ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΠΟΛΙΔΗΣ: «Οι 52 +1 ημέρες που άλλαξαν τη ζωή του 51χρονου γκολκίπερ του ελληνικού ευρωθριάμβου»

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: ΝΙΚΟΣ ΓΙΟΥΤΣΟΣ: «Από το «παλιοκομμουνιστή, θα πεθάνεις» στο «έμπαινε Γιούτσο» (vids, pics)

Είδε για πρώτη φορά το φως της ζωής στις 14 Ιανουαρίου 1971. Έκανε τα πρώτα του ταπεινά ποδοσφαιρικά βήματα στα γήπεδα της ΕΠΣ Άρτας με τη φανέλα της ΑΕ Βίγλας, ομάδας του ομώνυμου παραθαλάσσιου χωριού του νομού της Ηπείρου όπου μεγάλωσε. Και μπορεί αρκετά χρόνια να ήταν δύσκολα για τον Αντώνη Νικοπολίδη, όμως η σοβαρότητα, εργατικότητα, το ήθος και οι αναμφίβολες του δεξιότητες τον έφεραν όχι απλά στο ελληνικό προσκήνιο αλλά και τη διεθνή καταξίωση μετά από την κορυφαία και παντοτινά… απίστευτη ποδοσφαιρική εθνική μας επιτυχία.

Εφαλτήριο, αν όχι αφετηρία αυτής της, όπως και να την προσεγγίσει κανείς, θαυμαστής, παρά τις αναμφισβήτητα κάθε άλλο παρά ευχάριστες επί μέρους… διαδρομές, ποδοσφαιρικής ζωής του σπουδαίου εκπροσώπου του δημοφιλέστερου των σπορ στη χώρα μας ήταν ένα απόλυτα τυχαίο πλην όμως… χαρμόσυνο οικογενειακό γεγονός.

Η πλαστοπροσωπία στο παιχνίδι που τον… καθιέρωσε ως γκολκίπερ

Βλέπετε το σχολιαρόπαιδο από την Άρτα ξεκίνησε τη σχέση του με το ποδόσφαιρο, όχι ως προστάτης της εστίας αλλά ως βασικός εχθρός των τερματοφυλάκων. Μ’ άλλα λόγια ως επιθετικός. Ιδού πως διηγήθηκε ο ίδιος εκείνο το σημαδιακό γεγονός της ζωής του σε συνέντευξη στη NOVA πριν από μια δεκαετία (Νοέμβριος του 2011).

«Από την ηλικία 13-14 χρόνων έπαιζα τερματοφύλακας. Υπήρχε όμως ένα περιστατικό. Μια μέρα ο ξάδερφός μου που ήταν τερματοφύλακας στην ομάδα του χωριού παντρευόταν και δεν μπορούσε να είναι στον αγώνα. Και επειδή τα ονόματά μας ταιριάζανε και τότε κάνανε πλαστογραφίες, αγωνίστηκα ως Νικοπολίδης με το δελτίο του ξάδερφού μου. Ως Νικοπολίδης Γιώργος. Φυσικά όλοι το καταλάβανε, αλλά από εκείνη την ημέρα και μετά, αισθάνθηκα ότι μου άρεσε η συγκεκριμένη θέση. Αποφάσισα να αφοσιωθώ στη συγκεκριμένη θέση. Ήταν το πρώτο πράγμα. Τυχαίο ή μοίρα δεν μπορώ να το ξεχωρίσω. Εκείνη τη μέρα όμως… φυτεύτηκε στο μυαλό μου η ιδέα να κάνω αυτό το πράγμα» είπε ο γιός προσφυγικής οικογένειας από τον Πόντο που βρήκε λιμάνι σ’ αυτό το μικρό χωριό της Ηπείρου στον Αμβρακικό κόλπο, περίπου 15 χλμ. από την Άρτα.

Προηγούμενα σύμφωνα με την ίδια εκμυστήρεση του: « Κανένα παιδί στην ηλικία των 10 ετών δεν επιθυμεί να παίζει τερματοφύλακας. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθούσαμε να σκοράρουμε και μόλις σκοράραμε, καθόμουν τερματοφύλακας γιατί θέλαμε να κερδίσουμε τον αγώνα. Και πάντα στις δυσκολίες πάντα έπαιζα εγώ γιατί δεν είχαμε κάποιον που μπορεί να τα καταφέρει. Ήταν ντέρμπι, ήταν ζήτημα η νίκη». Μετά το γάμο του ξαδέρφου οριστικοποιήθηκε και εκείνος του ίδιου με τη θέση κάτω από τα δοκάρια της ομάδας. Αλλά δεν άργησε και το λογικό… διαζύγιο με την ΑΕ Βίγλας και η απόκτηση μιάς 2^ης πιο σπουδαίας ποδοσφαιρικής «μνηστής» για τον, ούτε καν 17χρονο, οριστικά και αμετάκλητα γκολκίπερ πλέον. Το όνομα αυτής Αναγέννηση Άρτας στην οποία υπέγραψε το 1987 το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Η ομάδα αγωνιζόταν στην Γ’ Εθνική κατηγορία αλλά μέσα σε 3-4 μήνες ο μικρός έγινε βασικός και πολύ σύντομα τον …ανακάλυψαν και οι μεγάλοι.

Τον έστειλε στον Παναθηναϊκό ο Παπαεμμανουήλ

Tεχνικός της Αναγέννησης το 1988-89 που έκανε εκπληκτική πορεία, έχασε την άνοδο σε μπαράζ, ήταν η μεγάλη δόξα του Παναθηναϊκού Ανδρέας Παπαεμμανουήλ που εισηγήθηκε στην πρώην ομάδα του τον νεαρό γκολκίπερ ο οποίος αγωνιζόταν στην Εθνική Νέων και είχε κληθεί στην Ελπίδων. Εκεί έμελλε να γίνει το 2^ο τρανό βήμα της καριέρας του αν και η Αναγέννηση συζητούσε με τον ΠΑΣ Γιάννινα που ενδιαφερόταν για ταλέντα της Ηπείρου. Η ομάδα της Άρτας αποφάσισε να αποδεχθεί την πράσινη πρόταση, του είπε να μαζέψει τα πράγματα του και να κατηφορήσει στην Αθήνα όπου σύντομα υπέγραψε 5ετές συμβόλαιο. Η πρώτη του 6ετία στο «τριφύλλι» τον… ήθελε μόνιμα στη σκιά του τεράστιου και αναντικατάστατου Γιόζεφ Βάντσικ. Σύμφωνα με το ίδιο όμως « ήταν χρόνια πιστεύω δημιουργικά για μένα, είχα την τύχη να μας προπονεί ένας μεγάλος δάσκαλος, ο Τάκης Οικονομόπουλος και μάθαινα». Η παρθενική του εμφάνιση ήρθε την 25η Φεβρουαρίου 1990 σε ένα σπουδαίο και αξιομνημόνευτο ματς. Δυστυχώς όχι μόνον για ποδοσφαιρικούς λόγους. Το εκτός έδρας 4-3 επί του Ολυμπιακού, το οποίο σημαδεύτηκε από εκτεταμένα επεισόδια, με τον ίδιο να τραυματίζεται στο 67ο λεπτό από ρίψη πέτρας και να αντικαθίσταται από τον Γιώργο Αμπαδιωτάκη.

Έπειτα από μετρημένες στα δάκτυλα συμμετοχές τις σεζόν 1994-95 και 95-96 έχοντας κατακτήσει σε αμφότερες τις περιπτώσεις τον τίτλο του πρωταθλητή με την αθηναϊκή ομάδα καθιερώθηκε ως βασικός την περίοδο 1997-98. Είχε ήδη στη συλλογή του με τους «πράσινους» άλλα δύο πρωταθλήματα (1990, 1991) και τέσσερα Κύπελλα ( 1991, 1993, 1994, 1995).

Η αντίστροφη μέτρηση και το παρασκήνιο της εξόδου από το «τριφύλλι»

Αφού το 2002 τους βοήθησε να φτάσουν στα προημιτελικά του Champions League την επόμενη χρονιά υποβιβάστηκε σε αναπληρωτικό του Κώστα Χαλκιά πληρώνοντας σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ΜΜΕ το τίμημα της αρνητικής τροπής που είχαν πάρει οι διαπραγματεύσεις για την ανανέωση του συμβολαίου του. Η αθηναϊκή ΠΑΕ του προσέφερε τριετές (με αμοιβή 400.000 ευρώ περίπου για κάθε χρόνο και μηδενική ρήτρα σε περίπτωση που έφευγε για ομάδα του εξωτερικού),πρόταση την οποία δεν αποδέχθηκε (ο ίδιος ζήτησε 600.000 ευρώ τον χρόνο). Από τα τέλη Φεβρουαρίου 2004 παύει να είναι επιλογή 11αδας. Ο ίδιος πάντως δεν χαρακτηρίζει εκείνη την περίοδο ως τη δυσκολότερη της ζωής του και επισημαίνει:«Πρώτον γιατί είχα μεγάλες προκλήσεις μπροστά μου και πρώτα απ’ όλα η πρόκριση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Και ας μην κρυβόμαστε για μένα που τελείωνε το συμβόλαιό μου το να βρίσκομαι το καλοκαίρι του 2004 στην Πορτογαλία ήταν υπέρ μου. Γιατί πάντα πίστευα ότι μπορούσα ν’ αγωνιστώ στο εξωτερικό και θα ήταν καλό αν δεν μπορούσα να τα βρω με τον Παναθηναϊκό να έχω μία πόρτα ανοιχτή και αυτή να είναι μία ομάδα στην Ευρώπη για να πάω ν’ αγωνιστώ και να κλείσω ένα συμβόλαιο καλύτερο από αυτό που είχα».

Για το πότε οδηγήθηκε σε ρήξη η σχέση του με τον Παναθηναϊκό είχε πει στην ίδια συνέντευξη: «Από την ημέρα που έφυγε από την προεδρία ο κύριος Φιλιππίδης, γιατί το καλοκαίρι του 2003 είχαμε συμφωνήσει και είχαμε ραντεβού τότε να υπογράψω το νέο συμβόλαιο. Την προηγούμενη μέρα ο κύριος Φιλιππίδης δήλωσε παραίτηση από την προεδρία του Παναθηναϊκού. Με ειδοποίησαν κάποια στιγμή να συζητήσουμε γιατί πλέον έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης, είχε έρθει ο κύριος Ζάετς, που ουσιαστικά έκανε κουμάντο στην ομάδα. Επανειλημμένα μου είχαν πει ότι θα μου μιλήσουν αλλά φυσικά δεν έγινε ποτέ αυτή η κουβέντα. Όπως σας είπα προηγουμένως ήμουν έτοιμος να υπογράψω στην ομάδα. Το θέμα έμεινε πίσω, πέρασαν πέντε μήνες, ώστε να φτάσουμε στον Δεκέμβριο για να κάνουμε την πρώτη κουβέντα για την ανανέωση του συμβολαίου όταν πλέον είχε διασφαλιστεί η πρόκριση της εθνικής στο EURO. Εκεί χωρίς να πούμε χρήματα, είπαμε ότι κι εγώ θέλω να μείνω και η ομάδα θέλει να με κρατήσει, οπότε ανανεώσαμε τη συνάντησή μας για μετά από ένα μήνα ώστε να μπουν στη συζήτηση και τα χρήματα. Με τις απαιτήσεις που είχα, πάντα οδηγούμενος από αυτά που έβλεπα στην ομάδα, δηλαδή τα συμβόλαια που υπήρχαν, τους ποδοσφαιριστές που είχαν έρθει, που είχαν φύγει, τα συμβόλαια που έκαναν, την προσφορά που είχαν, ένας αθλητής αυτά κοιτάει, μαζί κιόλας με το αν έχει και δεύτερη πόρτα ανοιχτή. Έτσι ζήτησα κάποια χρήματα, νομίζω δεν παίζει ρόλο να τα αναφέρω. Ο Παναθηναϊκός αρνήθηκε αυτή την πρόταση, λέγοντας ότι δεν υπάρχουν χρήματα και η ομάδα είναι χρεωμένη. Τους είπα «δεν ξέρω γιατί μόνο σε εμένα συμβαίνει αυτό το πράγμα, γιατί πάντα η ομάδα είναι χρεωμένη κάθε φορά που εγώ ζητάω χρήματα». Μου είπαν «αυτά είναι τα λεφτά αν θες υπογράφεις”. Είπα “ευχαριστώ πολύ, δεν είναι το συμβόλαιο, το οποίο ζητάω». Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, δεν μπήκαμε ποτέ σε καμία διαδικασία περίεργη. Το πρόβλημα ήταν μετά πια. Με το που αρνήθηκα το συμβόλαιο που μου πρότειναν. Εγώ έκρινα πως ήταν ένα συμβόλαιο συνταξιοδοτικό, δηλαδή πίστευαν ότι ο Νικοπολίδης έχει τελειώσει πλέον σαν τερματοφύλακας, ότι είναι έτοιμος να συνταξιοδοτηθεί και του είπαν «πάρε και αυτά τα χρήματα και χατιρικά στα δίνουμε». Το χειρότερο που με πείραξε ήταν όταν μου πρότειναν ένα χαρτί μέσω του κύριου Ζάετς ο οποίος μου είπε «αυτά είναι τα χρήματα, υπέγραψε το συμβόλαιο, πάρε το συμβόλαιο στα χέρια εσύ κι αν βρεις ομάδα στο εξωτερικό να σου δίνει τα διπλάσια, τότε σκίσε τα συμβόλαια, δεν θα ισχύουν πλέον και πήγαινε στην ευχή του Θεού. Από σένα-λέει-το μόνο που ζητάμε είναι να μας δώσεις ένα χαρτί που θα λες ότι δεν θα πας σε άλλη ελληνική ομάδα. Ξέρετε, όταν θες έναν αθλητή να τον κρατήσεις, του λες σε πιστεύω και θέλω να πορευτώ μαζί σου και του κάνεις μία τέτοια πρόταση, καταλαβαίνει πλέον ότι έχει τελειώσει από την ομάδα. Ότι οι άνθρωποι, οι οποίοι αποφασίζουν ποιος θα μείνει, ποιος θα φύγει, έχουν αποφασίσει ότι έχεις τελειώσει από την ομάδα. Φυσικά δεν μπορούσα να δεχτώ μία τέτοια πρόταση και του είπα «ευχαριστώ πολύ, δεν υπογράφω κανένα χαρτί και συνεχίζουμε όπως είμαστε». Μετά άρχισαν βέβαια τα γνωστά παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας του Παναθηναϊκού, που άρχισαν ακριβώς μετά την άρνησή μου να γράφουν ότι ήδη είχα συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό, ότι ήδη είχα συμβόλαιο και γι’ αυτό αρνήθηκα την υπερπροσφορά του Παναθηναϊκού. Ε, φυσικά δεν ίσχυε αυτό, αλλά συστηματικά άρχισα να βγαίνω από ενδεκάδα, σιγά-σιγά να βγαίνω εκτός ομάδας, με αποτέλεσμα να βρεθώ εκτός Παναθηναϊκού».

Στην αρχή με το μέρος του κι έπειτα… κόκκινο πανί

Αρχικά, ο αθλητικός Τύπος και οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού πήραν το μέρος του, θεωρώντας τη συμπεριφορά της διοίκησης λανθασμένη και απαξιωτική προς τον σπουδαίο γκολκίπερ. Αργότερα κυκλοφόρησαν φήμες ότι είχε ήδη έρθει σε συμφωνία με τον Ολυμπιακό και το σκηνικό άλλαζε. Κατέκτησε τελικά το νταμπλ με τον Παναθηναϊκό εκείνη την περίοδο όμως η μετακίνησή του στον Ολυμπιακό είχε διαρρεύσει πριν από τη λήξη της περιόδου με αποτέλεσμα στη φιέστα που ακολούθησε, να αποδοκιμαστεί από μερίδα οπαδών όταν σήκωσε το τρόπαιο.

Για το πότε έγινε η πρόταση από τον Ολυμπιακό: «Με τον Ολυμπιακό μίλησα τον Μάιο. Λίγο πριν τη φιέστα ήρθε σε επαφή ο μάνατζέρ μου, όχι εγώ. Μου είπε ότι έχω προσφορά από τον Ολυμπιακό και με ρώτησε αν το σκέφτομαι. Του είπα « να το συζητήσεις. Κάνε επαφές και θα το συζητήσουμε». Εκεί ήταν η πρώτη κουβέντα. Βρήκαμε κι ένα σημείο επαφής στο οικονομικό. Η αλήθεια είναι ότι είχα μία συζήτηση και με τη γυναίκα μου, της είπα ότι ενδέχεται να περάσουμε και κάπως δύσκολα και πήρα και από εκεί το οκέι. Γιατί ξέρετε με την οικογένεια είσαι κάτι ενιαίο. Δεν είσαι μόνος σου σε αυτή τη ζωή. Η απάντηση από τη γυναίκα μου ήταν “είμαι μαζί σου σε ό,τι αποφασίσεις” κι έτσι αποφασίσαμε να πάω στον Ολυμπιακό» υποστήριξε ο Νικοπολίδης που σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής συμφώνησε οριστικά με την πειραιώτικη ΠΑΕ στις 13 Μαΐου 1994.

Για την πολύκροτη απόφασή του τόνισε στη μακρά συνέντευξη στο προαναφερθέν τηλεοπτικό μέσο: «Ναι, λειτούργησα εκδικητικά. Ήθελα ν’ αποδείξω σε αυτούς, οι οποίοι με υποτίμησαν και σαν αθλητή, αλλά και σαν άνθρωπο-γιατί ποτέ τους δεν προσπάθησαν να με γνωρίσουν σαν άνθρωπο, αυτή είναι η πραγματικότητα-πως ούτε τελειωμένος είμαι, ούτε ήθελα αυτά τα χρήματα για να κάνω τη συνταξιοδότησή μου. Εγώ είμαι ένας αθλητής έτοιμος για τα επόμενα τρία χρόνια να προσφέρω τα μέγιστα. Ήμουν πλέον έτοιμος απ’ όλες τις απόψεις και ψυχικά και σε φυσική κατάσταση και τεχνικά και τα πάντα, εκείνη την εποχή ήμουν στην καλύτερή μου κατάσταση. Αυτοί πίστεψαν κάτι διαφορετικό με αποτέλεσμα κι εγώ μέσα μου να θέλω ν’ αποδείξω ότι εγώ έχω το δίκιο και κακώς έγιναν αυτά που έγιναν».

Εθνικός ήρωας

Στρέφει τότε το βλέμμα του στην εθνική ομάδα με την οποία θα ζήσει τις επόμενες 50 και κάτι ημέρες το απόλυτο ελληνικό όνειρο. Τον πασίγνωστο, όχι μόνον στα πάτρια εδάφη και όπου υπάρχει ελληνισμός, αλλά και κάθε γωνιά του ποδοσφαιρικού πλανήτη, θρίαμβο στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Με τον ίδιο πιθανόν απόλυτο στηλοβάτη καθώς στα νοκ-άουτ ματς (με την πανίσχυρη Γαλλία, την Τσεχία και την οικοδέσποινα Πορτογαλία σε προημιτελικά, ημιτελικά και τελικό αντίστοιχα) ήταν ανίκητος στα ισάριθμα 1-0 της απίθανης εκείνης ομάδας του Ότο Ρεχάγκελ που έφεραν την μικρούλα Ελλάδα στον ευρωπαϊκό θρόνο.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν διστάζει ούτε στιγμή για την καλύτερη στιγμή στην καριέρα του: «Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είναι η κορυφαία στιγμή. Δεν μπορώ να τη συγκρίνω με καμία άλλη και θα ήταν τρελό, θα ήταν και άδικο. Αυτή είναι η καλύτερη στιγμή στην καριέρα μου, αυτή η διοργάνωση. Όλος αυτός ο μήνας, όχι μόνο το τελικό αποτέλεσμα. Ήταν ένας μήνας μαγικός, όλη η διαδρομή, που έχει χαράξει όχι μόνο εμένα, αλλά όλα τα παιδιά, που έζησαν εκεί το πράγμα μεταξύ μας. Και λέω πως ήταν η πρώτη φορά που ήμασταν οι Έλληνες έναν μήνα εκτός Ελλάδας και δεν τσακωθήκαν μεταξύ τους. Επόμενη μεγάλη στιγμή για μένα είναι το πρώτο νταμπλ με τον Ολυμπιακό».

Η ερυθρόλευκη ανακοίνωση

Τρεις ημέρες μετά (7 Ιουλίου) η ΠΑΕ Ολυμπιακός ανακοίνωσε επίσημα την υπογραφή τριετούς συμβολαίου και ετήσιες αποδοχές περίπου 600.000 ευρώ για τον Νικοπολίδη που αποτέλεσε μια από τις μεταγραφικές προσθήκες των Πειραιωτών μαζί με τους Ντακόλ, Μάριτς, ενώ αποδεσμεύτηκαν οι Καρεμπέ, Χούτος, Κατεργιαννάκης, Γκώνιας, Κούζμπα,Τάτσης και κάτι ανάλογο θα συμβεί και με τον Νινιάδη που την ίδια ημέρα ειδοποιήθηκε ότι δεν θα ανανεωθεί το συμβόλαιό του.

Με το Νο 71 στη φανέλα του, αριθμός που αντιπροσωπεύει το έτος γέννησής του, βοήθησε τον Ολυμπιακό να φθάσει σε πάμπολλους τίτλους ( νταμπλ 2005, 2006 και έγινε ο πρώτος και μέχρι στιγμής μοναδικός Έλληνας ποδοσφαιριστής που έχει κατακτήσει τρία συνεχόμενα, και τα πρωταθλήματα 2007, 2008, 2009, 2011 και Κύπελλα 2008, 2009). Στις 17 Απριλίου 2011, στο ματς με αντίπαλο την ΑΕΛ στο «Καραϊσκάκης» αποχωρώντας ως αλλαγή από τον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος, ανακοίνωσε πως κρεμάει τα γάντια αφού προηγούμενα σήκωσε μαζί με τον Βασίλη Τοροσίδη το τρόπαιο του πρωταθλητή.

Η προπονητική καριέρα και το μήλο κάτω από τη μηλιά

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ακολούθησε σταδιοδρομία προπονητή. Διατέλεσε τόσο βοηθός όσο και προσωρινός τεχνικός κατά διαστήματα στην ομάδα του Πειραιά, ανέλαβε την Εθική Ελπίδων στις 30 Σεπτεμβρίου 2015 ενώ επέστρεψε τα προηγούμενα χρόνια στον Ολυμπιακό αναλαμβάνοντας μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο τα τμήματα υποδομής. Για τις μεγάλες στιγμές της ποδοσφαιρικής και όχι μόνον διαδρομής μιλά στη αυτοβιογραφία «Ο Αγώνας της ζωής μου» που εκδόθηκε πριν από επτά χρόνια.

Γιορτάζει τα 51^α του γενέθλια μεταξύ άλλων και ως υπερήφανος πατέρας καθώς, ένα από τα τρία παιδιά του,ο γιός του Γιάννης, τα ξημερώματα της περασμένης Τετάρτης (12/1), ήταν επιλογή των Νιου Γιορκ Ρεντ Μπουλς στο νούμερο 71 του Draft. Και ως επίλογος για τη σημερινή επέτειο η πρόσφατη τηλεοπτική του ομολογία του πως ήταν Ολυμπιακός πριν παίξει στον Παναθηναϊκό, «αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Το βράδυ πηγαίνω και κοιμάμαι ήσυχος. Με εντιμότητα υπηρέτησα και υπηρετώ όλες τις ομάδες στις οποίες εργάστηκα και εργάζομαι».

Σίγουρα το ελληνικό ποδόσφαιρο συμφωνεί μαζί του. Και εύχεται στον δικό του… Τζορτζ Κλούνεϊ (όπως είναι το παρατσούκλι του για την ομοιότητα με τον γοητευτικό σταρ του Χόλιγουντ) χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένα.

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΤΟΥ

Πρωτάθλημα Ευρώπης: (2004)

Νταμπλ: (1991, 1995, 2004, 2005, 2006, 2007, 2009)

Πρωταθλήματα: (1990, 1991, 1995, 1996, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011)

Κύπελλα: (1991, 1995, 2004, 2005, 2006, 2008, 2009)

Συμμετοχές στην Εθνική: 90

Συμμετοχές σε ευρωπαϊκά ματς: 101 (50 με Παναθηναϊκό και 54 με Ολυμπιακό)

Συμμετοχές στην Α’ Εθνική: 369 (189 με Παναθηναϊκό και 180 με Ολυμπιακό)

Συμμετοχές στο Κύπελλο: 65 (36 με Παναθηναϊκό και 29 με Ολυμπιακό)