Ολυμπιακός: Και οι... 300 έχουν ψυχή, καρδιά και «ερυθρόλευκους» ήρωες!

Ο αριθμός 3,06, τυχαίος μεταξύ των άπειρων που υπάρχουν συμβολικά και αλληγορικά, είναι το αποτέλεσμα της διαίρεσης του 98 από το 300. Ο Ολυμπιακός έκλεισε τα 98 χρόνια ζωής στις 10 Μαρτίου του 2023 και στις 16 Μαΐου κατέκτησε τον 300ό τίτλο του στα πέντε ομαδικά σπορ, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο και χάντμπολ, σε επίπεδο Ανδρών και Γυναικών.

Πρόκειται για, αν αναλογιστεί κάποιος ότι ο πρώτος τίτλος που κέρδισε άλλο τμήμα πλην του ποδοσφαιρικού ήταν το μπάσκετ με το πανελλήνιο πρωτάθλημα του 1949, έναν υπερφυσικό αριθμό. Ο σύλλογος έκανε τη χάρη να μη βάλει τους τίτλους της κολύμβησης και του στίβου, διότι τότε το 3,06 θα ήταν όντως τυχαίος αριθμός.

Είναι δηλωτικός της συχνότητας με την οποία οι «ερυθρόλευκες» ομάδες κατακτούσαν τρόπαια σε κάθε συνθήκη, ακόμα και με οικονομικά προβλήματα, όπως συνέβαινε επί σχεδόν μία τετραετία πριν ο Μιχάλης Κουντούρης σουλουπώσει για τα καλά τον Ερασιτέχνη και τον οργανώσει στο σημείο που θα τον έκανε σταθμό σε κάθε παίκτη.

Αν ληφθεί για παράδειγμα ο Κώστας Μουρίκης, ο αρχηγός που θα πρέπει να κάνει αφίσα τη φωτογραφία του με το τρόπαιο του πρωταθλήματος δίπλα στο μπάνερ με τους 300 τίτλους, η πορεία του στον Ολυμπιακό, με το σκουφάκι του οποίου συμπλήρωσε κιόλας 12 χρόνια, δεν ήταν μιούζικαλ.

Ο Μουρίκης μεταγράφηκε στον Πειραιά ως ο κορυφαίος Έλληνας φουνταριστός ύστερα από εκείνους που υπήρχαν ήδη στο σύλλογο, δηλαδή τον Γιώργο Αφρουδάκη και τον Αντώνη Βλοντάκη. Όταν ο σχετικά νεαρός, στα 23 του τότε, φουνταριστός έφτασε στον Πειραιά, ο Χριστόδουλος Κολόμβος μόνο… καφέ δεν έψηνε.

Ο Αφρουδάκης είχε φύγει από το καλοκαίρι του 2010, ο Βλοντάκης βγήκε στο αντάρτικο πολύ νωρίς σε μια χρονιά με πολλά προβλήματα και βρέθηκε να μην παίζει ως δήλωση διαμαρτυρίας που οι πολίστες, με βαριά καρδιά, έβαζαν πλάτη, και ο Ολυμπιακός στηρίχθηκε στον Πατρινό και τον Νικήτα Κόχειλα για να κάνουν τη δουλειά στα 2 μέτρα. Ο Μουρίκης έφτασε εκεί ως μεταγραφή από τον Πανιώνιο με σχετική αβεβαιότητα, αλλά και με το δέλεαρ του να φορά το ερυθρόλευκο σκουφάκι.

Δικαιώθηκε σε τέτοιο βαθμό που, όταν έφτασε σε συμφωνία με την Προ Ρέκο το 2018, αποφάσισε να μη γίνει ο πρώτος Έλληνας πολίστας στην Ιστορία που θα έπαιζε σε αυτό το μεγαθήριο -το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, ο Ολυμπιακός είχε κονιορτοποιήσει στον τελικό εκείνης της χρονιάς στη Γένοβα- και να παραμείνει στην ομάδα.

Ο Μουρίκης έχει, πια, 11 πρωταθλήματα και 10 Κύπελλα, ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών και δύο επιπλέον τελικούς Champions League, ο Γιάννης Φουντούλης, συμπαίκτης του που έφυγε το 2019 και για δύο χρόνια έπαιξε στη Φερεντσβάρος, έχει έναν περισσότερο.

Ιστορίες γράφουν τα πρόσωπα

Η Στέλλα Χριστοδούλου, που ανακοινώθηκε η αποχώρησή της ύστερα από 12 χρόνια με την ερυθρόλευκη φανέλα, έφυγε με 18 τίτλους.

Ο φάντης με το ρετσινόλαδο δεν έχουν σχέση, ωστόσο αυτό που έχει είναι ότι υπάρχουν τυχαίες ιστορίες που δένονται μεταξύ τους σε μόνο μια στιγμή. Η ομάδα πόλο Γυναικών, επί παραδείγματι, είχε κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα ως το 2014, αλλά μόνο ένα απόγευμα του Μαΐου εκείνου του έτους, όταν η Χρυσή Διαμαντοπούλου θριάμβευσε σε διαδικασία των πέναλτι στον Λαιμό, ήταν η αρχή της κυριαρχίας του τμήματος, που πάει για το 11ο διαδοχικό πρωτάθλημά του και τον… 302ο τίτλο σε ομαδικά σπορ στο σύλλογο.

Ως το ’13, το βόλεϊ Γυναικών δεν είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα. Το 2008 είχε μέχρι και match ball στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό και την ευκαιρία να πάρει νωρίς ένα τρόπαιο. Η αρωγή των αδελφών Αγγελόπουλων, που ετοιμάζονται ψυχολογικά για διαδοχικά ανασηκώματα από την καρέκλα τους στο Κάουνας, δεν έφερε το αποτέλεσμα που, κακώς τις περισσότερες φορές, ήταν το μόνο επιτρεπτό στον Ολυμπιακό.

Για οπαδούς, ακόμα και δημοσιογράφους, η ομάδα ήταν μίασμα. Η Χριστοδούλου έφτασε με τη Σοφία Κοσμά στο Λιμάνι το καλοκαίρι του 2011 και η αβεβαιότητα ήταν η ίδια. Οι «ερυθρόλευκες» έφτασαν στην κατάκτηση του Κυπέλλου ένα χρόνο μετά, όμως τους έλειπε το πρωτάθλημα, που έπαιρνε η καλύτερη ΑΕΚ.

Η «Ένωση» μπήκε στους τελικούς της Α1 βόλεϊ Γυναικών το 2013 έχοντας το πλεονέκτημα των δύο νικών που μετέφερε από την κανονική περίοδο. Σε μία ανατροπή σαν παραμύθι, ο Ολυμπιακός μπόρεσε να πάρει τρεις νίκες, τις δύο στη Νέα Φιλαδέλφεια, και να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Από τότε, πήρε άλλα εφτά συνεχή πρωταθλήματα, «ντύνοντάς» τα με ισάριθμα Κύπελλα. Το Challenge Cup του 2018 ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Με όλους αυτούς τους τίτλους, η δεκαετία του ’10 σηματοδότησε για τον Ολυμπιακό μια άνευ προηγουμένου κυριαρχία, ειδικά σε αυτά που αναφέρονται ως «μικρά σπορ». Σημασία δεν έχουν μόνο οι τίτλοι, όμως, αλλά και οι προσωπικές ιστορίες. Οι 300 τίτλοι δείχνουν το μέγεθος του συλλόγου σε παγκόσμιο επίπεδο, παρ’ όλα αυτά μόνο οι αθλητές που έφτασαν στον Ολυμπιακό με αμφιβολίες και που πέρασαν διά πυρός και σιδήρου μπορούν να τις διηγηθούν σωστά. Και μόνο όταν έχουν τελειώσει την πορεία τους -ή όταν φτάνουν προς το τέλος της.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News