Λίβερπουλ: Το πρώτο «σήμα» για την 30ετή λειψυδρία ήρθε από τον Ερίκ Καντονά

Το γκολ του Ερίκ Καντονά στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας επί της Λίβερπουλ των Spice Boys και των κοστουμιών Armani, στις 11 Μαΐου 1996, δεν χάρισε μόνο το νταμπλ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Άλεξ Φέργκιουσον, αλλά καταδίκασε τους «κόκκινους» σε μελλοντικό χρόνο.  

Όσο το σκορ με την Άστον Βίλα το βράδυ της Τρίτης, 10 Μαΐου, παρέμενε στο 1-1, μέχρι το 65’ δηλαδή, οι σκιές από το «Σέλχαρστ Παρκ» και την 5η Μαΐου του 2014 επανέρχονταν. Ο Στίβεν Τζέραρντ στον πάγκο καθιστούσε το σενάριο εφιαλτικό. Τότε, οι «κόκκινοι» είχαν προηγηθεί 3-0 της Κρίσταλ Πάλας και ο Λουίς Σουάρες είχε πάρει την μπάλα, μετά το τρίτο γκολ, μέσα από τα δίχτυα, προκειμένου να δώσει γρήγορα συνέχεια στο παιχνίδι. Ο λόγος ήταν ότι με μια νίκη με εφτά γκολ διαφορά, η Λίβερπουλ θα ανέβαινε πάνω από τη Μάντσεστερ Σίτι στην ισοβαθμία τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Άστον Βίλα – Λίβερπουλ: Και τώρα, μια… κόκκινη λαμπάδα στο μπόι του Ζοζέ Σα!

Αυτό το παιχνίδι έγινε Δευτέρα και όλοι θυμούνται πώς τελείωσε: 3-3, με τον Ουρουγουανό στράικερ να κλαίει ακαταπαύστως και με λυγμούς. Τα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα θα γίνονταν 24 και μετά το δάγκωμα στον Τζόρτζιο Κελίνι, στο παιχνίδι της Ουρουγουάης με την Ιταλία για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, η Λίβερπουλ βρήκε το άλλοθι να τον δώσει στην Μπαρτσελόνα… κοψοχρονιά, στη μισή τιμή από ό,τι ήταν η αξία του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Το κοντέρ, βέβαια, θα συνέχιζε το… γράψιμο: τα χρόνια θα έφταναν τα 29 μέχρι το 2020 να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα δίχως δράματα.

Αυτή η 30ετία δεν είναι δα απομακρυσμένη του παρόντος. Η Λίβερπουλ προσπάθησε να διαβεί τον Ρουβίκωνα και το 2009, όταν πλησίασε στο βαθμό τη Γιουνάιτεντ, αλλά τα τέσσερα γκολ του Αντρέι Αρσάβιν Τετάρτη του Πάσχα στο «Χάιμπουρι» και το μυθικό 4-4 με την Άρσεναλ έφεραν τους «κόκκινους» δεύτερους. Το ίδιο καλοκαίρι, ο Σάμπι Αλόνσο πουλήθηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης και αυτό έφερε τη Λίβερπουλ άλλη μία πενταετία πίσω.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Λουίς Σουάρες: Στήριξη σε Νεϊμάρ και Μέσι – «Στο ποδόσφαιρο ξεχνάνε…»

Αυτές είναι οι δύο πλέον «ζωηρές» χρονιές των «κόκκινων» στην Premier League. Παρ’ όλα αυτά, μια ομάδα στα μέσα της δεκαετίας του ’90 παρήγαγε ζωηρά ηχοχρώματα για το μέλλον. Η Λίβερπουλ του 1995-96 ήταν έμπλεη ταλέντου. Ο Σταν Κόλιμορ ήταν ένας από τους πλέον χαρισματικούς φορ στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Ο Ρόμπι Φάουλερ ήταν ο παρτενέρ του και στον πάγκο δέσποζε η φυσιογνωμία του ιερού τέρατος, του απόλυτου σκόρερ των «κόκκινων», του συχνότερα παρά όχι μυστακοφόρου Ίαν Ρας. Δεξιά, ο εξτρέμ Στιβ ΜακΜάναμαν θύμιζε έντονα Τζορτζ Μπεστ και ροκ εν ρολ, ένας εξτρέμ περιώπης που κάθε φορά που έτρεχε με την μπάλα ήταν σαν να «κουβαλούσε» ένα έξαλλο σάουντρακ. Πίσω τους, εγκέφαλος εκείνης της ομάδας, ο εξίσου ταλαντούχος Τζέιμι Ρέντναπ. Ο Ντέιβιντ Τζέιμς στο τέρμα ήταν ο δεύτερος τερματοφύλακας της εθνικής Αγγλίας, ενώ στο κέντρο ήταν ο Πολ Ινς.

Ομάδα για τίτλους, με δεξιότητες και ικανότητες που θα την έφερναν στην κορυφή της Αγγλίας. Αλλά και παιδιά αλλοπαρμένα, λίγο αφελή, κάπως αγαθιάρικα, έτοιμα να τυφλωθούν και να το κάνουν με ευχαρίστηση από το ίδιο το φως της δόξας. Ήταν τρίτοι στη βαθμολογία και είχαν προκριθεί στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, τον 51ο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο Γουέμπλεϊ. Απέναντί τους ήταν η πρωταθλήτρια Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και δεύτερη η Νιούκαστλ. Ήταν εκείνο το πρωτάθλημα που ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον παρουσίασε για πρώτη φορά ανάγλυφα τα λεγόμενα mind games του, με τον προπονητή των βόρειων, Κέβιν Κίγκαν, να πέφτει θύμα τους και την ομάδα του, που βασίστηκε στον Λες Φέρντιναντ, να απεμπολεί τους 10 βαθμούς διαφορά που είχε στις 27 Δεκεμβρίου. Στις 11 Μαΐου του 1996, ο Σκωτσέζος έριξε και τη Λίβερπουλ στην παγίδα του. Αλλά αυτό του το χάρισε ο ίδιος ο αντίπαλός του.

Τα… Spice Boys και τα κοστούμια Armani

Η Γιουνάιτεντ είχε χάσει το πρωτάθλημα την προηγούμενη σεζόν τελευταία αγωνιστική από την Μπλάκμπερν και η επιστροφή της σήμανε χαράς ευαγγέλια για τους φίλους της. Αλλά ο Φέργκιουσον έβλεπε μακρύτερα. Αν η ομάδα του ηττάτο από τη Λίβερπουλ στον τελικό του Κυπέλλου, τότε ο ίδιος διέβλεπε μελλοντικό μπλέξιμο. Ευτυχώς για τον ίδιο, όμως, εξαρχής τη μισή δουλειά είχε κάνει η… ματαιοδοξία του αντίπαλου.

Ήτοι τα… Spice Boys. Ήταν η περίοδος που το κορυφαίο συγκρότημα Γυναικών στην Ιστορία της παγκόσμιας ποπ είχε ξεμυτίσει και πριν ο Ντέιβιντ Μπέκαμ αναλάβει την Posh Spice, δηλαδή τη Βικτόρια, ο Φάουλερ τα είχε με την Έμα Μπάντον. Έτσι «γεννήθηκε» στα γραφεία της «Daily Mail» η ιδέα των Spice Boys, που αρχικά περιελάμβανε τον Άγγλο επιθετικό, τον ΜακΜάναμαν, τον Ρέντναπ και τον Τζέισον ΜακΑτίρ. Επιπλέον, στο δεύτερο «γκρουπ» ήταν ο Τζον Σκέιλς, ο Φιλ Μπαμπ και ο Τζέιμς, ενώ κάποιες «εμφανίσεις» έκαναν ο Κόλιμορ και ο Ινς. Το προσωνύμιο ήταν σαρκαστικό: αφορούσε σε παίκτες που έμοιαζαν νάρκισσοι, που είχαν στοιχεία έπαρσης η οποία παντού είναι αμάρτημα, αλλά στο ποδόσφαιρο είναι πηγή αποτυχίας. Στο προπονητικό κέντρο στο Μέρσεϊσαϊντ πηγαινοερχόταν και δίχως να τον σταματά οποιοσδήποτε ο ποπ σταρ Ρόμπι Γουίλιαμς, που στραγγαλιζόταν από το ποτό και τα ναρκωτικά, αλλά και την έξοδό του από τους Take That. Στο Λίβερπουλ δεν είχαν λόγο να νιώθουν έτσι: η τρίτη θέση στη βαθμολογία ήταν η μεγαλύτερη από το 1991, όταν δηλαδή είχαν τερματίσει πίσω από την Άρσεναλ. Ούτε ο σπουδαίος Μπαρνς μπορούσε να νουθετήσει την ομάδα, να τους πει το ρητό με της νύχτας τα καμώματα και να τους περάσει ότι οι διαφημίσεις που έκαναν, όπως το σαμπουάν του ΜακΑτίρ και τα ρούχα του Τζέιμς δεν εξασφάλιζαν παρά εφήμερη δόξα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ντέιβιντ Μπέκαμ: Το τρυφερό post για τα γενέθλια της γυναίκας του, Βικτόρια

Από την άλλη μεριά, την περίφημη Class ’92, με Μπέκαμ, Ράιαν Γκιγκς, Πολ Σκόουλς, Νίκι Μπατ και Γκάρι και Φίλιπ Νέβιλ, που τελούσαν υπό τις οδηγίες του Έρικ Χάρισον στις μικρές ηλικίες, ο «Φέργκι» την είχε στη… φάπα. Στο τέρμα βρισκόταν ένας γίγαντας, ο Πέτερ Σμάιχελ. Σε αντίθεση με τη Λίβερπουλ, ο ηγέτης της άλλης ομάδας ήταν ένας φαινομενικός εγωιστής με το γιακά σηκωμένο και τον αέρα της αλητείας σε συνδυασμό με τη γαλλική εσάνς ξέχειλο. Ο Ερίκ Καντονά είχε ένα σπαθί που σκότωνε μύγες και στο Γουέμπλεϊ θα το αποδείκνυε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΕΡΙΚ ΚΑΝΤΟΝΑ: Όταν ο βασιλιάς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πήρε το νόμο στα… πόδια του! (vids, pics)

Όταν, δε, οι παίκτες της Λίβερπουλ βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο με κοστούμια αρμάνι, κάτι κρεμ με γραβάτες ερυθρόλευκες, ο Φέργκιουσον ήταν σίγουρος για την επιτυχία: «Γύρισα στον Μπράιαν (σημ. Κιντ, το δεύτερο προπονητή της Γιουνάιτεντ), “1-0”. Νομίζω πως ήταν αυτό, πώς το λέτε; Αλαζονεία, υπερβολική αυτοπεποίθηση. Ήταν γελοίο. Απολύτως γελοίο. Μπλε πουκάμισα, κόκκινη και άσπρη γραβάτα και άσπρα κοστούμια. Και μπλε λουλούδια. Ποιος το σχεδίασε; Άκουσα ότι ήταν Armani. Στοιχηματίζω ότι οι πωλήσεις του σημείωσαν πτώση. Θέλω να πω, ο Τζέιμι Ρέντναπ φορούσε μέχρι και γυαλιά ηλίου. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι ο Ρόι Έβανς και ο Ρικ Μοράν φορούσαν μαύρα κοστούμια. Νομίζω ότι ντρέπονταν».

Η νέα εποχή της Λίβερπουλ δεν θα ερχόταν ποτέ. Το League Cup του 1995 θα παρέμενε ο μοναδικός τίτλος που κέρδισε εκείνη η φουρνιά. Το γκολ του Καντονά από την κλειδαρότρυπα, σε έναν άθλιου θεάματος τελικό, στο 85’, ενώπιον 79.007 θεατών, ήταν αρκετό ώστε να κάνει η Γιουνάιτεντ το νταμπλ. Το 1998 ο Έβανς έφυγε και ο Ζεράρ Ουγέ έδιωξε το μεγαλύτερο μέρος των Spice Boys. Αλλά ήταν αργά, η ευκαιρία είχε χαθεί. Και ο σπουδαίος Φέργκιουσον, στο λυκόφως της καριέρας του, μπόρεσε εν τέλει να ομολογήσει πως το μεγαλύτερο κατόρθωμά του ήταν που διέλυσε τη Λίβερπουλ.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News