Αντώνης Καρπετόπουλος: Οι καλές εσωτερικές μεταγραφές του Ολυμπιακού

Ο Γιαζίτζι πέρυσι αγωνίστηκε μόλις μισή ώρα στο καταραμένο ματς με τον Αστέρα Τρίπολης κι έπαθε ρήξη χιαστών. Εμεινε στην ομάδα και δούλεψε πολύ. Είναι ένας Ευρωπαίος Τούρκος και πολύ άνετος τύπος: οι φίλοι του στον Ολυμπιακό είναι Ελληνες παίκτες και στην Αθήνα έχει προσαρμοστεί. «Οταν έφτασα, ένιωθα ήδη σαν στο σπίτι μου. Οι άνθρωποι μού φέρονται όπως ήλπιζα, παρ’ όλο που δεν έπαιξα ούτε ένα παιχνίδι εκεί. Ακόμα και μετά τον τραυματισμό, όταν πήγαινα σε ένα εστιατόριο, οι άνθρωποι έλεγαν: “Γεια σας, τι κάνετε; Σας αγαπάμε. Πιστεύουμε σε εσάς. Θα επιστρέψετε. Θα είστε μέρος της ιστορίας μας”. Ξέρεις, ακόμα κι αν δεν έχεις κάνει τίποτα, νιώθεις ήδη ότι έχεις κάνει κάτι, επειδή σου φέρονται σαν βασιλιά» είπε σε μία πρόσφατη συνέντευξή του σε γαλλική ιστοσελίδα που αναδημοσίευσε η SportDay. Στη Γαλλία τον θεωρούν σπουδαίο παίκτη και επειδή κέρδισε ένα ιστορικό πρωτάθλημα με τη Λιλ κόντρα στην ανίκητη Παρί. Αλλά το βιογραφικό του ήταν γεμάτο και πριν πάει εκεί. Είναι ο παίκτης που η Τραμπζονσπόρ πώλησε πιο ακριβά στην ιστορία της: το 2019 πήρε γι’ αυτόν απ’ τη Λιλ 17 εκατ. ευρώ. Προφανώς ο τραυματισμός τον πήγε πίσω. Αλλά δεν ξέχασε την μπάλα.

Ουκρανός

Για τον Γιάρεμτσουκ δεν χρειάζεται να γράψω τίποτα. Η ιστορία του είναι γνωστή κι είναι απόδειξη πως με τους παίκτες πρέπει να κάνεις υπομονή. Μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο δεν είχε προσφέρει σχεδόν τίποτα στον Ολυμπιακό, που ήθελε να τον δανείσει στη Βενέτσια. Ενα γκολ που πέτυχε σε ένα ματς Κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό έγινε ο λόγος παραμονής του. Απ’ τον Ιανουάριο κι έπειτα είναι άλλος παίκτης. Σκόραρε στον τελικό με τον ΟΦΗ, έκανε τη διαφορά στα πλέι οφ, συνεχίζει στην προετοιμασία από εκεί που σταμάτησε. Προφανώς, αν δεν του τύχει κάτι κακό, θα ’ναι ακόμα καλύτερος φέτος. Κι αυτός, όπως κι ο Γιαζίτζι, δεν είναι ούτε 30 χρονών.

Πολλά

Δεν πιστεύω πια πως στις ελληνικές ομάδες οι μεταγραφές μπορεί να κάνουν μεγάλη διαφορά. Απ’ τους πέντε ξένους, που έρχονται κάθε καλοκαίρι σε μία ομάδα (σε άλλες και πιο πολλοί…), αμέσως θα βοηθήσουν το πολύ δύο – οι άλλοι δύο θα προκαλούν απορίες για το τι μπορούν κι ο ένας θα είναι πρόβλημα για όλους. Πιστεύω, όμως, πολύ στις εσωτερικές μεταγραφές, δηλαδή σε παίκτες που έχουν περάσει μία δύσκολη σεζόν και στη συνέχεια βελτιώνονται. Το πιστεύω διότι έχω δει τέτοιους πολλούς. Ο Ολυμπιακός πέρυσι π.χ. δεν κέρδισε το νταμπλ επειδή τον βοήθησαν ή τον άλλαξαν προς το καλύτερο οι μεταγραφές του: το κέρδισε διότι παίκτες που είχαν έρθει μία χρονιά πριν στην ομάδα έπαιξαν πολύ καλύτερα. Λέγονται Ζέλσον, Τσικίνιο, Ροντινέι, Εσε, Μπιανκόν κτλ. Αυτοί έδωσαν σαφώς πιο πολλά απ’ τον Βέλντε, τον Ολιβέιρα, τον Γουίλιαν, τον Πάλμα, που δεν πληρώθηκαν και λίγα.

Παλιοί

Το να πάρεις πιο πολλά από παίκτες που ήδη έχεις σε κάνει αληθινά καλύτερο. Διότι οι παίκτες που έχεις ακόμα κι αν δεν έχουν κάνει σπουδαία σεζόν, έχουν προσαρμοστεί, δηλαδή ξέρουν πού βρίσκονται, ποιες είναι οι ανάγκες του συλλόγου, ποια είναι η πίεση και γιατί αυτή υπάρχει. Αυτό ισχύει σε όλες τις ομάδες και το είδαμε και στα πρώτα ματς των φετινών ευρωπαϊκών προκριματικών. Ο Παναθηναϊκός ήταν καλός με τη Ρέιντζερς όσο ήταν καλοί ο Πάλμερ -Μπράουν, ο Πελίστρι, ο Μαξίμοβιτς, ο Μπακασέτας. Οταν αυτοί έπαψαν να είναι καλοί, οι νεοφερμένοι που έκαναν συμπαθητικό ντεμπούτο δεν κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά. Στην ΑΕΚ, κόντρα στην Μπερ Σεβά, ο καλύτερος ήταν ο Μάνταλος με τα ωραία του χτυπήματα, αλλά σε σχέση με την περσινή σεζόν καλός ήταν κι ο Στρακόσια, ο Περέιρα ο Πήλιος κι ο Ζίνι, που ξέρει τα κατατόπια στην «OPAP Arena», ακόμα κι ο Κοϊτά, παρ’ όλο που δεν νομίζω πως θα σταδιοδρομήσει σαν «δεκάρι». Η δε ΑΕΚ ανέβηκε στο δεύτερο ημίχρονο όταν μπήκαν ο Λιούμπιτσιτς κι ο Γκατσίνοβιτς – κι αυτοί προσαρμοσμένοι παίκτες είναι. Ο Αρης, απ’ την άλλη, έχασε στο Αζερμπαϊτζάν επειδή ο Ουζουνίδης υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να στηριχτεί σε νεοφερμένους. Ο Ράτσιτς, ο Γένσεν, ο Φαντιγκά έδειξαν να μην ξέρουν ποιοι είναι οι συμπαίκτες τους. Ελπίζω να βελτιωθούν. Αλλά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως ο Αρης θα είναι καλύτερος μόνο αν τον Μορόν τον βοηθήσουν ο Μόντσου, ο Ντιαντί, ο Μεντίλ, ο Δώνης κι ο Γιαννιώτας, που ξέρουν πού βρίσκονται.

Φαν Μπάστεν

Να ξέρεις πού βρίσκεσαι είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν είναι όσο απλό φαίνεται. Ο Φαν Μπάστεν κάποτε στη Μίλαν δεν μπορούσε να βάλει γκολ στην πρώτη του χρονιά. Κι ο Μαραντόνα με τη Νάπολι την πρώτη του χρονιά τερμάτισε κάτω απ’ την πέμπτη θέση. Ολοι θέλουν τον χρόνο τους. Καθώς φαίνεται κι ο Γιαζίτζι.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News