ΜΑΪΚΛ ΟΟΥΕΝ: «Από τα 25 μου το σώμα μου με απογοήτευε, ήταν ένα μαρτύριο»

Πριν από 20 χρόνια ο Μάικλ Όουεν κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα, προηγούμενος στην ψηφοφορία με 176 πόντους από τον Ραούλ (140) και τον Όλιβερ Καν (114). Ο μόλις 21 ετών τότε, επιθετικός, παραμένει ο τελευταίος Άγγλος που κατάφερε να πετύχει αυτή τη διάκριση. Εκείνη τη σεζόν, ο Όουεν πέτυχε το «τρεμπλ» με τη Λίβερπουλ, κατακτώντας το Κύπελλο UEFA τότε, το Κύπελλο Αγγλίας και το League Cup. Ήταν ο τελευταίος Άγγλος που κέρδισε το βραβείο.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: ΜΑΪΚΛ ΟΟΥΕΝ: Το αστέρι της Αγγλίας που έλαμψε από νωρίς κι… έπεσε πολύ γρήγορα (vids, pics)

«Στα 21; Ω, σίγουρα πίστευα ότι θα μπορούσα να κερδίσω άλλη μια Χρυσή Μπάλα. Ακόμα δεν ήξερα ότι οι τραυματισμοί θα με έριχναν τόσο πολύ. Αλλά κοιτάζοντας πίσω, ακόμα και τότε, ήμουν τρομοκρατημένος να τρέξω με την μέγιστη ταχύτητα. Από τα 10 έως τα 17, πιστεύω ότι δεν υπήρχε κανείς στον κόσμο τόσο καλός. Στα 18 μου, έβαζα γκολ σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Μέχρι τα 21, ήρθε η Χρυσή Μπάλα. Αλλά ειλικρινά, ήμουν καλύτερα στα 19 μου. Τότε ήταν που έπαθα έναν «ακρωτηριαστικό» τραυματισμό. Όλα επιστρέφουν σε αυτό», τόνισε και συμπλήρωσε:

«Μακάρι να ήταν ένα σπασμένο πόδι. Ο χειρότερος τραυματισμός για μένα ήταν ένας σπασμένος οπίσθιος μηριαίος, γιατί τότε δεν έκανες χειρουργείο, απλώς τους επέτρεπες να ξανακολλήσουν. Έτρεχα με δύο σακατεμένους μύες στο δεξί μου πόδι και τρεις στο αριστερό για το υπόλοιπο της καριέρας μου. Ήταν ένα σημείο αδυναμίας». 

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στα λόγια του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον: 

«Συχνά αναρωτιέμαι αν ήταν απλώς ένας φρικτός τραυματισμός. Μέχρι τότε ήμουν σταθερός σαν βράχος, δεν έχασα παιχνίδι. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον λέει πάντα ότι αν είχα υπογράψει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ως παιδί δεν θα είχε συμβεί, θα με προστάτευε. Αλλά κανείς δεν τραυματίζεται με το περπάτημα. Πήγαινα τόσο γρήγορα, υποθέτω ότι ήταν πάντα πιθανό να φύγω. Ήταν μια καταστροφή». 

Για τη Χρυσή Μπάλα περιγράφει:

«Ήμουν στα αποδυτήρια του Ολίμπικο για να παίξω με τη Ρόμα όταν ο Phil Thompson μου έκανε νόημα να βγω έξω. Ο Gerard Houllier (προπονητής της Λίβερπουλ) ήταν άρρωστος με πήρε τηλέφωνο. Είπε, “Αυτό είναι άκρως απόρρητο, αλλά ήθελα να σου δώσω μια ώθηση – έχεις κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα”. «Τρελάθηκα, αλλά θα είμαι επίσης ειλικρινής, δεν ήξερα ακριβώς τι ήταν. Δεν ήταν τόσο σημαντικό στην Αγγλία. Ακόμη και όταν μου δόθηκε το τρόπαιο στο Άνφιλντ, έλεγα: “Βγάλ’ το από το γήπεδο, πρόκειται να ξεκινήσουμε!”. «Μόνο όταν πήγα στη Ρεάλ Μαδρίτης και έλεγαν: «Αποκτήσαμε έναν νικητή της Χρυσής Μπάλας!», κατάλαβα. Έλεγα: «Χριστέ μου, κανείς δεν μου δίνει τέτοια credits πίσω στο σπίτι». Τώρα, το βλέπω με τόση περηφάνια».

Για την εμπειρία του στη Ρεάλ Μαδρίτης:

«Ποτέ δεν με πτόησε παίζοντας με παίκτες όπως ο Ζιντάν. Αλλά αυτή τη φορά, το συνειδητοποίησα. Σε ένα «clasico» που κερδίσαμε 4-2 και σκόραρα. Ήμουν με την οικογένειά μου και στον ηλεκτρονικό πίνακα του γηπέδου εμφανίστηκαν τα ονόματα των σκόρερ: Ετό, Ροναλντίνιο, Ζιντάν, Ρονάλντο, Ραούλ, Όουεν. Ο μπαμπάς μου και εγώ τον κοιτάξαμε… Εκείνη τη στιγμή, όλα έμοιαζαν τόσο καλά».

Για τη Λίβερπουλ: 

Ο Όουεν έφυγε από τη Λίβερπουλ για τη Ρεάλ Μαδρίτης  σε ηλικία 24 ετών. Είχε πετύχει 158 γκολ σε 297 αγώνες. «Αν είχα μείνει, θα με είχαν έδιωχναν στα 27 μου. Ο Φερνάντο Τόρες ήταν πολύ καλύτερος από εμένα μέχρι τότε. Τουλάχιστον η Λίβερπουλ είδε το καλύτερο από εμένα, θα μπορούσαν να με αποδοκιμάζουν και αυτό θα ήταν λυπηρό».

Για το EURO και την  Αγγλία που έφτασε ένα βήμα για την κατάκτησή σου αυτό το καλοκαίρι:

«Είμαι σίγουρα οπαδός της Αγγλίας. Και ήθελα να κερδίσουμε, ναι. Αλλά υπάρχει κάτι διαφορετικό όταν είσαι πρώην παίκτης. Δεν είναι ζήλια, είμαι πολύ περήφανος για αυτήν την ομάδα. Φαίνεται ότι τα αγόρια αγαπούν πραγματικά ο ένας τον άλλον. Αλλά αν είχαν κερδίσει, ξέρω ότι ένα από τα συναισθήματά μου θα ήταν, «Χριστέ μου, κανένας από αυτούς τους παίκτες δεν θα είχε μπει στην ομάδα μας». 

«Αν ο Χάρι Κέιν είναι καλύτερος από τον Ρούνεϊ; θα έλεγα όχι. Ο Άσλεϊ Κόουλ ήταν ο καλύτερος αριστερός μπακ στον κόσμο, οι κεντρικοί μας χαφ ήταν απίστευτοι, οι σημερινοί χαφ δεν είναι πουθενά κοντά στους Τζέραρντ, (Φρανκ) Λάμπαρντ και (Πολ) Σκόουλς. Λοιπόν, ναι, θα με είχε πιάσει κατάθλιψη και μόνο που σκεφτόμουν, “Πώς στο διάολο δεν κερδίσαμε τίποτα;”. 

Γιατί πιστεύει ότι δεν το πέτυχαν; 

«Μπορώ να σας δώσω δύο λόγους. Πρώτον, το ομαδικό μας πνεύμα δεν ήταν καθόλου όπως είναι τώρα. Συμπαθούσαμε ο ένας τον άλλον, αλλά επίσης μισούσαμε ο ένας τον άλλον κάθε δεύτερη εβδομάδα. Απλώς δεν μπορούσαμε να ξεπεράσουμε αυτή την αντιπαλότητα. Δεύτερον, ο προπονητής. Αν ο Γκλεν Χοντλ ήταν ακόμα επικεφαλής το 2002 (και όχι ο Σβεν-Γκόραν Έρικσον) θα είχαμε κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο». 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News