Αντώνης Καρπετόπουλος: Η διδακτική ιστορία του Λαμέλα

Θυμάμαι πέρυσι το καλοκαίρι, όταν ο Λαμέλα ήρθε στην ΑΕΚ, κάθε φορά που κάποιος τολμούσε να εκφράσει μία κάποια αμφιβολία για τις όποιες δυνατότητες της προσφοράς του θυμίζοντας τι (δεν) έκανε στη Σεβίλλη, άκουγε ότι είναι άλλες οι δυσκολίες του ισπανικού πρωταθλήματος κι άλλες αυτές του  ελληνικού.

Αυτό το «για την Ελλάδα πρέπει να είναι καλός» είναι μία φράση που αν απαγορευόταν δια νόμου θα γλίτωνε τις ελληνικές ομάδες από πολλά. Και θα έπρεπε να απαγορευτεί διότι δεν ισχύει: δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί πλέον την εκτίμηση ότι για έναν ποδοσφαιριστή είναι εύκολο να διακριθεί στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Οχι επειδή η Super League 1 μας έχει την γκλαμουριά της Πρέμιερ Λιγκ ή την ποιοτική ανομοιομορφία που υπάρχει στην Ιταλία ή επειδή απαιτεί απ’ τους παίκτες να έχουν σπουδαία τεχνική, όπως συμβαίνει
στην ισπανική λίγκα. Αλλά διότι είναι ένα πρωτάθλημα σκληρό στο γήπεδο. Ενα πρωτάθλημα στο οποίο η πίεση των παικτών, σχεδόν παντού, αλλά κυρίως στις ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα, είναι μεγάλη.

Οver 30

Υπήρξε ένα χρονικό διάστημα (μικρό σχετικά) όπου η Ελλάδα έμοιαζε ο παράδεισος των over 30 ποδοσφαιριστών, που έχουν κομμάτι ταλαιπωρηθεί κι έψαχναν διαφορετικές συνθήκες – να παίξουν  δηλαδή κάπου που τους είναι πιο εύκολο. Ηρθαν εδώ κι έκαναν πολλά ή λίγα αλλά σίγουρα ωραία, παίκτες όπως ο Ριβάλντο, ο Καρεμπέ, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο Ιμπαγάσα, ο Κοντρέρας, ο Κάρλος Γκαμάρα κι
αρκετοί άλλοι που αγαπήθηκαν και μας αγάπησαν. Με τον καιρό, όμως, οι περιπτώσεις των μεγαλούτσικων παικτών που έρχονται εδώ και μπορούν, για ένα-δύο χρόνια έστω, να κάνουν τη διαφορά είναι ολοένα και πιο λίγες. Ο Μπερμπάτοφ ήρθε στον ΠΑΟΚ, αλλά θυμόμαστε μόνο την υποδοχή του.  Μεγαλύτερη υπήρξε μόνο του Μαρσέλο στον Ολυμπιακό, που επίσης πέρασε και δεν ακούμπησε. Χαμός
έγινε και για τον Εσιέν: βούλιαξε το αεροδρόμιο από οπαδούς του Παναθηναϊκού. Τουλάχιστον αυτούς τους θυμόμαστε. Δεν ξέρω ποιος θυμάται τον Καγκάβα στον ΠΑΟΚ, τον Λέσκοτ στην ΑΕΚ, τον Μάρσιο Αμορόζο στον Αρη.

Ονόματα

Οσο ο καιρός περνά, η Ελλάδα γίνεται όλο και πιο δύσκολη για τα «ονόματα». Ο Γιάγια Τουρέ στο δεύτερο πέρασμά του απ’ τον Ολυμπιακό έμοιαζε να θέλει να παίζει ακίνητος. Ο Βαλντές έκανε την έλλειψη του Ιντέγε να μοιάζει πιο μεγάλη απ’ όσο ήταν. Ο Καρντόσο σημάδευε τα δοκάρια μ’ εντυπωσιακό τρόπο. Ο Καμπιάσο είχε τον τρόπο να σε κάνει να πιστεύεις ότι τον αδικούσαν: στην πραγματικότητα έναν χρόνο
στην Ελλάδα έτρεξε λιγότερο απ’ όσο έτρεχε ο Μιλιβόγεβιτς σ’ ένα ημίχρονο. Πέρυσι η αποτυχία των «ονομάτων» δηλαδή παικτών πάνω απ’ τα 30 με μεγάλα βιογραφικά ήταν σχεδόν απόλυτη. Ο Ολιβέιρα κι ο Γουίλιαν έφυγαν απ’ τον Ολυμπιακό τον Δεκέμβριο. Ο Μπακαγιόκο κι ο Λόβρεν στον ΠΑΟΚ σε έκαναν να  αναρωτιέσαι αν είναι όντως οι ίδιοι που αγωνίστηκαν ο πρώτος στην Τσέλσι και στη Μίλαν και ο
δεύτερος στη Λίβερπουλ. Ο Μαρσιάλ, που δεν τον πήραν τα χρόνια, αν κι ήταν αυτός με το πιο μεγάλο όνομα, δεν έκανε καμία διαφορά στην ΑΕΚ παρά τη στήριξη. Ο Λαμέλα ήταν σαφώς καλύτερος. Αλλά για όσα έδωσε πάρα πάρα πολύ ακριβός.

Τέσσερις

Υπάρχει κάτι που καλό είναι να καταλάβουμε.  Στην εποχή της υπερπληροφόρησης κανένας παίκτης δεν κουβαλάει μυστικά. Οσο μάλιστα πιο μεγάλο όνομα είναι, τόσο πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι κάθε πληροφορία που τον ακολουθεί. Καλοκαιριάτικα μας αρέσει να ακούμε μόνο τα καλά. Ο Λαμέλα π.χ. δεν ήρθε ως κάποιος που άλλαζε ομάδα κάθε χρόνο: με τις τέσσερις όλες κι όλες που είχε αγωνιστεί πριν έρθει εδώ (τη Ρίβερ Πλέιτ, τη Ρόμα, την Τότεναμ κυρίως και τη Σεβίλλη) «δέθηκε». Κουβαλούσε, επίσης, την ετικέτα του καλού τεχνίτη και του παίκτη που μπορεί να αγωνιστεί σε διάφορες θέσεις στην επίθεση. Η παρουσία στην ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα δημιουργούσε τη βεβαιότητα πως θα έβρισκε κάποιον να τιθασεύσει τον δύσκολο χαρακτήρα του. Αλλά υπήρχαν κι άλλα σε αυτό το βιογραφικό προσωπικότητας που δυστυχώς τα είδαμε. Ο καλός Λαμέλα ήταν σε φθίνουσα πορεία πριν έρθει εδώ: την προηγούμενη σεζόν εξαιτίας τραυματισμών και καβγάδων είχε παρουσία σε όλα κι όλα δεκατρία ματς της Σεβίλλης στο πρωτάθλημα, το οποίο ολοκλήρωσε μένοντας σταθερά εκτός ομάδας. Εκανε συλλογή από κάρτες αφού έχει θεματάκια με τα νεύρα του κι είχε σταματήσει να κάνει τη διαφορά. Κι όλα αυτά στην ΑΕΚ τα είδαμε. Διότι είναι ο Λαμέλα.

Ολοι

Φεύγει πιθανότατα. Θα μας αφήσει ως ανάμνηση ένα καταπληκτικό γκολ κόντρα στον ΠΑΟΚ – το ωραιότερο του πρωταθλήματος. Ενα γκολ που δείχνει ότι παραμένει αρτίστας. Αλλά για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων. Σε μια εποχή μάλιστα που όλοι χρειάζονται πολεμιστές.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News