ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Η επιθυμία του Βαλμπουένα και οι «ερυθρόλευκοι» δεσμοί ζωής με τα αστέρια τους!

Εννοείται ότι όλες οι ομάδες έχουν τη λαϊκή βάση τους. Από τότε που το ποδόσφαιρο μεταλαμπαδεύτηκε, από το Νησί, στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και της κεντρικής Ευρώπης απέκτησε διάφορες μορφές. Έγινε το παιχνίδι της διανόησης, όπως στην περίπτωση της Αυστρίας, της ζαβολιάς, όπως στη Βραζιλία και την Αργεντινή, και παρέμεινε ένα σπορ που διανεμόταν σε όλους -και τους έδινε τη δυνατότητα να το φαντάζονται όπως επιθυμούσαν.

Μόλα ταύτα, είναι, εδώ και πάνω από 50 χρόνια, μια επιχείρηση. Και για άνω του αιώνος όλοι αναγνωρίζουν πως μια δουλειά, για να επιτύχει, ακόμα και να γιγαντωθεί, χρειάζεται καλή διαφήμιση.

Όταν, λοιπόν, μία στιγμή της 5ης Νοεμβρίου του 2013, πριν αρχίσει το Ολυμπιακός-Μπενφίκα για την 4η αγωνιστική των ομίλων του Champions League, εκείνο το 1-0 με το γκολ του Κώστα Μανωλά από το 13’ που θα έδινε προβάδισμα πρόκρισης στους «ερυθρόλευκους» για τη φάση των «16», ο Ρούι Κόστα τα έλεγε με τον Μίτσελ και τον Κριστιάν Καρεμπέ, δηλαδή ο διευθυντής ποδοσφαίρου των «αετών» με τον προπονητή και τον αθλητικό διευθυντή του Ολυμπιακου, εκείνη η εικόνα ήταν μια κινητή διαφήμιση. Ακριβώς τρεις μήνες μετά, στις 5 Φεβρουαρίου του 2014, κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού με τον Πανιώνιο για τη Super League (2-0), ανακοινώθηκε η ανανέωση του Ρομπέρτο από τα μεγάφωνα του Καραϊσκάκη. Κατόπιν 20 ημερών, στο μόνο ματς των «16» του Champions League που έγινε Τρίτη, στις 25 Φεβρουαρίου, λίγο πριν το άκρως θριαμβευτικό (αλλά ημιτελές στη σούμα) 2-0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, παρουσιάστηκαν οι νέοι εντυπωσιακοί, πεντακάθαροι και γυαλιστεροί, νέοι χώροι του Καραϊσκάκη. Αυτά τα πλάνα, για τους οπαδούς του Ολυμπιακού, υπήχθησαν σε έναν ποδοσφαιρικό ονειροκόσμο, αφού, κιόλας, συνοδεύτηκαν από ιστορικά σπουδαία αποτελέσματα. Για τη διοίκηση, ένας τρόπος προσέγγισης της «πηγής», δηλαδή της ενδυνάμωσης του κλαμπ ως οργανισμού στα μάτια των ετέρων.

Σχεδόν εφτά χρόνια ύστερα από εκείνο το πλάνο με τους τρεις θρύλους του ποδοσφαίρου να συζητούν χαμογελαστοί και φαινομενικά αμέριμνοι, μέσα από τα ατσαλάκωτα κοστούμια τους, ο Ματιέ Βαλμπουένα τόνισε ότι ουσιαστικά θέλει να τελειώσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό και να συνεχίσει να εργάζεται γι’ αυτόν.

Το συναίσθημα και η ασφάλεια

Δύο κόσμοι που τέμνονται

Δεν είναι ο πρώτος, αν και είναι εκείνος που κάνει την αρχή τονίζοντάς το απροκάλυπτα. Ο Γάλλος διεθνής σίγουρα νιώθει ζεστασιά και ενδεχομένως ότι χρωστά στον Ολυμπιακό την αναβίωση της καριέρας του και την παράτασή της, αλλά εδώ πρόκειται για κάτι ακόμα πιο σημαντικό: την επιβεβαίωση ότι σε αυτό το περιβάλλον πρόκειται να είναι ασφαλής. Ως απόκριση, θέλει να αντιγυρίσει το status quo του, την επιρροή που μπορεί να ασκήσει στο δικό του περιβάλλον ως σεβαστή οντότητα, προς όφελος της νέας ομάδας του.

Για τον Ολυμπιακό, αυτή η επιθυμία (αν και όχι η εκδήλωσή της από εν ενεργεία ποδοσφαιριστή) δεν αποτελεί καινή τομή. Στο παρελθόν οι «ερυθρόλευκοι» έχουν συνεργαστεί με πολλούς βετεράνους τους, και μάλιστα ισχυρά ονόματα, κάποιοι από τους οποίους εργάζονται αγαστά για την ομάδα. Έχουν βρεθεί σε επικοινωνία με τον Τζιοβάνι, τον κατά πολλούς κορυφαίο ποδοσφαιριστή στην ιστορία της ομάδας, για ποδοσφαιριστές, αφού ο Βραζιλιάνος ασχολήθηκε με το μάνατζμεντ.

Ο Φρανσουά Μοντεστό, με συνεργάτη τον, όχι άσημο πάντως όχι γνωστό στα ημέτερα, Γιαζίντ Μανσουρί, έχει πανθομολογουμένως αριστεύσει από το πόστο του ως σκάουτ, καθώς δεν φέρνει μόνο ποδοσφαιριστές που προσφέρουν, αλλά που έχουν ισχυρή μεταπωλητική αξία. Ούτως ειπείν, όταν ο Ολυμπιακός δώσει τον Μαντί και τον Αγκιμπού Καμαρά, θα πάρει πολλές φορές πάνω τα χρήματα που ξόδεψε για να τους φέρει. Ή, τέλος πάντων, αυτή είναι η λογική, αφού ουδείς μπορεί να προβλέψει τον εξωγενή παράγοντα, και στη βάση της μοιάζει προσεγμένη και με πυκνή ουσία, αν χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα.

Επιπλέον, ο Αριέλ Ιμπαγάσα είναι προπονητής στην ομάδα Β’ του Ολυμπιακού, η οποία έχει ξεκινήσει τις υποχρεώσεις της στη Super League 2. Ο «Κάνιο» αποφάσισε ότι ο Ολυμπιακός είναι ασφαλές περιβάλλον για να συνεχίσει την καριέρα του και με τον έναν ή το άλλον τρόπο παρέμεινε στο προπονητικό τιμ του, αφού σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 2015.

Ρίχνουν γέφυρες

Οι Έλληνες που ψάχνουν το «μετά» στην καριέρα τους

Αυτά τα ονόματα αναβαθμίζουν τον Ολυμπιακό. Παίκτες που ήρθαν με εντυπωσιακές παραστάσεις και που θα ήταν περιζητήτοι αν ζητούσαν να τους ανοίξουν πόρτες, διέκριναν ασφάλεια και εμπιστοσύνη, επέδειξαν επαγγελματισμό, αγωνία και πάθος όταν φόρεσαν τη φανέλα της ομάδας και με τη θέλησή τους να παραμείνουν δείχνουν ότι ο σύλλογος είναι ικανός να ικανοποιεί ποδοσφαιρικές προσωπικότητες υψηλής εμβέλειας.

Πλέον, στην επιλογή ενός ποδοσφαιριστή να πάει στον Ολυμπιακό, υπάρχει και αυτό το στοιχείο. Βεβαίως, η υστεροβουλία καταργείται: στην πραγματικότητα, μια μακροχρόνια συνεργασία θα γίνεται να τηρηθεί μόνο αν ο ποδοσφαιριστής δείξει ότι ο σύλλογος σημαίνει κάτι γι’ αυτόν επί του πρακτέου. Οι αναφερθέντες αυτό το έκαναν και, στην περίπτωση τουλάχιστον του Βαλμπουένα, το πράττουν κατά το δοκούν, ενώ παρόμοια πεπατημένη ακολουθούν και οι Έλληνες. Από τον Αντώνη Νικοπολίδη ως τον Βασίλη Τοροσίδη, που εργάστηκαν ή εργάζονται στο κλαμπ, ως τον Αβραάμ Παπαδόπουλο και τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο, που προσβλέπουν να εργαστούν μακροπρόθεσμα, αλλά και τον Κώστα Μανωλά, που ρίχνει γέφυρες ώστε να το κάνει, είναι ασφαλές να ειπωθεί ότι ο Ολυμπιακός δημιουργεί ένα οικείο, και κυρίως υψηλού επιπέδου επαγγελματικά, επίπεδο για τους ποδοσφαιριστές.

Μοιάζει κυνικό, αλλά μόνο τέτοιο δεν είναι.

Το αγωνιστικό όφελος

Μονόδρομος η καλή έξωθεν μαρτυρία

Για να επεκταθεί μια συνεργασία, όμως, τα κριτήρια είναι απλά -και ταυτοχρόνως, όπως συντριπτικά συμβαίνει με την επίτευξη της απλότητας- δύσκολα. Αυταπόδεικτα ο λαϊκισμός ή το pr δεν δίνει παράταση, διότι είναι μέθοδοι που έχουν δοκιμαστεί και, παρά την περί του αντιθέτου αίσθηση, έχουν απορριφθεί εκκωφαντικώ τω τρόπω από την ίδια την πραγματικότητα.

Ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού που προσβλέπει σε συνεργασία πρέπει να επιδεικνύει εργασιακή ηθική, να ηγείται μέσω παραδείγματος, να μην «κλέβει», να μη «λουφάρει», να μη δημιουργεί κλίκες, γενικώς να προσδίδει στην ομάδα πρεστίζ που συνοδεύεται από αγωνιστικό όφελος, ακριβώς όπως στην περίπτωση του Βαλμπουένα, και όχι να μοιάζει με… κακόμοιρο, που είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Όλα τα παραδείγματα δεν είναι ίδια, υπήρξαν ποδοσφαιριστές που δεν ήταν αδιάφοροι απλώς είτε λόγω της αγωνιστικής συγκυρίας είτε λόγω χαρακτηριστικών γνωρισμάτων δεν ταίριαξαν με το σύλλογο και αποχαιρέτησαν, τουλάχιστον με τη διαβεβαίωση ότι ήθελαν, προσπάθησαν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι του Χαβιέρ Σαβιόλα, η προσφορά του οποίου το χρόνο που ήταν παίκτης της ομάδας γενικώς υποτιμάται -άλλωστε ο Κώστας Μήτρογλου θα έπρεπε να του δίνει έναν ελάχιστο… φόρο για εκείνο το αξέχαστο φθινόπωρο (του) το 2013.

Υπάρχουν κι άλλα, όπως είναι του Νταβίδ Φουστέρ, ενός ποδοσφαιριστή που συγκεντρώνει πάνω του όλες τις αρετές που επιθυμεί το κλαμπ από τον παίκτη του, που βρίσκεται σε αναμονή και ανά πάσα στιγμή μπορεί να ενεργοποιηθεί, αν ο ίδιος το θελήσει -και βέβαια το επικοινωνήσει σε μια πραγματιστική μορφή.

Το σίγουρο είναι ότι, είτε επίτηδες είτε αθέλητα, το πλάνο του Ολυμπιακού για να υπάρχει ως στοιβαρή δύναμη στην Ευρώπη, δουλεύει. Πλέον, βρίσκεται στο σημείο που δηλώσεις όπως αυτή του Βαλμπουένα δεν κάνουν εντύπωση. Κι αυτό μόνο τύχη δεν είναι: έχει αποκτηθεί από ακάματη προσπάθεια.