Σαν σήμερα: Η Dream Team και ο άυπνος Τζόρνταν!

Το προσωνύμιο είχε βασικά δοθεί όταν το Sports Illustrated έκανε τη φωτογράφιση πέντε παικτών που επρόκειτο να πάρουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης από το προηγούμενο καλοκαίρι. Οι Μάτζικ Τζόνσον, Μάικλ Τζόρνταν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Πάτρικ Γιούιν και Καρλ Μαλόουν το υπέγραψαν, μαζί με τον Ντέβιντ Ρόμπινσον, που δεν βρισκόταν στη φωτογραφία.

Η ανταμοιβή ήταν γνωστή σε όλους, ακόμα πριν γίνει. Ό,τι φανερώθηκε για εκείνη την πορεία, από τη στιγμή που στην Ομοσπονδία των ΗΠΑ ξεκίνησαν την προσπάθεια για τη συγκέντρωση των παικτών, σήμερα θα προκαλούσε φρενίτιδα σε όλο τον πλανήτη.

Ήταν αδύνατον, όμως, το 1992, να έχεις πρόσβαση σε όλα τα ρεπορτάζ. Ήταν αδύνατον να γνωρίζεις, φερ’ ειπείν, ότι ο προπονητής της ομάδας, Τσακ Ντέιλι, άφησε τους παίκτες του να χάσουν στο πρώτο φιλικό παιχνίδι με τα κολεγιόπαιδα, με Μπόμπι Χέρλι, Κρις Γουέμπερ, Τζαμάλ Μάσμπερν, απλώς για να τους προειδοποιήσει ότι αυτό ήταν εφικτό να γίνει και επισήμως.

Δεν θα μάντευες, με τίποτα, ότι εκείνος ο ηλεκτρονικός πίνακας με το τελικό 62-54 θα μηδενιζόταν πριν μπουν οι δημοσιογράφοι, ώστε ουδείς να μάθει το σκορ.

Δεν θα μπορούσες να ξέρεις για ποιο λόγο παραγκωνίστηκε ο Αϊζάια Τόμας. Οι Αγώνες μπορεί να τελείωσαν τον Αύγουστο του 1992, αλλά η προεπιλογή είχε αρχίσει την άνοιξη του 1991 και το πρώτο τηλεφώνημα που πήρε ο Ροντ Θορν ήταν για να μιλήσει με τον Μάικλ Τζόρνταν.

Ουδεμία όρεξη είχε να σπαταλήσει ένα καλοκαίρι παίζοντας μπάσκετ, ειδικά από τη στιγμή που το μεγαλεπήβολο σχέδιό του ήταν να αφήσει πίσω του τους Τζόνσον και Λάρι Μπερντ. Τότε που έγινε η συζήτηση, ο Τζόρνταν είχε πάρει το μόλις πρώτο δαχτυλίδι πρωταθλητή στους τελικούς με τους Λος Άντζελες Λέικερς.

Η καρατόμηση του Αϊζάια Τόμας

Στους τελικούς της Ανατολής, οι Μπουλς είχαν «σκουπίσει» τους Ντιτρόιτ Πίστονς, οι οποίοι υπήρξαν η απόλυτη νέμεσή τους τις τρεις προηγούμενες χρονιές. Οι παίκτες του Ντέιλι δεν πήραν με χάρη την ήττα και δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του τέταρτου παιχνιδιού αποχώρησαν δίχως να συγχαρούν τους αντιπάλους τους.

Ένας εκ των φυγόντων ήταν ο Αϊζάια Τόμας, για τον οποίο το κλίμα, ειδικά από τη στιγμή που ο Τζόρνταν ήταν υπεραπαραίτητος στην ομάδα, υπήρξε βαρύτατο. Στιγμιότυπο που καταγράφεται πριν από μια συνέντευξη του άσου των Μπουλς το απαθανατίζει να σημειώνει στους δημοσιογράφους ότι δεν επρόκειτο να δεχθεί οποιαδήποτε ερώτηση για αυτό το ζήτημα.

Η σπέκουλα γι’ αυτήν την απόφαση ήταν τέτοια, που τριάντα χρόνια αργότερα ο Τζόρνταν συνεχίζει να αρνείται σθεναρά πως έπαιξε οποιονδήποτε ρόλο στην απόφαση. Αφήνει, όμως, να εννοηθεί ότι ο Τόμας δεν ήταν αρεστός σε πολλούς από τους παίκτες εκείνης της ομάδας.

Το τηλεφώνημα με τον πρόεδρο της Ολυμπιακής Επιτροπής των ΗΠΑ τελειώνει με την υποσημείωση, «πες μου ποιοι θα συμμετάσχουν και το βλέπουμε». Ο Θορν έχει αγωνία, αλλά ο πρώτος παίκτης που του απαντά θετικά του βγάζει πολύ από το άγχος: ο Μάτζικ Τζόνσον, που έχει ανακοινώσει ότι είναι φορέας του ιού HIV σε μια σπαραξικάρδια συνέντευξη Τύπου, δέχεται αμέσως.

Ο επόμενος είναι ο Λάρι Μπερντ. Οι αξιωματούχοι του μπάσκετ στις ΗΠΑ δεν χρειάζεται να κάνουν πολλή δουλειά γι’ αυτόν: ο Τζόνσον κάνει την περισσότερη. Η μέση του θρύλου των Μπόστον Σέλτικς τον πονά στο σημείο που είναι έτοιμος να παρατήσει το μπάσκετ, αλλά και ο Μάτζικ είναι στην ίδια φάση.

Το επιχείρημα, να βρεθούν μαζί και μάλιστα στην ίδια ομάδα για πρώτη και τελευταία φορά στην καριέρα τους, είναι καταλυτικό. Με αυτούς τους δύο, η Ολυμπιακή Επιτροπή δένει ότι οι υπόλοιποι παίκτες θα δεχθούν να λάβουν μέρος στους Παναμερικανούς Αγώνες τον Ιούνιο του 1992 και κυρίως να ταξιδέψουν στη Βαρκελώνη.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι με τον Μάτζικ και τον Μπερντ παρόντες, ο Τζόρνταν δεν θα μπορούσε να μην πει ναι. Όχι μόνο επειδή ήθελε να είναι μαζί τους, αλλά και για να τους αποδείξει ότι η εποχή τους έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Στο θρυλικό φιλικό στο Μόντε Κάρλο, το «καλύτερο ματς που έγινε ποτέ», είναι όλοι αγριεμένοι, πλην του Μπερντ, που δεν συμμετέχει. Όταν τελειώνει, ο Τζόρνταν μπαίνει στο δωμάτιο που κάθονται οι δυο τους και τους λέει «υπάρχει ένας καινούργιος σερίφης στην πόλη». Ο Μάτζικ σκουντά τον Μπερντ και σχεδόν ταυτοχρόνως ψιθυρίζουν, «δεν λέει ψέματα».

Το επιχείρημα του Ντέιβιντ Στερν

Η ομάδα αυτή, με τους Σκότι Πίπεν, Τζον Στόκτον, Κρις Μάλιν, Κλάιντ Ντρέξλερ και Κρίστιαν Λέτνερ να συμπληρώνουν το ρόστερ, ήταν μοναδική στα χρονικά των ομαδικών σπορ. Από τους 12 παίκτες, μόνο ο τελευταίος δεν μπήκε στο Hall of Fame του μπάσκετ ατομικά.

Οι Αμερικανοί δεν είχαν σταθεί απαραιτήτως μόνο στην ήττα των ΗΠΑ από τη Σοβιετική Ένωση το 1988 στη Σεούλ, αλλά είχαν διαδεί ότι το μπάσκετ άλλαζε και πως το ταλέντο που υπήρχε έξω από τα σύνορα των Πολιτειών ήταν τέτοιο που, αν συνέχιζαν να κατεβάζουν ομάδες με παιδιά από κολέγια, δεν θα ξανάβλεπαν το φως του ήλιου.

Η συμφωνία με τη FIBA, βεβαίως, και τον ισχυρό άντρα της Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, είχε, όπως θα ήταν φυσιολογικό να συμβαίνει, στη βάση της εμπορικούς παράγοντες. Ο Τζόρνταν δεν θα ταξίδευε στη Βαρκελώνη αν το δέλεαρ δεν ήταν τόσο μεγάλο για όλους.

Φυσικά, το να γίνει το παιχνίδι διεθνές, όπως κατ’ εξακολούθηση επισημάνθηκε ως κίνητρο, υποκρύπτει έναν κάποιο ρομαντισμό, αλλά βέβαια δεν αναιρεί ότι τα οικονομικά οφέλη της επικείμενης παγκοσμιοποίησης θα ήταν τεράστια.

Ο κομισάριος του NBA τότε, Ντέιβιντ Στερν, είχε απαντήσει στην «πρόκληση» του ολυμπιακού ιδεώδους με την είσοδο των επαγγελματιών στους Ολυμπιακούς με το εξής επιχείρημα: «Οι παίκτες που παίζουν στην Ευρώπη είναι επαγγελματίες και επιτρέπεται να πάνε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ οι παίκτες που παίζουν στο NBA όχι».

Αυτό που δεν μπορούσαν να φανταστούν οι Αμερικανοί διεθνείς, ήταν το μέγεθος της αναγνωρισιμότητας.

Δεν είναι αμφισβητίσιμο ότι ποτέ στα σπορ και για οποιαδήποτε ομάδα δημιουργήθηκε αυτής της έντασης παράνοια όσο για την Dream Team. Ο Καρλ Μαλόουν αφηγείται ότι στην προσγείωση στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης έβλεπε ελικόπτερα να πετούν από πάνω τους και του πήρε λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβει ότι ήταν εκείνος και οι συμπαίκτες του για τους οποίους πετούσαν.

Δεν υπήρξε έξοδος που να μην υπήρχαν τουλάχιστον εκατοντάδες φίλαθλοι να τους περιμένουν, δεν υπήρξε βόλτα που να γίνει χωρίς θαυμαστές στο όριο του μανιακού να διαδηλώνουν ουρλιάζοντας το θαυμασμό τους.

Η βόλτα του Τζον Στόκτον

Από την άλλη πλευρά, όλα ήταν μια ψευδαίσθηση. Επρόκειτο μόνο για την επίγνωση της ομάδας που καθιστούσε τους θεατές αλαλάζοντες. Όταν σε μια περίπτωση το πούλμαν της Dream Team έπεσε σε κίνηση, ο Τζον Στόκτον βγήκε με τα δύο παιδιά και τη σύζυγό του από αυτό και ουδείς τον αναγνώρισε.

Έκανε μάλιστα κόπο για να τον καταλάβει, εν πάση περιπτώσει, μία κοπέλα η οποία περιτριγύριζε στις ράμπλες με το μπλουζάκι που έδειχνε τους παίκτες της Dream Team και αυτό μόνο επειδή της τον έδειξε ο πιτσιρικάς γιος του.

Η δημοφιλία δεν εμπόδιζε, πάντως, τον Τζόρνταν και τον Μπέιλι να παίζουν γκολφ κάθε μέρα, τους παίκτες να μαζεύονται σε δωμάτια του ξενοδοχείου και να παίζουν χαρτιά ως αξημέρωτα, τα μέλη της αποστολής να αναρωτιούνται αν ο Τζόρνταν έβρισκε το χρόνο να κοιμάται και τον Μπάρκλεϊ, που είχε ρίξει αγκωνιά σε έναν παίκτη από την Ανγκόλα στο πρώτο παιχνίδι των ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς, να μπαίνει μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό και να κάνει παρέα με τους ομολόγους του της… Ανγκόλα.

Τα πλάνα είναι όντως καταπληκτικά από εκείνη την ομάδα. Αντίπαλοι, όπως ο Αρτούρας Καρνισόβας στον ημιτελικό της Λιθουανίας με τις ΗΠΑ, έβγαζαν φωτογραφίες από τον πάγκο κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ενώ παίκτες μέσα στο παρκέ έδιναν τα χέρια με τους αντιπάλους τους δηλώνοντας καταγοητευμένοι που τους γνώρισαν.

Στο πρώτο παιχνίδι που έδωσε εκείνη η ομάδα στις ΗΠΑ, απέναντι στην Κούβα για τους Παναμερικανικούς, ένα ματς που νίκησε με… 79 πόντους διαφορά, 136-57, οι Κουβανοί ζήτησαν να βγάλουν φωτογραφία και οι δύο ομάδες μαζί πριν το παιχνίδι αρχίσει.

Η «απειλητική» Κροατία

Οι Αμερικανοί κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο νικώντας την Κροατία 117-85 στον τελικό, αν και δεν μπόρεσαν να βασανίσουν τον Τόνι Κούκοτς όπως στους ομίλους, όταν ο τελευταίος «πλήρωσε» την υπερβολική αισιοδοξία του Τζέρι Κράους, γενικού διευθυντή των Μπουλς, προς το πρόσωπό του.

Οι Κροάτες, που νίκησαν 75-74 την Κοινοπολιτεία με δύο βολές του Ντράζεν Πέτροβιτς σε νεκρό χρόνο, ήταν το υποκατάστατο της ομάδας που θα έπρεπε να είναι εκεί, δηλαδή της σπουδαίας Γιουγκοσλαβίας, η οποία επλήγη φυσικά από τη διάλυσή της αλλά και το εμπάργκο στους Σέρβους και τους Μαυροβούνιους αθλητές, οι οποίοι θα έκαναν τη ζωή της Dream Team λίγο δυσκολότερη.

Ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο σε εκείνον τον τελικό της 8ης Αυγούστου στο «Palau Municipal» της Μπανταλόνα, είναι τα δύο κολλητά τρίποντα του Πέτροβιτς, το δεύτερο από κλέψιμο, τα οποία, μαζί με τον πανηγυρισμό του, έδωσαν την ψευδαίσθηση ότι θα γινόταν ένα ανταγωνιστικό ματς.

Οι 32 πόντοι διαφορά, με τους οποίους νίκησαν οι Αμερικανοί, ήταν οι λιγότεροι σε όλα τα παιχνίδια εκείνου του καλοκαιριού. Ξεκίνησαν νικώντας με 68 πόντους διαφορά την Ανγκόλα, ένα ρεκόρ που κατέρριψε η ομάδα του 2012 με τους… 83 που νίκησε τη Νιγηρία.

Έπειτα επικράτησαν με 33 των Κροατών, 43 των Γερμανών, 44 των Βραζιλιάνων, 41 των Ισπανών, 38 του Πουέρτο Ρίκο στον προημιτελικό, 51 των Λιθουανών στον ημιτελικό. Οι συνολικά 350 πόντοι που απείχαν οι αντίπαλοί τους σε οκτώ παιχνίδια είναι περίπου 43,5 πόντοι μέσο όρο διαφορά ανά ματς.

Αν υπολογίσει κάποιος και τους 309 στους Παναμερικανικούς, σε μόλις 6 παιχνίδια, βγάζει ένα σύνολο 659 πόντων σε 14 ματς, δηλαδή 47 μέσο όρο ανά παιχνίδι. Δεν επρόκειτο, δηλαδή, μόνο για το κοινωνικό φαινόμενο που ήταν εκείνη η ομάδα, η οποία άλλαξε το μπάσκετ και έβαλε τον πήχυ για τις υπόλοιπες, αλλά και για αριθμούς που δεν θα ξαναγίνουν.

Στην απονομή και παρά τις σημαίες που κάλυπταν το χορηγό στη φόρμα του Τζόρνταν, λόγω των συμφωνιών τους με άλλη εταιρεία, οι παίκτες εκείνης της ομάδας ήταν πραγματικά χαρούμενοι. Για τον Μπερντ, ο τελικός των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν το τελευταίο παιχνίδι του στο μπάσκετ.

Οι υπόλοιποι κοστολογούν ακόμη πολύ ψηλά αυτήν την εμπειρία για τις ζωές τους.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News