ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΣ: Μια καταραμένη μοναξιά...

Κάποιες συζητήσεις που γίνονται τελευταία για τον Τόμας Βάτσλικ μου θύμισαν μια παλιά μου διαπίστωση: ο τερματοφύλακας, ο κάθε τερματοφύλακας, είναι σαν να παίζει μόνος του, δηλαδή σαν να μην είναι μέλος της ομάδας στην οποία αγωνίζεται, αλλά μέλος μιας άλλης ομάδας στην οποία ανήκει μόνο αυτός. Επειδή ακούγεται παράξενο θέλω να το εξηγήσω.  

Η ιδέα δεν είναι καινούργια: στο μυαλό μου υπάρχει από τον καιρό που ο Ντίνο Τζοφ μου είχε πει ότι το 1976 αποφάσισε να μην ξαναπροσπαθήσει ποτέ να πιάσει πέναλτι στην καριέρα του! Ο Ιταλός είχε προσπαθήσει να αποκρούσει ένα πέναλτι του Τζιόρτζιο Κινάλια σε ένα Λάτσιο – Γιουβέντους (1-0). Το σουτ ήταν τόσο δυνατό που του έσπασε το δάχτυλο. Ο Τζοφ μάζεψε τους συμπαίκτες του στη Γιούβε και τους είπε πως αν αυτοί δεν προσέχουν και παραχωρούν πέναλτι, αυτός δεν πρόκειται να κάνει καμία προσπάθεια να το πιάσει – φέρθηκε σαν να παίζει σε άλλη ομάδα. Μολονότι η αντίδραση αυτή μου φάνηκε υπερβολική, βρήκα ότι ο καλός Ντίνο είχε κάποια δίκια. Εκτοτε άρχισα να παρατηρώ τις αντιδράσεις των οπαδών για τους τερματοφύλακες, αλλά και των συμπαικτών τους.

Η συνέχεια εδώ.