Συνέντευξη Σεϊκ Ντουκουρέ: «Το ποδόσφαιρο είναι το πάθος μου, αλλά η ζωή δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο»

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής και μοναδικός σκόρερ του ντέρμπι Άρη-ΠΑΟΚ, Σεϊκ Ντουκουρέ στην πρώτη του μεγάλη συνέντευξη στην Ελλάδα κάνει μαθήματα ζωής μέσα από το sportday.gr για τους τραυματισμούς που δεν τον λύγισαν, για την τρέλα του για το ποδόσφαιρο, αλλά και τη χαρά της οικογένειας και εξηγεί στον Παναγιώτη Γκαμπράνη τη λατρεία του για τον Ντρογκμπά, αλλά και πως είναι να αντιμετωπίζεις τον Μόντριτς και τον Μέσι.

Γεννήθηκε στην Ακτή Ελεφαντοστού, μεγάλωσε στη Γαλλία, έκανε καριέρα στην Ισπανία και είναι ο τελευταίος ήρωας του Άρη, σκοράροντας στην πρώτη του συμμετοχή στην αρχική ενδεκάδα, κόντρα στον ΠΑΟΚ. Η μητέρα του και ο αδερφός του ζουν στο Παρίσι, η σύζυγός του και τα τέσσερα παιδιά του στη Μαδρίτη και ο ίδιος βγάζει το ψωμί του και προσπαθεί να στήσει ξανά την καριέρα του στη Θεσσαλονίκη,

Στη Γαλλία από παιδί τον φωνάζουν Ντούκι, στην Ελλάδα τον βάφτισαν Ντούκου. Και ο Ντούκου πλήρωσε… ντούκου τον Θόδωρο Καρυπίδη και τους συνεργάτες του, που τον εμπιστεύτηκαν τον Ιανουάριο, παρά τους σημαντικούς τραυματισμούς, που λίγο έλειψε να τελειώσουν τη σχέση αγάπης με την μπάλα.

– Πόσο εύκολο ήταν να προσαρμοστείς στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στον ελληνικό τρόπο ζωής;

«Νιώθω εξαιρετικά στη Θεσσαλονίκη εδώ και τρεις μήνες. Ήταν εύκολο να προσαρμοστώ μένω κοντά στο κέντρο υης πόλης. Ο κόσμος είναι υπέροχος. Δεν ξέρω την ελληνική κουλτούρα, αλλά είναι πανέμορφη χώρα. Το ίδιο και το ποδόσφαιρο. Η λίγκα πολύ ανταγωνιστική με πολύ καλές ομάδες. Και ο Άρης είναι σπουδαία ομάδα. Στην αρχή εξεπλάγην. Δεν το περίμενα. Έχουμε πολύ καλούς ποδοσφαιριστές. Είμαι χαρούμενος. Υπάρχουν πολλοί γαλλομαθείς στην ομάδα, αλλά και οι περισσότεροι μιλούν αγγλικά κι αυτό με βοήθησε. Στην Ισπανία μιλούσαν μόνο ισπανικά. Και μ’ αυτό δεν έχω πρόβλημα, είμαι επαγγελματίας, το καταλαβαίνω ότι θα συμβεί. Αλλά η γλώσσα εδώ τα έκανε όλα πιο εύκολα».

«Όταν τραυματίστηκα στη Λεβάντε, το μόνο που ήθελα ήταν να ξαναπαίξω μπάλα»

– Βρήκες ομοιότητες στο ελληνικό ποδόσφαιρο;

«Ναι, είναι τεχνικό το ποδόσφαιρο, όπως στην Ισπανία, εκεί όμως τη διαφορά κάνουν οι παίκτες. Κι εδώ βρίσκεις εξαιρετικό επίπεδο. Οι ομάδες θέλουν να έχουν την κατοχή, να κάνουν παιχνίδι. Αυτό είναι το παιχνίδι που μου αρέσει και το παιχνίδι που ξέρω».

– Ήξερες κάποιον παίκτη;

«Ηξερα τον Καμαρά από τη Γαλλία, ήξερα τον Ιτούρμπε από τη Ρόμα, τον Μήτρογλου. Δεν έχω παίξει με κανέναν άλλο από την Ελλάδα, Έλληνα ή ξένο, μόνο τον Μπεναλουάν τον ήξερα από την Σεντ Ετιέν, αλλά δεν τον είχα γνωρίσει προσωπικά».

– Ερχόσουν από τραυματισμό, πόσο δύσκολο ήταν αυτό;

«Ναι όντως είχα σοβαρό τραυματισμό στη Λεβάντε και μετά από μία πενταετία έπρεπε να προσαρμοστώ στη Λεγανές. Έκανα ένα βήμα τη φορά, αλλά δεν έκανα καλή σεζόν κι όταν ήρθε η πρόταση από τον Άρη ήμουν πολύ χαρούμενος. Ήθελα να συνεχίσω να παίζω! Μου έλειψε η επαφή με την μπάλα, το παιχνίδι. Δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς αν δεν το ζήσει. Ήθελα να ξαναπαίξω μπάλα! Είμαι επαγγελματίας, έπρεπε να συνεχίσω. Είμαι ανταγωνιστικός παίκτης και ήρθα σε μια ομάδα που βρήκα σπουδαία ατμόσφαιρα».

«Η μαμά μου είναι όλη μου η ζωή. Είναι παράδειγμα ζωής»

– Αντιλαμβάνομαι ότι έχεις μεγάλη αυτοπεποίθηση…

«Ναι είναι αλήθεια. Αυτή είναι η παιδεία μου. Μιλάω πολύ με τη μητέρα μου. Μπορεί να είμαι 30 χρόνων αλλά η μαμά μου είναι όλη μου η ζωή. Ζει στη Γαλλία με τον αδερφό μου. Έκανε το καλύτερο για να μας μεγαλώσει. Τρέφω απεριόριστο σεβασμό γι’ αυτήν, κάθε φορά που μιλάω μαζί της είναι και ένα νέο μάθημα ζωής. Τώρα όλα αυτά τα μαθήματα τα μεταφέρω στα παιδιά μου».

– Είχες δύσκολα παιδικά χρόνια;

«Φύγαμε σε ηλικία μόλις νός έτους από την Ακτή Ελεφαντοστού. Πήγαμε στη Γαλλία, εκεί μεγάλωσα. Η μαμά μου χΧώρισε με τον μπαμπά μου και ήταν μόνη με δύο αγόρια. Δεν ήταν εύκολο αλλά τα κατάφερε υπέροχα. Τώρα έχει τη δουλειά της, τη ζωή της, το ίδιο κι εγώ με την οικογένεια μου. Για μένα το ποδόσφαιρο είναι το πάθος μου. Αλλά είμαι και οικογενειάρχης. Πρέπει να κάνω το καλύτερο γι αυτό. Δεν αισθάνομαι πίεση γιατί έτσι μου έμαθε η μαμά μου. Και αν κάτι δεν πάει καλά, εμπιστευόμαστε τον Θεό γιατί είναι θέλημα του Θεού. Έχω σπουδαία σχέση με τη μαμά μου. Είναι τα πάντα για μένα. Είναι παράδειγμα ζωής».

– Πως τα καταφέρνεις χωρίς την οικογένεια κοντά σου;

«Στην αρχή δεν ήταν εύκολο. Πήρα μια απόφαση σε δύο μέρες, δεν ήξερα ότι θα έρθω στον Άρη. Όλα έγιναν αστραπιαία. Τα παράτησα όλα και ήρθα. Τώρα έστρωσαν όλα. Είμαι συγκεντρωμένος στο ποδόσφαιρο μου, έχω τη ρουτίνα μου και είμαι πάντα στο τηλέφωνο με την οικογένεια. Έχω τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια (τα δύο δίδυμα) και ένα κορίτσι».

«Λατρεύω τον Ντρογκμπά, η καλύτερη απόφαση της ζωής μου η Ακτή Ελεφεντοστού»

– Ανδρώθηκε στη Γαλλία, έπαιξες στις μικρές εθνικές, αλλά επέλεξες την Ακτή Ελεφαντοστού.

«Ξεκίνησα στη Λοριάν. Υπέγραψα στα 17 μου το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο και μετά πήγα στη Μετς για 3 χρόνια για να ακολουθήσει η μεταγραφή στη Λεβάντε. Στα 22 μου επέλεξα την Ακτή για εθνική ομάδα και στη δεύτερη συμμετοχή κλήθηκα στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Ηταν η καλύτερη ποδοσφαιρική εμπειρία της ζωής μου. Έπαιξα δίπλα στον Τουρέ, στον Ζερβίνιο».

– Πρόλαβες τον Ντρογκμπά;

«Δυστυχώς δεν τον πρόλαβα για ένα ματς. Δεν ήταν εύκολο, αλλά ήμασταν απίστευτη ομάδα. Ο Ντρογκμπά είναι το φωτεινό παράδειγμα για μένα, έκανε γνωστή την Ακτή Ελεφαντοστού σε όλο τον κόσμο μέσα από την καριέρα του στην Τσέλσι. Από αυτόν έμαθαν όλοι τη χώρα μου. Τον λατρεύω σαν άνθρωπο και σαν ποδοσφαιριστή, δεν τα παρατάει, είναι μαχητής. Κέρδισε κάθε μονομαχία, κέρδισε σεβασμό, τον αγαπώ. Τον λατρεύω όμως και σαν άνθρωπο επειδή με τις πράξεις του προσπαθεί να σταματήσει τον πόλεμο. Είναι παράδειγμα για όλους».

Με τη φανέλα της Ακτής Ελεφαντοστού στο Κόπα Άφρικα κόντρα στο Μαρόκο

«Θεέ μου, είναι τρελό πως παίζει ο Μόντριτς. Είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος στην καριέρα μου».

– Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος στην καριέρα σου;

«Στη θέση μου είχα την ευκαιρία να παίξω αντίπαλος με τον Μόντριτς, τον Ινιέστα, τον Μπουσκέτς, αυτοί ήταν οι τρεις δυσκολότεροι. Ελέγχουν το παιχνίδι, ελέγχουν τον ρυθμό του αγώνα, διαβάζουν κάθε φάση, βλέπουν πριν από σένα όλο το ματς, έχουν τεράστια εμπειρία. Δεν ήταν ποτέ εύκολο. Ειδικά ο Μόντριτς. Θεέ μου, είναι τρελό πως παίζει ο Μόντριτς». Επαιξα αντίπαλος με τον Μέσι, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τους δύο καλύτερους. Ναι και τον Μπενζεμά εξίσου καλός. Και ήταν απίστευτο να τους αντιμετωπίσω. Αν επέλεγα τον καλύτερο από αυτούς, θα έλεγα ότι είναι ο Μέσι, χωρίς αμφιβολία».

– Ποια ομάδα υποστήριζες;

«Από παιδί την Παρί Σεν Ζερμέν. Μεγάλωσα στο Παρίσι, οι φίλοι μου, η μαμά μου, όλοι υποστηρίζαμε την Παρί από μικροί».

«Στη θέση μου κάποιος άλλος ίσως είχε λυγίσει. Ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω»

– Ποια ήταν η κορυφαία στιγμής την καριέρα σου και ποια η χειρότερη;

«Η ζωή δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο. Η χειρότερη στιγμή ήταν οι τραυματισμοί μου. Τρεις σοβαροί τραυματισμοί, δύο χιαστοί και ένας αχίλλειος. Η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή μου, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο».

– Σκέφτηκες ποτέ να σταματήσεις το ποδόσφαιρο;

«Ποτέ δεν το σκέφτηκα. Θα μπορούσε να γίνει. Κάποιος άλλος ίσως είχε λυγίσει, να είχε πει ίσως δεν για μένα το ποδόσφαιρο, αλλά είμαι και τυχερός που είμαι εδώ. Μετά από τέτοιους τραυματισμούς να παίζω στον Άρη και στη Super League στην Ελλάδα, να παίξω στην Ισπανία σε τόσο υψηλό επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι έχω κάτι να δώσω στο ποδόσφαιρο. Ποτέ δεν σκέφτηκα να παρατήσω οτιδήποτε. Κανείς δεν μου το έμαθε αυτό. Είμαι τυχερός, αλλά δεν ξέρω αν κάποιος θα μπορούσε να συνεχίσει σαν εμένα».

«Μεγάλη στιγμή το γκολ με τον ΠΑΟΚ. Στη Γαλλία λένε ότι πρέπει να κρατάμε το κεφάλι μας κρύο»

-Πάμε στον Αρη. Πρώτη ενδεκάδα και γκολ στο ντέρμπι…

«Ήταν μεγάλη στιγμή για μένα. Επαιζα λίγα λεπτά στην ομάδα πριν τον ΠΑΟΚ. Είμαι καλός επαγγελματίας, σέβομαι τις αποφάσεις του προπονητή, το να μην με βάζει σημαίνει ότι ίσως πιστεύει πως κάποιος άλλος είναι καλύτερος από μένα αυτή τη στιγμή. Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να του αποδείξω ότι πρέπει να παίζω. Αυτή ήταν μια καλή μέρα στη δουλειά. Στη Γαλλία λένε ότι πρέπει να κρατάμε το κεφάλι μας κρύο μετά από τέτοιες καταστάσεις. Δεν πρέπει να τα μπερδέψω όλα στο κεφάλι μου αλλά να συνεχίσω να δουλεύω απερίσπαστος, όπως κάνω κάθε φορά άλλωστε. Να παραμείνω επαγγελματίας όπως είμαι, να μείνω στην πορεία μου».

– Ηταν ένα γκολ που σε έβαλε στην καρδιά του κόσμου!

«Και πριν το ματς μου έδειχναν την αγάπη τους, αλλά τώρα οι αντιδράσεις έχουν πολλαπλασιαστεί και το καταλαβαίνω. Ο κόσμος με σταματάει διαρκώς για να μου εκφράσει τα συναισθήματά του. Υπάρχει αντιπαλότητα για την ομάδα και το κλαμπ με τον ΠΑΟΚ».

«Οι Έλληνες είναι cool. Ζουν όπως θέλουν»

– Εχεις μάθει ελληνικά;

«Δεν ξέρω μόνο καλές λέξεις, αλλά μάλλον και τις ακατάλληλες. Η πρώτη λέξη που έμαθα ήταν η εθνική σας λέξη, το ακούω παντού στην Ελλάδα. Δεν είναι εύκολη γλώσσα, αλλά μου αρέσει. Είναι διαφορετική για μένα. Ακόμη και ο τρόπος που γράφουν και διαβάζουν στην Ελλάδα είναι αλλιώτικος. Αλλά μου αρέσει. Οι Έλληνες είναι cool! Είναι καλοσυνάτοι, ανοιχτοί στους άλλους. Το είχα συναντήσει και στην Ισπανία, αλλά εδώ λίγο περισσότερο. Οι Ελληνες ζουν όπως θέλουν, ποτέ δεν είχα κανένα πρόβλημα, με κανέναν, σε οποιοδήποτε μέρος».

– Πως σε φωνάζουν οι φίλοι σου;

«Ο κόσμος με φωνάζει Ντούκι στη Γαλλία, μια ζωή είμαι ο Ντούκι, στην Ελλάδα είμαι ο Ντούκου για τους συμπαίκτες μου. Μου αρέσει, δείχνει την αγάπη τους».

– Ο Μπούργος πως σε αποκαλεί;

«Και ο προπονητής με φωνάζει Ντούκου. Εχουμε εξαιρετικό γκρουπ στην ομάδα, ελπίζω να τελειώσουμε καλά τη χρονιά γιατί μας αξίζει, έχουμε πολύ καλή ομάδα και ποιοτικούς ποδοσφαιριστές. Κι ο πρόεδρος μου έχει πει πως με εμπιστεύεται. Μου αρέσουν οι προκλήσεις που βρήκα στον Άρη. Έχουμε προοπτική και μπορούμε να πάμε πιο ψηλά. Θέλω να ανταποδώσω αυτή την εμπιστοσύνη, όπως είμαι σαν άνθρωπος, όπως μου αρέσει να ζω. Χωρίς πίεση».

– Θα τα καταφέρετε με το ευρωπαϊκό εισιτήριο;

«Τουλάχιστον έχουμε την ευκαιρία μας, να μην το παραβλέψουμε αυτό. Είμαστε σε καλή κατάσταση και έχουμε το προβάδισμα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Αρκεί να μείνουμε σταθεροί και συγκεντρωμένοι στο στόχο. Αν έχουμε διάρκεια και ναι, έχουμε την ευκαιρία, θα το κάνουμε. Γιατι όχι;».

Ο Σεϊκ Ντουκουρέ με τον συντάκτη του sportday.gr Παναγιώτη Γκαμπράνη