Ολυμπιακός: Εχει κερδίσει το να απογοητεύεται

Για να εξάγουμε συμπέρασμα από την πρώτη φετινή φιλική ήττα του Ολυμπιακού, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε το πλαίσιο: οι Πειραιώτες αντιμετώπισαν μέσα στην Ιταλία την πρωταθλήτρια της χώρας, στην πρόβα τζενεράλε της, από την οποία δεν απουσίαζε ουσιαστικά κανείς.

Από την άλλη, ο Ολυμπιακός έπαιζε εκτός έδρας, δύο μέρες πριν αντιμετωπίσει την Ιντερ. Προστάτεψε, δηλαδή, περίπου τους μισούς του παίκτες. Και στο κάτω – κάτω, είναι ο πρωταθλητής Ελλάδας, για τον οποίον ποτέ δεν ήταν… απαιτούμενο το να νικήσει την ομάδα που φοράει το σκουντέτο. 

Εν όψει Τσάμπιονς Λιγκ, βέβαια, ο Ολυμπιακός ήθελε να φανεί ανταγωνιστικός. Οπερ και εγένετο. Προς Θεού, δεν ήταν καλύτερος της αντιπάλου του. Ούτε καν ισάξιος. Δε την άφησε, όμως, να κάνει ό,τι ήθελε στον αγωνιστικό χώρο, ούτε μετατράπηκε σε μια ομάδα χωρίς μπούσουλα στο χορτάρι. Τον γνωστό Ολυμπιακό της πίεσης και των μεντιλιμπαρικών ιδεών είδαμε, αν και όπως ήταν φυσικό δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα. Αλλιώς σπάει το πρέσινγκ η πρωταθλήτρια Ιταλίας με παίκτες σα τον Ντε Μπρόινε, τον ΜακΤόμινεϊ και τον Ανγκισά στον άξονα, αλλιώς ένας οποιοσδήποτε άλλος σύλλογος. 

Η γνωστή άριστη αμυντική οργάνωση των Ναπολιτάνων περιόρισε σημαντικά τα επιθετικά ατού του Ολυμπιακού. Στην προώθηση της μπάλας υπήρξε αναμενόμενο πρόβλημα, δεδομένου του ότι το δίδυμο Εσε – Σιπιόνι δε διακρίνεται σε αυτό, ιδίως κόντρα σε τόσο ποιοτικούς μέσους, οπότε η λύση ήταν η πίεση και τα στημένα. Το αποτέλεσμα ήταν οι ευκαιρίες των Ελ Καμπί και Εσε, ενώ η οξυδέρκεια του Μαροκινού σε συνδυασμό με την ποιότητα του Τσικίνιο, έφεραν τα χαμόγελα του 2-1.

Οσον αφορά την αμυντική λειτουργία των Πειραιωτών, ο βαθμός είναι θετικός, με μερικές εξαιρέσεις. Ο Ρέτσος, για παράδειγμα, τα πήγε καλά κόντρα σε τρομερά ποιοτικούς επιθετικούς, αλλά έχει τον αστερίσκο της… χοντρής γκάφας στη φάση του τραυματισμού του Λουκάκου. Λάθη μετρά κανείς στην προειδοποιητική βολή του Πολιτάνο, και στο 2-0, ενώ δικαίως τα ακούει ο Ορτέγκα για τον τρόπο που διασύρθηκε από τον Ιταλό στο 1-0. 

Οι τρεις… χαμαιλέοντες

Ουδεμία ευθύνη φέρει, φυσικά, στο γκολ ο Νίκος Μπότης, αφού το σουτ του ποιοτικού εξτρέμ της Νάπολι ήταν ο ορισμός του άπιαστου. Το 45λεπτο του 21χρονου γενικά δεν παίρνει βαθμό, όμως η επιλογή του Μεντιλίμπαρ να τον βάλει βασικό και να μοιραστεί τα ημίχρονα με τον Πασχαλάκη, λέει πολλά. 

Ο νεαρός πορτιέρε έχει πάρει πολλούς πόντους στην προετοιμασία και είναι σημαντικό ότι επιλέχθηκε σε ένα από τα δύο παιχνίδια που ο οργανισμός του Ολυμπιακού αντιμετωπίζει δικαίως ως «ημιεπίσημα». Το τι ακριβώς μέλλει γενέσθαι σχετικά με τη θέση «1» πίσω από τον Τζολάκη θα ξεκαθαρίσει οριστικά γύρω στις 14 Σεπτέμβρη. Οταν θα ξεκινήσουν, δηλαδή, οι επίσημες υποχρεώσεις της Β’ ομάδας, ενώ ο δεύτερος θα παίξει στην πρεμιέρα του Τσάμπιονς Λιγκ, που θα γίνει εκείνες τις μέρες.

Η ουσία, όμως, βρίσκεται στη μεγάλη εικόνα. Ο Μεντιλίμπαρ βάζει στο γήπεδο τους άπειρους και ουδείς αντιλαμβάνεται κάποια διαφορά. Δεν υπάρχει, δηλαδή, αδύναμος κρίκος. Κόντρα σε παίκτες παγκόσμιας κλάσης, όπως ο Ντι Λορέντζο, ο Πνευμονίδης δε διέφερε σε κάτι από τους εμπειρότερους, κι ας μην έκανε προφανώς το καλύτερό του παιχνίδι. Οταν μπήκε ο Λιατσικούρας, δε, ο Ολυμπιακός δεν έχασε βαρύτητα. Τι κι αν ένας 18χρονος με μηδέν επαγγελματικά παιχνίδια καριέρας έπρεπε να τα βάλει με κάτι θηρία στο μπόι του Ανγκισά.

Τα δύο φιλικά στην Ιταλία αποτελούν, πάντως, σπουδαία εμπειρία γι’ αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Ο Πνευμονίδης δε θα ξεχάσει ποτέ τον… κλώτσο του Ντε Μπρόινε, αλλά ούτε και τη στιγμή που τον προσέγγισε ο Βέλγος για να του δώσει τη φανέλα του. Οπως και πάνω του «έγραψαν» όλες αυτές οι μονομαχίες που πριν λίγους μήνες κατέκτησαν την Ιταλία. 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News