Ολυμπιακός: Μία φούντωση, μια φλόγα

Σύρματα και κάγκελα που κόβουν τη θέα από τις κερκίδες, συνθετικός χλοοτάπητας και γύρω γύρω γιαπιά, πολυκατοικίες, μόνταρχοι που παρακολουθούν καθισμένοι σε βράχια. Το όμορφο τοπίο των Κυκλάδων με τα διάσπαρτα σπίτια που σπάνε την εικόνα του ξερού.

Κι ένας πάλιουρας. Ο τυχερός (;) σκοπός που είχε το πολυπόθητο νούμερο και έβαλε ασυναίσθητα το πρόσωπό του στη βίβλο των υπερκάλτ εικόνων του ελληνικού ποδοσφαίρου. 

Παρακολούθησε το Ελλάς Σύρου – Ολυμπιακός. Ενα παιχνίδι που θα μείνει ως αφορμή για την πρώτη επίσκεψη του δημοφιλέστερου ελληνικού αθλητικού τμήματος στο νησί του Μάρκου και φυσικά… του Γιώργου. Η υποδοχή, η συνοδεία, η υποστήριξη. Οι βραβεύσεις, οι δηλώσεις του καλοντυμένου Παναγιώτη Χριστοφιλέα. Του συμπαθέστατου προπονητή της ομάδας της Ερμούπολης, που είδε στην κόκκινη κερκίδα παιδιά που είχε προπονήσει στις μικρότερες κατηγορίες ή είχε αντιμετωπίσει ως Διευθυντής της Μικτής ΕΠΣΑΝΑ. Χθες, για ένα μεσημέρι, είχε τον ρόλο του Μικέλ Αρτέτα, του Χάνσι Φλικ, του Τσάμπι Αλόνσο.

Το παιχνίδι τελείωσε με ένα τραβηγμένο 2-5 και οι Κυκλαδίτες της ερυθρόλευκης γωνιάς κάλεσαν τα παιδιά με τον έφηβο στο στήθος. Πιάστηκαν ώμο – ώμο κι αν κανείς έπεφτε στη φωτογραφία δίχως να ξέρει, θα μάντευε πως χόρευαν χασάπικο τη Φραγκοσυριανή. Στην πραγματικότητα, ήταν το «είσαι στο μυαλό». Μια τρανή… αυταπόδειξη του «όπου πας εσυ». 

Αμέσως μετά, τη θέση των ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού πήραν εκείνοι της Σύρου. Οι μεν χειροκρότησαν τους δε, γιατί αμφότεροι ήταν μέλη μιας όμορφης γιορτής. Ολοι μαζί έκαναν το κομμάτι τους για να δημιουργήσουν μια μοναδική ανάμνηση από «το μεσημέρι που ήρθε ο Ολυμπιακός του Μεντιλίμπαρ». Το μεσημέρι που οι Συριανοί απουσιολόγοι της έκτης και της έβδομης ώρας έκαναν υπερωρίες. Αν φυσικά ήταν παρόντες…

Μας έμαθε κάτι το παιχνίδι; Οχι. Μας θύμισε, όμως, πόσο όμορφες είναι αυτές οι ημέρες που οι μεγάλοι πατούν σε χώματα που δε θα πατούσαν ποτέ αν δεν υπήρχε σε κάθε χώρα η διοργάνωση του Κυπέλλου. Μη μπερδεύεστε βέβαια: η Ελλάς είναι ομάδα της δεύτερης εθνικής κατηγορίας και μάλιστα αξιοπρεπέστατη.

Εντός των γραμμών, οι ερυθρόλευκοι που φορούσαν γκρι, φρόντισαν για το θέαμα. Τόσο με τις επιθετικές αρετές που ξεδίπλωσαν μερικοί από τους ποιοτικότερους του ρόστερ, όσο και με την αμυντική τους ασυνέπεια. 

Για τον Αλέξη Καλογερόπουλο, η μέρα ήταν μεγάλη, και το αυτογκόλ δε του λέει τίποτα. Φόρεσε το περιβραχιόνιο της πρώτης ομάδας του Ολυμπιακού. Από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο. Αγωνιστικά, η ομάδα έχει ανάγκη από το δικό του step-up, καθώς μοιάζει και είναι πιο έτοιμος ποδοσφαιριστής από τον ταλαντούχο πλην άγουρο Μάνσα. Αν μπορεί να το κάνει, μένει να φανεί. Πολύ άμεσα.

Αν, φυσικά, πρέπει να ειπωθεί ένας και μόνο καλός λόγος, αυτός θα πάει στον Γιουσούφ Γιαζίτσι. Ο Τούρκος μας έδειξε ξανά πως δε συγκρίνεται με κανέναν στην πληθώρα των τρόπων που μπορεί να… στείλει τη μπάλα σε συμπαίκτη ή και στο τέρμα. Σε έκανε να σκέφτεσαι πως αν ζούσαμε κάπου στη δεκαετία του 2000 κι αυτός ο ποδοσφαιριστής ερχόταν στα μέρη μας, θα έμπαινε στις… πολύ μεγάλες κουβέντες. Ο χρόνος, όμως, δε γυρνά. Δεν υπάρχει rewind στην εξέλιξη. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να τρέξει για να προλάβει. Οπως και να ‘χει, το κρίμα θα είναι τεράστιο αν ο Τούρκος των τεσσάρων γκολ και των τεσσάρων ασίστ σε ελάχιστο χρόνο δε βρει έναν κανονικο ρόλο στον Ολυμπιακό.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News