Λουίς Ενρίκε: Το χαμόγελο και το δάκρυ για το Champions League της Χάνα

Σε μια βραδιά που τα φώτα της Ευρώπης συγκεντρώθηκαν στο ίδιο σημείο, η Παρί Σεν Ζερμέν άγγιξε την τελειότητα. Σκόρπισε την Ίντερ με 5-0, σήκωσε το πρώτο Champions League της ιστορίας της και χάρισε στους φίλους της μια νύχτα αιώνια. Μα, πέρα από το σκορ, πέρα από το ποδόσφαιρο, υπήρχε μια εικόνα που έλεγε περισσότερα από κάθε τρόπαιο: ένα μπλουζάκι. Ένα πρόσωπο. Μια αγκαλιά που δεν είναι πια εδώ, αλλά δεν έφυγε ποτέ.

Ο Λουίς Ενρίκε, με βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, φορούσε την κόρη του στην καρδιά του και στο στήθος του. Η μικρή Χάνα, που «έφυγε» το 2019, στα μόλις 9 της χρόνια, ήταν εκεί. Απεικονισμένη να κρατά τη σημαία της Παρί, δίπλα στον πατέρα της. Σαν να έτρεχε μαζί του, σαν να φώναζε στις εξέδρες, σαν να του ψιθύριζε: «Μπαμπά, είμαι περήφανη».

Η απώλειά της είχε λυγίσει τον Ισπανό προπονητή. Τον είχε απομακρύνει από το ποδόσφαιρο, όχι γιατί κουράστηκε, αλλά γιατί η ζωή του είχε αδειάσει. Όμως δεν έμεινε εκεί. Επέστρεψε για να φτιάξει κάτι πιο βαθύ από ένα σύνολο με ταλέντο. Έφτιαξε μια ομάδα με ψυχή. Μια ιστορία που χτίζεται πάνω σε ανθρώπους, όχι μόνο παίκτες. Σαν τον Ντουέ. Σαν τον Κβαρατσχέλια. Σαν τον ίδιο.

Και όταν το τρόπαιο σηκώθηκε στον ουρανό, δεν ήταν απλώς ένας θρίαμβος. Ήταν μια σιωπηλή αφιέρωση. Ένα βλέμμα προς τα πάνω. Μια υπόσχεση πως η αγάπη δεν σβήνει ποτέ. «Σήμερα η Χάνα θα ήταν εδώ. Θα έτρεχε μαζί μας», ψιθύρισε με φωνή ραγισμένη, αντικρίζοντας το πανό των οπαδών, αφιερωμένο σε εκείνον και στην κόρη του. Ακόμη κι οι δημοσιογράφοι δάκρυσαν.

Αυτό το Champions League δεν γράφτηκε απλώς στην ιστορία της Παρί. Γράφτηκε στο ανθρώπινο συναίσθημα. Ανήκει στη Χάνα. Σε κάθε παιδί που έφυγε νωρίς. Σε κάθε πατέρα που συνεχίζει, κουβαλώντας την απουσία σαν φλόγα που δεν σβήνει, αλλά φωτίζει.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News