Άρης: Γι' αυτό δεν σήκωσε ποτέ ευρωπαϊκή κούπα ο «θεός» Γκάλης!

Με αφορμή τη συμπλήρωση 34 χρόνων από την πρώτη παρουσία του Άρη σε φάιναλ φορ, το sportday.gr επιχειρεί με τη βοήθεια του Μιχάλη Ρωμανίδη να απαντήσει στο ερώτημα: «Γιατί εκείνη η υπερομάδα του θρυλικού Νίκου Γκάλη δεν κατέκτησε ποτέ το Κύπελλο Πρωταθλητριών;»

Πέμπτη βράδυ, έρημη πόλη. Η Θεσσαλονίκη ζούσε και ανέπνεε για τον Άρη του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Σούμποτιτς, του Ιωαννίδη.

Όλη η πόλη άδειαζε σε λίγα λεπτά. Οι τυχεροί που έβρισκαν εισιτήριο στριμώχνονταν στις στριφογυριστές σκάλες του Παλέ με την ελπίδα να βρουν θέση για την κορυφαία παράσταση. Ο μπασκετικός Άρης ήταν το θέαμα της εποχής.

Οι υπόλοιποι γρήγορα γρήγορα στα σπίτια τους για να παρακολουθήσουν μία ακόμα ευρωπαϊκή νίκη. Και μετά τη Θεσσαλονίκη η λατρεία για τον αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα. Ήταν ο Άρης που ένωνε ψυχές και συναισθήματα. Ήταν ο Γκάλης που σε έκανε να πετάγεσαι από τον καναπέ και να σφίγγεις τη γροθιά σου.

Το final four της Γάνδης

Σαν σήμερα, στις 5 Απριλίου του 1988, ο Άρης είχε το πρώτο ραντεβού με την ιστορία. Στο εκθεσιακό κέντρο Flanders Expo που σε ένα βράδυ έγινε γήπεδο από τους διοργανωτές, ο Άρης έφτανε για πρώτη φορά στο final four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, του πρώτου από τα τρία συνεχόμενα, καθώς ακολούθησαν το Μόναχο το 1989 και η Σαραγόσα το 1990. 

Κοινός παρονομαστής; Η αποτυχία του μεγάλου τότε Άρη και στις τρεις διοργανώσεις να σηκώσει ψηλά το τρόπαιο. Το σύνθημα έγραψε «Μόναχο, Γάνδη και Ισπανία», ο Άρης όμως δεν κατόρθωσε να εξαργυρώσει την ανωτερότητά του.

Η εξήγηση του Μιχάλη Ρωμανίδη για τον Άρη και τον Γκάλη

Στη Γάνδη, ήταν η πανίσχυρη Τρέισερ του θρυλικού Μπομπ Μακ Αντου που του έκλεισε τον δρόμο. Εκεί χάθηκε και η μεγαλύτερη ευκαιρία για ένα τρόπαιο. Τι έφταιξε όμως και ο Άρης του μεγάλου Γκάλη δεν σήκωσε ποτέ την μεγάλη ευρωπαϊκή κούπα;

«Η μαύρη γάτα στο Auberge du pecheur, στο απομονωμένο ξενοδοχείο στο δάσος», απαντά γελώντας ο Μιχάλης Ρωμανίδης πριν καν προλάβω να θέσω το ερώτημα, αναφερόμενος στην γνωστή ιστορία με τα γούρια του Γιάννη Ιωαννίδη.

Μετά τα πρώτα γέλια, οι εξηγήσεις έρχονται φυσιολογικά. «Ασφαλώς η εμπειρία έκανε τη διαφορά. Η Τρέισερ ήταν μία πολύ μεγάλη ομάδα, με έμπειρους Ιταλούς και ξένους, που είχε τη νοοτροπία του πρωταθλητή», λέει ο πρώην σταρ του Άρη στο sportday.gr. Και έχει απόλυτο δίκιο. Από τον Άρη έλειπε η εμπειρία από μεγάλους αγώνες. Από τελικούς. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως η Τρέισερ είχε κατακτήσει πάλι τον τίτλο την προηγούμενη χρονιά. Ήξερε πως να το κάνει. Ενώ ο Άρης είχε το ενθουσιασμό και τον τσαμπουκά του rookie, αλλά καθόλου εμπειρία. 

Πριν από το final four ο Γκάλης είχε δηλώσει πως «αν περάσουμε τους Ιταλούς, το σηκώνουμε». Έπεσε μέσα. Το ίδιο και ο σπουδαίος Μπομπ Μάκαντου, ο ρυθμιστής του ημιτελικού: «Αν κρατήσουμε τον Γκάλη κάτω απο 30 πόντους θα κερδίσουμε. Αν ο Άρης κρατήσει εμένα, τον Ρίκι (Μπράουν) και τον Ντίνο (Μενεγκίν) κάτω από τους 60, τότε θα προκριθεί ο Άρης». Οι Ιταλοί κράτησαν τον Γκάλη στους 28, η ιταλική τριάδα πέτυχε 74 και ο Άρης έχασε την πρώτη μεγάλη ευκαιρία. 

«Ήταν και θέμα ξένων; Η Τρέισερ είχε θηρία», ρωτάμε τον Μιχάλη Ρωμανίδη. «Δεν ήταν θέμα ξένων. Ο Σούμποτιτς που έπαινε μία θέση ξένου έκανε εκπληκτική δουλειά. Αλλά θα πω κάτι άλλο. Θα μπορούσαμε να έχουμε για παράδειγμα έναν ακόμα ψηλό». Ο Γουίλτζερ δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους αμερικανούς της Τρέισερ θα πούμε εμείς. 

Υπάρχει όμως κι άλλη εξήγηση για τον Μιχάλη Ρωμανίδη. «Οι συγκυρίες ήταν αυτές που έπαιξαν τον μεγαλύτερο ρόλο. Στη Γάνδη ήταν η σούπερ ομάδα της Τρέισερ. Στα επόμενα ήταν η ομαδάρα της Γιουγκοπλάστικα που είχε απίστευτο ταλέντο, δεν μπορούσε να τη σταματήσει κανείς. Είχε τους κορυφαίους παίκτες». Είναι γεγονός. Έστω κι αν ο Άρης αποκλείστηκε από τη Μακάμπι στο Μόναχο και την Μπαρτσελόνα στη Σαραγόσα, εκείνη τη Γιουγκοπλάστικα δεν την κέρδιζε κανείς…

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News