Μια φορά κι έναν καιρό, όταν υπήρχε ακόμα η ενωμένη Γιουγκοσλαβία, υπήρχε και η Γιουγκοπλάστικα. Εκείνη η ομαδάρα από το Σπλιτ (όπως άλλωστε ονομάζεται σήμερα) της Κροατίας, που κατσικώθηκε επί τρεις συναπτές σεζόν στην κορυφή της Ευρώπης.
Μόναχο 1989 (με τον Αρη τρίτο στο φάιναλ φορ), Σαραγόσα 1990 (με τον Αρη τέταρτο), Παρίσι 1991. Ως ΠΟΠ 84 πλέον, με MVP τον Τόνι Κούκοτς και προπονητή τον Ζέλικο Παβλίτσεβιτς. Τρεις χρονιές στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ισάριθμες κούπες για την αρμάδα που έφτιαξε ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς.
Κατόρθωμα πρωτοφανές μετά το 1960. Και δίχως επόμενο! Κατόρθωμα που θέλει να επαναλάβει η Εφές. Η back-to-back πρωταθλήτρια Ευρώπης στοχεύει φυσικά στη διατήρηση των κεκτημένων, ώστε να γράψει (ακόμα περισσότερη) ιστορία.
Μπαρτσελόνα και Ρεάλ τα θύματά της στους τελευταίους τελικούς. Με σκορ κοντά στους 90 πόντους (86-81), αλλά και κάτω από τους 60 (58-57). Εκκινώντας από την τρίτη, αλλά και από την έκτη θέση της ρέγκιουλαρ σίζον. Αγκομαχώντας να περάσει στους «8» την ελλιπή Ρεάλ (3-2), αλλά και αποκλείοντας ψιλοάνετα με μειονέκτημα έδρας την Αρμάνι (3-1).
Θα μπορούσε… ήδη, θέλει να μπορέσει με Κλάιμπερν-Ζίζιτς
Ο μακαρίτης Σόμπιν (Νο 8) κρύβει τον Ιβάνοβιτς, πίσω τους ο Περάσοβιτς, μπροστά Παβίτσεβιτς, Σάβιτς, Ράτζα, Κούκοτς και Νάγκλιτς. Η υπερηχητική Γιουγκοπλάστικα στα επινίκια του 1990.
Πλάκα-πλάκα, η καλύτερη βερσιόν της Εφές ήταν εκείνη της σεζόν 2019-20, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω του λοκντάουν! Τότε ήταν που έπαιζε ολοκληρωτικό μπάσκετ και συνέτριβε τους αντιπάλους της, έχοντας ρεκόρ 24-4 στο σημείο της διακοπής.
Στις σεζόν των τίτλων, είχε στην κανονική περίοδο 22-12 και 16-12 (σ.σ: λιγότεροι αγώνες λόγω της αποπομπής των ρωσικών συλλόγων)! ΜVP και στα δύο πιο πρόσφατα φάιναλ φορ (όπως και της περιόδου 2020-21), ο Βασίλιε Μίτσιτς δεν το αποφάσισε να πάει στο ΝΒΑ ούτε αυτό το καλοκαίρι.
Εμεινε και ο «διόσκουρός» του στην περιφέρεια Σέιν Λάρκιν, βασικά έμειναν και πάλι σχεδόν όλες οι βασικές μονάδες του Εργκιν Αταμάν, που κι αυτός βρίσκεται από το 2017 (στην τρίτη του θητεία) στον πάγκο.
Η ομοιογένεια αποτελεί μεγάλο ατού, πέρα από την πυραυλοκίνητη περιφέρεια, παραμένοντος και του Ροντρίγκ Μπομπουά (και των διάφορων Τουντσέρ και Μπαλμπάι). Επεσε και ο μέσος όρος ηλικίας, μια και στη θέση των γερο-Σίμον, Αντερσον, Μοερμάν και Σίνγκλετον κατέφτασαν οι Γουίλ Κλάιμπερν, Ακίλε Πολονάρα, Αμάτ Εμπάιγ και Αντε Ζίζιτς.
Αντίστροφα, δηλαδή, ανέβηκε κι άλλο ο δείκτης ποιότητας. Ειδικά ο πρώην ηγέτης της ΤΣΣΚΑ συνιστά σαφή αναβάθμιση στο «3», όπου έμεινε κι ο Ελάιτζα Μπράιαντ, ενώ ο Κροάτης σέντερ δίνει άλλη διάσταση στη ρακέτα, της οποίας δεν είναι και τόσο φίλος ο χρησιμότατος Πλάις – και με τον Ντάνστον πατημένα 36…
Τραυματισμοί, αστάθεια και… Ολυμπιακός με Μακάμπι
Και τότε με Μπαρτζώκα, Παπανικολάου και Σλούκα, οι «ερυθρόλευκοι» το 2013 στο Λονδίνο είχαν ολοκληρώσει… ελληνικό three-peat. Πριν τους δικούς τους διαδοχικούς τίτλους, το είχε σηκώσει το 2011 ο Παναθηναϊκός.
Από την άλλη, δεν γίνεται κάθε χρόνο να ξεκινάει με σβησμένες τις μηχανές και να καταφέρνει στα κρίσιμα σημεία να τις κάνει να δουλεύουν στο φουλ. Η (απογοητευτική) εικόνα της στο φιλικό με τον Παναθηναϊκό, δείχνει ότι θα αρχίσει και φέτος σε… yolo φάση τη χρονιά.
Βάλτε κι ότι ο Λάρκιν θα λείψει για κανά δίμηνο και επιρρεπείς σε τραυματισμούς είναι και άλλοι παίκτες της (κυρίως οι ψηλοί), βάλτε και ότι πέρυσι το σήκωσε σχεδόν… κατά λάθος (μπέρδεμα της Ρεάλ στο τέλος, νικητήριο καλάθι στην εκπνοή με τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό), εμείς μια φορά δεν θα ποντάραμε τα λεφτά μας στο three-peat.
Αλλωστε δεν την ευνοεί και η προϊστορία. Η Γιουγκοπλάστικα αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα, με τη Μακάμπι (2004, 2005) και τον Ολυμπιακό (2012, 2013) να είναι οι μοναδικές ομάδες επί Ευρωλίγκας που την έχουν σηκώσει έστω σε διαδοχικές χρονιές.
Ακόμα και τον προηγούμενο αιώνα, που οι συμμετέχουσες ήταν πολύ λιγότερες (και άρα οι πιθανότητες τριπλής συνεχούς κατάκτησης πολύ μεγαλύτερες), μονάχα η Ρίγα στις τρεις πρώτες χρονιές του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στέφθηκε πρωταθλήτρια.
Μιλάμε για εποχές που (στην παρθενική σεζόν συγκεκριμένα) έμπαιναν στο κυρίως ταμπλό, μετά τα προκριματικά, οκτώ σύλλογοι… Οι Λετονοί, βασικά Σοβιετικοί τότε, είδαν έκτοτε τις Ρεάλ (1964, 1965 και 1967, 1968), Βαρέζε (1972, 1973 και 1975, 1976), Καντού (1982, 1983), Τσιμπόνα (1985, 1986) και Ολίμπια Μιλάνο (1987, 1988) να τους πλησιάζουν, αλλά να μην τους φτάνουν.
Μέχρι που ήρθε η Γιουγκοπλάστικα… Παρατηρούμε δηλαδή ότι ακόμα και στις περιόδους των «δυναστειών» της Ρεάλ στα ‘60s (τέσσερις τίτλοι σε μια πενταετία) και της Βαρέζε στα ‘70s (πέντε σε επταετία), πάντα κάποια άλλη ομάδα… παρεμβαλόταν και χάλαγε τα σερί.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
- Ολυμπιακός - Μπασκόνια: Το τρένο και το αγκομαχητό
- Ολυμπιακός: Το μοναδικό ερωτηματικό του Μεντιλίμπαρ για το ντέρμπι με την ΑΕΚ
- Μπακς - Μπουλς 122-106: Ξύπνησαν για τα καλά τα Ελάφια με 40άρα του Γιάννη Αντετοκούνμπο
- Ολυμπιακός ONEX-Γκίζεν 3-1: Οι απουσίες δεν τον σταματούν! - Θρυλική νίκη στο «καυτό» Ρέντη
- Μανούσος Μανουσάκης: Εφυγε από τη ζωή ο εμβληματικός σκηνοθέτης