Συνέντευξη Γιώργος Τσιφούτης: «Έφαγα τον Αναστόπουλο... τρόμαξα στο αυτοκίνητο του Λούπου!»

Οι φίλοι του ΟΦΗ θα τον μνημονεύουν πάντα για το ιστορικό του γκολ απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης, εκείνον τον Νοέμβριο του 1993…

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού ακόμη και σήμερα προσπαθούν να αντιληφθούν τι είχε συμβεί και δεν καθιερώθηκε ποτέ από τον Βασίλη Δανιήλ…

Οι φίλοι του Πανσερραϊκού τον καμαρώνουν ως άλλο ένα προϊόν της «ποδοσφαιρομάνας» των Σερρών που μια φορά κι έναν καιρό πλημμύριζε τα ρόστερ των μεγαλύτερων ελληνικών ομάδων…

Και οι αναλυτές του ελληνικού ποδοσφαίρου παλεύουν μάταια να εξηγήσουν γιατί ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που ανέδειξε η Βόρεια Ελλάδα δεν κατάφερε ποτέ να έχει την εξέλιξη και την καριέρα που άπαντες προσδοκούσαν για εκείνο. Έφταιγαν οι μνημειώδεις τραυματισμοί που δεν έλεγαν να τον αφήσουν ήσυχο από τα πρώτα του βήματα στις Σέρρες;

Αναπάντητα ερωτήματα, που έρχονται να απαντηθούν 18 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που τον είδαμε να κοσμεί τα ελληνικά γήπεδα με την παρουσία του. Το sportday.gr σταθμεύει για δεύτερη μέρα στην πόλη των Σερρών και μετά τον Ηλία Σαββίδη συναντά τον Γιώργο Τσιφούτη!

Και το δικό του αυτοκόλλητο στο άλμπουμ των αναμνήσεων των παιδικών μας χρόνων, έρχεται να προστεθεί μοιράζοντας… απαντήσεις και λύνοντας πολλά μυστήρια!

Photo Credits: Χριστίνα Παπαφράγκου

Γιώργο γεννήθηκες στη Νιγρίτα Σερρών. Να υποθέσω ότι και από εκεί ξεκίνησες το ποδόσφαιρο;

Ναι η Νιγρίτα είναι η πόλη που γεννήθηκα και πρωτοέπαιξα ποδόσφαιρο στην ΑΕ Νιγρίτας. Βέβαια από την παιδική μου ηλικία, ήμουν συνεχώς με τους φίλους μου στις αλάνες για να παίξουμε ποδόσφαιρο.

Στον Πανσερραϊκό πότε πήγες;

Στον Πανσερραϊκό πήγα σε ηλικία 17,5 χρονών, όταν προπονητής ήταν ο Βλάντιμιρ Ταμπόρσκι. Στη Νιγρίτα όπου έπαιζα είχα προπονητή τον Τάκη Ηλιάδη, ο οποίος ήταν και πρώην παίκτης του Πανσερραϊκού. Εγώ επειδή ήμουν ήδη στέλεχος της Εθνικής Παίδων και μάλιστα είχα πάρει μέρος στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Σουφλί, είχα ήδη αποκτήσει ένα καλό όνομα και με ήθελαν κι άλλες ομάδες, όπως η Βέροια. Όμως ο Πανσερραϊκός φρόντιζε τότε να παίρνει τα ταλέντα της περιοχής και απέκτησε κι εμένα, μετά τους Σοφιανόπουλο, Σαββίδη. Με τον Ηλία μάλιστα ήμασταν και συγκάτοικοι.

«Έσπασα το μετατάρσιο, έπαθα κάταγμα σφυρού, έσπασα τον αστράγαλό μου, τον έσπασα ξανά μόλις επέστρεψα. Έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου στον Πανσερραϊκό…»

Πως ήταν τα χρόνια στον Πανσερραϊκό;

Η αλλαγή από τα τοπικά πρωταθλήματα, με τις εθνικές κατηγορίες που βρέθηκα, ήταν τεράστια. Στον Πανσερραϊκό πάντως ήμουν και άτυχος. Πριν πάω στην ομάδα είχα σπάσει το μετατάρσιό μου. Μετά σε ένα παιχνίδι με την μεικτή της ΕΠΣ Σερρών, έπαθα κάταγμα σφυρού. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου στον Πανσερραϊκό, σε ένα παιχνίδι με τον Λεβαδεικό έσπασα τον αστράγαλό μου. Έμεινα αρκετό καιρό εκτός και όταν επέστρεψα επειδή ίσως δεν είχα κάνει σωστά θεραπεία, σε ένα ματς με την Καλαμαριά ξαναέσπασα τον αστράγαλό μου.

Παρόλα αυτά κατάφερες να κάνεις την μεταγραφή σου στον Παναθηναϊκό.

Ήταν μια υπόθεση που πέρασε από σαράντα κύματα. Εγώ ήμουν μέλος των εθνικών ομάδων και είχα παίξει και στην Ελπίδων, αλλά και στην ανδρών. Όταν ο Κοσκωτάς ήρθε στις Σέρρες και πήρε τον Σοφιανόπουλο και τον Σαββίδη, είχε υπάρξει συμφωνία των δύο ομάδων και για τη δική μου μετακίνηση.

Γιατί δεν ολοκληρώθηκε;

Δεν ολοκληρώθηκε, γιατί τότε ο Ολυμπιακός είχε πάρει τα δύο παιδιά και τον Μολακίδη και η συμφωνία για μένα ήταν να πάω στον Ολυμπιακό την επόμενη χρονιά. Στο μεταξύ έσκασε η υπόθεση Κοσκωτά και όταν άλλαξε η διοίκηση του Ολυμπιακού και ανέλαβε ο Σαλιαρέλης, δεν ήθελε να πληρώσει στον Πανσερραϊκό τα χρήματα για να ολοκληρωθεί η μεταγραφή μου.

«Όταν ο Κοσκωτάς ήρθε στις Σέρρες και πήρε τον Σοφιανόπουλο και τον Σαββίδη στον Ολυμπιακό, είχε υπάρξει συμφωνία των δύο ομάδων και για τη δική μου μετακίνηση»

Έτσι πήγες στον Παναθηναϊκό;

Όχι αμέσως. Πρώτα μίλησα με την ΑΕΚ και τον κ. Γιδόπουλο, ο οποίος επίσης με ήθελε στην ομάδα του. Όμως και εκεί δεν υπήρξε συμφωνία και τελικά πήγα στον Παναθηναϊκό. Αργότερα έμαθα ότι ήμουν προσωπική επιλογή του Γιώργου Βαρδινογιάννη και γι’ αυτό έγινε και η μεταγραφή μου.

Προπονητής τότε στον Παναθηναϊκό ποιος ήταν;

Ο Μπόνεφ με βοηθούς τον Ελευθεράκη και τον Γαλάκο. Αργότερα ήρθε ο Βασίλης Δανιήλ.

Στον Παναθηναϊκό ουσιαστικά δεν μπόρεσες να καθιερωθείς.

Όχι γιατί ήμουν και πάλι άτυχος. Ξεκίνησα καλά το πρωτάθλημα, όμως μετά από 3-4 ματς όπου ήμουν βασικός χτύπησα στους κοιλιακούς. Ξεκίνησα θεραπεία, αλλά μετά από 3 μήνες χρειάστηκε τελικά να μπω στο χειρουργείο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσω όλη τη χρονιά. Την επόμενη χρονιά όταν και συνήλθα, προσπάθησα να ξαναμπώ στην ομάδα, όμως δεν ένιωθα το ίδιο.

Στον Παναθηναϊκό πάντως βρήκες μπροστά σου και μεγάλους παίκτες.

Πραγματικά βρέθηκα σε μια ομάδα όπου είχε παίκτες όπως ο Λούπου, ο Ντελγκάδο, ο Μπορέλι, ο Βλάχος, ο Φρατζέσκος, ο Γεωργακόπουλος. Όλοι αυτοί ουσιαστικά παλεύαμε για μια θέση στην ενδεκάδα, οπότε καταλαβαίνεις πόσο μεγάλος ανταγωνισμός υπήρχε.

Θέλω να σταθούμε στον Λούπου και να μου πεις πως τον έζησες εσύ.

Ο Λούπου ήταν τεράστιος παίκτης. Πραγματικά υπήρχαν στιγμές που έκανε μαγικά με τη μπάλα. Από την άλλη πλευρά αδίκησε και ο ίδιος τον εαυτό του και δεν πρόσεχε καθόλου. Δεν έκανε τη σωστή προπόνηση. Και μιλάμε για έναν παίκτη, που αν στύλωνε τα πόδια του στο έδαφος, δεν μπορούσαν να τον κουνήσουν ούτε τρία άτομα. Εγώ έκανα παρέα μαζί του, αλλά μετά από ένα βράδυ που βγήκαμε και με το αμάξι πέρασε όλα τα φανάρια που βρήκε στο δρόμο με κόκκινο, δεν ξαναμπήκα στο αυτοκίνητό του (γέλια).

Στον Παναθηναϊκό τι κλίμα συνάντησες;

Εξαιρετικό. Από την πρώτη στιγμή με αγκάλιασαν όλοι και ειδικά ο Γιάννης Σαμαράς με τον Κώστα Μαυρίδη. Αργότερα, όταν ο Νικοπολίδης έφυγε από τους ξενώνες της Παιανίας και έψαχνε για σπίτι, μείναμε μαζί. Συγκατοικήσαμε. Γενικά στον Παναθηναϊκό υπήρχε ένα εξαιρετικό κλίμα και κάναμε παρέα όλοι οι παίκτες. Τότε είχε έρθει και ο μικρός Γιώργος Καραγκούνης και πολλές φορές έμενε μαζί μας. Σκέψου ότι υπήρχαν φορές που βγαίναμε για καφέ και 10 και 11 παίκτες μαζί.

Πόσο πολύ σε βοήθησε να εξελιχθείς ως ποδοσφαιριστής η παρουσία σου στον Παναθηναϊκό;

Μόνο και μόνο που βρισκόσουν στην προπόνηση να παίζεις μαζί με παίκτες όπως ο Σαραβάκος και ο Βαζέχα, άλλαζες νοοτροπία.

Τι εννοείς;

Θα σου πω ένα παράδειγμα. Κάναμε προπόνηση και σε μια ειδική άσκηση παίζαμε 4-4, αλλά μαν του μαν. Αυτό σήμαινε ότι αν περνούσες τον αντίπαλό στο στο ένας με έναν, κανείς άλλος δεν μπορούσε να σε κόψει. Εγώ έτυχε και μάρκαρα τον Βαζέχα, ο οποίος έτρεχε δεξιά κι αριστερά συνεχώς. Τότε του είπα: “Ρε Χρήστο τι τρέχεις συνέχεια, αφού δεν μπορείς να πάρεις την μπάλα”. Μου απάντησε τότε: “Δεν τρέχουμε για την μπάλα, τρέχουμε για εμάς”. Αυτό μου έδωσε να καταλάβω τι σημαίνει προπόνηση. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι μπόρεσε να παίξει μπάλα μέχρι τα 38 του χρόνια.

«Δεν τρέχουμε για την μπάλα, τρέχουμε για εμάς… Με μια φράση ο Βαζέχα μου έδωσε να καταλάβω τι σημαίνει προπόνηση»

Ποια ματς σου έχουν μείνει στη μνήμη από εκείνη την περίοδο;

Θυμάμαι ένα ματς με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, όπου είχα παίξει πάρα πολύ καλά. Το παιχνίδι εκείνο έληξε 0-0. Επίσης ένα ματς με τον εξαιρετικό τότε Ηρακλή στο ΟΑΚΑ, το οποίο το κερδίσαμε 1-0 με δικό μου γκολ. Φυσικά δεν ξεχνάω και τις φορές που ήμουν με την ομάδα σε ευρωπαϊκά παιχνίδια, αλλά και το νταμπλ που πήραμε.

Υπάρχει κάποια ιστορία που να σου έχει μείνει στη μνήμη;

Θα σου πω μια εξωγηπεδική. Είχαμε πάρει το νταμπλ και είχαμε πάει στα μπουζούκια για να το γιορτάσουμε. Εκεί έγινε ο χαμός όπως καταλαβαίνεις και όταν ήρθε η ώρα για να φύγουμε, τα λουλούδια γύρω μας είχαν φτάσει στο μισό μέτρο. Σε πληροφορώ ότι κάναμε μια ώρα να βρούμε το σακάκι του Βαζέχα, γιατί είχε “θαφτεί” κάτω από τα λουλούδια.

Μετά τον Παναθηναϊκό έφυγες και συνέχισες την καριέρα σου στον ΟΦΗ.

Στον ΟΦΗ πέρασα υπέροχα τα δύο χρόνια που έπαιξα. Την πρώτη χρονιά έπαιξα σε 33 παιχνίδια και τη δεύτερη σε 34. Απόλαυσα πραγματικά το ποδόσφαιρο και έζησα και τις μεγάλες προκρίσεις με τη Σλάβια και την Ατλέτικο. Μάλιστα θεωρώ ότι με τη Σλάβια ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα, γιατί με την Ατλέτικο παίξαμε κυρίως αμυντικά, αν και στη ρεβάνς που νικήσαμε 2-1 πραγματικά το αξίζαμε. Στον ΟΦΗ βρήκα πραγματικά μια ομάδα οικογένεια, ενώ και ο Γκέραρντ με ήθελε και το έδειχνε.

«Κανείς δεν πήγαινε στην μπάλα και ο Γκέραρντ μου φώναξε από τον πάγκο να το εκτελέσω εγώ. Και κάπως έτσι κάναμε… πυρ και μανία τον Χεσούς Χιλ»

Τότε καταφέρατε και αποκλείσατε την Ατλέτικο με ένα πέναλτι που εκτέλεσες εσύ και ακόμα και σήμερα κανείς δεν ξέρει αν η μπάλα πέρασε τη γραμμή.

Να σου πω την αλήθεια και εγώ ακόμα, όσες φορές και να βλέπω το βίντεο δεν μπορώ να καταλάβω αν όντως πέρασε η μπάλα ή όχι. Πάντως αυτό που θυμάμαι είναι ότι ο επόπτης έφυγε αμέσως προς τη σέντρα και οι Ισπανοί έπεσαν πάνω του για να διαμαρτυρηθούν.

Αυτό το πέναλτι το εκτέλεσα με εντολή του Γκέραρντ. Κανείς δεν πήγαινε στην μπάλα, λόγω της έντασης του αγώνα και ο “μίστερ” μου φώναξε από τον πάγκο να το εκτελέσω εγώ. Ήταν τεράστια υπόθεση τότε εκείνη η πρόκριση. Σκέψου ότι στο πρώτο ματς στο “Βιθέντε Καλντερόν” ήταν μόνο 25.000 φίλαθλοι στις κερκίδες, γιατί για την Ατλέτικο εμείς ήμασταν μια μικρή ομάδα. Όταν τους αποκλείσαμε, ο Χέσους Χιλ που ήταν τότε ο πρόεδρός της, ήταν “πυρ και μανία” και δεν μπορούσε να το πιστέψει.

Γιατί έφυγες τότε από τον ΟΦΗ;

Έφυγα ουσιαστικά γιατί ανήκα στον Παναθηναϊκό και ο κ. Βαρδινογιάννης με έστειλε στον Εθνικό του Νικόλα Πατέρα. Εκεί πραγματικά είχαμε φτιάξει μια πολύ καλή ομάδα. Ήταν τότε και ο Νινιάδης, ο Μπάντοβιτς κι εγώ.

«Ο Αναστόπουλος ως προπονητής σκίζεται πάντα για τους παίκτες του. Μπαίνει πάντα μπροστά για να πληρώνονται στην ώρα τους και για είναι οι συνθήκες εργασίας οι κατάλληλες»

Η συνέχεια σου ποια ήταν;

Πήγα μετά στην Ξάνθη και στον Παναιτωλικό αλλά και στην Καβάλα. Στον Παναιτωλικό τότε είχα προπονητή τον Νίκο Αναστόπουλο και όταν ήρθε μου είπε: “Τσιφούτη με έφαγες”.

Εγώ στην αρχή δεν κατάλαβα τι εννοούσε και του λέω: “Πως κύριε Νίκο. Ούτε συμπαίκτες ήμασταν ποτέ, ούτε προπονητή σε είχα πουθενά ως τώρα”. Μου απάντησε: “Θυμάσαι που κάποια στιγμή έγραψαν οι εφημερίδες Τσιφούτης αντί Αναστόπουλου στην Εθνική”; Βάλαμε τα γέλια και οι δύο, γιατί κι εγώ τότε κατάλαβα τι εννοούσε.

Πάντως ο Αναστόπουλος ως προπονητής, κάνει τα πάντα για τους παίκτες του. Σκίζεται γι’ αυτούς και μπαίνει και μπροστά, για να πληρώνονται από τους προέδρους, αλλά και για να είναι και οι συνθήκες στις ομάδες που δουλεύει οι κατάλληλες.

Σου άρεσε να παίζεις στις εθνικές ομάδες.

Βέβαια δεν το συζητάμε. Το θεωρούσα τιμή μου. Μάλιστα είχαμε φτάσει κάποια στιγμή στην Ελπίδων να παίζουμε 4 παίκτες του Πανσερραϊκού. Εγώ, ο Καράμπελας, ο Σαββίδης και ο Σοφιανόπουλος και ήμασταν και οι 4 αριστεροπόδαροι. Δεν πιστεύω ότι έχει υπάρξει άλλη τέτοια τετράδα, σε οποιαδήποτε ομάδα.

Πέτυχες και μερικά πολύ ωραία γκολ με τις ομάδες που αγωνίστηκες.

Στον Παναιτωλικό θεωρώ ότι πέτυχα το καλύτερο. Ήταν σε ένα παιχνίδι με την Καστοριά, το οποίο ήταν στο 1-1. Στο 93-94 ο Κόμαρ έκανε μια σέντρα και πήδηξα για κεφαλιά. Στη συνέχεια έψαχνα να βρω που πήγε η μπάλα και την είδα πάνω από το κεφάλι μου. Δεν το σκέφτηκα στιγμή και έκανα ψαλιδάκι. Η μπάλα πήγα στα δίχτυα και έγινε χαμός στο γήπεδο. Αυτό πιστεύω ότι ήταν και το καλύτερό μου.

Τι κρατάς από το ποδόσφαιρο;

Αρχικά ότι ήμουν τυχερός και πήγα σε δύο ομάδες, τον Παναθηναϊκό και τον ΟΦΗ που είχαν τότε τα δύο υπερσύγχρονα για την εποχή τους προπονητικά κέντρα. Από κει και πέρα, τις φιλίες που έκανα.

Στο ποδόσφαιρο γνώρισα και τον αδελφικό μου φίλο, τον Λύσανδρο Γεωργαμλή, ο οποίος με πάντρεψε με την γυναίκα μου την Εφημ Κεφαλά, που είναι κόρη του πρώην δημάρχου Καμένων Βούρλων. Πλέον ζω στις Σέρρες με την οικογένειά μου και η κόρη μου Κρίστα είναι αθλήτρια, η οποία μάλιστα σημείωσε πανελλήνιο ρεκόρ με την μεικτή ομάδα κ16 σκυταλοδρομίας 4χ200.

Ο γιός μου Νίκος έπαιζε κι αυτός μπάλα στον Πανσερραϊκό, αλλά είχε και αυτός έναν τραυματισμό και τώρα θα αφοσιωθεί στις σπουδές του στο Χημικό Θεσσαλονίκης. Μου λείπουν όμως και συμπαίκτες μου που δεν είναι πια μαζί μας, όπως ο Μολακίδης, ο Φιλιππίδης, ο Τάσος Σαββίδης, ο Γαλατίδης, ο Θαθαρόπουλος.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News