Γκάρεθ Μπέιλ: Το παλίμψηστο ενός μισθοφόρου αναρχικού

Ο Γκάρεθ Μπέιλ δεν χρειάστηκε άλλον για να συμβολίσει την πορεία του στο ποδόσφαιρο, την οποία ο ίδιος σταμάτησε το απόγευμα της Δευτέρας, στα 33 του. Στη μνήμη δεν έρχονται αθλητές που αποχωρούν έχοντας βγάλει δύο ανακοινώσεις. Κάποιοι δεν γράφουν καν, άλλοι, όπως ο μακαρίτης ο Κόμπε Μπράιαντ, στέλνουν γράμματα.

Ο Ουαλός από το Κάρντιφ έβγαλε δύο σημειώσεις. Το πιθανότερο είναι ότι βρισκόταν σε συναισθηματικό μπέρδεμα και πως κατά τη διάρκεια της σύνταξης της πρώτης αποφάσισε να βγάλει τη δεύτερη. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι αναφέρει πως έπαιξε 111 φορές στην ομάδα της εθνικής Ουαλίας στο tweet που ευχαριστεί τους συλλόγους του και τους ανθρώπους που τον βοήθησαν.

Η δεύτερη ανακοίνωση αφορά στην εθνική Ουαλίας. Είναι ένα ραβασάκι για τον έρωτα που νιώθει για τη χώρα του και την εθνική ομάδα της χώρας του. Σε αυτό, ο Μπέιλ δίνει όλο το πάθος που ενέδειξε φορώντας την κόκκινη φανέλα με το δράκο, με την οποία πραγματικά κέρδισε μια θέση στην ποδοσφαιρική μυθιστορία, ίσως περισσότερο και από τα δύο περίφημα γκολ που πέτυχε με τη Ρεάλ Μαδρίτης, το ένα στον τελικό του Copa del Rey το 2014 με την Μπαρτσελόνα στο «Μεστάγια» (2-1), όταν πέρασε τον Μαρκ Μπάρτρα λες και ήταν ο Βαλεντίνο Ρόσι, και το άλλο στον τελικό του Champions League το 2018 με τη Λίβερπουλ στο «Ολιμπίνσκι» του Κιέβου (3-1).

Μπορεί στο Champions League του 2022 να μη διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο, αλλά ο Μπέιλ ανήκει στην κατηγορία των ποδοσφαιριστών που έχουν σκοράρει σε δύο τελικούς και έχουν κατακτήσει πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών

Επρόκειτο για ένα ψαλιδάκι που έβαλε μόλις δύο λεπτά μετά την είσοδό του στο παιχνίδι και το οποίο συμπλήρωσε με ένα σουτ που «έπνιξε» ο Λορίς Κάριους. Ήταν ο Man of the Match και η Ρεάλ έγινε η πρώτη ομάδα, μετά την Μπάγερν το 1976, που κατέκτησε για τρίτη διαδοχική φορά το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Για τον ίδιο, είναι αυτή η θητεία που τον γεμίζει και που τον οδηγεί στο να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Από τα 9 του, όταν ο σκάουτ Ροντ Ράντικ τον ανακάλυψε στη Νότια Ουαλία και έστειλε το όνομά του με φαξ στη Σαουθάμπτον, ένα χαρτί που κράτησε και το κορνίζαρε πάνω από το τζάκι του σπιτιού του, ο Μπέιλ είχε μάλλον το όνειρο να εκπροσωπήσει την πατρίδα του εκεί που έφτασε ο σπουδαίος Τζον Τσαρλς, αλλά όχι ο Ράιαν Γκιγκς: σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.

Κατά την παρουσίασή του στους Λος Άντζελες

Έκανε κάτι ακόμα καλύτερο: πήγε σε Παγκόσμιο Κύπελλο, έστω και δίκην Ελ Σιντ, τραυματισμένος και δίχως φυσική κατάσταση, αλλά έφτασε και στον ημιτελικό του Euro 2016 με τους Ουαλούς, με τους οποίους έφτασε στη φάση των «16» και στο Euro 2021. Προφανώς, δεν ήθελε να συνοδευτεί από ήττα με την Αγγλία το τελευταίο παιχνίδι του στο ποδόσφαιρο,αλλά τέτοιες στιγμές βρίσκονται εξαρχής στη συμφωνία.

Ο Μπέιλ, που πήγε το 2013 στη Μαδρίτη, για λογαριασμό της Ρεάλ, ύστερα από έξι χρόνια στην Τότεναμ, η πρώτη συμφωνία στο ποδόσφαιρο που κόστισε πάνω από 100.000.000 ευρώ, δεν δέθηκε με κάποιο σύλλογο τόσο όσο με την Ουαλία. Ειδικά με τους «μερένχες», οι οποίοι δίχως δυσκολία δείχνουν ότι οι παίκτες τους είναι προϊόντα, αλλά που τους επιτρέπουν να βάζουν στα συμβόλαιά τους τσουχτερούς όρους, στην περίπτωση που οι διοικούντες ή οι προπονητές ξυπνούσαν στραβά και δεν τους χρησιμοποιούσαν.

Στην Τότεναμ ήταν καθαρόαιμο άτι και έκανε όνομα

Όσο κι αν γίνεται να κατηγορηθεί ο γεννημένος στις 16 Ιουλίου του 1989 στο Κάρντιφ για απάθεια απέναντι σε μία ομάδα που τον πλήρωνε άλλο τόσο βρισκόταν σε μια θέση που αντιλαμβανόταν ότι το καθεστώς το οποίο βίωνε απαιτούσε ρηξικέλευθα μέτρα, ακόμα κι αν αυτό είχε προσωπικό κόστος.

Υπήρχε μια διάσταση αντίρρησης, που δεν του επέτρεπε να κάνει το χατίρι στη Ρεάλ, με την οποία κατέκτησε πέντε Champions League, το 2014 (όταν και σκόραρε το γκολ που έδωσε το προβάδισμα στην παράταση στην ομάδα του απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης, παιχνίδι που έληξε με σκορ 4-1), από το 2016 έως το 2018 και το 2022, και ήταν σαν το φλουρί στη βασιλόπιτα, το οποίο βρίσκεις, το ανακοινώνεις και μετά το ξεχνάς, ενώ αυτό προορίζεται να σου φέρει τύχη.

Ο ίδιος υπήρξε πάρα πολύ άνετος στην υποτιθέμενη κόντρα με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος ζούσε πάντα σε έναν περίεργο κόσμο. Ο Πορτογάλος φέρεται να στράβωσε για το γεγονός ότι η μεταγραφή του Ουαλού κόστισε περισσότερο από τη δική του, αν και δεν θα έπρεπε να προεξοφληθεί ότι έθεσε βέτο.

Με τη φανέλα της ομάδας που αγάπησε περισσότερο από όλες

Ο Μπέιλ έμοιαζε πάντα ώριμος ώστε να παραμένει πνευματικά υγιής σε έναν κόσμο σαχλών διπλωματικών τρόπων. Βρήκε ένα γαλίκιο πεδίο συμπεριφοράς, μία αχίλλεια, μετά την αρπαγή της παλλακίδας από τον Αγαμέμνονα, διάσταση στον εαυτό του προκειμένου να αντιδράσει απέναντι στην κατάσταση.

Ο Πάτροκλος, αποδείχθηκε εν τέλει, ήταν ο ίδιος ο χρόνος. Αυτός του κόστισε, όσο κι αν τα 554 παιχνίδια, τα 186 γκολ και οι 137 ασίστ δεν ήταν ακριβώς λίγα. Όσο κι αν, μαζί με το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά, κέρδισε ακόμη τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων, 3 πρωταθλήματα Ισπανίας, 3 ευρωπαϊκά Super Cup, ένα Copa del Rey, τρία Super Cup Ισπανίας, ένα League Cup Αγγλίας με την Τότεναμ και δύο τίτλους στο MLS με τους Λος Άντζελες.

Τα 111 ματς με την Ουαλία και τα 40 γκολ είναι που έκαναν τη διαφορά στο μυαλό του. Γι’ αυτό, κιόλας, είπε ότι η κόκκινη φανέλα με το δράκο είναι η ωραιότερη που φόρεσε ποτέ.