Συνέντευξη Χαβίτο: «Ένα τηλεφώνημα περιμένω και γυρίζω Θεσσαλονίκη»

Ο Χαβίτο φωτογραφίζεται για το sportday.gr συντροφιά με τις δυο του κόρες στην Μοραλέχα, μιλάει στον Παναγιώτη Γκαμπράνη για τις αξέχαστες εμπειρίες που έζησε στον Άρη, εξηγεί γιατί δεν έπιασε στον Ολυμπιακό και δηλώνει έτοιμος για τη μεγάλη επιστροφή στην πόλη και τη χώρα που λατρεύει ολόκληρη η οικογένειά του!

Ο Χαβίτο είναι το καμάρι της Μοραλέχα και του Άρη. Της Μοραλέχα, ενός μικρού Ισπανικού χωριού στην περιοχή της Εξτρεμαδούρα, που μάλλον είναι πιο κοντά στην Πορτογαλία, παρά σε κάποια άλλη μεγάλη ισπανική πόλη. Και του αγαπημένου του Άρη, που σημάδεψε τη ζωή του. Στη Μοραλέχα ο Χαβίτο έκανε τα πρώτα του βήματα στον αθλητισμό. Όχι στο ποδόσφαιρο, αλλά στο στίβο. Έτσι εξηγείται ίσως και η ταχύτητά του!

«Ξεκίνησα με στίβο σε ηλικία 11 χρόνων και επέλεξα τις ταχύτητες. Πήγα μέχρι τα 14-15, αλλά βαρέθηκα, δεν έκανα πολλούς αγώνες και αποφάσισα να ακολουθήσω τους φίλους μου στο ποδόσφαιρο. Πρώτα από τις μικρές κατηγορίες, αλλά πάντα με μεγαλύτερους αντιπάλους. Ήμουν 14 χρόνων και έπαιζα με 30άρηδες! Ανεβήκαμε κατηγορία, έπαιξα μισό πρωτάθλημα στη Γ΄Εθνική και άρχισαν να έρχονται οι προτάσεις. Αλαβές, Ατλέτικο Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα. Και επέλεξα να πάω στη Μασία.

– Πως είναι η περιβόητη Μασία;

Μέναμε σε σπιτάκια και παίζαμε στις μικρές ομάδες. Μετά τα 16 μετακομίσαμε στα δωμάτια που έχει η Μπαρτσελόνα μέσα στο Κάμπ Νόου. Εκεί κοιμόμασταν σε τριάδες, ήμουν με τον Πίτου και τον Τάτο. Το ταλέντο ξεχείλιζε. Μαζί μας έπαιζε ο Τροιτέιρο, που ήταν καλύτερος από τον Ινιέστα, αλλά έκανε μια βλακεία και τον έκοψαν. Κάθε χρόνο ανέβαινα κατηγορία. Στην Τρίτη ομάδα της Μπαρτσελόνα, στη δεύτερη και μετά στην πρώτη.

– Ποιος σε ανέβασε στους μεγάλους;

Ο Φρανκ Ράικαρντ. Με πήρε στην πρώτη ομάδα για να παίξω σαν δεξί εξτρέμ με ονόματα που ζαλίζουν. Μέσι, Ροναλντίνιο, Ετό, Ντέκο, Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ, Ράφα Μάρκεθ, Μπελέτι, Σιλβίνιο, Βαλντές.

– Και πότε έπαιξες για πρώτη φορά με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα; Ήταν στο Τσάμπιονς Λιγκ, ε;

Ναι, τον Ιούλιο του 2004 στο Ντόνετσκ, εκεί που τώρα γίνεται πόλεμος. Μπήκα αλλαγή στο ημίχρονο στη θέση του Ρόντρι. Χάναμε 2-0 από το 20’ κι έτσι έληξε το παιχνίδι. Στο ίδιο ματς έκανε ντεμπούτο στο Τσάμπιονς Λιγκ και ο Μέσι. Είχε παίξει νωρίτερα μερικά ματς στην πρώτη ομάδα.

«Ροναλντίνιο και Ετό τα καλύτερα παιδιά – Με είχαν ταράξει στην πλάκα»

– Πως ήταν να είσαι δίπλα σε όλους αυτούς τους παικταράδες;

Τέλεια! Με μας τους μικρούς ήταν όλοι καλοί! Καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι για φαγητό, είναι απίστευτο. Αλλά ο Ροναλντίνιο και ο Ετό, ήταν τρομερά παιδιά. Ο Ροναλντίνιο με πείραζε από εκείνη την πρώτη μέρα. Εσύ έχεις λεφτά ή δεν έχεις; Με ρώτησε. Για καφέ φτάνουν του απάντησα. Κάτσε μαζί μας, μου είπε. Όταν πήγαμε στα αποδυτήρια ο φροντιστής είχε βάλει τα ρούχα μου για να ντυθώ δίπλα στον Ροναλντίνιο. Δεν μιλούσα για να μην τον ενοχλήσω. Με χαιρέτισε και γέλασε και μετά μου έκανε πλάκα: Ποιος είναι αυτός; Δεν τον θέλω δίπλα μου και γελούσε. Συνέχισε στο λεωφορείο: «Σήκω αυτή είναι η θέση μου». Πήγαινα να σηκωθώ, γελούσε, «κάτσε» μου έλεγε. Ο Μότα πεταγόταν: «Δεν θα αλλάξεις θέση; Θα το πω στον προπονητή».

– Κι ο Μέσι; Δεν συμμετείχε;

Ο Μέσι δεν μιλάει πολύ. Είναι το στυλ του, ήσυχος, είναι ντροπαλός. Είπε ο προπονητής να τον βοηθήσει η ομάδα στο γήπεδο και λέω εγώ, εμείς να τον βοηθήσουμε; Αυτός να μας βοηθήσει…

«Κινδύνευσα να πάθω θρόμβωση κι έχασα την μεγάλη ευκαιρία»

– Και γιατί δεν είχες συνέχεια μετά;

Πήγαμε σε ένα διεθνές τουρνουά, έπαιξα καλά αλλά τραυματίστηκα. Έπαθα ζημιά, κινδύνευσα να πάθω θρόμβωση, ήταν δύσκολα. Επέστρεψα μετά από τρεις μήνες χωρίς να έχω κάνει προετοιμασία. Ολο αυτό το διάστημα ήμουν στο νοσοκομείο. Ήρθε ο γυμναστής και μου είπε πως θα ακολουθούσα την ομάδα στο τουρ στις ΗΠΑ αν δεν είχα χτυπήσει. Μόλις συνήλθα, πήγα στην δεύτερη ομάδα για προπονήσεις. Έπαιξα για λίγο και ήξερα πως δεν θα ανέβω ξανά στην πρώτη ομάδα. Εκεί δεν είναι παίξε γέλασε. Αν δεν έχεις το όνομα, το έχει ο άλλος. Και ειδικά ο επιθετικός! Έψαξα λοιπόν για προτάσεις, πίστευα ότι είμαι μεγάλος για την πρώτη ομάδα. Η Μπαρτσελόνα μου είπε αν δεν βρεις ομάδα, μείνε εδώ στην Μπαρτσελόνα Β. Και τότε ήρθε η πρώτη πρόταση από τον Ογιος. Μου είπε «ξέρω τι έγινε με σένα. Σε θέλω, στην Ελλάδα, φτιάχνω ένα πρότζεκτ με μια ομάδα που μόλις ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία, αλλά έχει μεγάλο όνομα και ιστορία». Δεν ήξερα τον Άρη, αλλά του είπα «κόουτς έρχομαι». Έκανα το καλύτερο που μπορούσα στον Άρη.

«Τι να πρωτοθυμηθώ; Το γκολ στη Σαραγόσα; Το γκολ με την Ατλέτικο; Στην Τούμπα;»

– Έκανες σπουδαία πράγματα και ο κόσμος σ’ αγάπησε. Με ποιους συνεργάστηκες καλύτερα;

Με τον Έκτορ Κούπερ δούλεψα πολύ καλά. Δάσκαλος και μεγάλος άνθρωπος. Τον είχα στον Άρη και αργότερα στην Τουρκία όπου ήρθαμε αναγκαστικά κοντά, γιατί ήμασταν ξένοι εκεί. Μου αρέσει το μυαλό του και η φιλοσοφία του. Μπαίνει στο δικό σου μυαλό και είχε 22 παίκτες. Αλλά το καταφέρνει. Οι ομάδες του παίζουν σκληρά, δυνατά, ήταν τα καλύτερα μου χρόνια.

– Ποιες στιγμές δεν θα ξεχάσεις στον Άρη;

Τη μέρα που προκριθήκαμε στη Σαραγόσα, όταν γυρίσαμε τη Θεσσαλονίκη, ήταν απίστευτο πόσος κόσμος ήρθε στο αεροδρόμιο. Το περιμέναμε, αλλά αυτό που έγινε δεν το πίστευα. Ονειρο. Τι να πρωτοθυμηθώ; Το γκολ με την Ατλέτικο στο Χαριλάου; Τη βραδιά στη Μαδρίτη; Μόνο εμείς το πιστεύαμε. Τρομερές ομάδες. Η Ατλέτικο είχε κατακτήσει το Europa League με παικταράδες. Και η Σαραγόσα νωρίτερα είχε πανάκριβο μπάτζετ. Αλλά στο ποδόσφαιρο, όπως μου αρέσει να λέω, όλοι έχουμε δύο πόδια, το μόνο χρειάζεται είναι να το πιστεύεις και να τρέχεις. Κι ας έχει ποιότητα ο άλλος.

Πως να ξεχάσω τη νίκη επί της ΑΕΚ με 4-0; Είχα πετύχει δύο γκολ. Τη νύχτα στην Τούμπα με το γκολ μου και τη νίκη μετά από χρόνια; Ο κόσμος έχει προβλήματα στη ζωή του, αλλά την επόμενη μέρα τα ξέχασε όλα για μια εβδομάδα. Τους έλεγα, σιγά ρε παιδιά, αυτή είναι η δουλειά μου, αλλά γι’ αυτούς ο Άρης είναι οικογένεια, είναι κάτι ύψιστο.

Τώρα που έφυγα μακριά το έχω καταλάβει. Έπαιζα στην Κέρκυρα και με σταματούσε ο κόσμος του Άρη στον δρόμο, το πιστεύεις; Οι συμπαίκτες μου δεν το πίστευαν. Και τώρα που έρχομαι μετά από τόσα χρόνια, γίνεται χαμός, νιώθω την αγάπη.

«Αν ο Έλληνας ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του, το κάνει με την καρδιά του, στα δίνει όλα»

Τα πρώτα χρόνια ήμασταν μια οικογένεια. Στο τέλος μου έλεγαν, Χάβι είσαι σαν Ελληνας για μας! Πήγαινα για καφέ και φαγητό με όλους τους συμπαίκτες μου, όχι μόνο με τους Ισπανούς. Μου έλεγαν τι κάνεις; Μα είναι φίλοι μου. Έβγαινα με τον φροντιστή, με τους υπαλλήλους στην ΠΑΕ. Αυτό κρατάω. Δεν είσαι μόνο ποδοσφαιριστής. Έγινα αδερφός με τους φιλάθλους του. Όταν έρχομαι στην Ελλάδα, δεν προλαβαίνω να τους δω όλους. Δεν είσαι ξένος για μας, μου λένε. Είσαι Έλληνας. Και ξέρετε εγώ μπορώ να το πω: Αν ο Έλληνας ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του, το κάνει με την καρδιά του, στα δίνει όλα. Αυτά κρατάω. Κι εγώ και η οικογένεια μου αγαπάμε την Ελλάδα. Αν τα πράγματα γίνουν λίγο κανονικά θα έρθω για πάντα. Η γυναίκα μου μιλάει ακόμα καλύτερα ελληνικά, το ίδιο οι κόρες μου. Ξεχνάμε κάποιες λέξεις, αλλά είμαστε καλά.

«Δεν ήθελα να φύγω από τον Άρη – Γιατί έφυγα από τον Ολυμπιακό»

– Πως έφυγες τελικά από τον Άρη;

Δεν ήθελα να φύγω, αλλά ήταν δύσκολο πια με πολλά οικονομικά προβλήματα. Έκανα υπομονή τόσα χρόνια, με χρωστούσαν πολλά και μετά όλοι οι οι άλλοι ανανέωσαν με πέντε φορές περισσότερα από μένα!. Δεν μου μιλούσε κανείς για ανανέωση ενώ ήμουν βασικός και έβαζα σημαντικά γκολ. Περίμενα, τελείωνε το συμβόλαιο και έφυγα. Πήγα στη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια καθώς ήθελα να παίξω στη χώρα μου στην Πριμέρα, αλλά έκαναν λάθος με τα έγγραφα μου και δεν μπόρεσα να παίξω ποτέ. Έκανα προπόνηση με τους βασικούς, αλλά δεν αγωνίστηκε. Και μετά συνέχισα στον Ολυμπιακό.

– Δεν πήγε καλά όμως αυτή η συνεργασία…

Δεν έπαιξα πολύ επειδή είχα μείνει εκτός ρυθμού στη Ντέπορ. Πήγα δανεικός στην Ορντούσπορ στην Τουρκία με προπονητή τον Κούπερ, οι άνθρωποι της ομάδας ήταν ικανοποιημένοι, αλλά προτιμούσα τη ζωή στην Ελλάδα. Δεν υπήρχε και διεθνές σχολείο. Δεν περνούσε καλά η οικογένεια και γύρισα. Ο Ολυμπιακός μου ζήτησε να φύγω, ο Βαλβέρδε που με είχε πάρει στον Ολυμπιακό είχε φύγει και γύρισα χωρίς δουλειά στο σπίτι μου στην Ισπανία.

Τότε μου τηλεφώνησε μια μέρα ο Κίκε Ερνάντεθ, που τον είχα προπονητή στον Άρη και μου λέει; Χαβίτο είναι δυνατόν παίκτης σαν εσένα να μην έχει ομάδα; Έλα μαζί μου στην Χέρκουλες. Σε χρειάζομαι να κρατηθούμε στη Β΄ κατηγορία. Μετά πήγα στην Αλκορκόν που είναι πιο κοντά στο σπίτι μου και ακολούθησε η επιστροφή μου στην Ελλάδα για την Κέρκυρα και μετά στον Πανθρακικό όπου με πήρε ο Ρόκα, αλλά τα οικονομικά προβλήματα ήταν πολλά. Πληρώθηκα μόνο τρεις μήνες και έφυγα στην Ισπανία.

Ηθελα να γυρίσω στον Αρη, δεν ήρθε πρόταση ποτέ και αναγκάστηκα να παίξω σε μικρές ομάδες κοντά στο σπίτι μου.

Όλα τα μέλη της οικογένειας του Χαβίτο λατρεύουν την Ελλάδα και μιλούν άπταιστα ελληνικά!

«Θέλουμε να έρθουμε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη»

– Σκέφτηκες να γυρίσεις μόνιμα στη Θεσσαλονίκη;

Αν έρθει πρόταση έφυγα τώρα! Έχω δίπλωμα που μπορώ να εργαστώ σε όλες τις ομάδες. Προπονητής, βοηθός, σκάουτ, τεχνικός διευθυντής, δεν έχω πρόβλημα. Ολοι οι φίλοι μας είναι στη Θεσσαλονίκη. Μας αρέσει η πόλη, είναι ήσυχα. Τα παιδιά μου το ζητούν συνέχεια να πάμε Ελλάδα. Εκεί μεγάλωσαν. Η γυναίκα μου είναι πιο τρελή από μένα. Εχουμε εταιρία εδώ, της λέω. Δεν πειράζει μου λέει, θα την πάμε στη Θεσσαλονίκη.

– Έζησες πολλά είναι η αλήθεια στη Θεσσαλονίκη.

Εκεί μεγάλωσα σαν ποδοσφαιριστής αλλά και σαν άνθρωπος. Μάθαμε πολλά. Και την αγάπη που μας έδωσαν δεν την βρήκαμε πουθενά. Όχι μόνο εγώ, και η γυναίκα μου. Και τα παιδιά. Χωρίς να ζητάει κανείς τίποτε από μας. Αγνά, χωρίς ανταλλάγματα. Σε βοηθούν γιατί εκτιμούν ότι πρόσφερες στην ομάδα τους.

Μια φορά ένας φίλαθλος έφερε μαζί του την ηλικιωμένη μητέρα του. Μου λέει σου έφερα να γνωρίσεις τη μάνα μου. Μ’ αγκάλιασε και κλαίγαμε μαζί. Είμαι Άρης για σένα μου είπε. Μη φύγεις ποτέ, θα αλλάξω ομάδα. Απίστευτες στιγμές. Δεν υπάρχει πουθενά αυτό. Νιώθω μέσα μου αυτή τη αγάπη. Αλλά και από άλλες ομάδες. Φίλαθλοι του ΠΑΟΚ, του Ηρακλή. Μου ζητούσαν μια φωτογραφία με αυτόγραφο. Δεν έχεις πρόβλημα; με ρωτούσαν; Κανένα πρόβλημα παιδιά με κανένα φίλαθλο. Όλοι με αγάπησαν στην Ελλάδα, δεν το φανταζόμουν αυτό. Ρισπέκτ από παντού.

«Εχω δύο κομμάτια στην καρδιά μου. Το τριαντάφυλλο και τους δύο τελικούς που χάσαμε. Έκλαψα για τα δύο Κύπελλα»

– Τι έχει μείνει από όλο αυτό;

Εχω δύο κομμάτια στην καρδιά μου. Το τριαντάφυλλο και τους δύο τελικούς που χάσαμε. Στο Καυτανζόγλειο ήταν τόσο κοντά το Κύπελλο και το χάσαμε. Και το άλλο στην Αθήνα. Απίστευτο με τόσο κόσμο, με τέτοιο γκολ… Ήθελα να κερδίσω κάτι με τον Άρη. Το αξίζει να έχει κάτι. Για την ιστορία του, για τους οπαδούς του, αλλά και επειδή είχαμε καλή ομάδα. Τα έχω ακόμα στην καρδιά μου, αλλά δεν κέρδισα κάτι. Έκλαψα γι’ αυτά τα δύο Κύπελλα. Ευτυχώς τους κάναμε χαρούμενους στην Ευρώπη. Βλέπεις φιλάθλους μένουν στον δρόμο, δεν έχουν σπίτι, αλλά πάνε στο γήπεδο και τραγουδάνε! Τι να πω εγώ…

Παίκτες που έκαναν σπουδαία καριέρα, δεν είχαν τη δική μου τύχη. Εγώ που ήμουν από χωριό και ονειρευόμουν να γίνω μόνο επαγγελματίας…

– Έχεις κάνει τον απολογισμό της καριέρας σου;

Στη Βαρκελώνη έμαθα να παίζω καλό ποδόσφαιρο, γνώρισα μορφές και θρύλους, κανείς δεν θα το ζήσει αυτό. Σκέφτομαι μερικές φορές παίκτες που έκαναν σπουδαία καριέρα, δεν είχαν τη δική μου τύχη. Εγώ που ήμουν από χωριό και ονειρευόμουν να γίνω μόνο επαγγελματίας…

Θα σου πω μια ιστορία. Μία μέρα πριν από ένα ματς της Μπαρτσελόνα με την Ίντερ βρεθήκαμε τυχαία με την οικογένεια στη Βαρκελώνη και πήγα να δω το γήπεδο, να θυμηθώ τα παλιά. Έπεσε τυχαία πάνω στον Μέσι. Με θυμάσαι ποιος είμαι; Του λέω. Ναι φίλε δεν σε θυμάμαι; Απάντησε. Ντροπαλός και συνεσταλμένος που δεν είχαμε μιλήσει όλα αυτά τα χρόνια! Είπαμε για το ποδόσφαιρο, για την οικογένεια. Μου λέει θα έρθεις αύριο στο γήπεδο; Δεν έχω εισιτήριο του λέω. Μην ανησυχείς, θα το κανονίσω εγώ και μου έφερε για όλη την οικογένεια. Εμεινα δύο μέρες ακόμα. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Και δεν είχαμε μιλήσει ξανά από τη μέρα που έφυγα από την Μπαρτσελόνα. Αυτό είναι το καλό ποδόσφαιρο. Αυτό κρατάω.

Ηρθε ο Μπρίτο στην Ισπανία με τον Ατρόμητο και με πήρε τηλέφωνο με τον Ούμπιδες. Ήμουν 600 χιλιόμετρα μακριά και πήγα να τους δω. Θα το πιστέψεις; Δεν έπαιξα ποτέ μαζί με τον Μπρίτο, μόνο αντίπαλος. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Και έχουμε πολλή ζωή μπροστά μας. Θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα. Σας περιμένω! Μ΄αρέσει η κουλτούρα σας!