ΣΕΡΧΙΟ ΡΑΜΟΣ: Το αντίο του θρύλου της Ρεάλ Μαδρίτης

Ένας από τους τελευταίους ποδοσφαιριστές-σύμβολο της Ρεάλ Μαδρίτης που αποσύρθηκε φορώντας τη φανέλα της, ήταν ο Κάρλος Σαντιγιάνα. Ο άνθρωπος που μπήκε με την μπάλα στα δίχτυα στο 88’ του ματς με την Γκλάντμπαχ, στο ιστορικό 4-0 του «Μπερναμπέου» για τη ρεβάνς του τρίτου γύρου στο Κύπελλο UEFA της σεζόν 1985-86, στους «μερένγκες» της διετίας που απλώς δεν γινόταν να αποκλειστούν με οποιοδήποτε σκορ στην πλάτη. Ο Ισπανός επιθετικός, με τις 56 συμμετοχές στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, ξεκίνησε στη Ρεάλ το 1971 και κρέμασε τη φανέλα του το 1988. Μετά τον Έκτορ Φρανσίσκο Χέντο, τον άνθρωπο των, ακόμη ακατάρριπτων, 6 Κυπέλλων Πρωταθλητριών, ο Σαντιγιάνα κατόρθωσε να φύγει ως ποδοσφαιριστής της Ρεάλ Μαδρίτης.

Όλοι οι υπόλοιποι που στην πραγματικότητα θα έπρεπε να σημαίνουν κάτι για το σύλλογο, σταμάτησαν το ποδόσφαιρο αλλού. Ο Αλφρέντο ντι Στέφανο έπαιξε για δύο χρόνια στην Εσπανιόλ, ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο και ο Μίτσελ έπαιξαν στη Θελάγια, μία ομάδα που δημιουργήθηκε το 1994 και διαλύθηκε το 2003. Ο Φερνάντο Ιέρο έπαιξε στην Μπόλτον, ενώ οι δύο ποδοσφαιριστές που συνδέθηκαν περισσότερο με τη Ρεάλ τους σύγχρονους καιρούς, δηλαδή ο υπέροχος Ραούλ και ο καλλιτέχνης Ίκερ Κασίγιας, έφυγαν για τη Σάλκε και την Πόρτο αντιστοίχως.

Υπήρξαν κάποιες εξαιρέσεις. Ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο (1974-89) ήταν μία από αυτές. Ο τελευταίος αμυντικός που τελείωσε την καριέρα του στη «βασίλισσα» και ήταν ο Μανουέλ Σαντσίς. Έπαιξε από το 1983 έως το 2001 και τα δύο τελευταία χρόνια, δηλαδή οι σεζόν 1999-00 και 2000-01, έμοιαζαν να είναι χατιρικά. Ο Σαντσίς ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έπιασε το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά το 1998, στο Άμστερνταμ, μετά το 1-0 για τον τελικό του Champions League με τη Γιουβέντους και το γκολ του Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς. Ο Σαντσίς σήκωσε το πρώτο τέτοιο τρόπαιο από το 1966 και το 2-1 επί της Παρτίζαν Βελιγραδίου.

Ο αμέσως επόμενος σπουδαίος αμυντικός της Ρεάλ είναι και ο κορυφαίος της ιστορίας της. Όμως, στις 17 Ιουνίου του 2021, οι δύο πλευρές αποφάσισαν να χωρίσουν τα τσανάκια τους. Αυτό επρόκειτο να γίνει με κάθε επισημότητα, αλλά δεν αλλάζει την ουσία: Ο Σέρχιο Ράμος έχει πέσει θύμα του κυνισμού της «βασίλισσας».

Ένας εκτεθειμένος αναρχικός

Ο αμυντικός της Ρεάλ ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος για χρόνια…

Όταν ο Σέρχιο Ράμος έφτασε στη Ρεάλ Μαδρίτης ύστερα από μία χρονιά στην πρώτη ομάδα της Σεβίλλης, το καλοκαίρι του 2005, ο Ζινεντίν Ζιντάν είχε αποφασίσει να σταματήσει το ποδόσφαιρο, o Ντέιβιντ Μπέκαμ ήταν ακόμη στην ομάδα, το ίδιο και ο Ρονάλντο με τον Λουίς Φίγκο. Οι «γκαλάκτικος» βρίσκονταν σε πλήρη απαρτία και, βέβαια, η επίδρασή τους ουδόλως αφορούσε στους τίτλους. Όσο γλυκό ήταν να εμφανίζονται όλοι μαζί στο γήπεδο, άλλο τόσο οδυνηρό μπορούσε να γίνει τις μέρες που δεν είχαν διάθεση. Πλησιάζοντας προς το λυκόφως, είχαν ήδη πάρει την τροχιά των… παράξενων βετεράνων, για να δικαιολογήσουν και τον αφορισμό στον οποίο αναφέρεται ότι «ο χειρότερος αθλητής που μπορεί να κοουτσάρει ένας προπονητής είναι ένας σπουδαίος βετεράνος στα τελευταία του». Η διοίκηση, βεβαίως, δεν επρόκειτο να νοιαστεί για τέτοιες ανθυπολεπτομέρειες. Δεν χρειαζόταν αυτό, αλλά η Ρεάλ είχε γίνει επιχείρηση.

Το «Μπερναμπέου» γέμιζε σε κάθε περίπτωση, οι τουρ ήταν παγκόσμιες, οι συμφωνίες με την Ασία έφερναν φράγκα αμέτρητα και η θέση του προπονητή ήταν περισσότερο εκείνου ο οποίος θα έπρεπε να είναι διπλωμάτης σε τέτοια συχνότητα, που θα ξεχνούσε, εν τέλει, να είναι προπονητής. Ο Βραζιλιάνος Βαντερλέι Λουξεμπούργκο, που είχε αναλάβει τον Δεκέμβριο του 2004, άντεξε μέχρι τον αντίστοιχο μήνα το 2005. Ο κακομοίρης Χουάν Ραμόν Λόπες Κάρο έβγαλε τη χρονιά από εκεί και ύστερα, μόνο επειδή ο Φάμπιο Καπέλο, με τον οποίο είχαν συμφωνήσει οι «μερένχες», δεν επρόκειτο να αναλάβει προς τα τέλη της σεζόν για να εκτεθεί. Το ποδόσφαιρο της Ρεάλ ήταν απαιτητικό, αλλά αστήριχτο. Επειδή το παιχνίδι ήταν επιθετικό, οι ζώνες άμυνας στήνονταν ψηλά. Δύο ήταν εκείνοι που το πλήρωναν σε κάθε αγωνιστική με αντίπαλο μια σοβαρή ομάδα: Ο πρώτος ήταν ο Ίκερ Κασίγιας. Ο δεύτερος ήταν ο νεόκοπος Σέρχιο Ράμος.

Με κάποιες εξαιρέσεις, για χρόνια και χρόνια και μέχρι να βρεθούν, τελικά, οι χαφ που θα έπαιρναν τη «βασίλισσα» του ποδοσφαίρου από το χέρι για να την κάνουν πρωταθλήτρια Ευρώπης ξανά, ο Ράμος βρισκόταν εκτεθειμένος συνεχώς. Από καλούπι αθλητής που άντεχε την προπόνηση, ο νεαρός Ισπανός απέκτησε αντισώματα απέναντι στην κριτική και έγινε σκληρόπετσος, ώστε να μην τον πειράζουν οι ανυπόφοροι αποκλεισμοί: Από το 2004 μέχρι και το 2010 η Ρεάλ δεν έφτασε μία φορά στα ημιτελικά του Champions League. Από το 2005 ως και το 2010, δεν πέρασε τη φάση των «16». Μετά το θαύμα της Μονακό, με θύτη, κλασικά, έναν πρώην δικό της, τον Φερνάντο Μοριέντες, αποκλείστηκε κατά σειρά από την Άρσεναλ, μια κακή έκδοση της Μπάγερν Μονάχου, τη Γιουβέντους, τη Λίβερπουλ και τη Λυών. Όταν, πια, κατακάθισε η σκόνη και καθάρισε η θέα προς τον ορίζοντα, ο Λιονέλ Μέσι είχε πάρει τον έλεγχο. Το 6-2 στο «Μπερναμπέου» την άνοιξη του 2009 υπερκεράστηκε μόνο από το ιστορικό 5-0 στο «Καμπ Νόου» το φθινόπωρο του 2010.

Και ο Σέρχιο Ράμος, στο κέντρο αυτού του κυκλώνα, μετρούσε τις δυνάμεις του κάθιδρος, ψάχνοντας λύση απέναντι στη σκληρότητα ενός κόσμου που δεν καταλάβαινε πώς το μερίδιο της ευθύνης του, σε αυτό το πανηγύρι των ζουρλών -για να γίνει και το δάνειο από την ατάκα του Γιάννη Φιλίππου, ισχυρού άντρα της ΚΑΕ ΑΕΚ, μετά τους ημιτελικούς της Α1 με τον Παναθηναϊκό το 1998- ήταν κατά πολύ μικρότερο από εκείνο που του πρόσαπταν.

Λάδι στη φωτιά

Τα «απαγορευμένα τρικ» και η μεγάλη μαγκιά το καλοκαίρι του 2012

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ράμος δεν είχε ήδη ξεκινήσει να συλλέγει τίτλους. Τα πρωταθλήματα του 2007 και του 2008 δεν ήταν μικρό κατόρθωμα, ενώ ήταν μέλος και της εθνικής Ισπανίας που κατέκτησε το Euro το καλοκαίρι εκείνης της δεύτερης χρονιάς και πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 2010. Μπορούσε να παίξει και ως δεξιός μπακ, γι’ αυτό και στην Εθνική έκανε πράξη αυτήν τη θέση. Όμως ως κεντρικός, με την άσπρη ή την μπλε φανέλα, το παιχνίδι του προκαλούσε πια το κοινό αίσθημα, ειδικά ενώ, παράλληλα, η Μπαρτσελόνα επετύγχανε, μέσω της φουτουριστικής υλοποίησης για την κάλυψη του χώρου, το τζακ ποτ της αισθητικής αρτιότητας. Ο Ράμος, κυρίως παρέα με τον Πέπε, κατά τη διάρκεια της θητείας του Ζοσέ Μουρίνιο, σκληρός. Άλλωστε, από τη Ρεάλ φεύγει έχοντας δει διαιτητικό χέρι να υψώνεται 191 φορές για να του δείξει μια κάρτα, 20 εξ αυτών με κόκκινο χρώμα. Έχει βγει από αγωνιστικό χώρο αναθεματίζοντας, όντας ο περίγελως μιας κατάστασης που έμοιαζε επαναλαμβανόμενη.

Κι ενώ ο στροβιλισμός συνεχιζόταν, κάτι άλλαζε. Έγινε ήρωας στον τελικό του Copa del Rey το 2011, που η Ρεάλ νίκησε την Μπαρτσελόνα με την κεφαλιά του Κριστιάνο Ρονάλντο, μόνο για να γίνει παγκοσμίως θέμα το 2012 -κι όταν το διάνυσμα είναι τόσο μεγάλο, κάποιος καταλαβαίνει ότι δεν είναι για καλό. Ο αποκλεισμός με θύτη την Μπάγερν στα ημιτελικά του Champions League συνοδεύτηκε από ένα από τα πρώτα viral, στην ιστορία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που έγινε παραλλαγή. Σε μια χρονιά που η Ρεάλ κατέκτησε το πρωτάθλημα με 100 βαθμούς και 121 γκολ ενεργητικό, ο Ράμος θα είναι η ανάμνηση εκείνου που στη διαδικασία των πέναλτι με τους Βαυαρούς, έστειλε την μπάλα τόσο ψηλά, σε σχέση με την εστία, που για πρώτη φορά αποδείχθηκε ότι η φαντασία από τους χρήστες του ίντερνετ μπορούσε να φτάσει σε υψίπεδα υπεράνω πάσης υποψίας. Το πού πήγε η μπάλα από το χτύπημά του στον δεύτερο ημιτελικό με την Μπάγερν, στο «Μπερναμπέου», με τη βοήθεια της τεχνολογίας, έγινε το αστείο των τελών Απριλίου, αλλά και του Μαΐου του 2012.

Εκείνο το πέναλτι έχασε στις 24 Απριλίου, αλλά μόλις 64 μέρες μετά, στις 27 Ιουνίου, απέναντι στον Ρουί Πατρίσιο, στον ημιτελικό του Euro με την Πορτογαλία, ο Ράμος έδειξε την αυτοπεποίθηση και το θράσος του -και μάλιστα ισόποσα: Το κρέμασμα του Πορτογάλου ήρθε στην τέταρτη εκτέλεση για τους Ισπανούς και ήταν από εκείνα τα σουτ που ο αντίπαλος καταλαβαίνει ότι δεν έχει οποιαδήποτε τύχη: Ο Μπρούνο Άλβες έχασε το δικό του χτύπημα, ο Σεσκ Φάμπρεγας σκόραρε και οι Ισπανοί παρήγαγαν, τέσσερις μέρες μετά, το αριστούργημά τους στο 4-0 επί της Ιταλίας για να κλείσουν την ονειρώδη τετραετία τους και να κάνουν κάτι που ουδείς έχει καταφέρει: Δύο Euro και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο μαζεμένα.

Απόδειξη αγάπης

Η Ρεάλ μόλις άνοιξε λογαριασμό με το… κακό κάρμα

Η κράση του είναι γερή, κι ας έκανε φέτος μόνο 15 συμμετοχές στη Liga, με τη δικαιολογία της κακής φυσικής κατάστασης. Περισσότερο μοιάζει να ήταν αντιρρησίας, ένας αντάρτης της «βασίλισσας», η οποία εκτίμησε, ως αντάξια εκπρόσωπος του «σκοτώνουν τα άλογα πριν γεράσουν», πως δεν είναι μια καλή συμφωνία. Ο Ράμος, που περισσότερο έμοιαζε να ψάχνει μια απόδειξη σεβασμού και αγάπης από έναν οργανισμό που πήρε ένα κομμάτι της ψυχής του, έχει μια πενταετία ακόμη στα γήπεδα και ενδεχομένως τα πρώτα τρία χρόνια αυτής να τον βρουν στο υψηλότερο επίπεδο. Μπορεί να πάει όπου θέλει, αφού ο φαρισαϊσμός στον επαγγελματικό αθλητισμό είναι γνωστός: έχει περισσότερους εχθρούς από φίλους, έχει συνδεθεί με την πιο καπιταλιστική και φαινομενικά άσπλαχνη ομάδα του πλανήτη, αλλά δεν υπάρχει σοβαρός προπονητής που να μην τον θέλει στην ομάδα του.

Δεν υπάρχει, δηλαδή, κόουτς που να μην εκτιμά την εις βάθος γνώση του στο παιχνίδι, τον τρόπο με τον οποίο παίζει τη θέση, τις ηγετικές τάσεις, το γεγονός ότι μπορούσε να ταιριάξει με το καλύτερο δίδυμο χαφ στον κόσμο για τουλάχιστον μία πενταετία, δηλαδή τον Λούκα Μόντριτς και τον Τόνι Κρόος, ακόμα και τα πονηρά κόλπα του, έστω κι αν κάποια από αυτά, όπως το φάουλ που έφερε τον τραυματισμό του Μοχάμεντ Σαλάχ στον τελικό του Champions League το 2018, συνοδεύτηκε από παγκόσμια κατακραυγή, αλλά και, βέβαια, το πνεύμα νικητή και την ικανότητα στο σκοράρισμα: Για αμυντικό είναι αδιανόητο αυτό το 1 στα 6,7, δηλαδή τα 101 γκολ σε συνολικά 671 συμμετοχές με τη Ρεάλ. Η κορονίδα, βεβαίως, είναι εκείνο στο 94’ του τελικού του Champions League του 2014, με την Ατλέτικο, όταν ο «Τσόλο» Σιμεόνε πίστεψε ότι το γκολ του Ντιέγο Γοδίν θα του έδινε το τρόπαιο, όμως σκόραρε και το 2016 απέναντι στους «ροχιμπλάνκος», στον τελικό της Μόσχας, όταν οι «μερένχες» κατέκτησαν το ενδέκατό τους στα πέναλτι. Σε κανένα από τα 11 ματς που σκόραρε στη Liga, τη σεζόν 2019-20, έχασε η Ρεάλ, σε πέντε εξ αυτών πήρε βαθμούς εξαιτίας των γκολ του: Σε δύο ματς από έναν, στα υπόλοιπα από τρεις.

Ο Σέρχιο Ράμος φεύγει από τη Ρεάλ έχοντας κατακτήσει τέσσερα Champions League, ισάριθμα Παγκόσμια Κύπελλα συλλόγων, τρία ευρωπαϊκά Super Cup, πέντε πρωταθλήματα, δύο Copa del Rey, τέσσερα Supercoppa. Αλλά είναι η Ρεάλ, που αφήνει να της φύγει ένας παίκτης που, λόγω και της παράδοσης που έχει δημιουργήσει σε γκάφες, θα γυρίσει για να την κυνηγήσει. Ο 35χρονος αμυντικός δεν νοείται να μη βρίσκεται στη λίστα με τους δέκα πιο εμβληματικούς ποδοσφαιριστές στην ιστορία της.

Κι αν ο Λουίς Ενρίκε τού είπε ότι δεν θα τον έπαιρνε στο Euro, κι αν η διοίκηση της Ρεάλ τού διεμήνυσε ότι δεν υπάρχει χώρος για τις απαιτήσεις του, εδώ και 16 χρόνια είναι γνωστό τοις πάσι, κυρίως σε εκείνους που τρέμουν στην ιδέα, ότι η αποτυχία και η απόρριψη κάνουν γκελ στο ατσαλωμένο στέρνο του.