Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Το «μαύρο κουτί» του χάους – Τα προβλήματα, οι ευθύνες και οι λύσεις

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διασύρθηκε με 4-0 από την Μπρέντφορντ για τη δεύτερη αγωνιστική της Premier League. Περισσότερο κι από το εύρος του σκορ, ήταν η εικόνα της ομάδας εκείνη που έχει προκαλέσει απελπισία στους οπαδούς της – και γέλια σ’ όσους υπέφεραν στα χέρια των «κόκκινων διαβόλων» σε άλλες εποχές.

Αφότου έφυγε ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον το 2013, ο σύλλογος έχει ζήσει πέντε διαφορετικά πρότζεκτ, όλα με τον ίδιο τίτλο: «Ανοικοδόμηση». Ο Ντέιβιντ Μόις έπρεπε να «χτίσει» την πρώτη ομάδα στη μετά – «Φέργκι» εποχή. Ο Λουίς Φαν Χαάλ, να φτιάξει ό,τι… γκρέμισε ο Μόις. Ο Ζοσέ Μουρίνιο να ξανακάνει τη Γιουνάιτεντ «μεγάλη». Ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ να της θυμίσει ξανά ποια είναι.

Στην πορεία το κλαμπ έχει επενδύσει σχεδόν 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ σε μεταγραφές με τον λογαριασμό να εκτοξεύεται πολύ περισσότερο αν υπολογιστούν μισθοί και μπόνους κι αποζημιώσεις προς τα τεχνικά τιμ.

Οι Γκλέιζερ – Άγνοια και επιτυχίες από καθαρή τύχη

Η οργή σαφώς και στρέφεται σ’ αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή της ιεραρχίας, δηλαδή, τους ιδιοκτήτες Άβραμ και Τζο Γκλέιζερ. Η Γιουνάιτεντ για εκείνους είναι μια επιχείρηση που αποφέρει μεγάλα ποσά κάθε χρόνο. Ωστόσο, οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι επενδύουν. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως δεν ξέρουν σε ποιους να επενδύσουν.

Η έτερη ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό, οι Τάμπα Μπέι Μπακανίερς, μας δείχνει πως από καθαρή τύχη πετυχαίνουν. Έτσι όπως είναι δομημένο το NFL – και πλέον η ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου – οι ομάδες θα βγάζουν λεφτά ακόμη και χωρίς αποτελέσματα.

Στη Γιουνάιτεντ τους έλυνε τα χέρια ο Φέργκιουσον. Οι Μπάκανιερς πήραν πρωτάθλημα το 2020 γιατί ο Τομ Μπρέιντι τους επέλεξε επειδή δεν μπορούσε να πάει στους Μαϊάμι Ντόλφινς. Συν το ότι ευνοήθηκαν από τους «κύκλους» των αμερικανικών σπορ λόγω των salary cap.

Τα τεράστια κλαμπ που πέρασαν μεγάλες κρίσεις σ’ αυτόν τον αιώνα (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Μίλαν, Ίντερ, Γιουβέντους, Λίβερπουλ) πόνταραν σε ανθρώπους που μπορούσαν να αξιολογήσουν σωστά τα προβλήματα και σιγά σιγά να βρουν τις λύσεις. Σε ανθρώπους που ήξεραν το άθλημα.

Για παράδειγμα, η Μπάρτσα στην πρώτη θητεία του Τζουάν Λαπόρτα στην προεδρεία βασίστηκε στον Γιόχαν Κρόιφ και τον Τσίκι Μπεγκιριστάιν για τις αθλητικές αποφάσεις και τον Φεράν Σοριάνο για τις οικονομικές.

Κι ο Σεΐχης Μανσούρ που μπορεί να είναι φίλαθλος, αλλά ίσως να μην έχει τεράστιες γνώσεις γύρω από το άθλημα, κάλεσε τους δύο τελευταίους για να δημιουργήσουν τη Μάντσεστερ Σίτι. Ο Πάολο Μαλντίνι «αναγέννησε» τη Μίλαν. Ο Μπέπε Μαρότα «σήκωσε» τη Γιουβέντους και την Ίντερ. Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ποιος έχει αυτό το ρόλο;

Οι υπόλοιποι παράγοντες – Κάνοντας επιλογές χωρίς καμία σύνδεση μεταξύ τους

Για χρόνια η απουσία ενός αθλητικού διευθυντή παρουσιαζόταν ως η εξήγηση της πτώσης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, των αποτυχημένων μεταγραφών της και της έλλειψης οράματος.

Μέχρι να προσληφθεί ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ οι προπονητές είχαν μεγάλη εξουσία και λόγο στις μεταγραφές – ο Μόις, ο Φαν Χάαλ, ο Μουρίνιο ήταν μάνατζερ με την αγγλική έννοια του όρου. Έδιναν αναφορά μονάχα στον εκτελεστικό αντιπρόεδρο Εντ Γούντγουορντ.

Ο Γούντγουορντ «πλήρωσε» τη συμμετοχή του συλλόγου στην European Super League και τις κακές επιλογές του, αφού κι εκείνος με τη σειρά του ήταν παρεμβατικός και δεν έπαιρνε τους παίκτες που ήθελαν οι προπονητές. Παραιτήθηκε πριν από μερικούς μήνες.

Στο μεταξύ, με την πρόσληψη του Σόλσκιερ, το κλαμπ άρχισε να διαρρέει ότι ακολουθεί στο μονοπάτι που βαδίζουν τα άλλα μεγάλα κλαμπ: Ενίσχυσε το μεταγραφικό τμήμα, το τμήμα scouting και το τμήμα των δεδομένων. Τα big data θα έπαιζαν πλέον μεγάλο ρόλο στις αποφάσεις, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην Λίβερπουλ.

Ανακοινώθηκε ο Τζον Μέρτο ως αθλητικός διευθυντής κι ο Ντάρεν Φλέτσερ ως τεχνικός διευθυντής. Ο Ραλφ Ράνγκνικ πέραν από υπηρεσιακός προπονητής θα ήταν και σύμβουλος – άλλωστε ο άνθρωπος μπορεί να περηφανεύεται για το ρόλο που είχε στην άνοδο των ποδοσφαιρικών ομάδων της Red Bull (Λειψία, Ζάλτσμπουργκ, Νιού Γιόρκ Ρεντ Μπουλς, Μπραγκντίνο).

Κι αυτός, όμως, επέλεξε να φύγει. Οι αλλαγές στο οργανόγραμμα εν τω μεταξύ είναι συνεχόμενες, με τον Άντι Ο’ Μπόιλ να αναλαμβάνει τη θέση του αναπληρωτή αθλητικού διευθυντή, ενώ ο Ρίτσαρντ Άρνολντ διαδέχθηκε τον Εντ Γούντγουορντ.

Στην περίπτωση του Έρικ τεν Χαχ, η επιλογή έγινε γιατί το όνομά του ήταν από τα πιο «καυτά» της αγοράς και γιατί θα μπορούσε να εδραιώσει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και να αλλάξει την κουλτούρα ενός κλαμπ. Ασχέτως αν στον Άγιαξ, αυτά τα ζητήματα είναι… λυμένα εδώ και 10ετίες.

Το έτερο μεγάλο πρόβλημα των παραγόντων και των ιδιοκτητών που έκαναν αυτές τις επιλογές είναι πως δεν αντιλαμβάνονται τα προβλήματα της ομάδας ή την έκτασή τους ή θεωρούν πως υπάρχουν απλούστερες λύσεις.

Η διαφορά απόψεων μεταξύ των παραγόντων και των ανθρώπων του ποδοσφαίρου, έχει συμβάλλει σε καίριες καθυστερήσεις ενίσχυσης ή αλλαγών στον τρόπο λειτουργίας του κλαμπ που κράτησε το σύλλογο πίσω.

Αυτό καταγράφεται και το τρέχων καλοκαίρι, με το κλαμπ να περιτριγυρίζει εδώ και μήνες παίκτες, αλλά να μην κάνει το αποφασιστικό βήμα.

Όχι πως ο Φρένκι ντε Γιόνγκ θα έλυνε δια μαγείας τα αγωνιστικά προβλήματα – δεν το κάνει καν για την Μπαρτσελόνα όπου είναι χειρότερος από τους έφηβους Πέδρι και Γκάβι ενώ πληρώνεται όσα ο Κέβιν Ντε Μπρόινε – αλλά αυτόν θέλει ο προπονητής κι εκεί δεν θα έπρεπε να χωρούσαν δεύτερες σκέψεις. Ιδίως στην παρούσα φάση.

Οι προπονητές – Το δικό τους μερίδιο ευθύνης

Οι προπονητές που πέρασαν αυτά τα χρόνια από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αποδομήθηκαν πρώτα εκ των έσω και μετά στα μάτια της κοινής γνώμης.

Ο Μόις δεν ήταν «μοντέρνος», ο φαν Χάαλ ήταν «γερασμένος και δογματικός», ο Μουρίνιο «εριστικός» κι ο Σόλσκιερ «απλά όχι αρκετά καλός». Ο τεν Χαχ παρουσιάστηκε ως ευφυΐα του ποδοσφαίρου και έπειτα από δύο ματς, τα ΜΜΕ στην Αγγλία μετρούν τα λάθη του.

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο που έμεινε στον πάγκο στην πρεμιέρα, ο Κρίστιαν Έρικσεν ως «ψεύτικο» 9άρι στο πρώτο ματς, ως κεντρικός μέσος στο άλλο, η μεταγραφή του «αδύναμου και κοντού» Λισάνδρο Μαρτίνες «που δεν θα πετύχει στην Premier League».

Πέραν του ότι από όλους τους παράγοντες που έχουν συμβάλλει στην κατάρρευση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι μάλλον εκείνοι που έχουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης, αλλά εντός των τειχών τους καταλογίζονται πράγματα που έχουν να κάνουν με τη διαχείριση των παικτών. Αυτά σε πολλές περιπτώσεις αναδεικνύουν τις αντιθέσεις και την… παράνοια που επικρατεί στο «Ολντ Τράφορντ».

Ο Μόις κι ο Φαν Χάαλ ήταν «σκληροί» με τους παίκτες. Ο Σόλσκιερ «πολύ… σοφτ». Ο Μουρίνιο «εκδικητικός και εγωιστής», ενώ ο Ράνγκνικ έμοιαζε «αλαζόνας». Φταίνε γιατί κανείς τους δεν κατάφερε να ενώσει τα αποδυτήρια για μεγάλο χρονικό διάστημα με αποτέλεσμα τη σταδιακή εναντίωση των παικτών.

Κι όταν το πράγμα έφτανε στο απροχώρητο οι παίκτες ήξεραν ποιους θα διάλεγε η διοίκηση. Το ποιοι έμειναν και ποιοι έφυγαν είναι η απόδειξη.

Οι παίκτες – Ο εγωισμός και το εξασφαλισμένο μέλλον

Μετά τη διοίκηση, οι παίκτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης της παρούσας κατάστασης. Άλλωστε, το άθλημα είναι δικό τους. Εκείνοι παίρνουν τις αποφάσεις εντός αγωνιστικού χώρου.

Την προηγούμενη σεζόν φάνηκε ξεκάθαρα πως έχουν τεράστια προβλήματα μεταξύ τους με τα παιχνίδια εξουσίας εντός των αποδυτηρίων να αποκτούν μεγαλύτερη σημασία απ’ αυτά στο χορτάρι. Πρωταγωνιστές της κόντρας ο Χάρι Μαγκουάιρ κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο.

Προς τα έξω οι δηλώσεις είναι εύκολες. «Ζούμε έναν εφιάλτη», είπε ο Χάρι Μαγκουάιρ μετά το 2-1 από την Μπράιτον. «Πρέπει να δουλέψουμε για το σήμα και για το καλό του κλαμπ», ανέφερε ο Νταβίδ Δε Χέα μετά το 4-0 από την Μπρέντφορντ.

«Οι παίκτες μου δεν δείχνουν να “πεινάνε”», δήλωσε ο Έρικ τεν Χαχ. Μόλις στο δεύτερο ματς και οι… ευαίσθητοι παίκτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που δεν άντεχαν τη δημόσια κριτική από τον Φαν Χάαλ, τον Μουρίνιο και τον Σόλσκιερ, άκουσαν τον προπονητή τους να στρέφεται εναντίον τους.

Η Γιουνάιτεντ συνεχίζει να πληρώνει καλά γι’ αυτό και αποτελεί προορισμό για εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές. Με τα όσα έχουν διαρρεύσει για τη συμπεριφορά τους εκτός αγωνιστικού χώρου, αλλά και σύμφωνα με την απόδοσή τους εντός γηπέδου, όσα «χτυπήματα» κι αν έχει δεχθεί η φήμη τους, παίζουν με δίχτυ ασφαλείας.

Αυτό γιατί παραμένουν στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και δίχως μεγάλες οικονομικές απώλειες, τόσο για τους πρωτοκλασάτους παίκτες, αλλά και για εκείνους που δεν είναι top. Οπότε είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα γνωρίζουν πως και ν’ αποτύχουν στο «Ολντ Τράφορντ» θα συνεχίσουν να παίζουν σε κορυφαίο επίπεδο και να αμείβονται πλουσιοπάροχα.

Εκεί είναι τα παραδείγματα των Άνχελ Ντι Μαρία (Π.Σ.Ζ., Γιουβέντους), Άντερ Ερέρα (Π.Σ.Ζ.), Μέμφις Ντεπάι (Μπαρτσελόνα), Χένριχ Μχιταριάν (Άρσεναλ. Ρόμα, Ίντερ), Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς (Μίλαν), Κρις Σμόλινγκ (Ρόμα), Ρομέλου Λουκάκου (Ίντερ, Τσέλσι… Ίντερ), Αλέξις Σάντσες (Ίντερ), Πολ Πογκμπά (Γιουβέντους), Νεμάνια Μάτιτς (Ρόμα). Ακόμη και οι δανεικοί βρίσκουν χώρο σε μεγάλες ομάδες – Ντιόγκο Νταλότ (Μίλαν), Αντονί Μαρσιάλ και Άλεξ Τέλες (Σεβίλλη).

Ο μόνος που φαίνεται πραγματικά να έχει επηρεαστεί είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά αυτό οφείλεται στην αναλογία αμοιβής – ηλικίας που καμιά ομάδα της ελίτ δεν βρίσκει συμφέρουσα αυτή την εποχή.

Η απελπισία – Καμία αισιοδοξία για το μέλλον

Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της 10ετίας μετά τον Φέργκιουσον, η Γιουνάιτεντ έβρισκε έναν λόγο αισιοδοξίας. Ο Μόις κατέκτησε το League Cup προτού όλα πάρουν τον κατήφορο. Ο Φαν Χάαλ καθοδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του Κυπέλλου προτού τον διώξουν.

Ο Ζοσέ Μουρίνιο πήρε Community Shield, League Cup και Europa League κι οδήγησε την ομάδα δεύτερη πίσω από τη Μάντσεστερ Σίτι παρά την παρουσία της ιστορικής Λίβερπουλ. Ο Σόλσκιερ επίσης είχε μια δεύτερη θέση κι έναν τελικό Europa League.

Ο τεν Χαχ έπειτα από μια πολλά υποσχόμενη προετοιμασία προσγειώθηκε απότομα και γι’ αυτό η απελπισία είναι έντονη και η αισιοδοξία πως μπορεί να… γυρίσει η κατάσταση απουσιάζει παντελώς.

Γι’ αυτό και οι οπαδοί ετοιμάζουν νέα διαμαρτυρία πριν από το ματς της επόμενης Δευτέρας (22/8) με την Λίβερπουλ και καλούν τον κόσμο να μην μπει μέσα στο «Ολντ Τράφορντ» μήπως… πληγωθεί η τσέπη των Γκλέιζερ και το πρεστίζ του συλλόγου σε τέτοιο σημείο που να αναγκαστούν να φύγουν.

Οι λύσεις – Θέλει πολλή δουλειά

Η πραγματικότητα που παραθέσαμε παραπάνω σε συνδυασμό με τη δουλειά που έχουν κάνει ο Μόις στη Γουέστ Χαμ, ο Φαν Χάαλ στην εθνική Ολλανδίας κι ο Μουρίνιο στη Ρόμα οδηγεί την ποδοσφαιρική βιομηχανία σ’ ένα βασικό συμπέρασμα που υπογραμμίζει το πρόβλημα στη Γιουνάιτεντ.

Οι υπόλοιποι «παίκτες» της ελίτ κρίνουν ότι φταίει η διοίκηση και όχι οι επαγγελματίες του ποδοσφαίρου. Δεν τους προκαλεί εντύπωση πως έπειτα από μόλις δύο επίσημα παιχνίδια ήδη υπάρχουν αμφιβολίες για το αν ο τεν Χαχ είναι ο κατάλληλος για τη δουλειά.

Ωστόσο, σ’ αυτό το σημείο η Γιουνάιτεντ δεν έχει πολλές λύσεις. Ή θα πρέπει να αποφασιστεί από την ιδιοκτησία μια ολοκληρωτική αλλαγή και μια επανεκκίνηση – το οποίο συγκεντρώνει ελάχιστες πιθανότητες γιατί όπως δείχνει το παρελθόν από το κλαμπ λείπει η φιλοδοξία και η γνώση – σε όλα τα επίπεδα.

Ή θα πρέπει να στηρίξει τον τεν Χαχ, να αποφασίσει πως αυτός είναι ο άνθρωπος για να φέρει εις πέρας τον… άθλο να γιατρέψει έναν «γίγαντα» του ποδοσφαίρου και εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρει. Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζεται υπομονή και πολλή δουλειά, θάρρος και κανένας φόβος γιατί πολλές φορές θα μοιάζει με ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο.