Συνέντευξη Ρούξι Ντουμιτρέσκου: «Κεραμίδα η κατεδάφιση της Λεωφόρου, το νέο γήπεδο να γίνει σήμα κατατεθέν του συλλόγου»

Η Ρούξι Ντουμιτρέσκου λατρεύτηκε από τους φίλους του Παναθηναϊκού και έζησε στο ιστορικό κλειστό της Λεωφόρου ανεπανάληπτες στιγμές, τις κορυφαίες στη σπουδαία καριέρα της στο βόλεϊ. Μία εμβληματική αθλήτρια, της οποίας το όνομα δεσπόζει δίπλα στους θρύλους της σύγχρονης ιστορίας του «τριφυλλιού» όπως ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο Σωτήρης Πανταλέων και ο Κριστόφ Βαζέχα.

Η γεννημένη στη Ρουμανία και πολιτογραφημένη Ελληνίδα παλαίμαχη αθλήτρια πετοσφαίρισης, με το τριφύλλι στο στήθος, πανηγύρισε 6 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα, το αργυρό μετάλλιο στο Challenge Cup και αμέτρητες προσωπικές διακρίσεις. Το δέσιμό της με τον κόσμο της ομάδας αλλά και με τη διοίκηση των Θανάση και Παύλου Γιαννακόπουλου, ήταν αξιοσημείωτο. Αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό από το 2003 έως το 2010, ενώ φόρεσε και το εθνόσημο.

Η προπονήτρια πια, άλλοτε αρχηγός των «πράσινων», σχολιάζει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας των μελών του Παναθηναϊκού Α.Ο., όπου εγκρίθηκε το σχέδιο της Διπλής Ανάπλασης, που σημαίνει συνάμα τον αποχωρισμό του ιστορικού γηπέδου της Λεωφόρο και κατ’ επέκταση του «Τάφου του Ινδού».

«Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από εγκαταστάσεις εδώ και πολλά χρόνια και φαντάζομαι ότι ο Βοτανικός ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή. Όλα αυτά τα χρόνια έχει γίνει μεγάλη μάχη από όλους και από τους φιλάθλους της ομάδας, ώστε να βρεθεί μία έδρα τόσο για το ποδόσφαιρο, όσο και για τα ερασιτεχνικά τμήματα. Λυπάμαι πολύ που θα γκρεμιστεί η Λεωφόρος. Και μόνο η σκέψη είναι σαν κεραμίδα στο κεφάλι. Αλλά θα είναι ιδανικό να στεγάζονται όλα τα τμήματα σε έναν χώρο, που θα γίνει σήμα κατατεθέν του Παναθηναϊκού. Μακάρι αυτό να μπορούσε να γίνει στη Λεωφόρο, αλλά από τη στιγμή που δεν γίνεται, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ελπίζω να έρθουν τα καλύτερα για το σύλλογο».

«Γέμιζαν το κλειστό για να μας κάνουν έκπληξη»

Αν έπρεπε να ξεχωρίσει την καλύτερη ανάμνηση που έχει ζήσει στον «Τάφο του Ινδού», σίγουρα θα ήταν κάτι πολύ δύσκολο. Ωστόσο, αναπολεί μερικές από αυτές, που όπως λέει θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη της.

«Αυτές οι στιγμές που είναι χαραγμένες στο μυαλό μου από τη Λεωφόρο είναι όταν μας περίμεναν εκεί οι οπαδοί μας μετά από τις νίκες επί του Ολυμπιακού στο Ρέντη. Είτε μας υποδέχονταν έξω, είτε μας έκαναν έκπληξη, είχαν κρυφτεί και γέμιζαν το κλειστό και μας περίμεναν εκεί. Το παιχνίδι που μου έχει μείνει στο μυαλό περισσότερο από όλα είναι ο 5ος τελικός το 2008, που ενώ χάναμε 2-0, το γυρίσαμε σε 3-2 και στο τέλος κατακτήσαμε το πρωτάθλημα. Και μάλιστα, τότε είχα πει ότι ακόμα και αν σταματούσα εκείνη τη στιγμή το βόλεϊ, θα ήταν η κατάλληλη στιγμή, γιατί συναισθήματα πιο έντονα από αυτά δεν θα ξαναζούσα. Αλλά πάντα όσα ακολουθούσαν ήταν μία έκπληξη, ιδίως από την πλευρά των φιλάθλων. Τους αγαπάω πάρα πολύ και μπορώ να πω ότι οπουδήποτε στον κόσμο κι εάν είχαμε παίξει, δεν θα ζούσαμε αυτές τις στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί τους. Δεν συγκρίνονται με τίποτα, ούτε με τα πιο ακριβά συμβόλαια. Τελικά αυτά είναι που μένουν στη ζωή μας. Βλέπω ότι τώρα ο Παναθηναϊκός σιγά σιγά αρχίζει να επιστρέφει εκεί που ανήκει, στην κορυφή», ανέφερε η Ντουμιτρέσκου, που πολλές βρέθηκε να κάνει ζέσταμα πριν τους αγώνες, με κατάμεστο το γήπεδο ήδη.

«Έψαχνα τον κύριο Θανάση για να σηκώνει τις κούπες»

Για τον Θανάση Γιαννακόπουλο, που ως πρόεδρος ήταν πάντα κοντά στο τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού, θυμάται:

«Ο κύριος Θανάσης… Θυμάμαι κάθε φορά που κατακτούσαμε ένα τρόπαιο, τον έψαχνα για να είναι ο πρώτος άνθρωπος μετά από εμάς τις αθλήτριες που θα το σηκώσει. Ήταν η μεγάλη του χαρά. Και πώς να μην του το δώσεις. Είχε προσφέρει τόσα πολλά και στο βόλεϊ και σε ολόκληρο το σύλλογο. Ερχόταν τότε και ο κύριος Παύλος στο γήπεδο. Ακόμα δεν το πιστεύω ότι έχουν φύγει από τη ζωή. Κάθε ανάμνηση είναι και ξεχωριστή. Ενώ λέγαμε ότι ξέρουμε τι μας περιμένει, κάθε φορά ζούσαμε και μια καινούργια όμορφη έκπληξη από αυτούς τους ανθρώπους. Τους έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου για όλα όσα έζησα κοντά τους. Ξέρω ότι κάθε φορά που θα έρθω στην Αθήνα, θα βρω φίλους και γνωστούς που θα καθίσουμε για καφέ και θα θυμηθούμε εκείνα τα χρόνια. Την πόλη την αισθάνομαι δεύτερο σπίτι μου».

«Θρίλερ η δολοφονία του Φιλόπουλου, δεν ξεχνώ τη μάνα του στην κηδεία»

Το Μάρτιο του 2008, οι γυναίκες του Παναθηναϊκού κατέκτησαν το Κύπελλο Ελλάδας στην Κρήτη κόντρα στο Μαρκόπουλο, σε ένα αλησμόνητο Final -4. Ως αρχηγός της ομάδας, η Ρούξι αφιέρωσε τον τίτλο στο νεαρό φίλο του «τριφυλλιού» Μιχάλη Φιλόπουλο, που είχε δολοφονηθεί σε συμπλοκή μεταξύ οπαδών, στις 29 Μαρτίου του 2007 στη Λεωφόρο Λαυρίου. Τον περασμένο Ιανουάριο, ήταν η σειρά του 19χρονου φίλου του Άρη, Άλκη Καμπανού να χάσει τη ζωή του, στη Θεσσαλονίκη.

Η ίδια έζησε πολύ έντονα το θλιβερό γεγονός πριν από 15 χρόνια, καθώς συνέβη λίγες ώρες πριν το «ντέρμπι» του Κυπέλλου βόλεϊ γυναικών ανάμεσα στις «πράσινες» και τον Ολυμπιακό, που θα διεξαγόταν στην Παιανία. Τότε, η ΕΟΠΕ, όπως ήταν φυσικό ματαίωσε τη διοργάνωση εις ένδειξη πένθους.

«Έμαθα για τον Άλκη στη Θεσσαλονίκη και λυπάμαι αφάνταστα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, εκείνη την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Φιλόπουλος. Φύγαμε από το γήπεδο και περάσαμε με το πούλμαν της ομάδας από τη Λαυρίου για να επιστρέψουμε στη Λεωφόρο. Ήταν σαν να βλέπεις θρίλερ στην τηλεόραση. Σπασμένα μαγαζιά, αίματα παντού στους δρόμους. Φρίκη. Αλλά αυτό που χρειάστηκα πολύ καιρό για να ξεπεράσω ήταν η εικόνα της μητέρας του στην κηδεία. Τι να πεις σε αυτή τη μάνα…αλλά και σε οποιαδήποτε μάνα που χάνει το παιδί της. Μακάρι να έρθει η ημέρα που θα τα αφήσουμε πίσω όλα αυτά και δεν θα ξανασυμβούν ποτέ πια. Δεν έχουν θέση στον αθλητισμό αυτά. Αυτοί δεν είναι φίλαθλοι. Νομίζω ότι πολλοί έχουν παρεξηγήσει το χώρο του αθλητισμού. Νομίζουν ότι μπορούν να έρθουν στο γήπεδο και να ξεσπάσουν για όλα τους προβλήματα που κουβαλάει ο καθένας, είτε αυτά που έχουν με την οικογένειά τους, τη δουλειά τους ή οτιδήποτε άλλο. Πιστεύουν ότι είναι ένας χώρος που μπορούν να κάνουν τα πάντα. Ότι τους επιτρέπεται. Όχι, δεν είναι έτσι και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Υπάρχουν αθλητές που αφήνουν τις οικογένειές τους πολλά χιλιόμετρα μακριά για έρθουν να αγωνιστούν στην Ελλάδα ή οπουδήποτε και κάνουν θυσίες για να υπηρετήσουν το άθλημά τους. Δεν είναι ωραίο να μη σέβεσαι το χώρο τους, εκεί όπου ουσιαστικά παρουσιάζουν τη δουλειά τους. Είναι μία κατάθεση ψυχής για τους αθλητές».

«Πίναμε καφέ με τους οπαδούς και μας άνοιγαν την καρδιά τους»

Για τη σχέση της με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, η Ρούξι θυμάται:

«Εμείς ζήσαμε εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Ήμασταν το αγαπημένο τμήμα των οπαδών, τα κορίτσια τους. Μιλούσαμε μαζί τους, καθόμασταν και πίναμε καφέ έξω από το γήπεδο, μας άνοιγαν την καρδιά τους. Συζητούσαμε τα προβλήματά τους. Είχαμε άλλους είδους σχέση».

«Το πράσινο χρώμα με επέλεξε ξανά, ζω μεγάλες στιγμές»

Η Ρούξι Nτουμιτρέσκου σήμερα είναι προπονήτρια στο σύλλογο Alpha volleyball Sibiu, όπου αγωνίζονται κορίτσια γεννημένα το 2009 και 2010, έχοντας εξασφαλίσει την πρόκριση στον ημιτελικό στο τουρνουά της Ρουμανίας του mini volley. Μάλιστα, όπως λέει το πράσινο την κυνηγάει και την… επέλεξε ξανά, αφού αυτά είναι τα χρώματα της νέας της ομάδας. «Είχα πει ότι δεν θα ακολουθήσω την προπονητική αλλά ζω μεγάλες στιγμές με αυτά τα κορίτσια», θα πει.

Ο γιος της ο Φίλιππος, είναι 11 ετών και αγαπάει το μπάσκετ, επιλέγοντας πάντα το αγαπημένο νούμερο 9 της μητέρας του, το οποίο ο Παναθηναϊκός έχει αποσύρει για να την τιμήσει και ονειρεύεται να παίξει μία μέρα στο «τριφύλλι» αλλά και στο NBA. Εκείνη το είχε διαλέξει λόγω του θαυμασμού της για τον μεγάλο Ολλανδό επιθετικό του Άγιαξ και της Μίλαν, Μάρκο Φαν Μπάστεν, τόσο ως αθλητή, όσο και ως προσωπικότητα.