Μάικ Πάουελ-Το παγκόσμιο ρεκόρ που νίκησε το θηρίο και το... χρόνο!

Ενώ στις Γυναίκες δυσκολεύονται ακόμα και να πλησιάσουν τα παγκόσμια ρεκόρ που δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του ’80, αφού οι καλύτεροι χρόνοι όλων των εποχών στις αποστάσεις από τα 100μ. έως τα 800μ. -εξαιρουμένων των 100μ. με εμπόδια- μετρούν πάνω από 34 χρόνια ζωής, στους Άνδρες τα περισσότερα έχουν σπάσει.

Τέσσερα απομένουν που ανήκουν στη δεκαετία του ’90 και είναι λέοντες. Το δρομικό, του Χικάμ ελ Γκερούζ, τα 3.26.00 στα 1.500μ., σημειώθηκε στις 14 Ιουλίου 1998.

Στο ύψος, τα 2,45μ. του Χαβιέρ Σοτομαγιόρ, που σημειώθηκαν στις 27 Ιουλίου 1993 στη Σαλαμάνκα, είναι σχεδόν άθικτο. Μόνο πέντε άλτες έχουν περάσει τα 2,40μ. τον 21ο αιώνα. Ο Μουτάζ Μπαρσίμ πλησίασε αρκετά με τα 2,43μ. το 2014.

Τόσο στο μήκος όσο και στο τριπλούν έχει υπάρξει αντίσταση για να καταρριφθούν οι κορυφαίες επιδόσεις όλων των εποχών.

Στην πρώτη περίπτωση, τα 8,95μ. του Μάικ Πάουελ βρίσκονται εν ζωή από τις 30 Αυγούστου 1991, ενώ τα 18,29μ. του Τζόναθαν Έντουαρντς, που ήρθαν λίγα λεπτά μετά τα 18,16μ., υπάρχουν από τις 7 Αυγούστου του 1995.

Και τα δύο ρεκόρ ήρθαν από προσπάθειες σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ο Πάουελ πήδηξε τόσο μακριά στο Ολυμπιακό Στάδιο του Τόκιο, ο Έντουαρντς το έκανε στο «Ούλεβι» του Γκέτεμποργκ. Οι αντιδράσεις τους ήταν πολύ διαφορετικές και αυτό δεν αφορά μόνο στη διαφορά του φλέγματος που έχει ένας Αφροαμερικανός αθλητής με έναν πιθανό γόνο αριστοκρατών.

Ο Έντουαρντς χαμογελούσε ενώ έπαιρνε φόρα για να πηδήξει το δεύτερο άλμα του. Όταν προσγειώθηκε, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και διαγώνια, μια πρόσκληση στον ουρανό. Το χαμόγελό του άστραφτε, ενώ, όταν άκουσε τις ζητωκραυγές και είδε την απόσταση, προέβη σε shrug, αφού σήκωσε τους ώμους και ήταν σαν να αναρωτιέται «τι να κάνω;»

Ο Πάουελ, από την άλλη, έμοιαζε να οδηγά ένα φορτηγό γεμάτο νιτρογλυκερίνη, όπως έκανε ο Υβ Μοντάν στην ταινία «The Wages of Fear», το 1953. Όλη η παρουσία του αναδείκνυε έναν αθλητή με εκτοξευμένα τα επίπεδα ενέργειάς του.

Ο Πάουελ ήταν αποφασισμένος να νικήσει. Στην περίπτωσή του, όμως, έπρεπε να βγει από τη σπηλιά του Πολύφημου και δεν μπορούσε να επιστρατεύσει την πονηριά του για να το κάνει.

Το τρομερό αήττητο του Καρλ Λιούις

Ο Καρλ Λιούις ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος στο μήκος. Όπως ο πρόγονός του, Τζέσε Όουεν, είχε τελειοποιήσει την ικανότητά του στα σπριντ, όμως το μήκος ήταν το δικό του μυστικό. Προσφάτως, στο κείμενο για τη μεγάλη πρόκληση του Μίλτου Τεντόγλου, αναφέρθηκαν τα κατορθώματά του.

Όμως οι προπονήσεις του στο συγκεκριμένο αγώνισμα έμοιαζαν με το χαρτοφύλακα μέσα στον οποίο υπάρχουν οι κωδικοί των πυρηνικών. Υπήρξε ιδιαιτέρως κρυψίνους, στο σημείο που ουδείς συναθλητής του μπορούσε να δώσει κάτι από τις προπονήσεις του.

Αυτό δούλεψε για τον Λιούις. Από το 1981 και έπειτα δεν είχε χάσει αγώνα. Όπου και να πήγαινε, νικούσε. Τη δεκαετία του ’80 μόνο, πήρε δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια και δύο στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 1983 στο Ελσίνκι και του 1987 στη Ρώμη. Όταν ήρθε η ώρα του μήκους στο Λος Άντζελες το 1984 και τη Σεούλ το 1988, φωταγώγησε τις πόλεις με την ικανότητά του.

Το σερί του σε ένα αγώνισμα που μέχρι εκείνον ουδείς είχε κατακτήσει δύο διαδοχικά χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο μήκος, πολλώ δε μάλλον δύο… γενικώς, ήταν απίθανο, αφού ανερχόταν στις 65 νίκες. Ο στόχος του Λιούις, όμως, ήταν ένας: το παγκόσμιο ρεκόρ.

Δεν φαινόταν να υπάρχει ως εκτεθειμένο σενάριο, αλλά στο μυαλό του σπουδαίου άλτη υπήρχε η σκέψη να περάσει τα 8,90μ. που είχε κάνει ο Μπομπ Μπίμον στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού, το 1968, και να σταματήσει από την ενεργό δράση.

Ήταν τόσο κοντά σε αυτό το άλμα, που όπου κι αν πήγαινε υπήρχε ο… φόβος ότι όσοι δεν παρακολουθούσαν τη διοργάνωση μπορεί να έχαναν ένα μέρος από την ιστορία. Ο Λιούις ήξερε ότι είχε κάνει το παγκόσμιο ρεκόρ, ήταν εννιά χρόνια πριν στην Ιντιανάπολις.

Τότε, το 1982, είχε κάνει ένα άλμα που μπορεί και να ήταν 9μ. Ο κριτής το έδωσε άκυρο και το απίστευτο είχε συμβεί: δεν μεταδιδόταν ο αγώνας στην τηλεόραση. Δεν υπήρχαν κάμερες στο στάδιο. Είναι συναρπαστικό να σκεφτεί κάποιος ότι ακόμα και πριν 40 χρόνια συνέβη κάτι τόσο αξιοσημείωτο που δεν καταγράφηκε.

Ο Λιούις ήξερε ότι εκείνο το άλμα του ήταν έγκυρο, αλλά όταν σκούπισαν το σκάμμα, είχαν όλα τελειώσει.

Όπως έδειξαν οι μελλοντικοί αγώνες του, το ξεπέρασε με μεγάλη ευκολία. Μέχρι, μάλιστα, τον Πάουελ, δεν υπήρχε άλτης που να πλησιάζει στο να θεωρείται ανταγωνιστής. Ο Λιούις ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος.

Το άκυρο πριν το θαύμα

Ο Μάικ Πάουελ είχε πεισμώσει όσο δεν πήγαινε. Από το πρώτο άλμα του, ο Λιούις διαφοροποίησε αισθητά τον εαυτό του από το δελφίνο του θρόνου του, αφού έκανε 8,68μ. Ο εφιάλτης είχε ήδη αρχίσει, καθώς αυτή η επίδοση ήταν κατά δύο εκατοστά μεγαλύτερη από το προσωπικό ρεκόρ του Πάουελ.

Ο τελευταίος είχε κάνει λάθος βηματισμό στο πρώτο άλμα του και είχε πηδήξει 7,85μ. Στο δεύτερο προειδοποίησε, με 8,54μ. Ο Λιούις έκανε άκυρο. Στο τρίτο, ο Πάουελ δεν βρήκε το ύψος που θα ήθελε και έμεινε στα 8,29μ.

Ο συναθλητής του από το Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα έκανε μια εκπληκτική προσπάθεια, που έμοιαζε με τα καρφιά στο φέρετρό του: τα 8,83μ. ήταν μόλις εφτά εκατοστά κάτω από το παγκόσμιο ρεκόρ.

Ο αγώνας ήταν ήδη εκπληκτικός. Δίχως να έχει προβάλει την αντίσταση που θα αποδεικνυόταν από τους δεκαδικούς αριθμούς, ο Πάουελ έμοιαζε ανταγωνιστής. Πήρε φόρα και έκανε ένα φανταστικό άλμα, που αν δεν το υπερκερνούσε, ήταν πολύ κοντά στο παγκόσμιο ρεκόρ. Όταν οι κριτές το έδωσαν άκυρο, εξοργίστηκε. Ήταν βέβαιος πως δεν είχε αγγίξει την πράσινη λουρίδα.

Από τη μύτη του παπουτσιού του αποδείχθηκε το αναληθές της πεποίθησής του. Όμως, έφτασε τόσο μακριά που ο Λιούις αισθανόταν ανήσυχος. Επιπλέον, ένιωθε ότι πλησίαζε η στιγμή που θα άφηνε τον Μπίμον δεύτερο.

Και αυτό έκανε. Πήρε φόρα στο τέταρτο άλμα του και πήδηξε μακριά, πολύ μακριά. Αν εξαιρεθεί η Ιντιανάπολις, δεν είχε φτάσει εκεί σε μεγάλη διοργάνωση. Κατευθείαν, ο Λιούις κοίταξε τον ηλεκτρονικό πίνακα που έδειχνε τον άνεμο. Δυστυχώς για εκείνον, έδειχνε +2,9. Αν έκανε παγκόσμιο ρεκόρ, δεν θα μετρούσε.

Όταν ο πίνακας που δείχνει την επίδοση σταθεροποιήθηκε, ακούστηκε συγχρονισμένα ουρλιαχτό από τον κόσμο στο Τόκιο. Στο ταμπλό γράφτηκε 8,91μ. Ο Λιούις πανηγύρισε με έκδηλη την οργή στο πρόσωπό του.

Πλέον, ο αγώνας είχε περάσει στη σφαίρα της μυθολογίας. Για όσους τον παρακολουθούσαν, ήταν ήδη πάρα πολλά όσα είχαν συμβεί. Ο Λιούις είχε κάνει τρία άλματα πάνω από 8,68μ. και δύο πάνω από 8,83μ. Ο Πάουελ άγγιξε το ρεκόρ και για εκατοστά του ποδιού το έχασε.

Σαν να μη συνέβη

Μόνο συνειρμικά να παρακολουθούσε κάποιος τον αγώνα, θα είχε προεξοφλήσει την εξέλιξή του ήδη από το άκυρο του Πάουελ. Αν επρόκειτο να πάρει το χρυσό μετάλλιο, είχε μόνο μία ευκαιρία, την οποία είχε «κάψει». Δεν ήταν δυνατόν να κάνει κι άλλο τέτοιο άλμα.

Όμως, σαν να μη συνέβη το προηγούμενο, πήρε φόρα και πέταξε στο σκάμμα. Ο άνεμος ήταν όσο ευνοϊκός έπρεπε, +1,3. Η επίδοση που θα έγραφε, θα έμπαινε, νομότυπα, στα βιβλία των ρεκόρ. Ο Πάουελ έσφιξε τη γροθιά του, σήκωσε τα χέρια. Περπατούσε χοροπηδηχτά και αποφασιστικά.

Κοίταξε το ταμπλό των επιδόσεων και ταυτοχρόνως πήρε φόρα. Όταν εμφανίστηκε η επίδοση, ξεκίνησε να τρέχει. Τρία ψηφία που άλλαζαν τα βιβλία της Ιστορίας. Το άλμα του μετρήθηκε στα 8,95μ.

Ο Λιούις παρακολούθησε εκ του σύνεγγυς και με πρωτόφαντη ένταση το άλμα του αντιπάλου του. Όσοι είχαν μια υποτυπώδη σχέση με τους αγώνες του, δεν μπορούσαν να θυμηθούν άλλη φορά που το έκανε.

Για τον ίδιο, όμως, οι στόχοι τώρα ήταν δύο. Πλέον, δεν επρόκειτο μόνο για το παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά και για το χρυσό μετάλλιο.

Ο Λιούις έκανε δύο από τα κορυφαία άλματα στην Ιστορία του μήκους αμέσως αφού είχε κάνει δύο από τα κορυφαία άλματα στην Ιστορία του μήκους. Το πέμπτο μετρήθηκε στα 8,87μ. με αρνητικό άνεμο. Το έκτο, στα 8,84μ.

Μόνο με λυρισμό θα μπορούσε να περιγραφεί αυτή η υπεράνθρωπη προσπάθεια. Την ώρα που ο Πάουελ πανηγύριζε το παγκόσμιο ρεκόρ του και το χρυσό μετάλλιο, μαζί με την πρώτη ήττα του Λιούις ύστερα από 66 αναμετρήσεις, ο θρύλος από το Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα τελείωσε έναν αγώνα που είχε κάνει τέσσερα (!) άλματα πάνω από 8,80μ.

Δεν γινόταν να σταματήσει τώρα. Θα συνέχιζε. Έπρεπε να κυνηγήσει το παγκόσμιο ρεκόρ. Θα το έκανε ως εκεί που μπορούσε.

Πράγματι, συνέχισε για μια πενταετία. Όταν τελείωσε, είχε πάρει άλλα δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, τέσσερα το σύνολο, στο μήκος. Σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν έλαβε ξανά μέρος.

Στις 11 Ιουλίου του 2014 συμπληρώθηκαν 3.851 μέρες από την επίδοσή του. Ήταν τα 23 χρόνια από εκείνο το άλμα στο Τόκιο, ακριβώς το χρονικό διάστημα που είχε κρατήσει το άλμα του Μπομπ Μπίμον. Ο Πάουελ σχολίασε: «Πέρασαν 23 χρόνια, ε; Εγώ νόμιζα ότι δεν θα κρατούσε ούτε 23 λεπτά».

Και το εννοούσε.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News