ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΩΤΗΣ: Ο τελευταίος πατριάρχης του μπάσκετ

Τι να γράψεις για έναν άνθρωπο σαν τον Ντούσαν Ίβκοβιτς; Για μια προσωπικότητα τόσο ισχυρή, τόσο καθηλωτική; Για έναν προπονητή, έναν φιλόσοφο των γηπέδων που ήταν μεγαλύτερος σταρ, από τον καλύτερο παίκτη της ομάδας του; Που σήκωνε κούπες στα 70 του απέναντι σε όψιμους διαδόχους του, οι οποίοι νόμιζαν ότι τον είχαν ξεπεράσει;

Τα λόγια είναι λίγα και φτωχά. Ο Ντούντα δεν είναι πια κοντά μας κι αφήνει μια τεράστια κληρονομιά τίτλων, αλλά κυρίως λογικής, σκέψης και φιλοσοφίας πίσω του. Άξιος διάδοχος των τεράστιων Ράνκο Ζεράβιτσα και του μέντορά του, Άτσα Νίκολιτς, κατάφερε όχι απλά να συνεχίσει το έργο τους, αλλά να το ενισχύσει αναδεικνύοντας μια νέα γενιά παικτών, μια αμιγώς σερβική νουβέλ βαγκ.

Στο γιουγκοσλαβικό (σερβικό) μπάσκετ, δεν είναι ντροπή να σκας και να ακούς τους μεγαλύτερους, όποια κι αν είναι η ηλικία σου. Περνάς όλα τα στάδια από τις μικρές εθνικές ομάδες, μέχρι να έρθει η ώρα σου να αναλάβεις εσύ τα ηνία. Ακόμα και τότε, πίσω από τον πάγκο έχεις την παλιοσειρά να σε νουθετεί, να σε καθοδηγεί, να σε κατσαδιάζει. Από αυτή τη διαδικασία πέρασε κι εκπαιδεύτηκε ο Ντούντα μέχρι να γίνει αυτός ο πατριάρχης του μπάσκετ που όλοι γνωρίζαμε. Καποια στιγμή κάθισε αυτός στο κάγκελο πίσω από τον πάγκο, γι’ αυτό και η τελευταία άνοιξη του σέρβικου μπάσκετ έχει και τη δική του σφραγίδα.

Στις συζητήσεις μαζί του, στις συνεντεύξεις Τύπου, στις δηλώσεις του, σε έπειθε ότι είχε πάντα δίκιο, χωρίς να το επιβάλει με μαγκιά η με σνομπισμό, αλλά με την παρουσία του, με την αύρα του. Η δική του αλήθεια γινόταν κι η δική σου αλήθεια. Και στα λάθη του (ναι έκανε και λάθη – Πατριάρχης είπαμε ότι ήταν όχι ο Πάπας…), πάλι σε έκανε να πσιτέψεις ότι δεν έφταιγε αυτός, αλλά μια ανεξήγητη δύναμη ή το… σύμπαν. 

«Ακούτε, μπρε» ήταν η χαρακτηριστική του έκφραση που χρησιμοποιούσε από τα πρώτα του χρόνια στην Ελλάδα, όταν στα 37 του ανέλαβε τον Άρη που τότε έβαζε τα θεμέλια για το χτίσιμο της μετέπειτα αυτοκρατορίας του. Κι εκεί συγκρούστηκε, έφυγε και γύρισε μετά από χρόνια για να συνδέσει το όνομά του με την εκτίναξη του ελληνικού μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο.

«Ακούτε, μπρε»… γιατί εσείς δεν ξέρετε, ήταν αυτό που άφηνε εννοηθεί. Η προσωπικότητά του ήταν τόσο ισχυρή, ώστε δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, γι’ αυτό και με αντίστοιχα δυνατούς χαρακτήρες απέναντί του είχε κάμποσες συγκρούσεις αρκετών ρίχτερ – μεμονωμένες ή διαρκείας. Όχι τόσο για θέματα που αφορούσαν το παιχνίδι αυτό καθ’ αυτό, αλλά για όλα τα παρεμφερή, κυρίως την έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό του – από τη δική του, βέβαια, οπτική.

Ο Ντούντα δεν κατοικεί πια σ΄αυτόν τον κόσμο, έφυγε για να ανταμώσει με τους άλλους θρύλους του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ. Κανείς, είτε τον αγαπούσε είτε τον μισούσε, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Ντούσαν ΊΒκοβιτς ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους προπονητές – φιλοσόφους στο μπάσκετ. Κι έτσι θα τον θυμούνται όλοι. Ως τον τελευταίο πατριάρχη του μπάσκετ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News