Κριστόφ Βαζέχα: Ο κορυφαίος ξένος όλων των εποχών στην Ελλάδα

Ένα από τα πιο γνωστά και ευρέως διαδεδομένα τσιτάτα αποδίδεται στον Τζορτζ Μπέρναρντ Σο. Ο συγγραφέας του «Πυγμαλίωνα» είχε πει: «Τι ωραία που είναι τα νιάτα! Τι κρίμα να χαραμίζονται στους νέους».

Τα παιδιά που ήθελαν να γίνουν αθλητικοί συντάκτες τη δεκαετία του ’90, έβλεπαν το επάγγελμα να ανθίζει υπό την έννοια ότι υπήρχε πρόσβαση ώστε να ξεκινήσουν από κάπου. Οι εφημεριδάδες λένε ότι δεν χρειάζονται οι ιδιωτικές σχολές ρεπορτάζ, πολλώ δε μάλλον οι ιδιωτικές σχολές αθλητικού ρεπορτάζ: ένα βράδυ παρακολούθησης του στησίματος ενός φύλλου είναι σαν τρεις ή τέσσερις μήνες σπουδών.

Επιπλέον, επειδή η εκπαίδευση είναι τρόπον τινά απαραίτητη, μπορείς να προσφέρεις τις υπηρεσίες σου κάπου αφιλοκερδώς, αντί να πληρώνεις για να μαθαίνεις κάτι που στην πορεία θα σου γίνει βίωμα και μηχανική κίνηση, εφόσον επιλέξεις να ασχοληθείς με το χώρο. Αυτό που πραγματικά έχουν οι σχολές και δεν το βρίσκεις στο επάγγελμα όσο εύκολα θα προσδοκούσες, είναι οι δημόσιες σχέσεις.

Μια φουρνιά παιδιών από τις πρώτες των ιδιωτικών σχολών αθλητικών ρεπορτάζ, παιδιών άγνωστων μεταξύ τους, μαζεύτηκε για να διεκδικήσει το όνειρο της ιδιότητας του αθλητικού δημοσιογράφου. Οι περισσότεροι δάσκαλοι είχαν αυτήν τη δουλειά για πάρεργο, κάποιοι, όμως, είχαν την ενσυναίσθηση και ασχολούνταν εν τοις πράγμασι, προσπαθώντας να δομήσουν τη βάση για τις ερωτήσεις.

Ο Τραϊανός Δέλλας έβρισκε τον μπελά του με τον αεικίνητο Πολωνό επιθετικό

Ένας τέτοιος, που κάνει περιγραφές παιχνιδιών και είναι πραγματικά καλός σε αυτό, την πρώτη ώρα μαθήματος μιας μέρας που πιθανότατα ήταν Δευτέρα, έφερε τον Τραϊανό Δέλλα. Πρέπει να ήταν λίγο πριν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του 1999, δηλαδή λίγο πριν εορταστεί το μιλένιουμ σε μια Αθήνα ανέμελη. Ο Δέλλας ήταν μικρός, αλλά φτασμένος: θα έκλεινε τα 24 τον Ιανουάριο του 2000 και το καλοκαίρι του ’99 είχε πάρει μεταγραφή στην ΑΕΚ.

Η «Ένωση» είχε, βεβαίως, όπως όλη τη δεκαετία του ’90, ιδιαιτέρως ανταγωνιστική ομάδα. Μόλις εκείνες τις μέρες, όμως, προερχόταν από αποκλεισμό στον τρίτο γύρο του Κυπέλλου UEFA από τη Μονακό. Στη Νέα Φιλαδέλφεια οι δύο ομάδες ήρθαν ισόπαλες με σκορ 2-2, αλλά στο δεύτερο ματς, στο «Λούι Ντε», οι Μονεγάσκοι νίκησαν 1-0 με το γκολ του Μάρκο Σιμόνε, τον Ιταλό που είχαν πάρει από την Παρί Σεν Ζερμέν.

Η Μονακό φαινόταν ότι είχε πετύχει διάνα με την απόκτηση ενός Αργεντινού, του 23χρονου Μαρσέλο Γκαγιάρδο. Τον είχε πάρει από τη Ρίβερ Πλέιτ και είχε πάρει… νούμερο ως διάδοχος του Ντιέγκο Μαραντόνα, την περίοδο που η διαδοχή είχε φτάσει στο απόγειό της και λίγο πριν εμφανιστούν ο Ρομάν Ρικέλμε και ο Πάμπλο Αϊμάρ.

Η εκπληκτική ευελιξία του Γκαγιάρδο, τα σλάλομ, η ικανότητα να αλλάζει κατεύθυνση, η σπάνια τεχνική, η ντρίμπλα εν στάσει, τον καθιστούσαν εξαιρετικό θέαμα. Όταν ο Δέλλας στάθηκε απέναντι στους πρωτοετείς, ο υποφαινόμενος, ετών 18 και κάτι ψιλά, του έκανε την εξής ερώτηση: «Ποιος είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει στην καριέρα σου;»

Ένα από τα σπουδαιότερα γκολ που έχει σημειώσει ποτέ ποδοσφαιοριστής ελληνικής ομάδας

Ο Δέλλας απάντησε δίχως δισταγμό, «ο Κριστόφ Βαζέχα». Και τότε, ο ερωτών υπέπεσε στο προπατορικό αμάρτημα, που η ηλικία έγινε εκατόμβη ώστε να μην μπορεί να το κρατήσει εντός του. Ένας ήχος περιφρόνησης βγήκε από το στόμα του. Κάτι σαν, «πώς είναι δυνατόν να μην επιλέγεις τον Γκαγιάρδο;» ήρθε ως αντίδραση.

Ο Θεσσαλονικιός αμυντικός πήρε το σοβαρότερο ύφος που διέθετε και εξήγησε πώς ο Βαζέχα κινούνταν συνεχώς, είχε τρομερή αντίληψη παιχνιδιού και βρισκόταν στις σωστές θέσεις, πώς έκανε τους συμπαίκτες του καλύτερος και πώς είχε ξεφορτωθεί όλον τον εγωτισμό που διέθετε.

Προπατορικό αμάρτημα αποτέλεσε επειδή μια ωραία ιστορία ξεκινά από την απάντηση που φαντάζεσαι ότι θα ειπωθεί και όταν εκείνη δεν έρχεται, διαλύονται τα θεμέλια που νόμιζες ότι ήταν ισχυρά.

Ο Κριστόφ Βαζέχα ήταν η υπ’ αριθμόν ένα απειλή για τον Ολυμπιακό στα ντέρμπι «αιωνίων»

Και με τον Βαζέχα να σπάει το ρεκόρ του Αντώνη Αντωνιάδη στις 24 Ιανουαρίου του 1998, εφτά μέρες πριν τα 22α γενέθλια του Δέλλα -ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω έχει γεννηθεί τον ίδιο μήνα τόσο με τον Γκαγιάρδο όσο και με τον Σιμόνε, αλλά όχι με τον Πολωνό επιθετικό του Παναθηναϊκού, που γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1964 στο Κατοβίτσε- σε ένα 5-2 του «τριφυλλιού» επί του Απόλλωνα Αθηνών, η ερώτηση πρέπει να είναι πια αντεστραμμένη.

Δηλαδή, πώς θα γινόταν κάποιος να διαλέξει τον Γκαγιάρδο αντί του ανθρώπου που έφτασε αυτό το επίτευμα σε μόλις εννιά χρόνια και που θα ολοκλήρωνε την καριέρα του με 244 γκολ σε 390 παιχνίδια με τους «πράσινους».

Είναι περιττό να απαριθμηθούν όλοι εκείνοι οι τρόποι με τους οποίους ο Βαζέχα τίμησε με την παρουσία του το ελληνικό πρωτάθλημα. Αλλά δεν είναι περιττό να δικαιωθεί, έστω και πάνω από 23 χρόνια μετά, ο διεθνής αμυντικός που επέμεινε στην απάντηση και προέταξε, μπροστά σε ένα θράσος υπαγορευμένο μόνο από τα καλούδια που η τηλεόραση έδειχνε, όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τον Πολωνό διαχρονικό, έναν φορ που θα σκόραρε πολύ τόσο τη δεκαετία του ’60 όσο κι αυτή που διανύεται τώρα.

Υπό μία έννοια, ήταν και ο Βαζέχα που βοήθησε τον Δέλλα να γίνει ο «Κολοσσός» και να κατακτήσει, λιγότερα από πέντε χρόνια από εκείνη την κουβέντα, το Euro.

Κριστόφ Βαζέχα: Ο κορυφαίος ξένος όλων των εποχών στην Ελλάδα

Ο Κριστόφ Βαζέχα έγινε ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για τον Παναθηναϊκό στις 24 Ιανουαρίου του 1998, φτάνοντας τα 182 γκολ στο 5-2 επί του Απόλλωνα Αθηνών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ