Συνέντευξη Χρήστος Βελώνης: «Μου λέει ο Αναστό, μπες και βάλ'το, θα μας φάνε ζωντανούς...»

Σαν σήμερα, στις 30 Απριλίου του 2006, ο Άρης πήγε στο Αιγάλεω να παίξει με το Χαϊδάρι για τη Β΄Εθνική θέλοντας μόνο τη νίκη για να κατακτήσει την άνοδο. Και χρειάστηκε ένα γκολ του Χρήστου Βελώνη στο 92′ για να επιστρέψει ο Άρης στη μεγάλη κατηγορία και να αποφύγει την καταστροφή!

Ο Χρήστος Βελώνης γυρίζει το μυαλό του πίσω και θυμάται για το sportday.gr την ημέρα που σημάδεψε την ποδοσφαιρική του καριέρα, αλλά και την ιστορία ενός από τα πολυτιμότερα γκολ του Άρη.

– Μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να θυμηθείς πως ξεκίνησε εκείνη η μέρα;

«Ψυχολογικά ήμουν πάρα πολύ καλά εκείνη την ημέρα, δεν ξέρω για ποιο λόγο. Πίστευα πως προσωπικά κάτι θα κάνω. Ξύπνησα πάρα πολύ νωρίς για καφέ και είδα στο ξενοδοχείο μία αναστάτωση, μία πίεση, πως το ματς θα είναι δύσκολο, όλοι ξέραμε ότι έπρεπε να νικήσουμε διαφορετικά θα χάναμε την κατηγορία. Παρ’ όλα αυτά δεν αγχώθηκα, ούτε προβληματίστηκα, είχα προαίσθημα και καλή διάθεση. Ήμουν δωμάτιο με τον Νεμπεγλέρα, αλλά βρήκα μπροστά μου τον Τσαγκαράκη επειδή είχε έρθει για να συμπληρώσουμε την αποστολή και του λέω να ξέρεις, κάτι θα κάνω, είχα φωνή για γκολ».

-Τότε ο Αναστόπουλος ξεκινούσε μόνο τον Γκουγκουλιά επιθετικό;

«Εκείνη τη μέρα ξεκίνησε ο Γκουγκουλιάς με τον Σκαρμούτσο. Φάγαμε πρώτοι γκολ, αλλά ισοφαρίσαμε. Υπήρχε τρομερή πίεση. Όλη τη χρονιά όποιος έπαιζε με τον Άρη ήθελε να τον κερδίσει».

Ο Βελώνης πανηγυρίζει με Γόγολο, Ντομορό και φιλάθλους

«Ήμουν φαντάρος στην Κόρινθο. Ευτυχώς με άφησε ο διοικητής να πάω να παίξω!»

– Πότε σε φώναξε ο Αναστόπουλος στον πάγκο;

«Στο 75’; Στο 77; Κάπου εκεί. Μου λέει “σήκω να πας για προθέρμανση”. Εγώ εκείνη την περίοδο ήμουν φαντάρος. Έλειπα 10-15 μέρες από την ομάδα. Ημουν στην Κόρινθο νεοσύλλεκτος. Μου τηλεφώνησαν να φύγω για Θεσσαλονίκη γιατί η ομάδα ξέμεινε από παίκτες. Ο Νάιντος είχε πάθει χιαστό. Ο Αβραάμ είχε κάρτες, ο Γόγολος είχε τράβηγμα. Και πήρα το αυτοκίνητο από την Κόρινθο, το είχα μαζί μου, ανέβηκα Θεσσαλονίκη και πέταξα με την ομάδα στην Αθήνα. Να’ ναι καλά ο διοικητής τότε που μου επέτρεψε να πάω να παίξω, δεν είχα καν ορκιστεί. Αλλιώς δεν θα είχα σκοράρει. Έφυγα καρφί Θεσσαλονίκη».

– Κι ο Αναστόπουλος τι σου είπε στον πάγκο;

«Ηρθε κοντά μου κάπου στο 82’ και μου λέει:

-Ηρθε η ώρα.

-Ποια ώρα ήρθε κόουτς του λέω;

-Μου λέει μπες, θα μας φάνε ζωντανούς…

Μπήκα μέσα, έγινε η φάση. Και μετά δεν θυμάμαι τίποτε. Πήγε η μπάλα στα δίχτυα κι εγώ το είδα στο βίντεο αργότερα. Έκλαιγαν όλα τα παιδιά στο χόρτο, στα αποδυτήρια. Εφυγε η πίεση για την άνοδο».

Ο Νίκος Αναστόπουλος πανηγύρισε τότε έξαλλα το χρυσό γκολ του Βελώνη

-Θυμάσαι καμιά ατάκα;

«Ήρθε ο Αναστό και μου είπε: “Δεν σου το’πα; Μπήκες και το’κανες”. Και του λέω δεν θυμάμαι τίποτε. Ήταν απίστευτες στιγμές. Τρομερό συναίσθημα».

– Τη φανέλα την κράτησες; Την έδωσες; Σου την πήραν;

«Μου την πήραν. Και κάποιος μου έστειλε στο facebook ότι έχει εκείνη τη φανέλα από το γήπεδο! Μου τα πήραν όλα! Το σορτσάκι, τα παπούτσια, έμεινα μόνο με το μαγιό!».

Το ιστορικό γκολ στο 92΄

-Και μετά επέστρεψες στο στρατόπεδο;

«Γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη, βγήκαμε το βράδυ με την ομάδα έξω όλοι μαζί και την άλλη μέρα πήρα το αυτοκίνητο και πίσω στην Κόρινθο. Μου τηλεφώνησε ο διοικητής και μου λέει γύρνα πίσω. Εβαλε τηλεόραση και ήμουν σε όλα τα κανάλια! Πριν φύγω μου λέει: “δεν πιστεύω να παίξεις;”. Και του απαντάω, “δεν πιστεύω κύριε διοικητά, δεν έχουμε 18άδα, πάω να συμπληρώσω”. Γύρισα πίσω, ορκίστηκα κι έφυγα με τιμητική!

– Αυτές οι αναμνήσεις σου έρχονται μια στο τόσο;

«Πολλές φορές όταν είμαι στη Θεσσαλονίκη με την οικογένεια ή με φίλους για φαγητό ή καφέ, με σταματάει ο κόσμος και μου θυμίζει απίστευτα πράγματα. Άλλος μου λέει έσπασα την τηλεόραση, άλλος πως βγήκε στο μπαλκόνι και ούρλιαζε. Το έχω στην καρδιά μου ότι έδωσα χαρά σε πολύ κόσμο, τους λύτρωσα. Εμένα ο κόσμος με ενδιέφερε. Ήταν δύσκολα τα πράγματα τότε στην ομάδα».

Μπενίσκος και Γκουκουλιάς δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον Βελώνη

«Δεν έκανα ποτέ προσφυγή σε βάρος του Άρη»

– Πολλοί φίλοι του Άρη σε έχουν ψηλότερα από παίκτες που έπαιξαν χρόνια στην ομάδα και διακρίθηκαν. Αυτό το γκολ σήμαινε πολλά…

«Όλοι βάλαμε την υπογραφή μας και αφήσαμε την ταυτότητα μας. Προσωπικά πάντα έδινα τη ψυχή μου για την ομάδα. Την αγάπησα, την αγαπώ, παίρνω τα παιδιά μου σήμερα και πάω στο γήπεδο. Εκείνη την περίοδο η ομάδα είχε τρομερά προβλήματα και αν έμενε ένα χρόνο ακόμα στη Β΄Εθνική θα ήταν καταστροφικό. Δεν θα υπήρχε επιστροφή. Με την άνοδο ήρθαν παίκτες, προπονητές, βγήκε η ομάδα στην Ευρώπη, έγιναν πολλά πράγματα και βρήκε το δρόμο της. Βλέπεις που είναι τώρα η ομάδα».

– Πρόλαβες να βγάλεις τίποτε από το ποδόσφαιρο;

«Κάποιες ομάδες δεν μας πλήρωσαν καθόλου. Και από τον Άρη έχασα χρήματα. Δεν υπέγραψα ποτέ έγγραφο να μην αδειοδοτηθεί ο Άρης. Δεν έκανα προσφυγή σε βάρος του Άρη ποτέ. Δεν μου πήγαινε στην καρδιά μου αν και δεν έφυγα με τον καλύτερο τρόπο. Ήρθε ο Όγιος κι εμένα με άφησαν στο Ρύσιο μόνο. Τα κράτησα για μένα, ήμουν δυνατός χαρακτήρας. Τον ποδοσφαιρικό τσαμπουκά δεν μου τον έριχνε κανείς. Το έδειχνα είτε έπαιζα ένα λεπτό, είτε ενενήντα. Έπαιζα για τη φανέλα, δεν σχολίαζα προπονητές, έκανα αυτοκριτική. Πάντα είχα την οικογένεια, έμπαινα στο γήπεδο έκανα τον σταυρό μου και έπαιζα δυνατά. Μετρημένοι στα δάχτυλα ήταν όσοι έπαιζαν πιο δυνατά από μένα».

«Στην Ελλάδα έχουμε στο σπίτι όλοι έναν Μέσι κι έναν Κριστιάνο»

– Τώρα έχεις μια ακαδημία ποδοσφαίρου (Οlympian) στην Κατερίνη και έχεις ρίξει εκεί το βάρος;

Ναι, κάνουμε ότι μπορούμε καλύτερο. Ταξιδεύουμε στην Ελλάδα και την Ευρώπη, πάμε και παίζουμε στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Γερμανία κάθε Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη. Κάνουμε πολλά χιλιόμετρα και παίζουμε με ανταγωνιστικές ομάδες. Έχουμε 120 παιδιά. Κι έχω κοντά μου στου προπονητές τον συμπαίκτη μου στον Άρη τον Μίμη Μπενίσκο και τον Βλάντο Κόιτς τον παλιό παίκτη του Λεβαδειακού και της Λάρισας. Είμαστε αγαπημένοι, μια οικογένεια. Γίνεται μεγάλη προσπάθεια, αλλά το βαρόμετρο είναι οι γονείς που μας εμπιστεύονται. Ευχόμαστε κάποια στιγμή να βγάλουμε κι εμείς έναν δύο ποδοσφαιριστές, γιατί το ποσοστό είναι πολύ μικρό. Στην Ελλάδα έχουμε στο σπίτι όλοι έναν Μέσι κι έναν Κριστιάνο».

Ο Χρήστος Βελώνης οικογενειακώς στο Κλεάνθης Βικελίδης

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News