Τζορτζ Σμιθ Πάτον: Ο ρατσιστής αθλητής έγινε ταινία ως στρατηγός

Ο πιο διάσημος πενταθλητής της Αμερικής πυροβολούσε με 38άρι αντί για 22άρι, μισούσε το κολύμπι και έπαιρνε όπιο πριν τρέξει. Μια καλοκαιρινή ημέρα του 1912, ο Τζορτζ Σμιθ Πάτον, περίπου τρεις δεκαετίες πριν γίνει ο 23ος στρατηγός των ΗΠΑ, κράτησε ένα 38άρι Colt Special στο μήκος του βραχίονα, στόχευσε στα 25 μέτρα και έριξε 20 σφαίρες στον στόχο. Ή έτσι νόμιζε. Όταν οι κριτές εξέτασαν τον στόχο, μέτρησαν μόνο 17 τρύπες.

Ο Πάτον αγωνιζόταν στον πρώτο από τους πέντε αγώνες στο σύγχρονο πένταθλο στους Θερινούς Αγώνες στη Στοκχόλμη. Ο Pierre de Coubertin, είχε ουσιαστικά αντιγράψει το αρχαιοελληνικό πένταθλο. Οι αθλητές δοκιμάζονταν στους τομείς που θεωρούνται απαραίτητες ικανότητες ενός στρατιώτη. Στο μυαλό αυτών που εμπνεύστηκαν το πένταθλο ήταν ένας στρατιώτης που μεταφέρει ένα μήνυμα έφιππος, αντιμετωπίζει τον εχθρό και πρέπει να αμυνθεί πρώτα με πιστόλι, μετά με σπαθί, πριν διαφύγει από ένα ποτάμι και τρέχοντας φτάσει στον προορισμό του.

Ως εκ τούτου, το σύγχρονο πένταθλο ήταν άθλημα για το στρατιωτικό προσωπικό, γεγονός που εξηγεί πώς ένας στρατιωτικός από το 15ο Ιππικό κατέληξε στη Σουηδία με το υπηρεσιακό όπλο του.

Ο Πάτον όμως πυροβολούσε με όπλο διαμετρήματος 38 χιλιοστών. Οι περισσότεροι από τους 41 άντρες που αγωνίστηκαν έριχναν με 22άρι, δηλαδή με μικρότερο διαμέτρημα. Οι 17 τρύπες που βρήκαν οι κριτές στην προσπάθεια του Πάτον είχαν να κάνουν με το γεγονός ότι κάποιες σφαίρες πέρασαν από ανοιχτές τρύπες. Κάπως έτσι ο Πάτον βρέθηκε στην 21η θέση στο τέλος της πρώτης αγωνιστικής ημέρας.

Μισούσε το κολύμπι

Στην κολύμβηση οι 37 αθλητές που συνέχιζαν -κάποιοι εγκατέλειψαν- τα πράγματα ήταν δύσκολα για τον Πάτον. Δεν είχε κολυμπήσει αγωνιστικά για τρία χρόνια, και μισούσε το άθλημα. Προπονήθηκε για λιγότερο από δύο μήνες σε μια μικρή πισίνα δένοντας ένας σχοινί στη μία πλευρά και στη μέση του. Απέκτησε δύναμη αλλά όχι αντοχή. Στον αγώνα τερμάτισε έβδομος και δεν είχε δύναμη να βγει από το νερό. Τον μάζεψαν σε ένα σκάφος.

Η ξιφασκία

Η τρίτη και η τέταρτη μέρα στη Στοκχόλμη περιελάμβαναν ξιφασκία, στα γήπεδα του Βασιλικού Σουηδικού Ομίλου Τένις. Ο Πάτον θεώρησε την ξιφασκία το πιο απαιτητικό αγώνισμα του πένταθλου, καθώς καθένας από τους 29 εναπομείναντες άνδρες έπρεπε να αντιμετωπίσει κάθε άλλον αγωνιζόμενο. Ο Πάτον χρησιμοποίησε μια εξαιρετικά επιθετική προσέγγιση για όλες τις μονμαχίες για να τερματίσει τέταρτος.

«Η επιθετική νοοτροπία του Πάτον με το σπαθί ήταν προάγγελος της μελλοντικής του αρχηγίας στο πεδίο της μάχης», έγραψε ο Κάρλο Ντ’ Έστε στο «Patton: A Genius for War». «Σε όλη του την καριέρα, η περιφρόνηση για την άμυνα ήταν σήμα κατατεθέν του Patton. Το να επιτεθείς ήταν τρόπος να πετύχεις, το να αμύνεσαι ήταν να προκαλέσεις την ήττα. Το 1912, ο Τζορτζ Σ. Πάτον επιτέθηκε στο πένταθλο όπως αργότερα θα έκανε στον Γερμανικό Στρατό στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο».

Ο μεγαλύτερο λόγος υπερηφάνειας του Patton στη διοργάνωση, ωστόσο, ήταν ότι ήταν ο μόνος αθλητής που νίκησε τον Γάλλο ξιφομάχο Jean de Mas Latrie. Αυτό τον ενθουσίασε, καθώς θεωρούσε τους Γάλλους τους μεγαλύτερους ξιφομάχους του κόσμου. Δεν ήταν μόνο αυτό. Επτά χρόνια νωρίτερα, ο Πάτον είχε ζητήσει να διοριστεί ως εκπαιδευτής ξιφασκίας στη στρατιωτική σχολή Γουέστ Πόιντ. Τότε είχε ανακαλύψει ότι το Υπουργείο Πολέμου απαγόρευε την εξέταση αξιωματικών που δεν είχαν παρακολουθήσει τη Γαλλική Σχολή Ιππικού στο Σομούρ. Ο Πάτον έκανε αυτό ακριβώς μετά τους Αγώνες.

Παθιασμένος με τα άλογα και εξαιρετικός ιππέας

Η πέμπτη ημέρα ήταν η ημέρα της ιππασίας. Η καλύτερη για τον Πάτον. Κάποτε είχε οδηγήσει ένα σύνταγμα ιππικού μόνο και μόνο διότι ήταν παθιασμένος με τα άλογα και ένας εξαιρετικός ιππέας. Είχε παίξει στην ομάδα πόλο Fort Meyer και είχε έναν στάβλο με επτά άλογα, συμπεριλαμβανομένου ενός καθαρόαιμου από το Κεντάκι.

Όταν το άλογο του Πάτον – ένα άλογο από το Φορτ Ράιλι του Κάνσας, με το όνομα Fencing Girl – τραυματίστηκε, αναγκάστηκε να δανειστεί ένα σουηδικό άλογο. Παρά τη μη εξοικείωση του με αυτό, πέτυχε τέλεια βαθμολογία -όπως και άλλοι 13 αγωνιζόμενοι, οι οποίοι στη συνέχεια κατατάχθηκαν ανάλογα με την ταχύτητα με την οποία ολοκλήρωσαν την πορεία. Ο Πάτον κατέλαβε την έκτη θέση.

Το τρέξιμο

Ο τελευταίος αγώνας ήταν μια το τρέξιμο σε εξαιρετικά δύσκολη διαδρομή 4.000 μέτρων σε ένα μονοπάτι σε δάσος γεμάτο βάλτους. Δεν επιτρεπόταν στους αγωνιζόμενους να δουν τη διαδρομή εκ των προτέρων και δυσκολεύτηκαν μια από τις πιο ζεστές μέρες του σουηδικού καλοκαιριού. Ένας αθλητής πέθανε και δύο δρομείς λιποθύμησαν.

Η πορεία ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο. Για να βελτιώσει την αντοχή του, ο προπονητής του Πάτον, Μάικ Μέρφι, του χορήγησε όπιο – ήταν νόμιμο εκείνη την εποχή – το οποίο μπορεί να μείωσε τον πόνο του, αλλά πιθανότατα δεν έκανε κάτι άλλο.

Ο Πάτον ήταν ο πρώτος που μπήκε στο γήπεδο για την τελική ευθεία, όμως οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν. Περπατούσε στα τελευταία 50 μέτρα κατά τη διάρκεια των οποίων τον πέρασαν δύο αγωνιζόμενοι. Πέρασε τη γραμμή του τερματισμού μπροστά από το Royal Box και έχασε αμέσως τις αισθήσεις του.

Ο Πάτον ήταν τελικά 5ος στη συνολική βαθμολογία του πένταθλου. Θα είχε πάρει μετάλλιο αν είχε καλύτερη θέση στη σκοποβολή. Ήταν έτοιμος να πάρει μέρος στους θερινούς αγώνες του 1916 στο Βερολίνο. Εξασφάλισε μια θέση στην Ολυμπιακή ομάδα δύο χρόνια πριν τους Αγώνες. Οι Αγώνες ακυρώθηκαν λόγω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όταν έγιναν και πάλι Ολυμπιακοί Αγώνες, το 1920, στην Αμβέρσα, ο Πάτον ήταν ταγματάρχης του στρατού, διοικώντας το Σώμα Τεθωρακισμένων των Ηνωμένων Πολιτειών. Η στρατιωτική του καριέρα δεν περιελάμβανε πλέον τον στίβο.

Αλαζόνας, εκκεντρικός, ματαιόδοξος

Ο Τζωρτζ Σμιθ Πάττον ένας από τους ικανότερους διοικητές των στρατιωτικών δυνάμεων των Συμμάχων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με ειδικότητα στη διοίκηση των τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων μονάδων, ήταν αλαζόνας, εκκεντρικός, ματαιόδοξος και θεωρούσε τους στρατιώτες τόσο αναλώσιμους όσο τις σφαίρες. Παράλληλα όμως ήταν ειλικρινής και ακέραιος χαρακτήρας, ατρόμητος στη μάχη και με υψηλή αίσθηση του καθήκοντος. Μπορούσε να εμπνεύσει τρόμο στους αντιπάλους του και σεβασμό στους συμμάχους του.

Γεννημένος στο Σαν Γκάμπριελ της Καλιφόρνιας στις 11 Νοεμβρίου του 1885, γιος νομικού, φοίτησε στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία και ήταν ιδιαίτερα καλός στη φιλοσοφία, στους αρχαίους συγγραφείς και στην νεότερη ιστορία αλλά ταυτόχρονα ήταν τραγικά απαράδεκτος στα μαθηματικά και στις θετικές επιστήμες. Του δόθηκε η άδεια να φοιτήσει στη στρατιωτική ακαδημία της Βιρτζίνια και ένα χρόνο μετά μετατέθηκε στην ανώτατη στρατιωτική σχολή του Γουέστ Πόιντ, την πιο φημισμένη μέχρι σήμερα σχολή στρατιωτικών. Λόγω των χαμηλών γνώσεων του στα μαθηματικά, αποφοίτησε, πιο αργά από τους συμφοιτητές του, από τη σχολή το 1909 και διορίσθηκε αξιωματικός του ιππικού. Όσο φοιτούσε στη σχολή Γουέστ Πόιντ, γνώρισε την κόρη ενός πλούσιου βιομηχάνου, την Μπέατρις Άγιερ, με την οποία παντρεύτηκε μετά την αποφοίτησή του.

Το 1916 η κυβέρνηση των Η.Π.Α. τον διόρισε υπασπιστή του στρατηγού Τζον Τζόζεφ Πέρσινγκ και τον έστειλαν μαζί του στο Μεξικό να καταστείλουν την επανάσταση του Πάντσο Βίλλα. Σε μια μάχη με την ίλη του ιππικού του, ο Πάττον, σκότωσε τον υπασπιστή του Βίλλα, τον Χούλιο Καρντένας.

Το μελλοντικό όπλο του πολέμου

Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έλαβε μέρος στη μάχη του Σεν Μιχιέλ, τον Σεπτέμβριο του 1918, στην επίθεση του Μεύση, στην κατάληψη της Αργκόν και τραυματίστηκε δυο φορές. Οι Η.Π.Α. τον παρασημοφόρησαν με το μετάλλιο Διακεκριμένων Υπηρεσιών και τον προήγαγαν σε αντισυνταγματάρχη. Γνωρίζοντας από κοντά τις δυνατότητες των τεθωρακισμένων, κατάλαβε ότι, αυτά ήταν το μελλοντικό όπλο του πολέμου και για αυτό παρακολουθούσε τις εξελίξεις στην τεχνολογία αρμάτων μάχης και αρθρογραφούσε για τον τρόπο χρήσης τους. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, διορίσθηκε διοικητής της 314ης Ταξιαρχίας Αρμάτων, που έπειτα μετονομάστηκε σε 2η Ταξιαρχία Αρμάτων, Μάχης και συνδέθηκε φιλικά με τους στρατηγούς Ντάγκλας Μακάρθουρ και Ντουάιτ Ντέιβιντ Αϊζενχάουερ.

Τελικά οι προσπάθειες του να δαπανήσει η Αμερικανική κυβέρνηση κονδύλια για την αναβάθμιση των αρμάτων μάχης απέδωσαν καρπούς το 1938, λίγο πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος. Τον Απρίλιο του 1940 ανέλαβε την διοίκηση της 1ης Μεραρχίας Αρμάτων και το διάστημα από τον Μάρτιο έως τον Ιούλιο του 1942, ως υποστράτηγος, ανέλαβε χρέη διοικητή στο Κέντρο Εκπαίδευσης της Ερήμου της Αριζόνα, ενώ παράλληλα σχεδίαζε την απόβαση των Αμερικανών στη Βόρεια Αφρική για να πολεμήσουν τον Άξονα.

Ανέλαβε την διεκπεραίωση της Δυτικής Δύναμης Δράσης στο Μαρόκο και το Μάρτιο του 1943, μετά την ήττα των Αμερικανών στο Κασερίν ανέλαβε την διοίκηση του 2ου Σώματος Στρατού των Η.Π.Α. Για τις επιτυχίες του στη Βόρεια Αφρική του έδωσαν την ηγεσία του 7ου Σώματος Στρατού των Η.Π.Α. στην απόβαση στη Σικελία, με αποστολή να προστατεύει τα νώτα του 8ου Σώματος Στρατού των Βρετανών, του Μοντγκόμερι.

Αγνοώντας τις εντολές

Ως άνθρωπος της δράσης ο Πάττον ανέλαβε επιθετική δραστηριότητα, αγνοώντας τις εντολές, κάτι που παραλίγο να του στοιχίσει την καριέρα του, γιατί παράλληλα με αυτό το γεγονός μια ομάδα ανδρών του Πάττον σκότωσε εν ψυχρώ 76 Γερμανούς αιχμαλώτους και ο ίδιος ο Πάττον χαστούκισε και εξευτέλισε δυο άντρες του που είχαν πάθει νευρικό κλονισμό. Για αυτό το λόγο η ηγεσία των Η.Π.Α. τον απέσυρε από την ενεργό δράση μέχρι τον Αύγουστο του 1944. Τότε του ανατέθηκε η διοίκηση της 3ης Στρατιάς με την οποία διέσπασε το γερμανικό μέτωπο στην Αβράνς και περικύκλωσε τους Γερμανούς στο Ρήγμα Φαλέζ-Αρζαντάν. Πήρε μέρος στη μάχη του Μετς, όπου με τη στρατιά του ανακούφισε την 101η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία που δοκιμαζόταν από τους Γερμανούς. Η στρατιά του διέσχισε πρώτη τον Ρήνο, με κατεύθυνση τη Γερμανία, εξουδετέρωσε τις γερμανικές δυνάμεις στο Θύλακα του Ρουρ και κατευθύνθηκε μέσα από τη Βαυαρία στη Τσεχοσλοβακία και ύστερα στην Αυστρία, όπου έλαβε το μήνυμα ότι ο πόλεμος τελείωσε με την παράδοση της Γερμανίας.

Οι κομμουνιστές για τον Πάττον ήταν πιο μισητοί και από τους Ναζί

Ο πόλεμος τελείωσε και ο Πάττον διορίστηκε κατοχικός διοικητής της Βαυαρίας. Ο ίδιος όμως επιθυμούσε να ξαναβρεθεί σε μέτωπο πολέμου και ζήτησε μετάθεση στην Άπω Ανατολή. Το αίτημα του δεν έγινε δεκτό και τότε αποφάσισε ότι υπήρχε άλλος ένας εχθρός στην Ευρώπη που έπρεπε να αφανιστεί.

Οι κομμουνιστές για τον Πάττον ήταν πιο μισητοί και από τους Ναζί. Έστελνε υπομνήματα στην ηγεσία των Η.Π.Α. για τις επεκτατικές βλέψεις του Στάλιν και για την αναγκαιότητα επίθεσης στα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης. Ο φίλος του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, για να αποτρέψει τον Πάττον να καταστρέψει την καριέρα του με τέτοιου είδους ιδέες, του ανέθεσε να αναλάβει τη διοίκηση του 15ης Στρατιάς και να αρχίσει την αρχειοθέτηση και συγγραφή των γεγονότων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Στις 9 Δεκεμβρίου του 1945, μια μέρα πριν επιστρέψει στις Η.Π.Α., πήγε για κυνήγι με τον υποστράτηγο Χόμπαρτ Γκάι. Το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν συγκρούστηκε με ένα φορτηγό. Ο Πάττον έμεινε παράλυτος και 12 μέρες μετά το τροχαίο, στις 21 του μήνα του έτους 1945, ξεψύχησε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Χαϊδελβέργης. Ήταν 60 ετών και ενταφιάστηκε στο Λουξεμβούργο, στο Αμερικανικό Κοιμητήριο για τους πεσόντες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ρατσιστής, κοντά στις ιδέες του ναζισμού, περί ανωτερότητας της λευκής φυλής

Ο Τζωρτζ Σμιθ Πάττον ήταν αλαζόνας, εκκεντρικός, ματαιόδοξος και είχε εμμονές σχετικά με την εικόνα που θα άφηνε πίσω του με τον θάνατο του. Ήταν άξεστος, ευγενής μόνο με μερικές γυναίκες, με περίεργη αίσθηση του χιούμορ ενώ ήταν και κυκλοθυμικός. Παράλληλα ήταν ρατσιστής, κοντά στις ιδέες του ναζισμού, περί ανωτερότητας της λευκής φυλής και φανερά αντικομμουνιστής. Θεωρούσε τα ψυχολογικά προβλήματα ως «προβλήματα πολυτελείας» και όσους τα επικαλούνταν για να μην πάνε στη μάχη τους θεωρούσε δειλούς, ενώ παράλληλα θεωρούσε τους στρατιώτες τόσο αναλώσιμους όσο τις σφαίρες. Στην διάρκεια των μαχών ντυνόταν με όλα του τα παράσημα και κουβαλούσε περίστροφα με καλογυαλισμένη λαβή από ελεφαντόδοντο.

Για τον στρατηγό Πάττον γυρίστηκε η ταινία «Πάττον» με τον ηθοποιό Τζωρτζ Σκοτ να ενσαρκώνει τον αμφιλεγόμενο, για τον χαρακτήρα του, στρατηγό. Ο ίδιος ο στρατηγός έγραψε όσο ζούσε πολλά εγχειρίδια τακτικής, διάφορες ομιλίες του, άρθρα αλλά ακόμα και ποιήματα καθώς και ένα πολεμικό ημερολόγιο με τον τίτλο “Ο Πόλεμος όπως εγώ τον γνώρισα” (1945).

Μήπως δολοφονήθηκε;

Πάντως κυκλοφόρησε και το σενάριο ότι ο Τζορτζ Σμιθ Πάττον δολοφονήθηκε, κάτι που αναφέρεται στο βιβλίο «Target Patton» που κυκλοφόρησε το 2008.

Ο θάνατος του στρατηγού Πάτον τον Δεκέμβριο του 1945, είναι ένα από τα διαχρονικά μυστήρια της περιόδου του πολέμου. Αν και είχε υποστεί σοβαρά τραύματα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Μάνχαϊμ της Γερμανίας, πιστεύεται ότι ανάρρωνε και βρισκόταν στα πρόθυρα του να επιστρέψει σπίτι.

Αλλά μετά από δεκαετή έρευνα, ο στρατιωτικός ιστορικός Ρόμπερτ Γουίλκοξ (Robert Wilcox) ισχυρίζεται ότι ο επικεφαλής του OSS, “Wild Bill” Donovan διέταξε έναν πολλάκις παρασημοφορημένο ελεύθερο σκοπευτή ονόματι Ντάγκλας Μπαζάτα (Douglas Bazata) να κλείσει το στόμα του Πάτον.

Το βιβλίο του, “Target Patton” («Στοχεύστε τον Πάτον»), περιλαμβάνει συνεντεύξεις με τον Bazata, ο οποίος πέθανε το 1999, και αποσπάσματα από τα ημερολόγιά του, όπου περιγράφει λεπτομερώς πώς έστησε το αυτοκινητιστικό δυστύχημα, παίρνοντας ένα στρατιωτικό φορτηγό και θερίζοντας την Cadillac του Πάτον και στη συνέχεια πυροβολώντας τον στρατηγό με βλήμα χαμηλής ταχύτητας, το οποίο έσπασε το λαιμό του, την στιγμή που οι συνεπιβάτες του γλύτωσαν χωρίς καν γρατσουνιές.

Με πληροφορίες από sansimera, wikipedia, wired.com.

Σαν Σήμερα: Τι συνέβη στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 21 Δεκεμβρίου

1996: Ο πρώην διεθνής Αργεντινός ποδοσφαιριστής Mario Kempes υπογράφει διετές συμβόλαιο με την Club Lushnja, ομάδα της πρώτης κατηγορίας της Αλβανίας, και γίνεται ο πρώτος ξένος προπονητής στη χώρα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

1995: Ο Jack Charlton αποχωρεί από τον πάγκο του Έιρε μετά από 10 χρόνια και 93 αγώνες.

1991: Εορτάζονται τα 100 χρόνια του μπάσκετ από το Springfield College, το κολλέγιο στο οποίο ο Naismith εμπνεύστηκε το μπάσκετ. Πέντε μήνες πριν, τον Ιούνιο, η FIBA γιόρτασε τα 100 χρόνια στην Ελλάδα με το διεθνές τουρνουά “Centenary of Basket”.

1984: Η Georgeann Wells γίνεται η πρώτη γυναίκα που καρφώνει στον αγώνα μπάσκετ Virginia – Charleston (110-82).

1983: Η Ισπανία προκρίνεται στους τελικούς του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου όταν κερδίζει τη Μάλτα με 12-1. Η ομάδα των Ισπανών χρειαζόταν διαφορά 11 γκολ για την πρόκριση.

1982: Ο Νίκος Νιόπλιας κάνει το ντεμπούτο του με την ομάδα του ΟΦΗ στον αγώνα εναντίον του Απόλλωνα Αθηνών.

1981: Οι Cincinnatti κερδίζουν μετά από ρεκόρ 7 παρατάσεων με 75-73 τους Bradley στον αγώνα με το χαμηλότερο σκορ στην ιστορία του NCAA.

1975: Ο 19χρονος Bjorn Borg κερδίζει στον τελικό τον Τσέχο Jan Kodes με 6-4, 6-2, 6-2 και δίνει στην Σουηδία το πρώτο της Davis Cup.

Επαγγελματίας η Chris Evert

1972: Η Αμερικανίδα τενίστρια Chris Evert γίνεται επαγγελματίας στα 18α γενέθλιά της. Στην καριέρα της θα κατακτήσει 18 τίτλους: 6 US Opens, 7 Roland Garros, 3 Wimbledon και 2 Australian Opens. Είναι η μόνη αθλήτρια που θα κερδίσει 1.000 μονά ματς έχοντας το καλύτερο ποσοστό (0.9) νίκης στην ιστορία του επαγγελματικού τένις.

Θα κάνει ρεκόρ όταν θα κερδίσει 125 ματς σε ταρτάν με 3-0 και 55 συνεχόμενα μέχρι το 1974, ρεκόρ το οποίο θα σπάσει δέκα χρόνια αργότερα η Martina Navratilova με 74 νίκες. Θα αποσυρθεί το 1994 όταν θα χάσει στα προημιτελικά του US Open από την Zina Garrison. Το 1995 θα γίνει η 4η αθλήτρια που θα εκλεγεί ομόφωνα στο International Tennis Hall of Fame.

1969: Στον ποδοσφαιρικό αγώνα πρωταθλήματος ΟΦΗ – ΠΑΟΚ που λήγει 3-1 και τα 4 γκολ σημειώνονται με κεφαλιές.

1966: Η Σαουδική Αραβία κερδίζει στον τελικό την διοργανώτρια χώρα, τα Αραβικά Εμιράτα, με 4-2 στα πέναλτι και κατακτά το Κύπελλο Ασίας.

1913: Ο 42χρονος Άρθουρ Γουίν εκδίδει το πρώτο σταυρόλεξο. Ο Βρετανός εφευρέτης μετανάστευσε στην Αμερική στην ηλικία των 19 ετών. Αρχικά δούλεψε στην εφημερίδα “Pittsburgh Press” και μετά στην “New York World”, όπου εισήγαγε το σταυρόλεξο σε σχήμα διαμαντιού για την Κυριακάτική έκδοση. Παρότι στην αρχή δεν υπήρχαν αναφορές στον αθλητισμό, τα επόμενα χρόνια οι ερωτήσεις πάνω σε αθλητικά θα γίνουν πολύ δημοφιλείς.

1904: Ιδρύεται στο εστιατόριο ”Ledoyen” του Παρισιού η Παγκόσμια Ομοσπονδία των Σωματείων των Μοτοσυκλετιστών με τον τίτλο ”Federation Internationale des Clubs Motocyclistes”. Τρεις μήνες νωρίτερα, στις 15/9/1904, έχει οργανώσει ένα διεθνές Κύπελλο στο Dourdan με τη συμμετοχή μοτοσυκλετιστών από Αυστρία, Δανία, Γαλλία, Γερμανία και Μ. Βρετανία. Στη συνέχεια η κίνηση αυτή θα ατονίσει, ώσπου 8 χρόνια αργότερα, στις 28/11/1912, θα επανιδρυθεί η ομοσπονδία από 10 ιδρυτικά κράτη μέλη.

1891: Πιστεύεται ότι το μπάσκετ παίζεται για πρώτη φορά στο Springfield της Μασσαχουσέτης με την συμμετοχή 18 παικτών και με μπάλα ποδοσφαίρου. Ο πρώτος όμως αγώνας, που θα καταγραφεί επίσημα, θα γίνει στις 11/3/1892.

1877: Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού ”American Bicycling Journal” στην Βοστόνη.

1849: Ιδρύεται ο πρώτος σύλλογος ice skating στην Φιλαδέλφια των ΗΠΑ.