Big Three: Το πρίσμα μιας διαστρεβλωμένης πραγματικότητας

Πώς μπορούν οι άνθρωποι να πιστεύουν ότι Φέντερερ, Ναδάλ και Τζόκοβιτς πρέπει να υπάρχουν σε κάθε εποχή;

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς έπαιξε έναν τελικό, στο Australian Open, που θα νικούσε με οποιονδήποτε άλλον αντίπαλο εκτός του Νόβακ Τζόκοβιτς και του Ράφα Ναδάλ. Την προηγούμενη Κυριακή, ο Έλληνας τενίστας έφτασε τον Σέρβο σε δύο τάι μπρέικ και σε αυτά μάζεψε συνολικά 9 πόντους.

Δεν υπάρχει οποιαδήποτε ντροπή σε αυτό. Αυτό που είναι, όμως, σχετικά ντροπιαστικό, είναι οι συζητήσεις που περιλαμβάνουν άγνοια σε ό,τι αφορά την ίδια τη φύση του παιχνιδιού. Η εποχή που προηγήθηκε εκείνης στην οποία ο Τσιτσιπάς αναμένεται να μεγαλουργήσει, ενέχει μια στατιστική απιθανότητα, που παρόμοιά της δύσκολα ανακαλύπτεται στο αθλητικό οικοσύστημα. Το σπορ έβγαλε, σε ελάχιστη απόσταση τον έναν από τον άλλον, τους τρεις κορυφαίους τενίστες όλων των εποχών.

Για την οικονομία του κειμένου, δεν θα χρειαστεί να περιληφθεί η σύγκριση διότι, όντως, θα συνιστά μακρηγορία. Το μόνο που πρέπει να γίνει, για να παρατηρηθεί η φαινομενική εποχή που θα τελειώσει με το φινάλε στις καριέρες των Ναδάλ και Τζόκοβιτς, είναι μια ματιά στο νούμερο ένα της ATP.

Στις 29 Ιουλίου 1974, ο Τζίμι Κόνορς έγινε νούμερο ένα στην παγκόσμια κατάταξη. Ο Αμερικανός τότε ήταν αρκετά τυχερός: ο Μπιορν Μποργκ και ο Τζον ΜακΕνρό ήταν ακόμη παιδάκια, ενώ οι δυνάμεις από την Αυστραλία, ο Ροντ Λέιβερ, ο Ρόι Έμερσον και ο Τζον Νιούκομπ, θεωρούνταν παλαίμαχοι.

Ο Κόνορς έμεινε τρία χρόνια και ένα μήνα σε αυτήν τη θέση, μέχρι που την πήρε ο Μποργκ, στις 23 Αυγούστου του 1977. Ο Σουηδός έγινε πέντε φορές νούμερο ένα στον κόσμο, με συνολική διάρκεια 109 εβδομάδες. Ο Τζόκοβιτς, σε αντιστοιχία, έχει γίνει οκτώ φορές νούμερο ένα στον κόσμο, την προσεχή Δευτέρα συμπληρώνει τις 375 εβδομάδες σε αυτήν τη θέση στην παγκόσμια κατάταξη και την τρίτη φορά που έφτασε εκεί, έμεινε 122 εβδομάδες, δηλαδή 13 περισσότερες από το σύνολο του Μποργκ.

Άλλο παράδειγμα: το 1983, το νούμερο ένα άλλαξε δέκα φορές. Τις τέσσερις βρέθηκε στην κορυφή ο Τζίμι Κόνορς, ισάριθμες ο Τζον ΜάκΕνρο, δύο ο Τσεχοσλοβάκος Ιβάν Λεντλ, που ακόμη δεν είχε κερδίσει Major.

Το 1999 άλλαξε εννιά φορές, με πέντε διαφορετικούς τενίστες στο νούμερο ένα: τον Ισπανό Κάρλος Μόγια, τους Αμερικανούς Πιτ Σάμπρας και Άντρε Άγκασι από τρεις και δύο φορές αντιστοίχως, τον Ρώσο Γεβγκένι Καφέλνικοφ και τον Αυστραλό Πάτρικ Ράφτερ.

Σε αντίθεση, ο Φέντερερ έμεινε στο νούμερο ένα για 237 σερί εβδομάδες, δηλαδή από τη 1 Φεβρουαρίου του 2004 ως τις 17 Αυγούστου του 2008, και ο κύριος αντίπαλός του, δηλαδή ο Ράφα Ναδάλ, είχε ήδη πάρει πέντε Major.

Ο Ισπανός, από τη μεριά του, με τις 209 εβδομάδες του στην κορυφή, δεν είναι στην τριάδα σε ό,τι αφορά το νούμερο ένα, αφού, πλην των Τζόκοβιτς και Φέντερερ, ο οποίος έφτασε τις 307 εβδομάδες, τον προσπερνούν ο Σάμπρας με 286, ο Λεντλ με 270 και ο Κόνορς με 268, αλλά έχει τόσα Major όσα έχουν πάρει ο Σάμπρας και ο Λεντλ μαζί, ο Σάμπρας και ο Κόνορς μαζί και έξι περισσότερα από αυτά που έχουν κατακτήσει αθροιστικά ο Λεντλ και ο Κόνορς.

Κι αν δεν γίνεται να αρνηθεί κάποιος ότι οι εποχές τότε ήταν πιο σύνθετες, τα ταξίδια στην Ευρώπη πιο δύσκολα, οι διαχειρίσεις πιο περίπλοκες, θα πρέπει να αποδεχθεί πως η τεχνογνωσία τώρα είναι ανοιχτή σε όλους τους τενίστες, πάει να πει πως πιο αθλητικά κορμιά από τον Ναδάλ, πιο ψηλοί, πιο σωματώδεις, πιο τεχνικά άρτιοι, έχουν πρόσβαση σε όλη την πληροφόρηση, μαζί με τα μέσα για να αποκτήσουν τα εργαλεία.

Κακός χαρακτήρας και loser

Ειρήσθω εν παρόδω, το νούμερο ένα ήδη, με τον Τζόκοβιτς να τιμωρείται στις αρχές του 2022 στην Αυστραλία και τον Ναδάλ να μην μπορεί να δίνει το «παρών» σε όσα τουρνουά θα ήθελε, κάνοντας συντήρηση, παρουσιάζει σημάδια αστάθειας.

Ο Ντανιήλ Μεντβέντεφ έγινε στις 28 Φεβρουαρίου του 2022 και έμεινε εκεί για τρεις εβδομάδες, ο Τζόκοβιτς έγινε τον Ιούνιο για 12 εβδομάδες, ο Ρώσος ξαναπήρε τα πρωτεία για 13 εβδομάδες και ύστερα, με την κατάκτηση του US Open, έφτασε στην κορυφή ο Ισπανός έφηβος Κάρλος Αλκαράθ, που έμεινε εκεί για 20 εβδομάδες.

Οι πιο φανατικοί του τένις μπορεί να θυμούνται ότι ο Στέφανος Τσιτσιπάς είχε την ευκαιρία να γίνει νούμερο ένα στον κόσμο πριν τον τελικό στην Αυστραλία, αρκεί να κατακτούσε το τελευταίο τουρνουά της χρονιάς, τους ATP Finals, αρκεί να μην έχανε ματς. Αυτό καταστρατηγήθηκε πολύ νωρίς, αλλά το νόημα είναι ότι υπήρχε μία διόδος, ακόμα και τόσο σύντομα μετά την κατάκτηση του Ισπανού, ο οποίος αργότερα τραυματίστηκε.

Σημασία έχει να γίνει κατανοητό ότι το μοτίβο κατά την Ιστορία του τένις δεν είναι αυτό που παρουσιάζεται τα τελευταία 18 χρόνια. Υπάρχουν εναλλαγές, οι οποίες θα γίνουν εμφανείς όταν αποσυρθούν οι δύο μεγάλοι.

Το τουρ περισσότερο θα μοιάζει με το 2003, όταν τέσσερις διαφορετικοί τενίστες, ο Άντρε Άγκασι στη Μελβούρνη, ο Χουάν Κάρλος Φερέρο στο Παρίσι, ο Φέντερερ στο Λονδίνο και ο Άντι Ρόντικ στη Νέα Υόρκη κατέκτησαν τα Major της χρονιάς, παρά όπως τα προηγούμενα χρόνια, που η κυριαρχία των Big Three υπήρξε αξιομνημόνευτη.

Ο Τσιτσιπάς έχασε το δεύτερο τελικό του από τον «Νόλε» και οι ευκαιριακοί αναλυτές στάθηκαν στο ότι είναι loser: ο Λεντλ των οκτώ Major και ο Άντι Μάρεϊ των τριών ηττήθηκαν στους έξι πρώτους τελικούς τέτοιων τουρνουά που έδωσαν. Ο Τσεχοσλοβάκος, επιπροσθέτως, κατέκτησε το πρώτο μεγάλο τρόπαιό του στο Παρίσι το 1984, σε έναν τελικό που ήταν 2-0 σετ πίσω από τον ΜάκΕνρο, ο οποίος δεν πήρε ποτέ το Roland Garros.

Επιπλέον, έγινε αναφορά και στο χαρακτήρα του Έλληνα τενίστα, προφανώς λόγω των τοποθετήσεών του. «Πρέπει να φτιάξει το χαρακτήρα του για να γίνει μεγάλος αθλητής», αναφέρεται σποραδικά, αλλά, έστω κι αν είναι σχήμα καθ’ υπερβολή, δεν υπήρξε κάποια θρησκευτική μεταστροφή του Μάικλ Τζόρνταν για να γίνει ο απόλυτος δυνάστης του NBA, ούτε ο Αργεντινός Κάρλος Μονζόν, που δολοφόνησε τη σύζυγό του ρίχνοντάς την από το μπαλκόνι, δυσκολεύτηκε από το άγριο, απάνθρωπο, ορμέμφυτο για να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής στην πυγμαχία.

Και δεν είναι καν της παρούσης η μετάβαση στα ημέτερα, για να αναλυθεί τι χαρακτήρες ήταν εκείνοι που έμειναν στην Ιστορία ως νικητές. Εξάλλου, το ευφυολόγημα «καλό παιδί, να τον κεράσουμε μια πάστα», βρίσκει εφαρμογή στην πραγματική ζωή.

Εν τέλει, ο Τσιτσιπάς έχει παίξει ήδη δύο τελικούς Major και έχει αντιμετωπίσει σε αυτούς έναν από τους τρεις κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών. Δεν έχασε καν: ήταν ο Τζόκοβιτς που τον νίκησε τόσο στο Παρίσι τον Ιούνιο του 2021 όσο και στη Μελβούρνη τον Ιανουάριο του 2023.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News