Συνέντευξη Γιώργος Πλίτσης: «Η ΑΕΛ, ο Ολυμπιακός, ο Κοσκωτάς, μια σπασμένη μύτη κι ένα σπασμένο δοκάρι»

Αν τη δεκαετία του ’80 υπήρχε ένας τερματοφύλακας που μπορούσε να συγκριθεί σε… κινήσεις αιλουροειδούς με αυτές του μοναδικού Νίκου Σαργκάνη, τότε αυτός δεν ήταν άλλος από τον σπουδαίο Γιώργο Πλίτση. Τον «ιπτάμενο» τερματοφύλακα της Λάρισας που έμεινε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου και του θεσσαλικού κάμπου.

Γιατί όμως αυτός ο σπουδαίος τερματοφύλακας έγραψε ιστορία μόνο με τη θρυλική «βυσσινί θύελλα» και δεν κατάφερε να πιάσει στον Ολυμπιακό, παρότι τον Δεκέμβριο του 1987 αποτέλεσε μια από τις πρώτες ηχηρές μεταγραφικές βόμβες του Γιώργου Κοσκωτά στους «ερυθρόλευκους»;  Ο ίδιος γυρίζει το χρόνο πίσω στην αξέχαστη δεκαετία του ’80, θυμάται τις μοναδικές στιγμές που έζησε με την ΑΕΛ, αφηγείται απίθανα περιστατικά που στιγμάτισαν την καριέρα του και δίνει την απάντησή του για τη σύντομη παρουσία του στο λιμάνι του Πειραιά.

PHOTO CREDITS: Eurokinissi | Λεωνίδας Τζέκας

«Εάν δεν είχε συμβεί η τραγωδία με τον Κουκουλίτσιο και τον Μουσιάρη, η ΑΕΛ θα είχε πάρει και πιο νωρίς τίτλο, αλλά θα είχε και περισσότερους»

–Κύριε Πλίτση διαγράψατε μια μεγάλη καριέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο ως τερματοφύλακας, αλλά κάποιες πληροφορίες μου λένε ότι δεν ξεκινήσατε από αυτή τη θέση.

–Πραγματικά ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο ως επιθετικός, στον Λαρισαϊκό που ήταν και η πρώτη μου ομάδα.

–Η θέση του τερματοφύλακα πώς προέκυψε;

–Στην ίδια ομάδα έπαιζε και ο ξάδελφός μου, ο οποίος όμως κάποια στιγμή για να υπηρετήσει στην Κύπρο. Τότε η ομάδα δεν είχε τερματοφύλακα και δοκιμάστηκα εγώ. Φυσικά δεν ξανάλλαξα θέση και έτσι έκανα την καριέρα που έκανα.

–Στον Λαρισαϊκό μέχρι πότε μείνατε;

–Μέχρι το 1979. Τότε με είχαν δει από την ΑΕΛ και με ήθελαν στην ομάδα τους. Πραγματικά πήγα στην ΑΕΛ και ήμουν στην ερασιτεχνική ομάδα. Σιγά σιγά όμως πήρα το δρόμο μου και έφτασα στην πρώτη ομάδα.

–Είχατε την τύχη δηλαδή να ήστε στην μεγάλη ομάδα της ΑΕΛ από το ξεκίνημά της.

–Είχε γίνει σπουδαία δουλειά τα προηγούμενα χρόνια, με αποτέλεσμα μόλις μπήκε η δεκαετία του 1980 η ΑΕΛ να είναι ήδη μια μεγάλη ομάδα. Και θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη εάν δεν είχε συμβεί η τραγωδία με τα δύο παιδιά. Τον Κουκουλίτσιο και τον Μουσιάρη. Η ΑΕΛ θα είχε πολλούς περισσότερους τίτλους με αυτούς τους δύο στη σύνθεσή της.

–Έχω ακούσει πολλά γι αυτά τα δύο παιδιά.

–Ήταν μεγάλα ταλέντα. Από εκείνο το ατύχημα σώθηκε μόνο ο Γιάννης Βαλαώρας, αλλά πραγματικά εγώ που τους είχα προλάβει να τους δω, είχα διαπιστώσει το μέγεθος του ταλέντου τους. Ο Κουκουλίτσιος ήταν ένας αέρινος εξτρέμ και ο Μουσιάρης επιτελικός χαφ. Μάλιστα για τον δεύτερο είχε ερωτηθεί ο Μίμης Δομάζος και χωρίς δισταγμό είχε πει ότι αυτός θα ήταν ο διαδοχός του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια δυστυχώς.

«Το κύπελλο του 1985 ήρθε λόγω της δουλειάς που είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια και μας είχε μετατρέψει σε μεγάλη ομάδα. Όλοι πρόσφεραν. Και ο Γεωργιάδης και ο Πολυχρονίου και ο Σκότσικ και ο Στρεϊλάου».

–Πάμε να μιλήσουμε για εκείνη την ΑΕΛ. Τι σας έρχεται πρώτα στο μυαλό;

–Τότε έγινε μια εξαιρετική δουλειά στην ομάδα, που είχε ξεκινήσει με τον Ρίμπαρ, μετά ήταν ο Κώστας Πολυχρονίου, ο Αντώνης Γεωργιάδης που έβαλε το ποδόσφαιρο της πόλης σε άλλα στάνταρτς και φυσικά ο Σκότσικ, ο μεγάλος Αντρέι Στρεϊλάου καιμετέπειτα ο Γιάτσεκ Γμοχ. Υπήρχε ένα κράμα έμπειρων, αλλά και νέων παιδιών που έμπαιναν στην πορεία και πραγματικά είχαμε δημιουργήσει ένα σύνολο που “κοίταζε στα μάτια” κάθε αντίπαλο.

–Κάπως έτσι φτάσατε και στους τελικούς του κυπέλλου, με αποκορύφωμα το 1985 που το κατακτήσατε.

–Στους δύο πρώτους είχαμε χάσει το τρόπαιο από τον Παναθηναϊκό που ήταν πολύ δυνατός τότε. Το 1985 όμως δεν γινόταν να το χάσουμε. Ο ΠΑΟΚ μπορεί να ήταν ο πρωταθλητής, όμως εμείς είχαμε και τη δίψα και τη φλόγα για την κατάκτηση του κυπέλλου και φυσικά τα καταφέραμε.

–Τι θυμάστε από εκείνη τη βραδιά;

–Θυμάμαι ότι παρολίγο να την χάσω.

«Ο συγχωρεμένος ο Μητσιμπόνας μου έσπασε τη μύτη με μια στραβοκλωτσιά στο ζέσταμα του τελικού με τον ΠΑΟΚ, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω εκείνο το παιχνίδι»

–Δηλαδή;

–Στο ζέσταμα, ο συγχωρεμένος ο Μητσιμπόνας έκανε μια στραβοκλωτσιά και μου έσπασε τη μύτη. Σε τέτοιο βαθμό που δεν σταματούσε η αιμοραγία. Οι γιατροί της ΑΕΛ μου έλεγαν ότι δεν μπορούσα να παίξω και ζήταγαν από τον προπονητή να με αλλάξει. Εγώ όμως με τίποτα δεν ήθελα να χάσω τον τελικό. Ήταν τέτοιο το πάθος μας και η δίψα για τη διάκριση, που δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο. Παρά μόνο πώς θα παίξω και πώς η ομάδα θα κατακτήσει το κύπελλο.

–Ξεκίνησε λοιπόν το παιχνίδι και πότε αρχίσατε να το πιστεύετε ότι μπορείτε να πάρετε το κύπελλο;

–Σας είπα από το ξεκίνημα. Μπορεί ο ΠΑΟΚ να ήταν ο πρωταθλήτης και να είχε παικταράδες στη σύνθεσή του, όμως κι εμείς ήμασταν μια στρωμένη ομάδα με τρομερό ταλέντο και με δύο ξένους παικταράδες. Τον Κμίετσικ και τον Άνταμτσικ. Ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε καλά τον αγώνα, αλλά είχε την αποβολή του Βασιλάκου και την αναγκαστική αλλαγή του Μπανιώτη. Σε αυτούς δεν έπαιζε ο Δημόπουλος που είχε πάει στον Παναθηναϊκό και σε εμάς ο Πατσιαβούρας που επίσης είχε πάει στον Παναθηναϊκό. Ήταν από τους ομορφότερους τελικούς και θυμάμαι ότι ήταν άδικο το σκορ για τον Στεργιούδα, γιατί είχε κάνει σπουδαίες αποκρούσεις. Εαν δεν ήταν αυτός, το σκορ θα ήταν μεγαλύτερο υπέρ μας.

–Με την ΑΕΛ ζήσατε και μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές. Μάλιστα λένε πολλοί ότι το ματς με τη Σερβέτ ήταν το καλύτερο που έχετε κάνει εσείς στην καριέρα σας.

–Έτσι είναι κι εγώ το λέω αυτό. Μαζί με ένα παιχνίδι κόντρα στα Γιάννινα, το οποίο φυσικά δεν είχε την ίδια σημασία. Στο πρώτο ματς στο Αλκαζάρ είχαμε κερδίσει 2-1. Όμως στη ρεβάνς οι Ελβετοί, που ήξεραν ότι είχαν μεγάλη ομάδα, ήταν έτοιμοι για την ανατροπή. Θυμάμαι τότε και τον πρόεδρό τους, που κάθονταν στις εξέδρες με μια μεγάλη σαμπάνια και ήταν έτοιμος να την ανοίξει. Εμείς όμως αφού κρατήσαμε στο πρώτο ημίχρονο που είχαμε δεχτεί τρομερή πίεση, στο δεύτερο βρήκαμε το γκολ με τον Βαλαώρα και καταφέραμε να πάρουμε την πρόκριση. Εγώ είχα κάνει πραγματικά μεγάλες επεμβάσεις, με αποκορύφωμα μια σε φάουλ του Κοχ.

Αυτή η πρόκριση μας έδωσε αυτοπεποίθηση και μετά στα προημιτελικά με την Διναμό, πραγματικά το πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να περάσουμε. Ήρθαμε ισόπαλοι 0-0 στο πρώτο ματς στο Αλκαζάρ και στη ρεβάνς δεχτήκαμε ένα γκολ επειδή έσπασε το δοκάρι.

–Έσπασε το δοκάρι;

-Ναι ήταν ξύλινο και μετά το σουτ έσπασε ένα κομμάτι του. Ο Μητσιμπονας είχε διώξει τη μπάλα, όμως ήταν μέσα από τη γραμμή. Μετά χάσαμε μεγάλες ευκαιρίες, όπως είχαμε χάσει και στο πρώτο ματς, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να γράψουμε μεγαλύτερη ιστορία.

–Συνοψίζοντας εκείνη η ΑΕΛ μπορούσε να πάρει περισσότερους τίτλους.

–Ναι ξαναλέω ότι μπορούσαμε να πάρουμε περισσότερους τίτλους. Ο Σκότσικ μας είχε φτιάξει την ψυχολογία και ο Στρεϊλάου ήταν ένας προπονητής – δάσκαλος, ο οποίος μας έμαθε τόσα πράγματα.

«Στον Ολυμπιακό κάποιοι και βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς, δεν καταφέραμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του»

–Εσείς πάντως δεν προλάβατε να ζήσετε ολόκληρο το πρωτάθλημα του 1988.

–Πραγματικά γιατί έφυγα τον Δεκέμβριο για τον Ολυμπιακό. Τότε τον είχε αναλάβει ο Κοσκωτάς και ήθελε να φτιάξει μια μεγάλη ομάδα. Είχε έρθει λοιπόν στη Λάρισα ο Σταύρος Κοσκωτάς, ο αδελφός του Γιώργου, που ουσιαστικά έτρεχε τον Ολυμπιακό και είχε κάνει μια εξωπραγματική πρόταση στον -τότε- πρόεδρό μας, τον Καντώνια. Τα λεφτά ήταν πραγματικά υπερβολικά και για την ομάδα, αλλά και για μένα. Με φώναξε λοιπόν και μου είπε την πρόταση του Ολυμπιακού και από τη στιγμή που η ΑΕΛ δεν είχε πρόβλημα, αλλά θα έβγαινε και οφελειμένη, έγινε η μεταγραφή.

–Πήγατε λοιπόν στον Ολυμπιακό και τι βρήκατε εκεί;

–Στον Ολυμπιακό τότε έγινε μια προσπάθεια με μεγάλους παίκτες για να δημιουργηθεί μια μεγάλη ομάδα. Ήρθαν παίκτες όπως ο Φούνες, ο Αγκίρε, αλλά και οι Έλληνες και προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια ομάδα που θα έπαιρνε τίτλους. Όμως δεν τα καταφέραμε. Ίσως κάποιοι και φυσικά βάζω και τον εαυτό μου μέσα, δεν καταφέραμε να προσφέρουμε αυτά που μπορούσαμε και δεν δικαιώσαμε τις προσδοκίες. Όλοι όμως θέλαμε να δείξουμε το κάτι παραπάνω.

Η ενδεκάδα του Ολυμπιακού στο εκτός έδρας παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό τον Δεκέμβριο του 1987, σε μια από τις πρώτες εμφανίσεις της «ομάδας του Κοσκωτά» στα γήπεδα της Α’ Εθνικής. Από αριστερά προς τα δεξιά διακρίνονται οι Κοκολάκης, Νεντίδης, Μουστακίδης, Αποστολάκης, Αλεξίου, Μητρόπουλος, Τσιαντάκης, Τσαλουχίδης, Μπανιώτης, Πλίτσης, Μίχος. 

–Ήσασταν μέλος της ομάδας και στον περίφημο “τελικό του αιώνα”.

–Μεγάλο ματς. Μιλάμε για τον τελικό με τον Παναθηναϊκό που κρίθηκε στα πέναλτι με τις δύο αποκρούσεις του Νίκου Σαργκάνη, αλλά και το γκολ που πέτυχε ο ίδιος. Χάσαμε τον τελικό, αλλά μετά μας φώναξε ο Κοσκωτάς κανονικά στο ξενοδοχείο και ανοίξαμε σαμπάνιες σαν να έχουμε πάρει το κύπελλο.

–Κλείνοντας θέλω να μου πείτε τι σημαίνει η ΑΕΛ για εσάς και τι ο Ολυμπιακός.

–Η ΑΕΛ είναι όλη μου η ζωή. Από μικρό παιδί που με έπαιρνε ο πατέρας μου στο γήπεδο να πουλάω πορτοκαλάδες και πασατέμπο στις κερκίδες. Χάζευα την ομάδα και με φώναζαν για να τους πουλήσω πράγματα, αλλά εγώ κοίταγα το γήπεδο. Οι Κυριακές μας ήταν συνδεδεμένες με την ομάδα. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Αυτή η αγάπη είχε περάσει σε όλους μας και όλοι θέλαμε να παίξουμε στην ΑΕΛ. Εγώ το κατάφερα και ήμουν στην ομάδα που είχε φταχτεί με παιδιά της πόλης. Ο Καντώνιας είχε κάνει εξαιρετική δουλειά και όλη η πόλη ζούσε και ανέπνεε για την ΑΕΛ. Εκτός δηλαδή από το ταλέντο, όλοι ήμασταν ΑΕΛ και ως οπαδοί της. Γι αυτό και ο κόσμος είναι απαιτητικός και είναι ο 12ος παίκτης της πάντοτε. Όσο για τον Ολυμπιακό στο ξαναείπα. Κάποιοι δεν μπορέσαμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News