ΝΤΑΝΙ ΑΛΒΕΣ: Ο γερόλυκος πάντα στις επάλξεις

Η Μπαρτσελόνα του Τσάβι έστρεψε το βλέμμα της σε ένα γνώριμο πρόσωπο, που δίχως εγωισμό της αυτοπροτάθηκε. Ο Ντάνι Άλβες, ένας από τους θρύλους της Βραζιλίας, είναι μοναδική περίπτωση στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά.

Σε όλους τους πολύ σοφιστικές συνδυασμούς στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο υπάρχει ένας Βραζιλιάνος. Όταν ο Ζινεντίν Ζιντάν άλλαζε την μπάλα με τον Ρομπέρτο Κάρλος, τα χρόνια των «γκαλάκτικος», το χάζι στο γήπεδο και την οθόνη πήγαινε σύννεφο. Κι όταν ο Λίο Μέσι αποφάσιζε να κινείται στο δεξιό μέρος της επίθεσης της Μπαρτσελόνα, την εποχή που ουσιαστικά ένιωθες ότι βρισκόταν παντού στο γήπεδο, αντάμωνε με τον Ντάνι Άλβες. Από τότε, δηλαδή εκείνους τους συνδυασμούς που, εκτός της ποδοσφαιρικής οξύνοιας, αναδείκνυαν κάτι σφριγηλό και νεανικό, φρέσκο, που δεν γινόταν στις πρόβες, έχουν περάσει έξι χρόνια. Ο Άλβες ήταν ήδη βετεράνος, στην Μπαρτσελόνα είχε φτάσει ακριβώς το καλοκαίρι που έφυγε ο Ροναλντίνιο και που ο Πεπ Γκουαρδιόλα ανέλαβε το τιμόνι της ομάδας, με την αρωγή, βεβαίως, ένας σύμβουλος για να φοβάται οποιοσδήποτε αντίπαλος, του Γιόχαν Κρόιφ. Ήταν ήδη 25 χρόνων και είχε παίξει στη Σεβίλλη για έξι σεζόν, προερχόμενος από την Μπάχια, ένα κλαμπ από το Σαλβαδόρ, την πρωτεύουσα της Μπάχια.

Τώρα, στο 93’ της αναμέτρησης με την Μπιλμπάο στο βιβλικό «Σαν Μαμές», έκανε το ψαλιδάκι σαν γνήσιος μάστορας, χτυπώντας την μπάλα ώστε να μην πάρει σημαντικού ύψους γκελ. Ο Πέδρι σκόραρε το γκολ της ισοφάρισης. Ο Ντάνι Άλβες το έκανε, έχοντας παίξει σε όλο το ματς.

Μια εμβληματική καριέρα

Ο ορισμός του φουλ μπακ

Δεν είναι εύκολο να τοποθετηθεί με ευκολία, αλλά ας περιγραφεί επιεικώς: σε ουδεμία συζήτηση στον κόσμο, για τον καλύτερο δεξιό μπακ όλων των εποχών, γίνεται να μείνει εκτός συζήτησης ο Ντάνι Άλβες. Γενικώς, τα άκρα της άμυνας πρέπει να είναι κατειλημμένα από τους Βραζιλιάνους, είτε πρόκειται για τον Ρομπέρτο Κάρλος, τον Νίλτον Σάντος, ακόμα και τον Μαρσέλο, από τα αριστερά, είτε για τον Καφού, τον Κάρλος Αλμπέρτο, τον Τζάλμα Σάντος, τον Ντάγκλας Μαϊκόν από τα δεξιά. Το στοιχείο του σπιρτόζου, που ακολουθεί τους Βραζιλιάνους ακραίους, δεν είναι παράλογο: συνήθως πρόκειται για ποδοσφαιριστές που έχουν παίξει σε μπροστινές θέσεις και είναι τόσο καλοί, ώστε πιάνουν τα άκρα για να χωρέσουν είτε οι ίδιοι στην ομάδα είτε επιθετικογενείς και επιθετικοί που δεν έχουν αυτήν την ικανότητα. Όταν ο Τέλε Σαντάνα χώρεσε το Ζούνιορ στο σχήμα της αγαπημένης των πολλών, της λελογισμένης και ως τελευταίας τιμητή του jogo bonito, δηλαδή της εθνικής Βραζιλίας του 1982, ουσιαστικά καθόρισε το μοτίβο.

Ο Άλβες είναι αναμφισβήτητα τέτοιος ποδοσφαιριστής. Καλύτερα ακόμα και από τα ανεβοκατεβάσματα στα δεξιά είναι αυτά που μπορεί να κάνει με την μπάλα στα πόδια. Το παιχνίδι είναι ήσσον, αλλά η στιγμή που κάνει μια no look σέντρα προς την περιοχή για τον Μέσι, στέλνοντας μια ολόκληρη άμυνα στο κελί της αδράνειας, δεν είναι απλώς δείγμα, αλλά απόδειξη του λόγου του ασφαλές. Οι συνδυασμοί υπερκαλύπτονται μόνο από την αντίληψη που έχει για το χώρο -και η οποία τον έκανε τόσο σημαντικό όσο ο Τσάβι και ο Ινιέστα, με αποτέλεσμα οι προπονητές της Μπάρτσα από το 2008 έως το 2016 να έχουν το δικαίωμα να παίζουν με τους μπακ τους διαγωνίως ο ένας από τον άλλον. Όταν ο Βραζιλιάνος ανέβαινε, ο Ερίκ Αμπιντάλ, ο Ζόρντι Άλμπα ή όποιος άλλος ήταν στη γραμμή, μπορούσαν να μένουν πίσω και να «συνδέονται» μαζί του με μια ευθεία, πλην όμως διαγώνια, γραμμή.

Η Μπαρτσελόνα και η αγάπη

Ο ένας χρόνος ευαισθησίας

Επιπλέον, στην Μπαρτσελόνα ο Άλβες αποδείχθηκε πιστός και έφυγε όταν οι «μπλαουγκράνα» έκριναν, προφανώς λανθασμένα, ότι η προσφορά του θα παρήκμαζε. Ο ίδιος, μετρώντας συνολικά 391 συμμετοχές, σχεδόν 50 ανά χρόνο, με τη φανέλα των «μπλαουγκράνα», ένα εγχειρίδιο διαχείρισης μίας καριέρας που δεν είχε πολλούς τραυματισμούς, πήγε στη Γιουβέντους, στην οποία έπαιξε 33 παιχνίδια σε ένα χρόνο, και έπειτα στην Παρί, που έκανε 78 συμμετοχές σε μια διετία, από το 2017 έως το 2019. Αειθαλής και άγηρως, έπαιξε 95 ματς σε τρία χρόνια με το Σάο Πάουλο, πριν ζητήσει να επιστρέψει στην Μπαρτσελόνα. Για την ακρίβεια, τον Μάιο του 2019 είχε μια στιχομυθία με τον Τζουζέπ Μπαρτομέου, τον πρόεδρο των «μπλαουγκράνα», στην οποία προσπάθησε να ρίξει γέφυρες.

Εκείνο το τηλεφώνημα που περίμενε μάλλον δεν έγινε ποτέ, όμως ο Άλβες πιθανώς εξ ιδιοσυγκρασίας δεν το βάζει κάτω, ποιος, άλλωστε, με 116 διεθνείς συμμετοχές, που φιλοδοξεί να τις κάνει περισσότερες, μπορεί να έχει την υποχώρηση ως ακόμα και ενδεχόμενο στο μυαλό του για οτιδήποτε. Περισσότερο ακόμα και από το ρεαλιστικό στόχο του, που είναι να παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Νοεμβρίου στο Κατάρ και να τελειώσει την καριέρα του στα 40 του, ή ίσως μαζί με αυτό, ήταν να συστρατευτεί με το νέο προπονητή της Μπαρτσελόνα, δηλαδή τον Τσάβι, με τον οποίο είχε ζήσει σπουδαίες στιγμές. Δεν είναι παράλογο. Το καλοκαίρι του 2007, με τη Σεβίλλη, οποία έκπληξις, νικήτρια του πρώτου Europa League, όπως και του τελευταίου Κυπέλλου UEFA, ένα χρόνο πριν, να αρνείται προτάσεις από την Τσέλσι για την απόκτησή του, για τις οποίες, μάλιστα, τα ποσά δεν έγιναν γνωστά, με αποτέλεσμα ο Βραζιλιάνος να βγει στο αντάρτικο και να κατηγορήσει τη διοίκηση της ομάδας της Ανδαλουσίας για ανταρσία προς το πρόσωπό του, αποφάσισε να μείνει για ακόμα ένα χρόνο, ως φόρο τιμής προς τον αδικοχαμένο Αντόνιο Πουέρτα.

Και πάλι, όταν τον επόμενο χρόνο έφυγε για την Καταλονία παρά το ίδιο παιχνιδάκι που «έπαιξαν» οι ιθύνοντες του κλαμπ, με κλάματα αποχαιρέτησε το σύλλογο, τονίζοντας ότι θα ήθελε να ξαναπαίξει σε αυτόν.

Το όνειρό του, η κίτρινη φανέλα της Βραζιλίας

Του λείπει το Παγκόσμιο Κύπελλο

Η Βραζιλία κατέκτησε το Copa America το 2019 και ο Ντάνι Άλβες αποθεώθηκε οικουμενικά για την ποιότητά του και την ηλικία του. Στον προημιτελικό με την Αργεντινή, ένα 2-0 εύκολο στο δεύτερο ημίχρονο, έκανε το κορυφαίο παιχνίδι του. Ο ίδιος δεν έχει πει ποτέ τη λέξη αποχωρώ, δεν το έκανε ούτε το 2018, όταν έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο από έναν τραυματισμό στο γόνατο, μια δυσβάσταχτη εξέλιξη για τον ίδιο.

Εκείνη η κατάκτηση του Copa America ήταν ο 40ός τίτλος της καριέρας του, ένα νούμερο τεράστιο. Δύο χρόνια μετά, η Βραζιλία έχασε στο «Μαρακάνα» 1-0 από την Αργεντινή και η επιθυμία να αλλάξουν πράγματα στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα οδήγησε σε εκείνον: στη νίκη των Ισπανών, 2-1, στον τελικό των Ολυμπιακών του Τόκιο, ο Άλβες έγινε ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής που κατακτά το χρυσό μετάλλιο σε ολυμπιακό τουρνουά ποδοσφαίρου. Αυτό που του λείπει, όμως, είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο θα τον έφερνε πάνω από τον Καφού. Από το 2006 έως το 2021, όποτε κι αν του ζητήθηκε, υπήρξε πιστός στην πατρίδα του και την ομάδα που την συμβολίζει. Συνολικά, όμως, υπήρξε ένας υπηρέτης του ποδοσφαίρου, ένας ρέκτης του jeitinho, της ζαβολιάς και της ανυπακοής στους κανόνες, αλλά και ένας ικανότατος παίκτης, που με την μπάλα στα πόδια αισθάνεται σαν στο σπίτι του.

Είτε δένει τα κορδόνια του Γκάβι είτε παρηγορεί τον Χάμες Ροντρίγκες ύστερα από έναν νικηφόρο προημιτελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου για τον ίδιον, είτε τα βάζει με τον Πέπε και ολόκληρη τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Ντάνι Άλβες είναι σημαντικός για το ίδιο το σπορ. Ένα προνόμιο. Κι αν ένα ψαλιδάκι στο 93’, σε έναν προημιτελικό ισπανικού Κυπέλλου, έρχεται να το υπενθυμίσει, η αποδοχή γίνεται με μεγάλη χαρά.