LONFORM: Ο Μέσι έκοψε την απόσταση προς την κορυφή του ποδοσφαιρικού Έβερεστ

Με το σκορ ημιχρόνου στο «Μαρακανά» στο 1-0 και την Αργεντινή τυπικά γηπεδούχο, η ερώτηση κατά τη διάρκεια της ανάπαυλας δεν ήταν περισσότερο από απλοϊκή: «Είναι δυνατόν να γίνει;»Η επεξήγηση ήταν εξαιρετικά απλή: Είναι δυνατόν να υπάρξει η μέρα, ύπουλη και υποχθόνια, με τον ποδοσφαιρικό κόσμο να έχει στρέψει κατά 65 μοίρες το πρόσωπό του στο Γουέμπλεϊ και τον τελικό της Αγγλίας με την Ιταλία, που η Αργεντινή θα έχει πάρει το Copa America και, κάπου 20 ώρες αργότερα, τα «τρία λιοντάρια» θα υπάρχει η προοπτική να γιορτάζουν τον πρώτο διεθνή τίτλο τους μετά το 1966 και πρώτο Euro στην ιστορία τους;

Κυρίως, με αυτό το B, στον πίνακα του εγγράφου του word να χρησιμοποιείται για να το μαυρίσει, είναι δυνατόν ο Λιονέλ Μέσι να κερδίσει, επιτέλους, έναν τίτλο με την Αργεντινή; Τον πρώτο στην καριέρα του;

Η ερώτηση δεν επιζητούσε απάντηση. Αλλά παρέμενε αυτούσια στο 53’, το 68’, το 77’, το 84’. Το σκορ δεν άλλαζε και η Βραζιλία δεν έκανε ευκαιρίες. Ο λίγος κόσμος στο «Μαρακανά» περίμενε να γίνει κάτι. Μετά την ευκαιρία του Μέσι να βάλει το γκολ που θα σφράγιζε το τρόπαιο, χάνοντας ανεκδιήγητα, για τα κυβικά του, ένα κοντρόλ όταν βρέθηκε απέναντι στον Έντερσον. Μια αργεντινή τραγωδία.

Τρία λεπτά αργότερα, η κάμερα τον έπιασε να παίρνει βαθιές αναπνοές, για να αντέξει το ένα λεπτό που έμενε στις καθυστερήσεις, 60 δευτερόλεπτα τα οποία, αν περνούσαν αναίμακτα, θα του έδιναν έναν τίτλο που οποιοσδήποτε Αργεντινός ποδοσφαιριστής χρίστηκε διεθνής μετά τις 4 Ιουλίου 1993 δεν πήρε. Θα του έδιναν, επίσης, ένα τρόπαιο που ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν σήκωσε ποτέ: το βαρύτιμο κύπελλο του Copa America. Όμως ο Πελούσα δεν ζει για να δει τον αληθινό διάδοχό του (γι’ αυτό δεν ετίθετο ποτέ ερώτημα, παρά τις παιδιάστικες ατασθαλίες των πιστών) να σηκώνει το τρόπαιο με την εθνική ομάδα της χώρας του, το συγκρότημα στο οποίο η παρουσία του βρισκόταν συνεχώς στο μικροσκόπιο.

Ισχυροποίησε τη θέση του

Έκοψε το γόρδιο δεσμό

Είναι εύκολη η υπόθεση για το μέλλον. Η μετατόπιση της ευθύνης. Ξαφνικά, όσοι έχουν την επιθυμία να μην αφήσουν το αυτονόητο να ρεύσει, το κομμάτι στο παζλ που του έλειπε για να κάνει ισχυρότερη τη θέση του στην κουβέντα για τον ΤΒΕ, θα μετατρέψουν το Copa America σε μια διοργάνωση εύκολη, που η Αργεντινή, η οποία έχει παίξει στους τρεις από τους τέσσερις τελευταίους τελικούς, άργησε να κερδίσει. Το μεγάλο δέλεαρ θα είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο. Στο ίδιο γήπεδο, στην ίδια πόλη, εφτά χρόνια παρά δύο μέρες πριν, το γκολ του Μάριο Γκέτσε τού το είχε στερήσει. Σε σχέση με τους σχεδόν 5.000 στις κερκίδες τα ξημερώματα της Κυριακής, τα 74.738 εισιτήρια μοιάζουν τερατώδες κοινό. Ούτε μπορεί να υποθέσει κάποιος αν και πότε τα γήπεδα της Λατινικής Αμερικής θα γεμίσουν ξανά.

Αλλά, στην πραγματικότητα, ο Μέσι πήρε αυτό που του έλειπε. Αυτό, πρέπει να λέγεται με σιγουριά πια, ήταν το τελευταίο Copa America του. Την άσπρη φανέλα με τις γαλάζιες ρίγες, που στη συγκεκριμένη διοργάνωση ήταν ξεφτισμένες, ίσως από την περίοδο της αναμονής, τα 28 χρόνια, θα φορέσει σε μεγάλο τουρνουά άλλη μία φορά: στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, 1,5 χρόνο από τώρα.

Νίκη στο «Μαρακανά», επί της Βραζιλίας, η οποία είχε ηττηθεί τελευταία φορά από την Αργεντινή σε Copa America στις 27 Ιουνίου 1993, στο «Μονουμεντάλ» του Γκουαγιακουίλ, στο Εκουαδόρ, 1-1 στην κανονική διάρκεια και 6-5 στα πέναλτι.

Το μόνο που έλειπε -η απέναντι πλευρά

Το ποδόσφαιρο της νουέστρα

Οι γέροι, τώρα, απέναντι στους καταρράκτες του Ιγκουάζου, δεν θα σιγοψιθυρίσουν εκείνο το κομμάτι από το ποίημα του Μπόρχες, «ένα κατάστημα τσιγάρων αρωμάτιζε την έρημο σαν τριαντάφυλλο. Το απόγευμα καθιέρωσε τα χθες του και οι άντρες μοιράστηκαν ένα απατηλό παρελθόν. Μόνο ένα πράγμα έλειπε -η απέναντι πλευρά του δρόμου». Το έλεγαν την επομένη κάθε μεγάλης διοργάνωσης, που η Αργεντινή αποτύγχανε. Μετά σιγοσφύριζαν ένα σκοπό και φαντασιώνονταν τανγκέρος να χορεύουν με τις ντάμες τους σε ό,τι, τέλος πάντων, ήταν η απέναντι πλευρά. Περίμεναν, εγκαταλελειμμένοι, με τις ρυτίδες να έχουν κατακλύσει τους άλλοτε ένδοξους λαιμούς τους, το ποδόσφαιρο της νουέστρα.

Πρόσμεναν τους «sinverguezas», όπως ο Φεντερίκο Βάιρο από μικροφώνου είχε ονοματίσει, στο «Νασιονάλ» της Λίμα, στο Περού, τους Ομάρ Ορέστες Κορμπάτα, Ουμπέρτο Μάσκιο, Αντόνιο Ανχελίγιο και Οσβάντο Κρουζ, στις 3 Απριλίου 1957. Είχε προηγηθεί η νίκη, 3-0, επί της Βραζιλίας, στον τελικό γύρο του Πρωταθλήματος Λατινικής Αμερικής και η κατάκτησή του, μία αγωνιστική πριν το τέλος. Ο αμυντικός της Ρίβερ έκλαιγε όταν αναφερόταν στους «Αγγέλους με τα διαβολικά πρόσωπα», ένα προσωνύμιο που τους είχε αποδοθεί από την ομώνυμη ταινία του 1938, με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Κάγκνεϊ.

Ένα χρόνο μετά, οι Μάσκιο, Ανχελίγιο και Σίβορι φόρεσαν τη φανέλα της εθνικής Ιταλίας, που στην Αργεντινή μισούν. Ο Αλφρέντο ντι Στέφανο ήταν ήδη Ισπανός. Και στις 15 Ιουνίου 1958, ακριβώς τη μέρα που η Βραζιλία πήγαινε στα νοκ άουτ ύστερα από το 2-0 επί της Σοβιετικής Ένωσης, με τους Γκαρίντσα και Πελέ να πέφτουν σαν κομήτες στον αγωνιστικό χώρο, η Αργεντινή συνετρίβη 6-1 από την Τσεχοσλοβακία στο Ολυμπιακό Στάδιο του Χέλσινμποργκ και αποκλείστηκε πριν τους προημιτελικούς. Η επιστροφή από το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μπουένος Άιρες είχε μπόλικες ντομάτες.

Γι’ αυτό και οι περαστικοί, που ακούνε το σκοπό των γέρων, κουνούν το κεφάλι τους δεξιά και αριστερά και μονολογούν: «Το ποδόσφαιρο της νουέστρα δεν υπάρχει πια».

Ευαίσθητος πατριώτης με αυταρχικές τάσεις

Υπηρετεί την Εθνική με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης

Εδώ και πάνω από 15 χρόνια, ο Λιονέλ Μέσι έχει τεθεί στις υπηρεσίες της εθνικής ομάδας. Δεν τον έχει αποχωριστεί σε κάποια μεγάλη διοργάνωση. Έχει δημιουργήσει ο ίδιος σχέση εξαρτησης από τους συμπαίκτες του προς το πρόσωπό του. Δεν υπάρχει γκολ που να έχει σημειώσει οποιοσδήποτε και να μην το έχει πανηγυρίσει μαζί του. Ο Λιονέλ Σκαλόνι ξέρει ποιος είναι ο αληθινός κουμανταδόρος της Εθνικής. Το ήξερε εξαρχής. Γι’ αυτό προσλήφθηκε, μετά το 4-3 από τη Γαλλία στο Παγκόσμιο του 2018 και τον αποκλεισμό στη φάση των «16». Χωρίς ο Μέσι να έχει πει κάτι, οι φήμες ότι θα αποχωρούσε από την Εθνική είχαν πάρει σχήμα και μορφή εν είδει απειλής. Από το 2014 και την ήττα από τους Γερμανούς, αυτή η κατάσταση επικρατούσε ως υστερία έπειτα από κάθε διοργάνωση.

Στο καθιερωμένο σήκωμα-πέταγμα, που κανονικά ο προπονητής έπρεπε να απολαμβάνει, οι παίκτες έπιασαν τον Μέσι. Είχε ήδη μιλήσει με την οικογένειά του, λίγο μετά τη λήξη, δείχνοντας τη συμπαγή γροθιά του. Μετά την έγερση του πραγματικά βαρύτιμου τροπαίου, ουδείς εκ των συμπαικτών του τόλμησε να το… ακουμπήσει, όσο ο ίδιος δεν έδειχνε τη διάθεση να το δώσει. Στις αναμνηστικές φωτογραφίες μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ο κουμπάρος του, Σέρχιο Αγουέρο, και ο Άνχελ ντι Μαρία, σκόρερ του τελικού με φανταστικό πλασέ μετά την μπαλιά του Ροδρίγο ντε Πολ, ο οποίος είχε άπειρο χώρο, και την αβαρία του Ρενάν Λόντι, βρέθηκαν εκ δεξιών και εξ αριστερών του αντιστοίχως.

Στην Αργεντινή του Μέσι, όπως και όλων των χαρισματικών ηγετών της πριν από αυτόν, αλλά και ποδοσφαιριστών πιο… πολιτισμένων, όπως ο Γιόχαν Κρόιφ και ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, η δημοκρατία αναζητείται. Κι ενώ ο Σέζαρ Λουίς Μενότι θα κάπνιζε αηδιασμένος, ο Κάρλος Μπιλάρδο θα έφερνε τον εαυτό του στη θέση του Σκαλόνι, ειδικά στο Μεξικό, το 1986, μέχρι, βέβαια, να σκεφτεί ότι «εγώ είμαι κανονικός προπονητής».

Εl dia que me quieras

Ένα κατακόκκινο πρόσωπο και εκατοντάδες αγκαλιές

Η Βραζιλία απείλησε λίγο, τουλάχιστον σε σχέση με ό,τι θα φανταζόταν κάποιος, την Αργεντινή στον τελικό του «Μαρακανά». Ένα εύστοχο πλασέ του Ρισάρλισον δεν μέτρησε, ήταν οφσάιντ. Ο Γκάμπι, που πριν δύο χρόνια «σκότωσε» τη Ρίβερ Πλέιτ με το γκολ του στις καθυστερήσεις του τελικού του Copa Libertadores, έδωσε διάθεση, τσαμπουκά, αλλά όχι το τέρμα που θα πήγαινε το ματς στα πέναλτι.

Ο Νεϊμάρ με τις εννιά πετυχημένες ντρίμπλες στον τελικό, ως ένας μαλάντρο, ένας μιγάς που χρησιμοποιεί την εξυπνάδα του για να τα βάλει με την εξουσία, χρησιμοποιήσε το jeitinho, την ηθική υπονόμευση των κανόνων, ως το τέλος, πηγαίνοντας προς τους διαιτητές, πριν συνειδητοποιήσει το μοιραίο και ξεσπάσει σε λυγμούς. Κι ο Μέσι, την ώρα που ένας από τους αγαπημένους του συμπαίκτες σπάραζε σαν παιδάκι στον αγωνιστικό χώρο, δεν πρόλαβε, με ένα πρόσωπο κατακόκκινο από την πίεση και την ευτυχία, να αγκαλιάσει τους συμπαίκτες του. Με 34 Μάηδες να έχουν παρέλθει, άλλη μέρα με τόσες αγκαλιές, el dia que me queiras, η μέρα που με αγαπάς, όπως μελοποίησε ο Κάρλος Γαρδέλ, δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει. Η πιο μακριά ήταν με τον Νεϊμάρ, ο οποίος, ανάμεσα σε οδύνη και στενοχώρια, πήγε να αποδώσει τα πρεπά σε έναν ποδοσφαιριστή που δημιουργεί δέος ανήκεστο σε όλους τους συναδέλφους του εδώ και μιάμιση δεκαετία στα γήπεδα.

Στη σιωπή

Ο αντίλαλος του καταρράκτη

Οι γέροι στους καταρράκτες του Ιγκουάζου δεν σιγοσφύρισαν κάποιο ρυθμό το απόγευμα του Σαββάτου. Ήταν περίεργο, γιατί δεν είχαν μάθει ακόμη τα νέα. Οι περαστικοί μειδιούσαν παρατηρώντας την απορία στα πρόσωπά τους. Ένας εξ αυτών, με μια πακεταρισμένη ξέχειλα τσάντα στην πλάτη και ένα γιάμα με λουρί στα δεξιά του, κοντοστάθηκε. «Το ποδόσφαιρο της νουέστρα μπορεί να μην υπάρχει πια, αλλά… αλλά…» Μην έχοντας άλλο να πει, συνέχισε το δρόμο του.

Και από τα βάθη των καταρρακτών ακούστηκε ο αντίλαλος αιώνων, όπως έμοιαζαν τα 28 χρόνια αναμονής. «Μέεεεσι, Μέεεεσι», τραγουδούσαν μελωδικά τα πρόβατα που φέρνουν τα μαντάτα από τον υδάτινο κάτω κόσμο.