Συνέντευξη Γιάσμινκο Βέλιτς: «Το πρωτάθλημα του Βάλνερ το έχασε ο Παναθηναϊκός, γιατί φωνάζει η ΑΕΚ;»

Οι περισσότεροι τον θυμούνται είτε ως μέλος του προπονητικού επιτελείου του Φερνάντο Σάντος, στα πρώτα χρόνια μετά το μιλένιουμ, είτε ως στέλεχος… πολλαπλών ιδιοτήτων στον Παναθηναϊκό. Εδώ και είκοσι χρόνια η διαδρομή στους πάγκους είναι κυρίως ελληνική. Από την ΑΕΚ στον Παναθηναϊκό και από εκεί σε Λεβαδειακό, Επισκοπή, Εργοτέλη.

Πόσοι, όμως, αλήθεια θυμούνται την ιδιότητα με την οποία είχε συστηθεί στους Έλληνες φιλάθλους ο Γιάσμινκο Βέλιτς; Όσοι φίλοι του ΟΦΗ παρακολουθούσαν τα παιχνίδια της ομαδάρας του Γκέραρντ τη δεκαετία του ’90 είναι δεδομένο ότι όχι μόνο τη θυμούνται, αλλά τους έχει μείνει αξέχαστη.

Πάνε πλέον 30 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που ο 27χρονος – εκείνη την εποχή – Βόσνιος μέσος αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο «Γεντί Κουλέ» και στα τρία χρόνια που έζησε στο Ηράκλειο αποτέλεσε σημείο αναφοράς σε μια ομάδα που παρουσίαζε επί σειρά ετών μια πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή νότα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Γιάσμινκο Βέλιτς, λοιπόν, φορά ξανά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, γυρίζει το χρόνο πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και έρχεται να κολλήσει το δικό του ξεχωριστό χαρτάκι στο άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr. 

Γιάσμινκο κατάγεσαι από τη Βοσνία;

Γεννήθηκα στο Σεράγεβο και ουσιαστικά εκεί, στη γειτονιά μου ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο. Μάλιστα σε ηλικία μόλις 9 ετών, έπαιζα με μεγαλύτερα παιδιά. Η παρέα του αδελφού μου, που ήταν μεγαλύτερος, με ήθελε πάντοτε στην ομάδα της και γι’ αυτό το λόγο πάντοτε έπαιζα με παιδιά που ήταν πιο μεγάλα από μένα. Αυτό με βοήθησε να εξελιχθώ.

Από αυτά τα παιχνίδια σε είδαν άνθρωποι του ποδοσφαίρου;

Βασικά η παρέα του αδελφού μου και πάλι, ήταν αυτή που με παρότρυνε να πάω να δοκιμαστώ σε κάποια ομάδα. Τότε στο Σεράγεβο υπήρχαν δύο ομάδες. Η μια ήταν αυτή που έχει το όνομα της πόλης και η άλλη ήταν η Ζελέζνιτσαρ. Εγώ πήγα στη Σεράγεβο, αλλά θυμάμαι ότι ντρεπόμουν πολύ να ρωτήσω τους προπονητές και περίμενα απλά να μου κάνει κάποιος νόημα για να περάσω στον αγώνα. Κάθε μέρα γινόταν αυτό. Κάθε μέρα ερχόταν κι άλλος προπονητής για τα δοκιμαστικά και δεν γνώριζε τα ονόματά μας.

Αυτό γιατί γινόταν;

Αυτό γίνονταν για να υπάρχει αυτό που λέμε διαφάνεια. Ο κάθε προπονητής είχε τη δική του γνώμη για κάποιον παίκτη και στο τέλος των δοκιμαστικών, συγκέντρωναν τα στοιχεία. Εάν συμφωνούσαν δύο και περισσότεροι προπονητές για κάποιον, τότε τον επέλεγαν. Να σου πω βέβαια, ότι οι προπονητές που σημείωναν κάποιο όνομα, δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Στο τέλος της διαδικασίας έλεγαν ποιον έχουν σημειώσει.

Με εσένα τι έγινε τελικά;

Κάθε μέρα ήμουν από τους πρώτους που φώναζε ο εκάστοτε προπονητής για να σημειώσει το όνομά μου. Θυμάμαι ότι είχα πάει σε 10 τουλάχιστον και έδινα τα στοιχεία μου. Με είχαν ξεχωρίσει και έτσι στο τέλος ήμουν από τα παιδιά που κράτησαν και με επέλεξαν για να μπω στην ακαδημία. Ήμουν και από τους νεώτερους παίκτες, αλλά μετά από εκεί γρήγορα έφτασα και στην πρώτη ομάδα.

Πόσο γρήγορα;

Αρκεί να σου πω ότι έπαιζα στην πρώτη ομάδα και δεν είχα τελειώσει ακόμα το σχολείο. Μάλιστα με την ομάδα, κατάφερα να πάρω το πρωτάθλημα, ενώ παράλληλα τελείωσα και το σχολείο και εκεί έκανα ένα λάθος που μου κόστισε στην καριέρα μου.

«Έφυγα για το στρατό, έμεινα εκτός προπονήσεων για ένα χρόνο και έχασα σημαντικό κομμάτι από την εξέλιξή μου!»

Τι λάθος;

Τότε στη Γιουγκοσλαβία έπρεπε να πηγαίνεις στο στρατό και μάλιστα εάν δεν είχες κλείσει τα 28 σου χρόνια δεν μπορούσες να πάρει και μεταγραφή στο εξωτερικό. Εγώ ήθελα να τελειώνω με αυτή την υποχρέωση και παρά το γεγονός ότι η ομάδα μου έλεγε να μην φύγω και να μην πάω ακόμα στρατό, γιατί ήθελαν να επενδύσουν σε μένα. Εγώ τότε ζήτησα εγγυήσεις πως θα παίζω βασικός και τέτοια πράγματα και επειδή δεν τις πήρα έφυγα για στρατό. Έμεινα έτσι εκτός προπονήσεων για ένα χρόνο, με αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την ηλικία που ήμουν (19 ετών) να χάσω σημαντικό κομμάτι από την εξέλιξή μου. Χάλασε το σώμα μου, έχασα το βηματισμό μου, με αποτέλεσμα όταν επέστρεψα να έρθουν και οι τραυματισμοί.

Η συνέχεια ποια ήταν;

Πέρασα 2-3 δύσκολα χρόνια με τραυματισμούς και με δανεισμούς σε ομάδες μικρότερων κατηγοριών. Μετά έληξε και το συμβόλαιό μου, αλλά ήμουν σε χαμηλές κατηγορίες. Κατάφερα όμως να βρω τον εαυτό μου και να κεντρίσω και πάλι το ενδιαφέρον ομάδων για να με αποκτήσουν. Τότε ήρθε και πάλι η Σεράγεβο, αλλά επειδή ένιωθα ότι κάπου με είχαν αδικήσει δεν ήθελα να πάω εκεί και προτίμησα τη Ζελέζνιτσαρ.

Στη Ζελέζνιτσαρ έπαιξες περίπου 4 χρόνια και εκεί σε πρόλαβε ο πόλεμος.

Ήμουν στη Ζελέζνιτσαρ και τότε είχε αλλάξει και νόμος και μπορούσα να φύγω για το εξωτερικό, όμως παρά τις προτάσεις που είχα δεν με άφηνε η ομάδα. Τότε το 1991 ο Ερυθρός Αστέρας είχε κατακτήσει το κύπελλο Πρωταθλητριών και με ήθελε στην ομάδα. Πήγα στο Βελιγράδι και εκεί με βρήκε ο πόλεμος. Πίστευα όπως όλοι μας, ότι γρήγορα θα τελειώσει όλο αυτό, όμως τελικά διαλύθηκε η χώρα. Είχαμε μαζευτεί στο Βελιγράδι παίκτες απ’ όλη τη χώρα και εγώ έκανα προπόνηση με την Παρτιζάν, στην οποία προπονητής ήταν ο Όσιμ. Δεν γινόταν τίποτα όμως. Ο πόλεμος μας διέλυσε και όλοι θέλαμε να φύγουμε στο εξωτερικό.

«Ο πόλεμος με βρήκε στο Βελιγράδι. Πίστευα όπως όλοι μας, ότι γρήγορα θα τελειώσει όλο αυτό, όμως τελικά διαλύθηκε η χώρα. Έκανα προπόνηση στην Παρτιζάν του Όσιμ, αλλά όλοι θέλαμε να φύγουμε για το εξωτερικό!»

Έτσι προέκυψε ο ΟΦΗ;

Εκείνη την περίοδο, ο Γκέραρντ είχε έρθει στο Βελιγράδι για να βρει παίκτες. Εκεί έγινε η προσέγγιση και δεν το σκέφτηκα και πολύ. Είδα την ευκαιρία που μου έδινε ο ΟΦΗ και την άρπαξα και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Ήρθα σε έναν πανέμορφο τόπο, όπως είναι η Κρήτη, σε μια πολύ καλή και οργανωμένη ομάδα, με κόσμο που με αγάπησε και τον αγάπησα. Όλα ήταν τέλεια.

Στον ΟΦΗ έπαιξες τρία χρόνια και γνώρισες μεγάλες στιγμές.

Κατάφερα να βρω τον εαυτό μου και με το ταλέντο μου και την ποιότητα να σταθώ μέσα σε μια καταπληκτική ομάδα. Ήδη από τον πρώτο χρόνο είχα προτάσεις για να φύγω. Ο Παναθηναϊκός είχε πάρει τότε προπονητή τον Όσιμ, ο οποίος αμέσως με ζήτησε, αλλά ο Θόδωρος Βαρδινογιάννης ήθελε να φτιάξει την ομάδα και δεν με έδινε με τίποτα. Εγώ από την άλλη πλευρά είχα βρει το κατάλληλο περιβάλλον, με συμπαίκτες όπως ο Τζουγκάνοβιτς, ο Ντελγκάδο και άλλα παιδιά και είχαμε φτιάξει μια εξαιρετική ομάδα, στην οποία χαιρόμασταν να παίζουμε.

Ήταν η “χρυσή εποχή” του ΟΦΗ, αλλά δεν καταφέρατε να κάνετε την υπέρβαση.

Εκείνη η ομάδα του ΟΦΗ, εάν φορούσε κάποια άλλη φανέλα θα είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα. Καταλαβαίνεις πως στο λέω. Παίζαμε πάντοτε με τον ίδιο τρόπο και δεν καταλαβαίναμε από έδρες. Αντίθετα από τη δική μας έδρα δεν πέρναγε κανείς. Θυμάμαι μάλιστα ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό που κερδίσαμε με ένα γκολ του Μαχλά από δική μου ασίστ ενώ παίζαμε με δέκα παίκτες.

Με ποιον αντίπαλο ένιωθες ότι ήταν περισσότερο ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα;

Με τον Ολυμπιακό. Δεν ξέρω γιατί. Και με την ΑΕΚ και με τον Παναθηναϊκό γίνονταν μεγάλα ματς, αλλά με τον Ολυμπιακό ένιωθα ότι ήταν πιο ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα. Τότε επιτρεπόταν να έρχονται και αντίπαλοι οπαδοί στο γήπεδο και γενικά ήταν ωραίες οι εικόνες στις εξέδρες.

Έζησες και τη μεγάλη νίκη με την Ατλέτικο.

Ιστορική βραδιά και φυσικά θα μας μείνει αξέχαστη σε όλους όσους αγωνιστήκαμε σε εκείνο το παιχνίδι. Ο κόσμος είχε “τρελαθεί” και φυσικά και εμείς ζούσαμε στον “7ο ουρανό” μετά από εκείνη τη νίκη. Ήταν τόση η ένταση που ουσιαστικά ήταν και ο λόγος που δεν προχωρήσαμε στη διοργάνωση. Στην επόμενη φάση με την Μποαβίστα, ήταν σαν να έχουμε αδειάσει ψυχολογικά και είχε βρέξει και πάρα πολύ πριν από τον αγώνα, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να παίξουμε όπως έπρεπε και να αποκλειστούμε.

Μου είπες πριν ότι την Κρήτη την αγάπησες και μάλιστα και η οικογένειά σου το ίδιο. Γιατί έφυγες από τον ΟΦΗ;

Για εμάς τους Γιουγκοσλάβους, στόχος ήταν να πάμε στη Γαλλία, την Ιταλία ή τη Γερμανία. Εγώ δεν το μετάνιωσα που ήρθα στην Ελλάδα και την Κρήτη και όπως σου είπα και η οικογένειά μου δέθηκε με το νησί. Είναι ισχυρός ο δεσμός μας και έρχομαι συνέχεια στην Κρήτη. Άλλωστε και ο γιός μου ο Άλεν γεννήθηκε εδώ. Όταν λοιπόν έληγε το συμβόλαιό μου, μου έγινε μια πρόταση από τον ΑΠΟΕΛ για την Κύπρο. Εγώ συμφώνησα με τη γυναίκα μου να πω ένα μεγάλο νούμερο, μόνο και μόνο για να μου πουν όχι. Από τον ΟΦΗ ίσως να το έμαθαν ή ίσως να πίστεψαν ότι θα ζητούσα πολλά χρήματα για να μείνω και ουσιαστικά ποτέ δεν μου έκαναν πρόταση για να ανανεώσω το συμβόλαιό μου.

Γι’ αυτό έφυγες;

Ναι δεν είχα συμβόλαιο και παράλληλα τελείωνε και η μεταγραφική περίοδος. Τότε μου έγινε μια εξαιρετική πρόταση από την Καστοριά, η οποία ήταν στη Β’ Εθνική και ήθελε να φτιάξει ομάδα για να ανέβει στην Α’ Εθνική. Έτσι πήγα εκεί και μάλιστα καταφέραμε το σκοπό μας και ανεβήκαμε.

Η Πορτογαλία πως προέκυψε στη συνέχεια;

Μάλλον τυχαία εντελώς. Ουσιαστικά δεν έμαθα ποτέ. Μετά από χρόνια κάποιος μου είπε, ότι ο Φερνάντο Σάντος που τότε είχε αναλάβει προπονητής στην Εστρέλα Αμαδόρα παρακολουθούσε σε κασέτες κάποια παιχνίδια του ΟΦΗ για έναν παίκτη που του είχαν προτείνει. Αντί γι’ αυτόν όμως, ξεχώρισε εμένα και έτσι ήρθε εντελώς τυχαία η πρόταση.

Ποιον παίκτη ήθελε; Έμαθες;

Έμαθα, αλλά δεν θέλω να πω (γέλια).

Στην Αμαδόρα γνώρισες λοιπόν τον Φερνάντο Σάντος, που έμελλε να συνεργαστείς μαζί του μετέπειτα ως προπονητής.

Εκεί στην Αμαδόρα, παρά το γεγονός ότι είχα πάει σε ηλικία 31 ετών, κατάφερα να είμαι ένας από τους καλύτερους ξένους του πρωταθλήματος. Μάλιστα στα δύο χρόνια που ήμουν εκεί και η Σπόρτινγκ και η Πόρτο είχαν ενδιαφερθεί για μένα. Ο Πίντο Ντα Κόστα που ήταν πρόεδρος στην Πόρτο είχε πει για μένα: “Τον Βέλιτς απολαμβάνεις να τον βλέπεις”. Ρώτησε να μάθει για μένα και δίστασε όταν του είπαν ότι είμαι 31 χρονών. Στη συνέχεια πήρε προπονητή στην Πόρτο τον Σάντος και ο κόουτς σε ερώτηση που του έγινε για τον ποιον παίκτη θα ήθελε να πάρει μαζί του, είπε τον Βέλιτς, αλλά δεν προχώρησε ποτέ σε πρόταση η Πόρτο για να με πάρει.

Από την Πορτογαλία τελικά έφυγες και πήγες στην Ισπανία και τη Λεγανές.

Τότε δεν είχα μάνατζερ, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι παίκτες καθορίζουν τη μοίρα τους. Εμένα μου ήρθε η πρόταση από τη Λεγανές και πήγα στην Ισπανία. Αργότερα είχα προτάσεις για να επιστρέψω στην Πορτογαλία σε ομάδες μικρότερων κατηγοριών, αλλά δεν το ήθελα και δεν δέχτηκα.

«Από τα χρόνια που ήμουν ακόμη ποδοσφαιριστής ο Σάντος έδειχνε ενδιαφέρον για τη γνώμη μου»

Πάμε λοιπόν στο κομμάτι της προπονητικής και στο πως ήρθες σε επαφή με τον Φερνάντο Σάντος.

Από τότε που ήμασταν στην Εστρέλα Αμαδόρα, ο Σάντος είχε δείξει ενδιαφέρον για τη γνώμη μου. Αρκετές φορές με φώναζε στο γραφείο του και συζητούσαμε για την ομάδα. Εγώ μόλις τελείωσα την καριέρα μου ως παίκτης, είχα δείξει ενδιαφέρον και είχα ξεκινήσει να παρακολουθώ διάφορες σχολές. Όταν λοιπόν έγινε η πρόταση στον Σάντος για να έρθει στην ΑΕΚ, την πρώτη φορά, με πήρε τηλέφωνο για να τον συνοδέψω στην Ελλάδα. Εγώ σε πρώτη φάση δεν το σκεφτόμουν, αλλά η γυναίκα μου επέμενε και τελικά με έπεισε για να έρθω.

Δεν ήταν πάντως μια εύκολη περίοδος για την ΑΕΚ.

Όχι δεν ήταν. Ήταν μια ταραγμένη περίοδος. Τότε οι μνήμες από τη φυγή του Μπάγεβιτς ήταν ακόμα νωπές. Βέβαια ο Σάντος κατάφερε να δημιουργήσει ένα καλό κλίμα και σε συνδυασμό με το έμπειρο ρόστερ που είχαμε με παίκτες που είχαν κάνει ή έκαναν μετά διεθνή καριέρα, καταφέραμε να έχουμε διαφορά 9 βαθμών από τον Ολυμπιακό. Τότε όμως το χειμώνα, έγιναν κάποια λάθη και από τις δύο πλευρές.

Τι λάθη;

Δεν θέλω να πω συγκεκριμένα. Θα σου πω όμως ότι υπήρξε διαφωνία του Σάντος με τη διοίκηση σε κάποια πράγματα και τότε ο Σάντος πήρε την απόφαση να παραιτηθεί. Θυμάμαι ήταν χειμώνας και χιόνιζε και μαζεύτηκε κόσμος στο σπίτι του για να τον μεταπείσει. Φυσικά και οι παίκτες προσπάθησαν για να τον πείσουν. Μετά όμως δεν ήταν ίδια τα πράγματα και ήρθε και το ματς με τον Ολυμπιακό.

Το 4-3 στο ΟΑΚΑ;

Ναι αυτό το ματς. Είχαμε προηγηθεί με 1-2 και ο Βασάρας ακύρωσε γκολ του Νικολαΐδη για το 1-3. Εάν το είχε μετρήσει δεν θα χάναμε το ματς. Τελικά ηττηθήκαμε με 4-3. Έγιναν πολλά τότε για να μην πάρει το πρωτάθλημα η ΑΕΚ, αλλά τουλάχιστον πήραμε το κύπελλο και έκλεισε η χρονιά με ένα τρόπαιο.

«Στον Παναθηναϊκό δεν… έδεσε το γλυκό, στην ΑΕΚ μας έλεγαν ότι ήρθαμε στην ομάδα των… Μπουρμποκρασσάδων!»

Επόμενος σταθμός σας ήταν ο Παναθηναϊκός. Εκεί τι έγινε;

Δεν “έδεσε το γλυκό” που λέμε. Αυτό μόνο. Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται να πω.

Στην ΑΕΚ επιστρέψατε όμως και οι δύο.

Γυρίσαμε στην ΑΕΚ όταν πρόεδρος ήταν ο Ντέμης και μάλιστα ξέραμε ότι θα έχουμε δύσκολη αποστολή. Ο κόσμος έλεγε ότι ήρθαμε στην ΑΕΚ τον “Μπουρμποκρασσάδων” και στόχος ήταν η παραμονή στην κατηγορία. Οι προσδοκίες ήταν χαμηλές, αλλά καταφέραμε αυτό το σύνολο των άπειρων παικτών να το πλαισιώσουμε με τον Μπρούνο Άλβες, τον Πάουλο Ασουνσάο, ενώ υπήρχαν και ο Κατσουράνης, ο Λυμπερόπουλος, ο Κωστένογλου, ο Σοάρες. Πηγαίναμε καλά και μάλιστα είχαμε βγάλει και τα μπλουζάκια “δεν πάμε για πρωτάθλημα”. Η ήττα από τον Ιωνικό όμως κόστισε πολύ και δεν μπορέσαμε να φτάσουμε στην κατάκτηση.

Με τον Σάντος πάντως, δεν ήσασταν συνέχεια μαζί.

Όταν ήμασταν στη Σπόρτινγκ και είχε γίνει γνωστό ότι δεν θα συνεχίσει ο Σάντος, μου έγινε η πρόταση και έμεινα για τις ακαδημίες της ομάδας ή για βοηθός του νέου προπονητή. Τότε είχε έρθει για πρώτη φορά μια πρόταση από ομάδα που δεν την έχω αναφέρει ποτέ.

Ποια ομάδα ήταν;

Ο ΟΦΗ. Με ήθελε για πρώτο προπονητή, αλλά αυτό δεν έχει γίνει γνωστό και δεν το έχω πει ποτέ.

Γιατί δεν δέχτηκες;

Γιατί τότε είχαν ξεκινήσει οι συζητήσεις για να επιστρέψουμε στην ΑΕΚ με τον Σάντος. Ήταν την περίοδο που στην Πορτογαλία ήταν το EURO και είχαμε ήδη ξεκινήσει τις συζητήσεις. Γι’ αυτό είπα όχι στον ΟΦΗ.

«Όταν έφυγε ο Μπάκε από τον Παναθηναϊκό κανείς δεν ήθελε να αναλάβει την ομάδα!»

Επόμενος σταθμός στην καριέρα σου ήταν ο Παναθηναϊκός.

Στον Παναθηναϊκό πήγα αρχικά ως σκάουτερ και αναλυτής, αλλά όταν έφυγε ο Μπάκε, κανείς δεν ήθελε να αναλάβει την ομάδα. Μου έγινε η πρόταση και με την άγνοια κινδύνου που είχα δέχτηκα και ανέλαβα την ομάδα. Πήγαμε πολύ καλά και καταφέραμε να βγούμε στην 2η θέση. Μάλιστα θυμάμαι και ένα παιχνίδι με τον ΟΦΗ, όπου στο ημίχρονο το σκορ ήταν 3-0 και καταφέραμε και το κάναμε 3-3. Μας ακυρώθηκε και γκολ για το 4-3. Την επόμενη χρονιά βγήκαμε στην Ευρώπη και καταφέραμε να μπούμε στους ομίλους με τη νίκη στην Ουκρανία επί της Μέταλουργκ Ζαπορίγια.

Δεν έμεινες όμως στην τεχνική ηγεσία.

Ήρθε ο Μουνιόθ και ουσιαστικά έληξε το δικό μου πέρασμα. Δεν πήγαν όμως καλά τα πράγματα και ουσιαστικά η χρονιά ήταν αποτυχημένη.

«Όταν έγινε το παιχνίδι του Βάλνερ, ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό διεκδικούσαν το πρωτάθλημα. Η ΑΕΚ είχε μείνει πολύ πίσω στη βαθμολογία».

Επέστρεψες στον Παναθηναϊκό από άλλο πόστο.

Ναι ως τεχνικός διευθυντής το 2007-08 με τον Πεσέιρο. Καταφέραμε τότε να φτιάξουμε την ομάδα. Προχωρήσαμε στην αναδόμησή της και για πρώτοι φορά συνδυάσαμε νέους και έμπειρους παίκτες. Υπήρχαν ο Καραγκούνης, ο Φύσσας και ήρθαν και αρκετοί νέοι με προοπτική, όπως ο Σιμάο, ο Μάτος, ο Δημούτσος, ο Τζιόλης, ο Γκούμας, ο Ιβανσιτς, ο Βύντρα, ο Πόστιγκα, ο Μανούσο. Συγκριτικά με την προηγούμενη χρονιά, καταφέραμε να πάρουμε 20 βαθμούς παραπάνω. Η βαθμολογική μας βελτίωση ήταν τεράστια.

Ήταν το λεγόμενο “πρωτάθλημα Βάλνερ”.

Πάνω σε αυτό θέλω να πω κάτι. Λένε όλοι ότι η ΑΕΚ δεν πήρε εκείνο το πρωτάθλημα και το πήρε ο Ολυμπιακός. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Εμείς είχαμε καταφέρει να είμαστε 5 βαθμούς μπροστά από τον Ολυμπιακό. Μάλιστα είχαμε κερδίσει ένα εξ αναβολής παιχνίδι με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι. Τότε πήρε την επόμενη μέρα ο Ολυμπιακός τους βαθμούς για το ματς με την Καλαμαριά και ξαφνικά η διαφορά έπεσε στους 2 βαθμούς. Η ομάδα υπέστη ψυχολογικό σοκ, με αποτέλεσμα μέσα σε μια εβδομάδα ουσιαστικά να χαθεί, όχι απλά η διαφορά, αλλά και η πρώτη θέση.

Ναι, αλλά όλα αυτά τα χρόνια φωνάζει η ΑΕΚ ότι της «κλάπηκε το πρωτάθλημα».

Τότε θυμάμαι ότι η ΑΕΚ είχε μείνει πίσω στη βαθμολογία. Είχε διώξει μάλιστα και τον προπονητή της, με την διοίκησή της να λέει ότι χάθηκε η χρονιά. Είχε αναλάβει ο Κωστένογλου για να κάνει απλά διαχείριση. Αθόρυβα και από το πουθενά, η ΑΕΚ κατάφερε να ανέβει στη βαθμολογία και να βρεθεί ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Αυτό που θέλω να πω λοιπόν, είναι πως αν κόστισε σε κάποια ομάδα περισσότερο η “υπόθεση Βάλνερ”, αυτή ήταν ο Παναθηναϊκός και όχι η ΑΕΚ. Ηθικά εμείς έπρεπε να είμαστε πρωταθλητές.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News