονικό διάστημα και εικόνες σαν την χθεσινή δεν δικαιολογούν το… hype που υπήρχε στην ατμόσφαιρα του συλλόγου, όταν έτρεχε σερί 17 αήττητων παιχνιδιών.

Εμαθες να κερδίζεις και να χάνεις οριακά, σχεδόν κάθε σου ενενηντάλεπτο είναι μια ακροβασία σε ένα τεντωμένο σκοινί και νομοτελειακά κάποια στιγμή θα πέσεις. Μπορεί, σίγουρα, να γίνει κουβέντα και εκτενής μάλιστα, για τις αστοχίες του καλοκαιριού, για τον Ντιέγκο Αλόνσο, που από φωνή… κορμάρα, για την υποστελέχωση του ρόστερ, που στερείται αξιόπιστης δεύτερης λύσης στα αριστερά της άμυνας, που δεν έχει δεύτερες επιλογές στα φτερά της επίθεσης, που έμεινε εφτά μήνες με τον… φτωχό πλην τίμιο Γερεμέγεφ.

Η χθεσινή εμφάνιση της Βίκινγκουρ, απέδειξε πως τα τακτικά πλάνα, οι προσεγγίσεις και όποιο… επιστημονικό υλικό κι αν προσθέσεις στο ποδόσφαιρο, αν δεν είσαι διατεθειμένος να βάλεις την ψυχή σου μέσα στο γήπεδο, τα υπόλοιπα πάνε περίπατο.

Ηρθε το τέλος του κόσμου; 

Οχι, ούτε το τέλος του κόσμου ήρθε ούτε η σεζόν ολοκληρώθηκε, αλλά βρίσκεται πολύ κοντά στο να ολοκληρωθεί αν δεν μπουν κάποια στεγανά στην ομάδα. Αρχικά, ποιος είναι ο φετινός στόχος; Υπάρχει κοινός στόχος για τον οποίο παλεύουν όλοι; Κι αν ναι, ποιος είναι τελικά; Είναι η διεκδίκηση του πρωταθλήματος;

Γιατί αν ο στόχος σου είναι το πρωτάθλημα, οφείλεις στα 4+6 παιχνίδια που ακολουθούν να δείξεις μέσα στο γήπεδο ότι το θες. Δεν ξέρω αν στην παρούσα φάση ενδιαφέρει οποιονδήποτε οπαδό του Παναθηναϊκού να γίνεται σωστά το… build up και να γυρίζει ιδανικά η μπάλα στο χώρο του κέντρου. Αυτή την στιγμή άπαντες θέλουν να δουν στα μάτια των παιχτών την όρεξη για πίεση σε ψηλό τέμπο, την σκληράδα και την λαχτάρα για την νίκη.

Να «πνίγει» τον αντίπαλο, να μην τον αφήνει να παίρνει ανάσα. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει πολύ υψηλά επίπεδα φυσικής κατάστασης, τα οποία δείχνουν να λείπουν από την ομάδα, προίκα της δουλειάς που (δεν) έγινε το καλοκαίρι.

Η επιστροφή των τραυματιών είναι πολύ σημαντική υπόθεση. Περιμένουμε να δούμε πότε και σε τι κατάσταση θα γυρίσουν οι Ντραγκόφσκι, Βαγιαννίδης, Γεντβάι, Πάλμερ-Μπράουν, Αράο, Μπακασέτας, Ουναΐ και Πελίστρι. 

Μιλάμε για οχτώ απουσίες βασικών ποδοσφαιριστών με μυϊκούς τραυματισμούς, οπότε η λέξη «ατυχία», δεν είναι η κατάλληλη. Δεν βγάζεις 8 μυϊκούς τραυματισμούς επειδή είσαι άτυχος, αλλά επειδή κάτι δεν έχει λειτουργήσει σωστά.

Ανασύνταξη, αρχής γενομένης από το παιχνίδι με τον Βόλο, όπου η νίκη είναι μονόδρομος. Ο Βιτόρια πρέπει να βρει τον τρόπο να αλλάξει το κλίμα, πριν… πέσει και τον πλακώσει.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News