ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Αλεξία Καμμένου - Ευτυχία Καραγιάννη... η αποκάλυψη!

«Έχω πάει σε όλα τα προολυμπιακά τουρνουά»… Λίγες μέρες αφού υπέγραψαν τη συμφωνία με την Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδος για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας -και πριν ξεκαθαριστεί ότι η Αλεξία Καμμένου θα έχει για συνεργάτη τον Τάσο Πυρπυρή στο τιμόνι της εθνικής πόλο Γυναικών και η Ευτυχία Καραγιάννη θα βρίσκεται σε εκείνο της εθνικής Νέων Γυναικών, με συνεργάτιδα την Άννα Χατζηγεωργάκη – οι πρώτες γυναίκες στην Ιστορία που θα καθίσουν σε αυτούς τους πάγκους, η νέα προπονήτρια του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος έμοιαζε να κάθεται στην καρέκλα της καφετέριας «P.I.G.S» στη Βούλα, αλλά στην πραγματικότητα καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Ο Ντίνος, πάλι, ένας από τους 22 σκύλους της, με πρόσωπο που παραπέμπει εκπληκτικά σε ό,τι φανταζόμαστε ότι ήταν ο Κομφούκιος, δεν ανησυχεί. Ούτε η Ντίνα η Κουτέλη, δις πρωταθλήτρια Ευρώπης με την Καμμένου στη Βουλιαγμένη, το 2009 και το 2010. «Αχ και να ξαναγινόμουν 20 χρόνων, να με καλέσεις στην εθνική ομάδα», είπε η πάλαι ποτέ διεθνής αμυντικός, όταν εμφανίστηκε στα… χασομέρια της κουβέντας. Αυτά είναι τα τυχερά.

Δεν ήξερε τι να γίνει και πού να διοχετεύσει την ενέργειά της η Αλεξία. Το πρώτο καμπ της εθνικής Γυναικών στο οποίο θα ηγείτο αργούσε, αφού είναι προγραμματισμένο για τις 19 Δεκεμβρίου. Το όνειρο της ζωής της είχε πραγματοποιηθεί και ανάμεσα στην ημερομηνία που οριστικοποιήθηκε και σε εκείνη που θα αναλάμβανε δράση το διάστημα ήταν… ένας μήνας. Ενθουσιασμός στα όρια της φρενίτιδας. Άγχος στα όρια του ψυχοσωματικού.

Ανάθεμά σας, συναισθήματα!

Η Ευτυχία Καραγιάννη, εξ ιδιοσυγκρασίας πιο κοντρολαρισμένη, το έθεσε πολύ σωστά. Με την Καμμένου, σε αμέτρητους περιπάτους στη Γλυφάδα, «αναρωτιόμασταν, πότε θα πάρουμε την ευκαιρία; Περνούσε η μία ευκαιρία, περνούσε η άλλη και μετά σκεφτόμασταν ότι δεν θα την πάρουμε ποτέ. Και ήρθε η ευκαιρία».

Η ευκαιρία ήρθε όχι ακριβώς αδόκητα. Το καλοκαίρι των δύο με τις μικρές εθνικές και τα δύο ασημένια μετάλλια σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν μαγικό. Στο Ευρωπαϊκό του Σίμπενικ πρώτα, έπειτα στο Παγκόσμιο του Ισραήλ.

Φίλες από τότε που για να κάνεις ένα τηλεφώνημα έπρεπε να στρίψεις το δάχτυλο στην τρύπα του εκάστοτε αριθμού, συμφοιτήτριες, τσακωμένες από καιρού εις καιρόν, ζουρλές σε κάθε μέρος του πλανήτη που εμφανίστηκαν, με περιπέτειες που έχουν τη φολκλορική αξία τους και πάνω στην άψη της στιγμής το μόνο μέρος που φυλάσσονται είναι το πίσω μέρος του μυαλού.

«Η αλλαγή της Ομοσπονδίας άλλαξε το πνεύμα σε σχέση με παλιότερα»

Ήταν δίκαιο, λοιπόν, και έγινε πράξη. Έτσι, Ευτυχία Καραγιάννη; «Για όλους είναι ένα όνειρο, και όταν πραγματοποιείται… Για εμάς ακόμα περισσότερο, αφού είχε αρχίσει από τον Μάιο. Ιδιαίτερα για την Αλεξία, αφού εκείνη είναι που αναλαμβάνει τα ηνία, και το τιμόνι, είναι μεγάλη, όχι επιβεβαίωση, αλλά δικαίωση. Θεωρώ ότι έπρεπε να πάρει αυτήν την ευκαιρία, της αξίζει». Η Αλεξία Καμμένου, από την πλευρά της, λέει: «Αυτή η ιστορία άρχισε από τις μικρές κατηγορίες -και πήγε καλά, νομίζω. Εμείς το απολαύσαμε, περάσαμε πολύ όμορφα και νομίζω ότι αυτή η πορεία έπαιξε το δικό της ρόλο, τώρα έχουμε τεράστια ευκαιρία, τεράστια ευθύνη, να αναλάβουμε τους μεγάλους».

Στην πορεία της κουβέντας αποδείχθηκε το εκ προοιμίου σαφές: η Καμμένου δεν είναι ασυνεπής λόγων και… λόγων. Πολλές από τις δηλώσεις έχουν ξανακουστεί, ακόμα και μια δεκαετία πίσω, ο υπογράφων, μάλιστα, είχε την τύχη να τις λαμβάνει ιδίοις ωσίν, ενώ και η ίδια δεν… φιλτράρει τα λόγια της.

Ας πούμε, η παρακάτω: «Έχει αλλάξει αυτό, αρκετά (σ.σ. το φιλτράρισμα). Οι τρεις τελευταίοι προπονητές που έκατσαν στον πάγκο της εθνικής ομάδας πόλο Γυναικών, ο Μορφέσης, ο Κεχαγιάς και ο Λοράντος, μέσα σε αυτήν τη 13ετία, δεν είχαν κάτσει ποτέ σε πάγκο Γυναικών πριν. Αυτό από μόνο του τι σημαίνει; Ότι τα κριτήρια δεν είχαν να κάνουν με προπονητές που είχαν αποδείξει τι είχαν κάνει στην υδατοσφαίριση Γυναικών. Τα κριτήρια ήταν διαφορετικά.

Νομίζω, λοιπόν, ότι η αλλαγή της ομοσπονδίας άλλαξε όλο αυτό το πνεύμα, είμαι σίγουρη, δηλαδή, το βλέπουμε, και δεν ξέρω αν ήμουν αντιδραστική και αν το είχα πει αυτό, αλλά νομίζω, πραγματικά, ότι η ανακύκλωση που γινόταν στην Ομοσπονδία δεν ήταν για καλό. Έχουν περάσει πάρα πολλοί άξιοι άνθρωποι και μην ξεχνάμε ότι ο Γιώργος Μορφέσης είναι ο πιο επιτυχημένος Έλληνας προπονητής, βάσει των αποτελεσμάτων του. Οι προπονητές από τα αποτελέσματά τους κρίνονται. Οπότε δεν υποτιμώ κάποιον ούτε λέω ότι οι επιλογές δεν ήταν σωστές, αλίμονο. Πανηγυρίσαμε, αυτά τα χρόνια, ολυμπιακό μετάλλιο, έγιναν παγκόσμιες πρωταθλήτριες, “αργυρές” πρωταθλήτριες Ευρώπης, στα ηλικιακά o Στέφανος (σ.σ. Λέανδρος) έκανε σπουδαία δουλειά. Νομίζω, όμως, ότι από ένα σημείο και μετά είχε γίνει ένα κλειστό κύκλωμα και κάποιοι άνθρωποι, που είμαστε στο χώρο και προσπαθούσαμε πάρα πολύ, το βλέπαμε και μας προβλημάτιζε».

Περισσότερη ευθύνη επειδή γνωρίζονται καλά

Η ανακοίνωση της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας για το προπονητικό σχήμα στις εθνικές ομάδες έχει ήδη γίνει, ωστόσο έχει ενδιαφέρον η τοποθέτηση της Καμμένου πριν από αυτήν, που γνωστοποίησε, επιπλέον, τη συνέχιση της συνεργασίας με τον Θοδωρή Βλάχο, την προηγούμενη εβδομάδα: «Από την αρχή, όταν αναλάβαμε τις μικρές εθνικές ομάδες, η Ευτυχία ήταν στις Κορασίδες και εγώ στις Νεάνιδες. Στην προκειμένη περίπτωση, τώρα, το σίγουρο είναι ότι εγώ θα είμαι στις Γυναίκες και η Ευτυχία θα έχει τις Νέες Γυναίκες. Εκ των πραγμάτων δεν μπορεί, όταν υπάρχει ένας ολυμπιακός κύκλος τριών ετών, πάρα πολύ μικρός δηλαδή, να μπορέσουν δύο άτομα να το βγάλουν και να το ελέγξουν όλο.

Εκείνο που είναι σίγουρο, είναι ότι η Ευτυχία, που είναι ένας άνθρωπος πολύ δικός μου, θα είναι δίπλα μου στις Γυναίκες και θα είναι υπεύθυνη και στις Νέες Γυναίκες. Από εκεί και πέρα σίγουρα θα κοιτάξουμε να κάνουμε ένα καλό τιμ, όσο πιο εντατικά μπορούμε, έχουμε καταθέσει την πρότασή μας. Είναι λίγο νωρίς ακόμα (για την ενσωμάτωση των προτεινόμενων), ώστε να γίνει αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Έτσι μας είπαν και αυτό ακολουθούμε. Περισσότερο κοιτάζουμε την επιστημονική ομάδα, πρώτα, μετά θα δώσουμε τα ονόματα που θεωρούμε και έπειτα η Ομοσπονδία και η εκτελεστική επιτροπή θα αποφασίσουν πώς θα προχωρήσουμε».

-Ποιοι θα αποτελούν την επιστημονική ομάδα;

Αυτήν τη στιγμή, την αποτελούν ο κύριος Γιαννουρής και κάποιοι γιατροί. Δεν ξέρω ονόματα.

-Ο Γιαννουρής θα είναι ο υπεύθυνος.

Ναι, ναι. Πρόκειται για τον ψυχολόγο, τους γυμναστές, δεν είναι οι άμεσοι συνεργάτες, αλλά το επιστημονικό τιμ. Έχει αλλάξει λίγο -αρκετά, θα έλεγα- ο τρόπος λειτουργίας της Ομοσπονδίας και αυτό το βλέπουμε και εμείς, εκ των έσω. Έχει υπάρξει μια οργάνωση πολύ καλή, Εκείνο που μας ενδιαφέρει πάρα πολύ, σε αυτό, Ευτυχία, να πάρεις κι εσύ θέση, είναι να οργανώσουμε τις μικρές κατηγορίες. Το καλοκαίρι πέρασαν 84 κορίτσια από τα χέρια μας. Αυτό είναι μια τεράστια ευκαιρία για την Εθνική και για μένα ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα από μέσα, τις γεννημένες από το 2006 και πριν. Οπότε, είναι μεγάλο εφόδιο αυτό για να προχωρήσουμε, αλλά δεν πρέπει να μείνει εκεί. Είδαμε ότι πρέπει να δώσουμε μεγάλη βάση στην περιφέρεια και θα ξεκινήσουμε κάποια ταξίδια με την Ευτυχία.

-Δηλαδή, περιοδεία;

Ναι, κατά κάποιον τρόπο περιοδεία. Συνεργασία, όσο μπορούμε, με τους συναδέλφους προπονητές, διότι αυτό είναι αρχή για εμάς, με τους προπονητές των σωματείων να είμαστε σε άμεση συνεργασία.

-Πού θα πάτε;

Όπου υπάρχει τμήμα Γυναικών. Πάτρα, Κρήτη, Θεσσαλονίκη, όπου υπάρχει.

-Το φετινό χειμώνα;

Ναι, ναι, ναι.

-Δηλαδή, σε δύο εβδομάδες από τώρα, παραδείγματος χάρη.

Μακάρι, γιατί όχι; Κοιτάζουμε να συζητήσουμε, να γίνει ένα πλάνο, γιατί αυτό, όπως καταλαβαίνεις, είναι και θέμα συνεργασίας με την Ομοσπονδία και τους τοπικούς φορείς, για να μαζευτούν κάποια παιδιά, να έχουν και την πρόθεση οι άνθρωποι των σωματείων και οι προπονητές να μιλήσουμε και να έχουμε μια εικόνα… Θέλω να νιώσουν μέρη αυτής της κατάστασης.

-Ευελπιστείς να υπάρχει μια κοινή γραμμή στο ελληνικό πόλο Γυναικών;

Αυτό…

Η Καραγιάννη σχεδόν ψελλίζει «δύσκολο».

-Είναι δύσκολο, απλώς…

Κοίταξε. Υπάρχουν πάρα πολλοί μεγάλοι προπονητές και πάρα πολλοί καλοί προπονητές, που δουλεύουν όλο το χρόνο τις κοπέλες και χάρη σε αυτούς έγιναν και θα γίνουν κάποια πράγματα. Αλίμονο. Από αυτούς και μπορείς να πάρεις πράγματα, γιατί δεν είναι ωραίο ένας ομοσπονδιακός να έρχεται και να δίνει μια κοινή γραμμή χωρίς να σκέφτεται τα υπόλοιπα. Έχουμε κάτσει στη θέση τους και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι πρέπει να υπάρξει σύμπνοια και συνεργασία. Το ότι θα μπορούσε στις μικρότερες κατηγορίες -διότι το έχουμε σκεφτεί με την Ευτυχία- να γίνει ένας επιστημονικός προγραμματισμός με σωστές μετρήσεις, με καταγραφή σωστή για κάθε αθλήτρια, αλλά φυσικά, αν ζητηθεί, να δοθούν γενικές κατευθύνσεις κυρίως στις μικρές κατηγορίες, γίνεται. Σε μια ομάδα της Α1 Γυναικών τα πράγματα έχουν λίγο πολύ ξεκαθαριστεί. Εκεί μιλάμε για μία άλλη διαχείριση και μία άλλη προσέγγιση.

-Παρ’ όλα αυτά, οι πολίστριες δεν δυσκολεύονται να ακολουθούν δύο διαφορετικές γραμμές σε ένα διάστημα τριών ή τεσσάρων εβδομάδων, που θα κάνει μια προετοιμασία η εθνική ομάδα, όταν το πόλο που παίζουν είναι τελείως διαφορετικό στην ομάδα τους;

Αθλήτριες τέτοιου επιπέδου μπορούν να το κάνουν αυτό. Το θέμα είναι πώς θα τους το περάσουμε, αυτή είναι η δική μας δουλειά και ο δικός μας στόχος. Ο ομοσπονδιακός προπονητής αυτό είναι που πρέπει να απαντήσει άμεσα. Δηλαδή, να γνωρίζει πολύ καλά τη φιλοσοφία των άλλων προπονητών, πώς έχουν μεγαλώσει αυτά τα κορίτσια, πώς έχουν προπονηθεί, πώς έχουν γαλουχηθεί μέσα στο μυαλό τους και να βρει έναν τρόπο, γρήγορα, να περάσει και τις δικές του γραμμές. Νομίζω πως έχει πολύ ενδιαφέρον για μία αθλήτρια να μην κάνει τα ίδια και τα ίδια.

Η Καραγιάννη προσθέτει: «Πίστεψέ με, το έχουμε ζήσει και εμείς ως αθλήτριες αυτό. Είναι βαρετό να κάνεις συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, έτσι;» Η Καμμένου συνεχίζει: «Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Τεό. Τα κορίτσια είδαν κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό. Παρ’ όλο που το χρονικό διάστημα ήταν πολύ μικρό, είδαν κάτι άλλο. Αυτό στην αρχή είναι πολύ ενθαρρυντικό, σου δίνει δύναμη για κάτι καινούργιο. Από την άλλη μεριά, εκεί που φαίνονται τα αποτελέσματα είναι στη διάρκεια, κατά πόσο, δηλαδή, θα μπορούν να βγάλουν αυτόν τον τρόπο στο υψηλότερο επίπεδο».

Η φυσική εξέλιξη και ο σκοπός

Εδώ τίθεται ένα ζήτημα, το οποίο δεν γίνεται να παραβλεφθεί. Η θητεία του Λοράντου στην εθνική πόλο Γυναικών, διακεκομμένη, κρίθηκε από ένα και μόνο ματς: τον ημιτελικό του προολυμπιακού τουρνουά με την εθνική Ολλανδίας στην Τεργέστη. Στη δική της συνέντευξη, η Χριστίνα Τσουκαλά τόνισε ότι η Εθνική πήγε σχεδόν απροετοίμαστη για να παίξει με τις Ολλανδές αυτό το κρίσιμο παιχνίδι, πως δεν τις είχε «διαβάσει».

Η Καμμένου έχει μια διαφορετική άποψη: «Το έχω ακούσει χιλιάδες φορές. Μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όταν οι Ολλανδοί έχουν τον ίδιο προπονητή εννιά χρόνια και πάνε σαν φυσική εξέλιξη να παίξουν ένα προολυμπιακό, δεν είναι το ίδιο με το να έχεις έναν προπονητή πέντε μήνες και να προσπαθεί, όσο και να έχει διαβάσει, να σου περάσει αυτά που θέλει. Δεν στέκομαι σε αυτό το κομμάτι, δεν είναι η δουλειά μου. Τον εκτιμώ πάρα πολύ, δεν πρέπει να κρίνεται από ένα παιχνίδι και πρέπει να σκεφτείτε πόσο χρονικό διάστημα είχε αυτός ο προπονητής. Δεν ήταν φυσική εξέλιξη το προολυμπιακό, ήταν ο σκοπός και αυτό αγχώνει τα παιδιά από μόνο του».

Οπότε, η αλλαγή της Ομοσπονδίας και η μάταιη απόπειρα να έρθει η ολυμπιακή πρόκριση, για τρίτη διαδοχική φορά, έκανε τον πάγκο της εθνικής Γυναικών ανοιχτό. Αλλά η Καμμένου ήταν χρόνια στο αντάρτικο. Η πρώτη πρόσληψη εκείνης και της Καραγιάννη, τα διαπιστευτήρια της οποίας στις μικρές ηλικίες, με πρωταθλήματα κεκτημένα με Γλυφάδα και Νηρέα Χαλανδρίου, είναι αναμφισβήτητα, αφορούσε τις μικρές Εθνικές. 

Ουσιαστικά, αυτή η κίνηση υπηρετούσε διπλό σκοπό. Για τις ίδιες τις προπονήτριες, ήταν μία ευκαιρία να συνεργαστούν μετά το 2015 και την επιστροφή της Καμμένου στα πεπραγμένα, με την ανάληψη του τιμονιού της Γλυφάδας. Για την Ομοσπονδία ήταν ένα κριτήριο: Η πορεία των μικρών Εθνικών στις δύο διοργανώσεις θα αποτελούσε μία παράγραφο στο βιογραφικό που ουδείς, όσο δύσπιστος κι αν ήταν, θα είχε τη δυνατότητα να υπερκεράσει.

Η Καμμένου αναφέρεται στην πρώτη συμφωνία: «Είχαν γίνει κάποιες συζητήσεις και με τον πρόεδρο και με τον κύριο Αφρουδάκη, που ήταν στην Εκτελεστική, ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγματα, μιλήσαμε με όποιους έπρεπε να συζητήσουμε, εισηγήθηκε ο κύριος Αφρουδάκης, από ό,τι ξέρουμε, στο διοικητικό συμβούλιο και ομόφωνα αποφάσισαν να μας δώσουν την ευκαιρία. Αυτά ξέρουμε. Σίγουρα, ο Κυριάκος Γιαννόπουλος είναι ένας άνθρωπος που μας ξέρει πάρα πολύ καλά, αλλά γνωρίζουμε απολύτως πόσο απαιτητικός και πόσο αυστηρός είναι σε αυτό το κομμάτι, οπότε το μας ξέρει δεν μας ξέρει δεν παίζει οποιονδήποτε ρόλο στην προκειμένη περίπτωση. Αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με μία ομοσπονδία που, κι από σεβασμό στα πρόσωπά τους, τεράστιο, και αγάπη, μας κάνει ακόμα πιο υπεύθυνες και πιο σοβαρές. Γιατί υπάρχει σεβασμός, υπάρχει θαυμασμός. Και ο Γιάννης Γιαννουρής ήταν ο μέντοράς μου και ο Κυριάκος Γιαννόπουλος ήταν ένας παίκτης που θαύμαζα όσο κανέναν και με τον Γιώργο Αφρουδάκη μεγαλώσαμε μαζί στη Βουλιαγμένη. Τέλος πάντων, λέω κάποια ονόματα, είναι κι άλλοι άνθρωποι αξιόλογοι μέσα, οι οποίοι αποφάσισαν να μας εμπιστευθούν ».

Πάνω σε αυτό, η Ευτυχία Καραγιάννη σχολιάζει ότι «αντιλαμβανόμαστε την ευθύνη που έχουμε απέναντι σε όλους αυτούς. Δεν σου κρύβω ότι ύστερα από τόσα χρόνια, και για την Αλεξία, γιατί το έχουμε συζητήσει άπειρες φορές περπατώντας εδώ, στις παραλίες, αλλά και για μένα… Είχα αρχίσει να λέω “και αυτή η ευκαιρία πάει, και αυτή η ευκαιρία. Και εσύ (στρέφεται στην Καμμένου) μου έλεγες πολλές φορές, “πάει, τελείωσε, πάει, τελείωσε, πάει, τελείωσε”». «Υπήρξαν κι άλλα σημεία», πιάνει το νήμα η Καμμένου: «Όταν έφυγε ο Μορφέσης, ακούστηκαν διάφορα. Έλεγαν για συνεργασίες. Συζητήσεις δεν έγιναν». «Τρεις τέσσερις φορές έγινε αυτό. Είχαμε φτάσει στο σημείο να πιστεύουμε ότι δεν θα γίνει, ποτέ», σχολίασε η Καραγιάννη.

«Είναι πραγματικά όνειρο ζωής για μένα, αλήθεια. Ειδικά για μένα, που είχα την τύχη και την τιμή να είμαι από την πρώτη εμφάνιση της εθνικής ομάδας. Το έχω πει πολλές φορές και μπορεί να ακούγεται λίγο γραφικό, αλλά είναι πραγματικά συγκλονιστικό να σκεφτείς ότι ήμουν παρούσα στο “Φόρο Ιτάλικο”, σε ένα τουρνουά στη Ρώμη, γιατί εκεί έγινε το πρώτο παιχνίδι, το ’87 και όχι το ’89. Επειδή ήμουν ένα παιδί του αθλητισμού, έπαιζα και μπάσκετ και ήταν η λατρεία μου ο αθλητισμός, ονειρευόμουν να γίνω όλα αυτά που μου έδωσε η ζωή και προπονήτρια στην εθνική ομάδα. Είναι πραγματικά η σημαντικότερη στιγμή στην αθλητική καριέρα μου», υπερθεματίζει στην αξία της στιγμής η Καμμένου.

Η Καραγιάννη συμφωνεί -και για τον εαυτό της.

Αυτή η καλή αίσθηση που έχει στη συνεργασία της με τις Νεάνιδες, με κόρη η οποία υπάρχει ως υδρόβιο ον και αγαπάει τη συγχρονισμένη κολύμβηση, είναι εχέγγυο. Η «ασημένια» ολυμπιονίκης του 2004 και πολίστρια του Ολυμπιακού, όταν κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα, το 1995, και εκείνο του 1998, συμφωνεί και διαφωνεί: «Η σχέση του προπονητή με τον αθλητή είναι αμφίδρομη. Ούτε εμείς, και η Αλεξία ξέρω ότι συμφωνεί, επειδή έχουμε υπάρξει αθλήτριες, είμαστε οι μάγοι, που θα πάρουμε πέντε παιδιά και θα τα κάνουμε να παίξουμε πόλο. Πρέπει να είσαι και τυχερός μέσα στη ζωή σου και να πέσεις πάνω σε μία καλή φουρνιά παιδιών. Σίγουρα, έχει σημασία ο προπονητής. Αλλά παίζει σπουδαίο ρόλο να πέσεις σε μια καλή γενιά παιδιών, σε ταλέντα».

Τα σύμβολα και οι αποχωρήσεις

Αυτό το υλικό που θα διαχειριστεί κυρίως η Αλεξία Καμμένου μπορεί να εισπραχθεί και ως η πιο χαρισματική μαζικά φουρνιά στην Ιστορία του ελληνικού πόλο. Δηλαδή, τα κορίτσια που ήταν στις μικρές εθνικές ομάδες από το 2010 ως το 2012, αλλά και λίγο αργότερα. «Μετά την εποχή της Κικής Λιώση, της Αντιγόνης Ρουμπέση και της Αγγελικής Γερόλυμου, που ήταν σημεία αναφοράς, βιάζεται να διευθετήσει το σχόλιο του υπογράφοντος προκειμένου να μη μοιάζει με αβαρία η Καμμένου.

«Με εξαίρεση την Τσουκαλά, που ήταν κάπως στη μέση, η εθνική ομάδα έχασε τεράστιες παίκτριες μετά το Πεκίνο (σημ. 2008) και το Λονδίνο (σημ. ουσιαστικά το προολυμπιακό της Τεργέστης). Όταν φεύγει μια Ρουμπέση, μια Λιώση, μια Γερόλυμου, έχει φύγει λίγο πριν η Μελιδώνη, η Μωραϊτίδου, η Κοζομπόλη, που έφυγαν λίγο πιο πριν, δεν είναι εύκολα πράγματα. Πρόκειται για τεράστιες παίκτριες, τεράστιες παίκτριες. Και έρχεται από πίσω και ενώνει αυτήν τη φουρνιά η Τσουκαλά με την Ασημάκη. Θέλω να πω ότι έγιναν μεγάλες αλλαγές εκείνη την εποχή, αλλά ήρθαν και μεγάλες επιτυχίες. Απλώς ήταν η αποτυχία των Ολυμπιακών, εκεί ήταν που μας στοίχισε. Εκεί η εικόνα λίγο μπερδεύει», συμπληρώνει η Καμμένου.  

Στοπ καρέ. Στην ημιεπίσημη ερώτηση για το ποια θεωρεί την κορυφαία Ελληνίδα πολίστρια όλων των εποχών και με ποια θα πήγαινε μαζί στον πόλεμο, η απάντηση της Καμμένου είναι ίδια: «Η Αλεξάνδρα Ασημάκη». Πάμ’ παρακάτω.

«Και οι δύο αυτές (σημ. Τσουκαλά, Ασημάκη) και η Αβραμίδου, με την εκτελεστική δεινότητα και την ωριμότητα ειδικά τις τελευταίες χρονιές της, είναι παίκτριες που δεν είναι εύκολο να αντικατασταθούν. Απλά θα σου πω κάτι με χρονολογίες: Με εξαίρεση τη Χρυσή, που ελπίζουμε… που είναι γεννημένη το 1995, και τη Μαργαρίτα, όλες οι άλλες παίκτριες είναι γεννημένες από το 1997 και μετά. Πότε αυτό το πράγμα δείχνει πόσο μέλλον υπάρχει και σίγουρα στο μυαλό μας υπάρχουν πολλές παίκτριες της εθνικής Νέων Γυναικών, ακόμα και από την εθνική Νεανίδων, που θα μπορέσουν να πλαισιώσουν την εθνική Γυναικών. Θα δοθούν ευκαιρίες στα παιδιά». «Το έχουμε πει, υπάρχει δυναμική, πολύ ταλέντο και όρεξη», συνέχισε η Καραγιάννη.

Το πόλο είναι ερασιτεχνικό σπορ. Είναι καθημερινή δουλειά. Σε ό,τι αφορά την ενασχόληση ενός κόσμου που έχει πολλές δουλειές στη ζωή του και ασχολείται μόνο με ό,τι είναι εύκολο να κατανοηθεί και γνώριμο, απαιτείται, είναι κυνικό αλλά μία πραγματικότητα, η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το αντίστοιχο συγκρότημα των Ανδρών, άλλωστε, πάει εκεί από το 1980 και τον Αύγουστο, στο Τόκιο, κατάφερε να πάρει το ασημένιο μετάλλιο. «Όταν το αναλαμβάνουμε αυτό, παίρνουμε και την ευθύνη. Ένας προπονητής δεν γίνεται να κρίνεται από μία διοργάνωση, από ένα παιχνίδι, από την άλλη μεριά, όμως, είναι κάποια κομβικά παιχνίδια, κομβικά σημεία, που ο προπονητής εξαρχής γνωρίζει ότι από εκεί θα κριθεί. Κακά τα ψέματα. Για αυτό και η μοίρα μας και ο ρόλος μας είναι τόσο δύσκολοι», διατείνεται η νέα ομοσπονδιακή προπονήτρια.

 

Όλοι… συνεργάτες

Η Καραγιάννη, πάντως, θέλει να ενεργοποιήσει όλες τις φίλες της. Με την Κατερίνα Οικονομοπούλου και τη Γεωργία Ελληνάκη, συνοδοιπόρους στην «ασημένια» περιπέτεια της Αθήνας, έχουν βρεθεί μαζί σε πάγκους. Με την Κική Λιώση και την Άντι Μελιδώνη, που πολλάκις έχουν συναντηθεί ως αντίπαλοι σε πανελλήνια πρωταθλήματα μικρών ηλικιών, και επίσης τους ενώνουν οι περιπέτειες με την Εθνική, ομοίως. Η Αντιγόνη Ρουμπέση είναι επίσης κόουτς. Η Εύη Μωραϊτίδου είναι πάντα κοντά, ήταν στις αποστολές. Αναφέρονται τα συγκεκριμένα κορίτσια, αν και η Καμμένου βιάστηκε να προσθέσει τον Κώστα Χατζηδάκη, το συνεργάτη του Χάρη Παυλίδη στον Ολυμπιακό, στην εξίσωση. Πιάνει, πάντως, ο αναγνώστης το πνεύμα: Πανστρατιά.

«Θέλουμε να ξεκινήσουμε να συνεργαζόμαστε», αναφέρει η Καραγιάννη, με την Καμμένου να τονίζει ότι «έχουν γίνει εισηγήσεις στην ΚΟΕ και περιμένουμε να μας ενημερώσουν». «Έχουμε κάνει έναν προγραμματισμό, έχουμε πει πέντε πράγματα, περιμένουμε να δούμε πώς θα αποτυπωθούν και, έτσι, να ξεκινήσουμε επαφές με όλους τους σωματειακούς. Εκεί πάει αυτό που λέγαμε και πριν», σχολιάζει η νέα εκλέκτορας της εθνικής Νέων Γυναικών.

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε εν μέσω της αγωνιστικής περιόδου. Όποια επαφή πρέπει να γίνει με προσοχή μεγάλη, γιατί πρέπει να υπάρξει αξιοκρατία και δεν πρέπει να δημιουργήσουμε καταστάσεις χωρίς να το θέλουμε», λέει ρητά η Καμμένου: «Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, αλίμονο αν πιστεύουμε ότι μπορούμε μόνες μας να κάνουμε κάτι. Ειδικά αυτήν την εποχή στην υδατοσφαίριση Γυναικών, οι πάντες πρέπει να έχουν καλή θέληση, αλλά πραγματικά καλή θέληση, και να αλληλοβοηθηθούμε. Όλοι μας, όλοι μας. Για το κοινό καλό, γιατί υπάρχει κοινό καλό. Δεν έχει σημασία πώς λέγομαι, σημασία έχει να αλληλοβοηθηθούμε. Μπορούμε να το κάνουμε; Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να πάμε παρακάτω. Μακάρι να υπάρχει αυτό από όλες τις μεριές. Θα το προσπαθήσουμε πάρα πολύ. Να πω κάτι εδώ; Όλοι γνωρίζουν, κι αυτό δεν μπορεί να μου το αμφισβητήσει οποιοσδήποτε, ότι είμαι ανοιχτή για όλους. Ανοιχτή για όλους. Δεν βλέπω κανέναν ως αντίπαλο για την εθνική ομάδα, κανέναν να με φοβίζει να πάω να συνεργαστώ και το έχω δηλώσει δημόσια αυτό το πράγμα. Ήμουν και είμαι ανοιχτή σε όλες τις συνεργασίες. Ξεκάθαρα».

Το σίγουρο είναι ένα: Αυτό που υπόσχονται οι δύο ομοσπονδιακοί, πλέον, δεν είναι επιτυχίες, οι οποίες ούτως ή άλλως κρίνονται σε 32 λεπτά -και βέβαια μπορεί πολύ εύκολα να στραβώσει κάτι. Είναι το θεμέλιο. Να μπει το ελληνικό πόλο Γυναικών σε μία κοινή γραμμή και οποιοσδήποτε, από τους προπονητές των μεγάλων ομάδων μέχρι τον έσχατο σκαπανέα, να αισθάνεται σημαντικός. 

 

Το… απαγορευμένο θέμα

«Έχω πάει σε όλα τα προολυμπιακά τουρνουά».

Οι ιστορίες από την κρύπτη της Καμμένου, παρά τη δική της συμμετοχή, μαζί με την Καραγιάννη, στο προολυμπιακό του 2000, έχουν ένα απαγορευμένο θέμα. Το παιχνίδι με τη Ρωσία στο Ρότερνταμ, το 2016. Το γκολ της Νάστια Σιμάνοβιτς, στο τελευταίο δευτερόλεπτο, που έστειλε το ματς στα πέναλτι και την Εθνική στον Καιάδα, σε μια μεταφορά που για τα κορίτσια και τον τεχνικό του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος τότε, Γιώργο Μορφέση, θα μπορούσε και να ακούγεται ως κυριολεξία. Εκείνος ο καταραμένος όφις, που για την ίδια μοιάζει όντως με το προπατορικό αμάρτημα. «Μην το συζητάμε αυτό», αποτάσσεται τον Σατανά και στρέφει το βλέμμα της αλλού: «Είναι άδικο για τα παιδιά, είναι πολύ άδικο».

«Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του προπονητή είναι και η τύχη. Το αστεράκι. Μπορείς να το έχεις εδώ το αστεράκι;», σχολιάζει η Καμμένου και λέει μουσικά η Καραγιάννη: «Παίρνεις μία απόφαση και λες “πω πω τι έκανα” και ύστερα από λίγο, με την ίδια απόφαση, “Παναγία μου, τι έκανα;”. Ένα δευτερόλεπτο πριν, ένα δευτερόλεπτο μετά, και κρίνονται τα πάντα. Τρεις φάσεις πριν, θα μπορούσες να έχεις φύγει με τρία γκολ μπροστά και να έχει τελειώσει».

Η Αλεξία Καμμένου έχει πάει σε όλα τα προολυμπιακά τουρνουά. Ας επιτραπεί η αβαρία, αλλά θυμάμαι ένα τηλεφώνημα πριν τον τελικό της Σαγκάης με την Κίνα, το 2011. Τότε, η Καμμένου θα έκανε… σουαρέ με τις φίλες της και θα παρακολουθούσαν τον τελικό. Για την Εθνική έχει κάνει πολλά ταξίδια -χωρίς οποιοδήποτε λόγο πέραν της άδολης, μητρικής, αγάπης- για να ζήσει τη στιγμή που η Καραγιάννη περιέγραψε ως κορυφαία αυτό το πεντάμηνο που ήταν μαζί: «Ήταν το πρώτο παιχνίδι. Όταν ακούσαμε τον εθνικό ύμνο. Εγώ στο λέω και ανατριχιάζω. Κοιταχτήκαμε και κρατηθήκαμε για να μη δακρύσουμε».

Αυτό. 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News