Συνέντευξη Βασίλης Παπαχρήστου: «Με κλείδωσαν σπίτι του Παπαγγέλη για να μη με βρει ο Μαυροκουκουλάκης»

Φεβρουάριος του 1987. Λίγες ημέρες μετά τη θλιβερή επέτειο της τραγωδίας της Θύρας “7”, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός αναμετρώνται σε ένα κατάμεστο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας. Κατά πολλούς σε εκείνο το παιχνίδι υπήρξε και η μεγαλύτερη προσέλευση κόσμο σε ντέρμπι αιωνίων τουλάχιστον.

Με το σκορ στο 1-1 ο Αλκέτας Παναγούλιας – τότε προπονητής του Ολυμπιακού- αποφασίζει να ρίξει στο ματς, τον Βασίλη Παπαχρήστου, για να περιορίσει τις κινήσεις του Βέλιμιρ Ζάετς. Ο Γιαννιώτης αμυντικός μέσος, χρειάστηκε μόλις ένα λεπτό, για να πεταχτεί στην καρδιά της αντίπαλης άμυνας, μετά από κεφαλιά του Γιώργου Βαΐτση και να γράψει το 2-1.

Η “ερυθρόλευκη” εξέδρα εκρήγνυται καθώς με αυτό το σκορ ο Ολυμπιακός σιγουρεύει την κατάκτηση του πρωταθλήματος και ταυτόχρονα παίρνει την ρεβάνς για την ήττα στον τελικό του κυπέλλου, λίγους μήνες πριν με 4-0.

Ο Βασίλης Παπαχρήστου, θα μείνει για πάντα στις καρδιές των οπαδών της ομάδας του Πειραιά γι αυτό του γκολ και φυσικά για τον ίδιο, ήρθε η ώρα για να κολλήσει το δικό του χαρτάκι στο άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr σε μια συνέντευξη που μιλάει για την αγάπη του για το ποδόσφαιρο, τον ΠΑΣ Γιάννινα, τον Ολυμπιακό και φυσικά για την ιδιαίτερη διαδρομή του στα ελληνικά γήπεδα.

Photo Credits: Κώστας Πεδιαδιτάκης

Βασίλη από που κατάγεσαι;

Από το Λίθινο Ιωαννίνων. Είναι ένα χωριό περίπου 39-40 χιλιόμετρα έξω από τα Γιάννενα. Εκεί πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, τουλάχιστον μέχρι να βγάλω το Δημοτικό.

Φαντάζομαι ότι εκεί στο χωριό θα είχατε πολλούς χώρους για να παίξετε ποδόσφαιρο.

Όχι μην νομίζεις. Δεν υπήρχαν πολλοί χώροι, γιατί ήταν όλο χωράφια καλλιεργημένα. Αλλά γενικά όπου βρίσκαμε την ευκαιρία παίζαμε μπάλα. Εγώ μάλιστα έκλεβα τη μπάλα από το σχολείο και προσπαθούσα να παίζω μόνος μου, γιατί τα άλλα παιδιά -που δεν ήταν και πολλά- στο χωριό, δεν είχαν το ίδιο πάθος για το ποδόσφαιρο με εμένα.

«Έκλεβα την μπάλα από το σχολείο και προσπαθούσα να παίζω μόνος μου, γιατί τα άλλα παιδιά στο χωριό δεν είχαν το ίδιο πάθος με το ποδόσφαιρο!»

Η συνέχεια σου ποια ήταν;

Μετά το δημοτικό μετακομίσαμε στα Γιάννενα για να μπορέσω να πάω στο Γυμνάσιο. Δεν υπήρχε φυσικά στο χωριό αυτή η δυνατότητα. Εγώ γενικά περίμενα τις εκδρομές του σχολείου για να μπορέσω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα σχολεία. Τότε στα Γιάννενα με είδε ένας άνθρωπος, ο γενικός αρχηγός του Πανφρουριακού, Παναγιώτης Μάντζιος και μου πρότεινε να υπογράψω δελτίο.

Πόσο χρονών ήσουν;

Ήμουν  13,5 χρονών και φυσικά χρειάστηκε να συμφωνήσουν και οι γονείς μου.

Το δέχτηκαν εύκολα;

Να σου πω την αλήθεια, περισσότερο δυσκολεύτηκα με τον πατέρα μου και λιγότερο με τη μητέρα μου.

«Είχα μια περίεργη σχέση με το νερό. Ήθελα να βρίσκομαι συνεχώς γύρω από τη λίμνη. Είτε για κολύμβηση, είτε για ψάρεμα. Το αγαπούσα το νερό!»

Λίγο περίεργο αυτό, καθώς συνήθως οι μαμάδες είχαν πρόβλημα εκείνα τα χρόνια.

Εγώ είχα μια περίεργη σχέση με το νερό. Ήθελα να βρίσκομαι συνεχώς γύρω από τη λίμνη. Είτε για κολύμβηση, είτε για ψάρεμα. Το αγαπούσα το νερό. Η μητέρα μου λοιπόν φοβόταν και ήταν πιο δεκτική στο να πάω να παίξω ποδόσφαιρο. Από την άλλη πλευρά, ο πατέρας μου, που ήταν και ανάπηρος πολέμου, ήθελε να δώσω περισσότερο βάρος στα μαθήματα, αλλά και αυτός τελικά συμφώνησε και έτσι μπόρεσα να υπογράψω το δελτίο μου.

Μπήκες λοιπόν πλέον στο χώρο του ποδοσφαίρου και άρχισες να παίζεις οργανωμένα.

Όταν υπέγραψα, μετά από λίγο, ο Πανφρουριακός συγχωνεύτηκε με τον Εθνικό Ιωαννίνων και δημιούργησαν τον Ατρόμητο Ιωαννίνων. Εκεί έπαιξα για περίπου 1,5 χρόνο, πριν με δουν από τον ΠΑΣ Γιάννινα και με πάρουν στην ομάδα.

Πως έγινε η μετακίνησή σου;

Τότε οι πρωταθλητές των ενώσεων έπαιζαν μεταξύ τους για να μπορέσουν να πάρουν την άνοδο για την μεγαλύτερη κατηγορία. Εμείς παίζαμε με τους πρωταθλητές από τα Τρίκαλα, τη Λάρισα, τα Φάρσαλα και είχε έρθει να δει τα παιχνίδια ο -τότε- προπονητής του ΠΑΣ, ο Ζέτσεφ. Ήμουν τυχερός γιατί στο παιχνίδι που ήρθε να με δει, κερδίσαμε 3-2 και εγώ είχα βάλει τα δύο γκολ της ομάδας μου. Έτσι εισηγήθηκε την απόκτησή μου. Τα βρήκαν οι δύο ομάδες και πήγα στον ΠΑΣ.

Πόσο χρονών ήσουν;

Ήμουν 16 χρονών  και υπέγραψα συμβόλαιο για 8 χρόνια. Τότε νομίζω ότι ήμουν μαζί με τον Κούδα και τον Μαύρο, από τους μικρότερους ηλικιακά που υπέγραψαν επαγγελματικό συμβόλαιο.

Μπήκες σε μια ομάδα, σε μικρή ηλικία και ταυτόχρονα με μεγάλο ανταγωνισμό.

Δεν το συζητάμε αυτό. Τότε ο ΠΑΣ είχε τους Αργεντίνους στο δυναμικό του και οι θέσεις για την 11αδα ήταν περιορισμένες. Τα κριτήρια για να αγωνιστείς ήταν αυστηρά. Αλλά εγώ είχα ένα πλεονέκτημα που δεν το είχαν τα άλλα παιδιά. Λόγω της κατάστασης του πατέρα μου, έπρεπε να βοηθάω τη μητέρα μου στις γεωργικές εργασίες. Έτσι λοιπόν μπορεί να ήμουν μόνο 16-17 χρονών, αλλά το σώμα μου ήταν σαν 25χρονου. Έπρεπε να ωριμάσω γρήγορα και σωματικά, αλλά και ψυχικά για να μπορέσω να ανταποκριθώ στην ομάδα. Μου έδειξε εμπιστοσύνη και ο προπονητής μου και έτσι τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα για μένα.

Φαντάζομαι ότι τα πρώτα σου παιχνίδια με τον ΠΑΣ θα ήταν αξέχαστα.

Πραγματικά ήταν, όχι μόνο τα πρώτα, αλλά όλα τα παιχνίδια. Ξέρεις τι είναι να είσαι 17 χρονών και να σου ζητάει ο προπονητής να πάρεις “μαν του μαν” μέσα στο Καραϊσκάκη τον μεγάλο Γιώργο Δεληκάρη; Ακόμα και τώρα κρατάω στο σπίτι μου στο χωριό το πρωτοσέλιδο του “Φωτός” που έγραψε την άλλη μέρα: “Κορυφαίος όλων ο 17χρονος Παπαχρήστου”.

«Ξέρεις τι είναι να είσαι 17 χρονών και να σου ζητάει ο προπονητής να πάρεις “μαν του μαν” μέσα στο Καραϊσκάκη τον μεγάλο Γιώργο Δεληκάρη; Ακόμα και τώρα κρατάω στο σπίτι μου στο χωριό το πρωτοσέλιδο του “Φωτός”…»

Στον ΠΑΣ αγωνίστηκες για 8 χρόνια πριν πάρεις τη μεταγραφή σου στον Ολυμπιακό.

Υπηρέτησα την ομάδα της πόλης μου με ευλάβεια και στα 8 αυτά χρόνια έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό. Είχα σπουδαίους συμπαίκτες, αλλά και αντιπάλους. Έχω παίξει “μαν του μαν” όλα τα μεγάλα “10” του πρωταθλήματος. Δεληκάρη, Κούδα, Δομάζο, Χατζηπαναγή, Ζάετς, Παπαϊωάννου αλλά και τους επόμενους.

«Στα 17 μου με ήθελε ο Φάντροκ στην ΑΕΚ και μάλιστα οι παράγοντές της είχαν έρθει σπίτι μου στα Γιάννινα για να πείσουν να υπογράψω!»

Θέλω να μου πεις τώρα πως έγινε η μεταγραφή σου στον Ολυμπιακό.

Αρχικά θα σου πω ότι η πρώτη ομάδα που μου έκανε πρόταση για να πάω ήταν η ΑΕΚ. Μάλιστα επειδή με είχαν δει οι άνθρωποί της σε ένα φιλικό ΑΕΚ-ΠΑΣ Γιάννινα ήρθαν από τότε που ήμουν 17 χρονών και με ζήτησαν. Με είxε δει ο Φάντροκ και με ήθελε και μάλιστα είχαν έρθει στο σπίτι μου στα Γιάννινα, οι παράγοντες της ΑΕΚ για να με πείσουν να υπογράψω. Όμως τότε ο ΠΑΣ δεν ήθελε να με δώσει και είχε μεγάλες απαιτήσεις.

Εσύ τι ομάδα ήσουν;

Εγώ από παιδί ήμουν Ολυμπιακός, όπως και όλη η οικογένειά μου.

Τι έγινε λοιπόν μετά;

Όταν τελείωνε το συμβόλαιό μου, είχα προπονητή στον ΠΑΣ Γιάννινα τον Αντώνη Γεωργιάδη. Τότε εκείνος είχε συμφωνήσει να πάει στην ΑΕΚ και μου είχε πει ότι θα με πάρει μαζί του. Περίμενα κι εγώ να τελειώσει η δική του υπόθεση για να με φωνάξουν να υπογράψω. Ξαφνικά όμως, “χάλασε” του Γεωργιάδη στην ΑΕΚ και θα πήγαινε τελικά στον Ολυμπιακό. Με ειδοποίησε ότι θα μιλήσω με τους ανθρώπους του Ολυμπιακού και μάλιστα ήρθε και με βρήκε ο γενικός αρχηγός τότε της ομάδας, ο Τσαχειλίδης και με… έκρυψε.

«Έμπαινε στα αποδυτήρια ο Νταϊφάς και όλοι οι παίκτες σηκωνόμασταν όρθιοι από σεβασμό!»

Που σε έκρυψε;

Με πήγε στο σπίτι του Λάκη Παπαγγέλη, που ήταν και αυτός Γιαννιώτης και μου είπε να μην φύγω από εκεί, μέχρι να έρθει άνθρωπος του Ολυμπιακού να με πάρει. Στο μεταξύ, το είχε μάθει και ο Παναθηναϊκός ότι δεν υπέγραψα τελικά στην ΑΕΚ και μου είπαν ότι με έψαχνε και ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης.

Πως ολοκληρώθηκε τελικά το θέμα;

Ο Ολυμπιακός έπαιζε κύπελλο με τον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη και μου είχαν πει ότι μετά τον αγώνα θα πάω για να υπογράψω το συμβόλαιό μου. Πραγματικά μετά το ματς, μέσα στη νύχτα, ήρθαν και με πήραν από το σπίτι του Παπαγγέλη και με πήγαν σε αυτό του Νταϊφά για να υπογράψω.

Πως ήταν η πρώτη επαφή με τον Νταϊφά;

Δεν μπορώ να εκφράσω ακριβώς με λόγια το ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος. Ήταν ένα “κόσμημα” για το χώρο του ποδοσφαίρου. Μια τεράστια προσωπικότητα που τον σεβόμασταν όλοι. Και όχι μόνο εμείς, αλλά και οι αντίπαλοι. Να σκεφτείς έμπαινε μέσα στα αποδυτήρια και σηκωνόμασταν όλοι όρθιοι, όχι από φόβο επειδή ήταν ο πρόεδρος, αλλά από σεβασμό.

Έκανες λοιπόν το όνειρό σου πραγματικότητα και έπαιξες στην ομάδα που αγαπούσες.

Πραγματικά αυτό που ένιωσα όταν φόρεσα τη φανέλα του Ολυμπιακού ήταν κάτι το ξεχωριστό. Ήταν όνειρο ζωής να παίξω στον Ολυμπιακό και μπροστά σε αυτόν τον κόσμο που όμοιός του δεν υπάρχει. Το έζησα έντονα όλο αυτό.

Έτσι εξηγείται και η “τρέλα” σου όταν σκόραρες κόντρα στον Παναθηναϊκό και σιγούρεψες το πρωτάθλημα του ’87.

Δεν μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις το συναίσθημά μου εκείνη τη στιγμή. Ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο δεν το είχα φανταστεί. Δεν θα ξεχάσω εκείνες τις στιγμές σε ένα γεμάτο Ολυμπιακό στάδιο που σίγουρα είχε περισσότερο κόσμο από το κανονικό. Αυτό το γκολ με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή. Εκείνη τη στιγμή, ήθελα να βγω από το γήπεδο και να πάω να καθίσω στην εξέδρα με τον κόσμο και να μην γυρίσω ξανά στον αγωνιστικό χώρο. Ο Ολυμπιακός και ο κόσμος του με αγάπησαν και εισπράττω ακόμα αυτή την αγάπη του κόσμου.

«Το γκολ με τον Παναθηναϊκό με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή. Εκείνη τη στιγμή, ήθελα να βγω από το γήπεδο και να πάω να καθίσω στην εξέδρα με τον κόσμο και να μην γυρίσω ξανά στον αγωνιστικό χώρο!»

Πάντως εκείνο το παιχνίδι ήταν ένα από τα καλύτερα του ελληνικού πρωταθλήματος.

Τότε ο Παναθηναϊκός ήταν ομαδάρα. Σαραβάκος, Ρότσα, Δημόπουλος, αλλά κυρίως ο Ζάετς. Κι εμείς όμως είχαμε τεράστιες προσωπικότητες στην ομάδα. Αναστόπουλος, Μητρόπουλος, Σέστιτς. Ο Τάσος ειδικά ήταν πραγματικός αρχηγός. Είναι από τους πιο ντόμπρους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και φυσικά έχουμε ακόμα σχέσεις.

Πες μου και για τον Σέστιτς.

Να σου πω αρχικά πως ήμουν δωμάτιο μαζί του. Τεράστιος παίκτης και τεράστια προσωπικότητα. Πραγματικά απολάμβανα να τον βλέπω με τη μπάλα και να κάνει ότι έκανε μέσα στο γήπεδο.

«Ο Χατζηπαναγής ήταν απρόβλεπτος, αλλά ο Ζάετς ήταν το κάτι άλλο…»

Μιας και μου είπες ότι αντιμετώπισες όλα τα δεκάρια της εποχής σου, θέλω να μου πεις γι’ αυτόν που σε δυσκόλεψε περισσότερο.

Ο Ζάετς. Μπορεί ο Χατζηπαναγής να ήταν απρόβλεπτος εντελώς και να μην μπορούσες να τον περιορίσεις εύκολα, όμως ο Ζάετς ήταν το κάτι άλλο. Είχε και το σωματοδομή και μπορούσε να προστατεύει τη μπάλα. Ήταν εντυπωσιακός.

Άλλα ματς που σε έχουν μείνει από τη θητεία σου στον Ολυμπιακό;

Το γκολ που σημείωσα με την Ουνιόν σε ευρωπαϊκό παιχνίδι, αλλά και ένα γκολ με τον Εθνικό που έδωσε πρόκριση στο κύπελλο.

Στον Ολυμπιακό έζησες και μεταπτώσεις. Πρώτα ηττηθήκατε 4-0 από τον Παναθηναϊκό στο κύπελλο και την επόμενη χρονιά πήρατε το πρωτάθλημα.

Πραγματικά έτσι έγινε. Εκείνο το απόγευμα στο Ολυμπιακό στάδιο, δεν ξέρω τι έφταιξε. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να προηγηθεί και στη συνέχεια, όταν στραβώνει ένα παιχνίδι, ουσιαστικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Την επόμενη χρονιά όμως πήραμε το πρωτάθλημα, καθώς όπως σου είπα, ήμασταν παίκτες με προσωπικότητα και μπορέσαμε να επιστρέψουμε.

«Προτίμησα να σταματήσω και να μείνω χωρίς ομάδα για να πάρω το πτυχίο μου!»

Από τον Ολυμπιακό γιατί έφυγες;

Έφυγα γιατί είχε έρθει ο Κοσκωτάς και τότε μας είπαν από τη διοίκηση, σε πολλούς παίκτες, ότι δεν θα μας χρειαστούν. Εγώ φυσικά δεν ήθελα να φύγω από την ομάδα μου, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς, αφού δεν με ήθελαν. Όμως, εκτός από το ότι ήθελα να μείνω, τότε είχα περάσει και στο Πανεπιστήμιο και δεν ήθελα να φύγω από την Αθήνα για να πάρω το πτυχίο μου. Μάλιστα αρνήθηκα και πρόταση του Ηρακλή.

Άλλες ομάδες δεν σε ήθελαν;

Με ήθελαν φυσικά. Είχα συμφωνήσει και με την ΑΕΚ, όπου προπονητής ήταν ο Βεσελίνοβιτς, αλλά ο Ολυμπιακός δεν με άφηνε ελεύθερο να πάω στην ΑΕΚ. Έτσι προτίμησα να μείνω χωρίς ομάδα για να πάρω το πτυχίο μου.

Δεν σταμάτησες όμως εκεί την καριέρα σου.

Όχι. Μετά από έξι μήνες, ο Πέτρος Ξανθόπουλος είχε πάει στον Εθνικό που τον είχε πάρει τότε ο Μισίδης. Με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι με θέλει στην ομάδα. Εγώ είχα στεναχωρηθεί που είχα φύγει από τον Ολυμπιακό, αλλά τελικά με έπεισαν να συνεχίσω και έτσι έγινε. Τότε ο Εθνικός είχε τον Μπατίστα, τον Γεροθόδωρο και άλλα παιδιά και φτιάξαμε καλή ομάδα.

Αυτή όμως δεν ήταν η μοναδική φορά που έμεινες εκτός ποδοσφαίρου και τελικά ξαναγύρισες.

Πραγματικά το ίδιο έγινε και πριν την επιστροφή μου στον ΠΑΣ. Σε μια πτήση για τα Γιάννινα, έτυχε να ταξιδεύω μαζί με τον πρόεδρο τον Χρηστίδη. Σε όλη τη διάρκεια της πτήσης, προσπαθούσε να με πείσει να επιστρέψω. Εγώ τότε είχα μείνει εκτός ποδοσφαίρου για ένα χρόνο και όπως καταλαβαίνεις δεν έκανα αθλητική ζωή. Είχα πάρει και πολλά κιλά. Όταν το είπα όμως στους δικούς μου ανθρώπους και ειδικά στους γονείς μου, αυτοί ήταν που με έπεισαν να επιστρέψω και θυμάμαι ότι η μητέρα μου μου είπε: “έχεις χρέος στον ΠΑΣ που σου έδωσε την ευκαιρία να παίξεις”.

Πλέον είσαι μόνιμος κάτοικος Ιωαννίνων και μάλιστα είσαι και εκλεγμένος στην Περιφέρεια.

Εδώ ζω με την οικογένειά μου. Την γυναίκα μου που είναι δικηγόρος, την Αγγελική Γιαννάκου – Παπαχρήστου και τους δύο γιούς μου. Είμαι 4 φορές εκλεγμένος στην Περιφέρεια και έχει διατελέσει αντιπεριφερειάρχης Αθλητισμού και πλέον είμαι στον τομέα της “Πολιτικής γης” και δίνουμε βάση στον πρωτογενή τομέα.

Από το ποδόσφαιρο τι έχεις κρατήσει;

Την αγάπη του κόσμου του Ολυμπιακού. Πραγματικά με συντροφεύει πάντα και θέλω να το τονίσεις στην συνέντευξή μας.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News