Συνέντευξη Ανδρέας Λαγωνικάκης: «Η μέρα που προπονήθηκα με τον Ολυμπιακό στου Ρέντη»

Photo Credits: Θανάσης Δημόπουλος | Eurokinissi

Αν πιστεύετε ότι η συνέντευξη που ακολουθεί είναι μια από τις πολλές που έχετε διαβάσει εδώ και χρόνια, κάνετε λάθος!

Αν διαβάζοντας τη συνέντευξη διαπιστώσετε ότι ο πρωταγωνιστής της αναφέρεται σε παλιούς του συμπαίκτες χρησιμοποιώντας αποκλειστικά την προσφώνηση «κύριος», μην μπερδευτείτε, δεν πρόκειται ούτε για τυπογραφικό, ούτε για συντακτικό λάθος.

Άλλωστε, αν υπήρχαν πάντα ορισμένες αρετές που συνόδευαν τον άνθρωπο – και όχι μόνο τον ποδοσφαιριστή – Ανδρέα Λαγωνικάκη, αυτές ήταν η ευπρέπεια, η ευγένεια και το σπάνιο ήθος του!

Γιατί στο χορτάρι… θύμιζε ελβετικό σουγιά στα χέρια των προπονητών του. Ένας από τους πιο πολυσύνθετους παίκτες που γνώρισαν τα ελληνικά γήπεδα τη δεκαετία του ’90 ο επί σειρά άσσος του Παναθηναϊκού και του Πανιωνίου πρωταγωνίστησε σε «χρυσές σελίδες» των δύο συλλόγων, ζώντας στιγμές που έμειναν στην ιστορία!

Κι όμως, η ιστορία θα μπορούσε να έχει γραφτεί με… διαφορετικά χρώματα! Ο 50χρονος, πλέον, Ανδρέας Λαγωνικάκης κολλάει το δικό του ξεχωριστό χαρτάκι στο άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr σε μια συνέντευξη αλλιώτικη από τις άλλες. Όπως αλλιώτικος ήταν και ο ίδιος στο χορτάρι!

Ανδρέα από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, ασχολήθηκες με κάτι άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο;

Πάντοτε θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με μια μπάλα και φυσικά με το ποδόσφαιρο. Πρώτη μου ομάδα ήταν ο ΑΟ Κουβαράς σε ηλικία 10-11 χρονών. Τότε το 1985 είχα την ατυχία να χάσω τον πατέρα μου. Ο ίδιος ήταν φίλαθλος του Κεραυνού Κερατέας και με πλησίασαν οι παράγοντες της ομάδας. Έτσι πήγα στον Κεραυνό.

Μέσα σε δύο χρόνια ουσιαστικά έκανες τη μεταγραφή.

Με ξέρανε στην Κερατέα γιατί είχα φίλους από εκεί και ουσιαστικά παίζαμε γειτονιά με γειτονιά αλλά και στο σχολείο. Φτιάχναμε ομάδες και παίζαμε στις αλάνες. Είχε ακουστεί και το όνομά μου, ενώ ο πατέρας μου πριν πεθάνει έλεγε στον κ. Νίκο Πρίφτη ότι “έχω έναν καλό να τον φέρω”;

«Είχα κάνει μια προπόνηση στον Ολυμπιακό επί Ντέταρι και Κόμορα, αλλά τότε ήταν δύσκολα τα πράγματα εκεί»

Στην Κερατέα έμεινες μέχρι το 1990 όταν και πήγες στον Πανιώνιο.

Τότε εγώ ήμουν στο κλιμάκιο της μεικτής Αθηνών. Τότε ήταν μια ομάδα η Αθήνα και μια ομάδα ο Πειραιάς για παράδειγμα. Εκεί λοιπόν με είχαν δει αρκετοί άνθρωποι. Η ΑΕΚ, ο Πανηλειακός, ο ΟΦΗ, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός…

Μάλιστα μια ομάδα φίλων που ήταν ολυμπιακοί, είχαν μιλήσει στον κ. Πολυχρονίου που τότε ήταν στον Ολυμπιακό, επί Ντέταρι και Κόμορα. Είχα πάει και είχα κάνει μια προπόνηση, αλλά τότε ήταν δύσκολα τα πράγματα για τον Ολυμπιακό.

«Με ζήτησε ο Γκέραρντ, με δοκίμασε ο Μπάγεβιτς, ο Παναθηναϊκός με ήθελε για τις ακαδημίες και έτσι βρέθηκα στον Πανιώνιο»

Με τους υπόλοιπους τι έγινε;

Πήγα στον ΟΦΗ και με δοκίμασε ο Ευγένιος Γκέραρντ. Μου είπε ότι με θέλει, όμως εγώ ήμουν μικρός και δεν ήθελα να φύγω από την Αθήνα και να αφήσω την μητέρα μου. Υπήρχε δυσκολία να αφήσω και το σχολείο μου.

Μετά ήταν η ΑΕΚ και πήγα να δοκιμαστώ από τον Μπάγεβιτς. Πρόεδρος της ΑΕΚ ήταν οκ. Γιδόπουλος και με έπαιρνε τηλέφωνο και με ρώταγε, εγώ όμως δεν ήξερα τι να του πω και του απαντούσα απλά ότι πρέπει να τα βρουν οι διοικήσεις.

Μου είπες πριν ότι και ο Παναθηναϊκός είχε ενδιαφερθεί.

Είχαν πει στον κύριο Γιώργο Βαρδινογιάννη ότι υπάρχει ένας καλός παίκτης και με είχε καλέσει στο γραφείο του. Μου είπε ότι με ήθελε για τις ακαδημίες, όμως εγώ του τόνισα ότι δεν μου άρεσε να κάνω μεταγραφή για τις ακαδημίες, αλλά ήθελα να προσπαθήσω σε αντρική ομάδα. Του είπα μάλιστα πως θέλω τα βήματά μου να είναι σταδιακά και ομαλά και δεν ήθελα να με δελεάσει το όνομα της ομάδας.

Έτσι επέλεξες τον Πανιώνιο;

Είχαν μείνει ο Πανηλειακός και ο Πανιώνιος, αλλά εγώ δεν ήθελα όπως σου είπα να πάω στην επαρχία. Έτσι επέλεξα τον Πανιώνιο και γιατί ήταν στην Αθήνα, αλλά και γιατί ήταν και είναι μια ομάδα που έχει βγάλει τους μεγαλύτερους παίκτες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τα ταλέντα τα αξιοποιεί στο έπακρο ο Πανιώνιος και έχουν βγει τεράστιοι παίκτες από αυτόν τον σύλλογο. Πήγα λοιπόν με την ελπίδα ότι θα μπορέσω να ακολουθήσω κι εγώ τα βήματα αυτών των παικτών.

«Αν ήμουν κακό παιδί στον Πανιώνιο δεν θα μπορούσα να στεριώσω»

Ξεκίνησες στον Πανιώνιο με προπονητή τον Βούκοτιτς, που όλοι έλεγαν ότι ήταν δάσκαλος.

Τεράστιος δάσκαλος. Βέβαια σημαντικό ρόλο παίζει και το περιβάλλον της ομάδας που θα βρεθείς. Μετά παίζει σημαντικό ρόλο και ο προπονητής, αλλά και ο χαρακτήρας που έχεις. Για παράδειγμα εάν ήμουν ένα κακό παιδί, μέσα σε αυτό το περιβάλλον δεν θα μπορούσα να στεριώσω. Όμως όλα ήταν εξαιρετικά και δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα, εκτός από το πως θα πήγαινα στις προπονήσεις.

Δηλαδή;

Στην αρχή το πρόβλημα ήταν ότι έμενα στην Κερατέα και έπρεπε να πάρω 3 συγκοινωνίες για να πάω στην προπόνηση. Ήθελα 2,5 ώρες ταξίδι κάθε μέρα να πάω και άλλες τόσες να γυρίσω σπίτι. Όμως παιδιά που ήμασταν κοντά στην ηλικία, όπως ο Βόκολος, ο Τσακόγιωργας, ο Μιρτσέκης, ο Τζανετής, ο Κοπιτσής, ο Κουζηνός. Ο Βούκοτιτς ήταν ένα καταπληκτικός άνθρωπος και μας αντιμετώπιζε και ανάλογα με την ηλικία μας. Μας έκανε και ξεχωριστά προπονήσεις σε εμάς που ήμασταν μικρότεροι και μας έδειχνε πράγματα.

Θέλω να μου πεις τώρα για τον Μίλινκο Πάντιτς.

Δεν υπήρχε τέτοιος παίκτης στην Ελλάδα. Σκέψου ότι έκανε αυτά που έκανε με την μπάλα σε ένα κακό γήπεδο. Το δυνατό του κομμάτι ήταν το τεχνικό κι όμως δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να κάνει αυτά τα πράγματα. Δεν ήταν τυχαία η πορεία που έκανε μετά όπου έγραψε ιστορία με την φανέλα της Ατλέτικο Μαδρίτης.

«Γι’ αυτό αποφάσισα να μην πω δεύτερο όχι στον Παναθηναϊκό»

Φτάνουμε στο 1994, όπου πλέον έρχεται πάλι ο Παναθηναϊκός και δεν λες για δεύτερη φορά “όχι” στον Βαρδινογιάννη.

Ένιωθα διαφορετικά πλέον. Είχα βρει τα “πατήματά” μου στο ποδόσφαιρο, ήξερα ποιος είμαι και πλέον είχα πάρει τις εμπειρίες μου. Τότε τα παιδιά που φεύγανε από τις ακαδημίες για να πάνε σε μια ομάδα, δεν είχαν τα εφόδια που έχουν τα παιδιά σήμερα, που είναι πιο έτοιμα για να στελεχώσουν τις μεγάλες ομάδες των συλλόγων.

Τότε το να φύγω από τον Πανιώνιο που ήταν μια ομάδα που έπαιζε για να σωθεί ή να κυνηγήσει μια θέση την Ευρώπη και να πάω στον Παναθηναϊκό που ήταν μια ομάδα που πάλευε για το πρωτάθλημα, ήταν μεγάλη αλλαγή. Εγώ όμως το πίστευα ότι είχα τα φόντα για να παίξω.

Ουσιαστικά δηλαδή το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού δεν είχε ατονήσει ποτέ.

Ναι από την πρώτη φορά, οφείλω να πω ότι ο κ. Βαρδινογιάννης μου είχε πει ότι σέβεται την επιθυμία μου και ότι θα τα ξαναπούμε. Έτσι τα… ξαναείπαμε. Ήθελα όμως παρά το γεγονός ότι είχε πενταετία με τον Πανιώνιο να πάρει χρήματα και ο Πανιώνιος. Ο κύριος Βαρδινογιάννης πραγματικά έδωσε και αρκετά χρήματα στον Πανιώνιο. Δεν με πήρε τζάμπα δηλαδή.

Μπήκες λοιπόν σε μια ομάδα η οποία ένα χρόνο μετά έκανε μια εντυπωσιακή πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Champions League.

Με έχουν ρωτήσει πολλοί για εκείνη την πορεία. Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που δεν μπορείς να τα εκφράσεις με λόγια. Δεν μπορεί να μετρηθεί η χαρά. Ενώ είναι πλούσια η ελληνική γλώσσα, θεωρώ ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις για να σου πω τι νιώθαμε. Πρέπει να το ζήσεις για να μπορέσεις να το καταλάβεις.

«Μόνο όσοι έζησαν την πορεία του Παναθηναϊκό μέχρι τα ημιτελικά του Champions League το 1996, μπορούν να καταλάβουν τι νιώθαμε»

Ποιο ήταν το μυστικό σε εκείνη την ομάδα;

Υπήρχε ο κύριος Ρότσα, ο οποίος δεν ήταν ο πολύ αυστηρός. Ήξερε τις δυνατότητες του κάθε παίκτη και σε άφηνε να τις δείξεις. Στον ψυχολογικό τομέα μας έκανε να πιστεύουμε ότι δεν είχαμε καμία διαφορά από τους άλλους παίκτες. Βέβαια για να γίνει κάτι πάρα πολύ καλό, χρειάζεται ένα μείγμα. Ήμασταν εμείς αγαπημένοι, η διοίκηση ήταν κοντά μας, ο κόσμος μας στήριζε, οι άνθρωποι που δούλευαν στον Παναθηναϊκό, ο κύριος  Μαυροκουκουλάκης ήταν όλοι δίπλα μας και μας στήριζαν. Όλοι ήταν χαρούμενοι.

«Για να πετύχει μια ομάδα πρέπει να έχει στεγανά, να μην υπάρχουν διαρροές. Και ο Παναθηναϊκός εκείνων των χρόνων το είχε»

Θέλω να μου πεις για εκείνη την πορεία, όπου ο  Ρότσα είχε πει ότι θα γυρίσει με τα πόδια από το Πόρτο.

Εκείνες τις στιγμές μέσα στα αποδυτήρια, κανείς δεν σκέφτηκε εκείνη τη δήλωση. Ήταν τέτοια η χαρά μας για τη νίκη που το ξεχάσαμε. Όμως στο αεροπλάνο της επιστροφής έγινε η σχετική πλάκα και φυσικά το κλίμα ήταν υπέροχο. Πάντως με την δήλωσή του, μας έδειξε ότι αυτό που θα πετυχαίναμε εκεί, θα ήταν κάτι μεγάλο, όπως και ήταν φυσικά. Για να πετύχει μια ομάδα, πρέπει να είναι πραγματικά οικογένεια και να έχει στεγανά και να μην υπάρχουν διαρροές.

Πάμε τώρα να μου πεις και για το Αμστερνταμ…

Πάντα στο ποδόσφαιρο χρειάζεσαι και την τύχη. Σε άλλα αθλήματα, ο καλύτερος σχεδόν πάντα κερδίζει. Εμείς στο συγκεκριμένο παιχνίδι με τον Αγιαξ είχαμε και την τύχη μαζί μας.

Όταν ξεκίνησε την κούρσα ο Δώνης;

Ο κύριος Δώνης ήταν ένας εξαιρετικός παίκτης, ταχύτατος και στο τακτικό του κομμάτι τέλειος. Το φοβερό του προσόν ήταν η ταχύτητα και η αντίληψη του παιχνιδιού. Μάλιστα και το γήπεδο δεν ήταν στην καλύτερη κατάστασή του και αν δούμε και τη φάση που πλασάρει ο κύριος Βαζέχα, η μπάλα σηκώνεται, αναπηδάει στο χόρτο. Έπιασε όμως το τέλειο πλασέ. Και πριν στο “drive” που κάνει ο κύριος Δώνης δείχνει να χάνει το κοντρόλ, όμως λόγω της ικανότητάς του κατάφερε να βγάλει την τέλεια πάσα.

«Στο Άμστερνταμ εμείς από τον πάγκο βλέπαμε ότι πάει να γίνει κάτι καλό. Οι παίκτες που έπαιζαν όμως όταν βάλαμε το γκολ έμειναν… αποσβολωμένοι»

Μετά φυσικά έγινε χαμός.

Εμείς που ήμασταν έξω στον πάγκο, είχαμε καταλάβει ότι πάει να γίνει κάτι καλό. Όμως οι παίκτες που έπαιζαν εκείνη τη στιγμή, έδειξαν στην αρχή να είναι αποσβολωμένοι. Ίσως από την κούραση και την προσπάθεια που είχαν κάνει. Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να ξεκινήσουν οι πανηγυρισμοί. Εμείς όμως στον πάγκο βγήκαμε αμέσως και κάναμε σαν τρελοί.

Στη ρεβάνς τι έγινε;

Δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε η μεγάλη μας επιτυχία. Αν το ματς ήταν μονό θα ήμασταν στον τελικό και μάλιστα με νίκη εκτός έδρας. Όμως στην Αθήνα ο Άγιαξ έδειξε ότι ήταν καλύτερη ομάδα. Ήταν ένα σκαλί πάνω από εμάς, αλλά εμείς πιστεύαμε ότι με τον τρόπο που παίζαμε στην Ευρώπη ότι μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Το ποδόσφαιρο είναι σαν παρτίδα σκάκι.

Κομβικό σημείο ήταν ότι βάλανε πρώτοι γκολ, ενώ και εμείς είχαμε απώλειες. Δεν έπαιζε ο κύριος Ουζουνίδης και έβαλαν γρήγορα γκολ. Εάν δεν είχαν βάλει γρήγορα γκολ, δεν ξέρεις ποτέ πως θα λειτουργούσε όλο αυτό, γιατί και αυτοί άνθρωποι ήταν. Αλλά στον τελικό όλοι είδαν πόσο καλή ομάδα ήταν. Βέβαια το ματς που έκαναν στο Ολυμπιακό στάδιο ήταν πολύ καλύτερο από τον τελικό.

Αυτή η ομάδα όμως δεν είχε συνέχεια, όπως μου έχει πει και ο Θανάσης Κολιτσιδάκης στην δική του συνέντευξη στο sportday.gr. Γιατί;

Δεν μπορώ να ξέρω εγώ το γιατί. Ο Ρότσα έφυγε γιατί είχαμε κάποια κακά αποτελέσματα. Είχε φύγει ο Δώνης για την Μπλάκμπερν, νομίζω και ο Ουζουνίδης για τη Χάβρη.

Ουσιαστικά όμως εκείνη ήταν η τελευταία ομάδα του Παναθηναϊκού που πήρε τίτλους και άργησε να επιστρέψει στις επιτυχίες.

Μπήκε δυναμικά ο Ολυμπιακός σε όλους τους τομείς και άρχισε να κυριαρχεί. Ο Παναθηναϊκός είχε μια ιδιαιτερότητα. Κάθε νέος παίκτης δεν έπαιζε αμέσως, αλλά είχε μια περίοδο προσαρμογής. Τότε όμως ο σχεδιασμός μπορεί να έφερε αξιόλογους παίκτες, αλλά χρειάζονταν χρόνο προσαρμογής. Δυνάμωσαν παράλληλα και οι άλλες ομάδες και σε συνδυασμό με την δική μας μικρή πτώση, έφερε αυτά τα αποτελέσματα.

«Όταν άρχισε να κυριαρχεί ο Ολυμπιακός σε όλους τους τομείς, δεν διαχειριζόμασταν σωστά την κατάσταση, ιδιαίτερα στα ντέρμπι. Παίρναμε κάρτες και βγάζαμε εκνευρισμό που δεν θα έπρεπε»

Βέβαια σε εμάς ο κύριος Βαρδινογιάννης προσπαθούσε να απορροφάει όλους τους κραδασμούς και εδώ στην Παιανία δεν μπορούσε να έρθει ο καθένας. Βέβαια σε αυτά τα κλαμπ η πίστωση χρόνου δεν είναι μεγάλη και εμείς νιώθαμε την πίεση με την έννοια: “που ήμασταν πέρσι και που είμαστε φέτος”. Ίσως να μην ήμασταν όσο χαλαροί και ήρεμοι έπρεπε στον ψυχολογικό τομέα. Είχαμε για παράδειγμα στα ντέρμπι περισσότερες κάρτες και εκνευρισμό που δεν θα έπρεπε. Δεν το διαχειριζόμασταν σωστά.

«Αποκαλώ όλους τους συμπαίκτες μου “κύριος” γιατί για μένα αποτελεί ένδειξη σεβασμού στα πρόσωπά τους. Μπορεί να είναι φίλοι μου, αλλά πρέπει να δείχνουμε στα μικρά παιδιά πόσο πρέπει να τους σέβονται»

Μου έκανε κάτι εντύπωση και θέλω να σε ρωτήσω γιατί όταν αναφέρεσαι σε αυτούς λες ο κύριος Βαζέχα και ο κύριος Δώνης.

Εμένα είναι φίλοι μου αυτοί οι άνθρωποι, αλλά σε ευχαριστώ για την ερώτηση που μου κάνεις. Όταν μιλάς για παίκτες τέτοιου βεληνεκούς…

Δεν μου αρέσει που αποκαλούνε τους συμπαίκτες τους με τα παρατσούκλια τους. Εμένα αυτό δεν με εκφράζει και θεωρώ ότι πρέπει να δείχνουμε κάποιο σεβασμό στους συμπαίκτες μας. Δεν το λέω γιατί θέλω να κρατήσω απόσταση. Αντίθετα, για μένα είναι θέμα σεβασμού και τους αποκαλώ έτσι γιατί το νιώθω. Θεωρώ ότι επειδή θα μας διαβάσουν και μικρά παιδιά , πρέπει να τους δείχνουμε ότι πρέπει να σέβονται.

«Στη Ραπίντ τελείωνε το παιχνίδι και κανείς δεν ασχολιόταν την επομένη. Στην Ελλάδα χάνεις… και δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι σου»

Έκανες και το βήμα στο εξωτερικό και έζησες την εμπειρία στην Ραπίντ.

Ήταν κάτι που ήθελα πάρα πολύ. Πάντοτε έβαζα στόχους και ένας από αυτούς ήταν να ταξιδέψω στο εξωτερικό. Με τις εμπειρίες που είχα στον Παναθηναϊκό με τους μεγάλους αγώνες, ήθελα να γνωρίσω και άλλες κουλτούρες. Το είχα πει και στον κύριο Βαρδινογιάννη, γιατί το συμβόλαιό μου τελείωνε.

Τι του είπες;

Ήταν ο πρώτος που το έμαθε, ήθελα να του το πω εγώ. Μάλιστα μου είπε ότι ήθελε να παραμείνω, αλλά εγώ του απάντησα ότι δεν ήθελα να πιέσω για να μου δώσει καλύτερο συμβόλαιο, γιατί είχα πάρει την απόφασή μου. Ήθελα να το ξέρει γιατί ήταν ο άνθρωπος που με έφερε στον Παναθηναϊκό. Μου είπε τότε ότι με καταλαβαίνει και ότι είμαι άνθρωπος με φιλοδοξίες και ήταν μεγάλη εμπειρία για μένα.

Πήγες λοιπόν εκεί και βίωσες την εμπειρία.

Εντελώς διαφορετικός κόσμος. Και εκεί οι φίλαθλοι είχαν απαιτήσεις, όμως δεν είναι όπως εδώ. Εκεί τελειώνει το παιχνίδι και ο κόσμος σταματάει να ασχολείται με αυτό. Όχι όπως εδώ που αν χάσεις δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι σου.

Επέστρεψες στον Πανιώνιο και έκλεισες εκεί την επαγγελματική σου καριέρα.

Είμαι χαρούμενος που γύρισα και έκλεισα την καριέρα μου, σε επαγγελματικό επίπεδο, στον Πανιώνιο. Υπήρξαν κάποια προβλήματα και έμεινα έξω για ένα εξάμηνο, γιατί είχαμε κάποιες διαφωνίες με το συμβόλαιο, αλλά τελικά αυτό το θέμα το ξεπεράσαμε. Στη συνέχεια είχαμε μεγάλες επιτυχίες, αλλά εγώ τραυματίστηκα σε ένα ματς στο κύπελλο και δεν ήμουν πλέον αυτός που ήθελα.

Ο Πανιώνιος μου πρότεινε να ανανεώσω το συμβόλαιό μου για δύο χρόνια, όμως δεν ήθελα να κοροϊδέψω και έτσι έφυγα για να πάω στην Κερατέα, όπου εκεί πήραμε την άνοδο στην Γ’ Εθνική. Εγώ δεν ένιωθα καλά και τελικά έβαλα και τέλος στην καριέρα μου, γιατί ξαναλέω δεν ήμουν αυτός που ήθελα.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News