Συνέντευξη Σταύρος Σταματής: «Μιλούν άλλοι για αδικία; Εμείς μείναμε 20 χρόνια χωρίς γήπεδο, λόγω Καραϊσκάκη»

Από το χορτάρι της Νέας Φιλαδέλφειας πέρασαν παίκτες-θρύλοι της «Ενωσίτικης» ιστορίας που υπέγραψαν με τα ανεξίτηλα επιτεύγματά τους τη διαδρομή της ΑΕΚ στο ποδοσφαιρικό της σπίτι, στο δικό της ποδοσφαιρικό ναό!

Υπήρξαν, όμως και κάποιοι που έγραψαν ιστορία, που κατέκτησαν χιλιάδες «κιτρινόμαυρες» καρδιές, με το πάθος τους και την ικανότητά τους να αποδεικνύονται πιστοί στρατιώτες των προπονητών τους στις πιο ένδοξες στιγμές του συλλόγου.

Υπάρχει και ένας… γεννημένος πρωταθλητής που διατηρεί ένα μοναδικό ρεκόρ: Είναι ο μόνος… πατέρας που σκόραρε με τη φανέλα της ΑΕΚ και λίγα χρόνια αργότερα είδε και τον γιο του να επαναλαμβάνει το επίτευγμά του. Στη βίβλο της «κιτρινόμαυρης» ιστορίας μόνο ένα δίδυμο πατέρα-γιου συναντά κανείς που να έχει βρει δίχτυα με τον δικέφαλο αετό στο στήθος: Τον Σταύρο και τον Ανδρέα Σταματή.

Και σε μια μέρα νοσταλγίας των «χρυσών» στιγμών που έζησε η ΑΕΚ στα «πάτρια εδάφη» της Νέας Φιλαδέλφειας, χρειαζόμασταν για ξεναγό μας έναν άνθρωπο που συμβόλιζε στην καριέρα του τη διαφορετικότητα της ΑΕΚ. Τη διαφορετικότητα εκείνης της ομαδάρας του Ντούσαν Μπάγεβιτς που σάρωνε τους τίτλους στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Ο Σταύρος Σταματής κολλάει το δικό του αυτοκόλλητο στο άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr και τα… χρόνια της Νέας Φιλαδέλφειας ζωντανεύουν ξανά μπροστά στα μάτια σας!

Photo Credits: Μάρκος Χουρούζης | Eurokinissi

Κύριε Σταματή να το πιάσουμε από την αρχή. Που γεννηθήκατε και που ξεκινήσατε να παίζετε ποδόσφαιρο;

Γεννήθηκα στο Περιστέρι το 1966 και όταν ήμουν 10 χρονών, μετακομίσαμε στην Ηλιούπολη. Από εκεί ξεκίνησα να παίζω οργανωμένα σε ομάδα, στην δεύτερη ομάδα της Ηλιούπολης. Σε ηλικία 14 ετών, πολύ γρήγορα, ο κ. Σταθόπουλος με προώθησε στην πρώτη ομάδα. Στην Ηλιούπολη έμεινα μέχρι τα 20 μου, όταν και είχαμε ανέβει στην Γ’ Εθνική κι εγώ ήμουν ο δεύτερος σκόρερ της κατηγορίας το 1986.

Τότε κάνατε την πρώτη σας μεταγραφή.

Πήγα στον Χαραυγιακό, ο οποίος επίσης είναι ομάδα της Ηλιούπολης και χρησιμοποιεί το ίδιο γήπεδο. Στον Χαραυγιακό έμεινα περίπου δύο χρόνια, καθώς τον Δεκέμβριο του 1988 πήγα στην ΑΕΚ. Με ζητούσε από πριν η ΑΕΚ, αλλά και ο Ολυμπιακός, όμως τότε κινήθηκε η διοίκηση του κ. Γιδόπουλου και με τον Μπάγεβιτς προπονητή, με ήθελαν στην ΑΕΚ.

Τεράστια η αλλαγή από την Γ’ και την Β’ Εθνική, στην ΑΕΚ του Μπάγεβιτς.

Τεράστια η αλλαγή δεν το συζητάμε. Άλλαξαν όλα. Κατ’ αρχήν βρήκα γήπεδα με χόρτο, οι εγκαταστάσεις ήταν εντελώς διαφορετικές. Μεγάλη αλλαγή φυσικά υπήρχε και στον τρόπο παιχνιδιού. Από τα χωμάτινα γήπεδα βρέθηκα σε γήπεδα με χόρτο και δεν είχε καμία σχέση ο τρόπος παιχνιδιού. Βέβαια στο χόρτο είναι πιο εύκολα τα πράγματα σε σχέση με το χώμα.

Ένας τεχνίτης παίκτης μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα στο χόρτο, απ’ ότι στο χώμα. Αλλά όλα ήταν διαφορετικά. Γήπεδα, αποδυτήρια, εγκαταστάσεις, κόσμος. Όλα ήταν καλύτερα. Επίσης εκτός από αυτά ήταν και το θέμα της αναγνωρισιμότητας. Στην Β’ Εθνική υπήρχαν ελάχιστα πλάνα, ενώ στην Α’ Εθνική, όλα τα ματς τα έδειχνε η τηλεόραση.

Θυμάστε το πρώτο σας παιχνίδι με τη φανέλα της ΑΕΚ;

Περίπου μια εβδομάδα μετά την μεταγραφή μου στην ΑΕΚ, παίζαμε με τον Πανιώνιο στην Φιλαδέλφεια. Μπήκα αλλαγή περίπου στο 60′ και θυμάμαι το σκορ ήταν 2-0.

Πως νιώσατε εκείνη τη στιγμή, που πατήσατε το χορτάρι στη Φιλαδέλφεια σε επίσημο παιχνίδι;

Ήταν άλλη αίσθηση. Η ΑΕΚ τότε ήταν μια ομάδα που πήγαινε για πρωτάθλημα και τελικά το πήραμε. Ήμουν τυχερός σε πολλά πράγματα. Υπήρχαν τότε παίκτες στην ομάδα που δεν είχαν καταφέρει να πάρουν πρωτάθλημα. Μην ξεχνάτε ότι η ΑΕΚ είχε να πάρει πρωτάθλημα από το 1979. Ο κόσμος ήταν “διψασμένος” και “τρελαμένος” για έναν τίτλο και την χρονιά που πήγα εγώ, κατάφερα στους 3 μήνες να παίξω στην Εθνική Ελλάδος και στους 5 μήνες να πάρω πρωτάθλημα. Ήμουν τυχερός.

«Πριν το ντέρμπι του Καραγκιοζόπουλου, εμείς τρέχαμε στην Πάρνηθα για προπόνηση με τον Μπάγεβιτς και στον Ολυμπιακό έκοβαν τούρτες στον πύργο του Σαλιαρέλη στην Αίγινα»

Προλάβατε και το ιστορικό παιχνίδι με τον Ολυμπιακό που κρίθηκε με το γκολ του Καραγκιοζόπουλου.

Τότε το στάδιο είχε 60.000 κόσμο. Ήταν κατάμεστο. Ξέρετε τι μεγάλη διαφορά είναι από εκεί που έπαιζα στην Β’ Εθνική μπροστά σε 1.000 ή 2.000 άτομα να βρεθείς σε ματς με 60.000; Η μέρα με τη νύχτα.

Πως ζήσατε εκείνο το βράδυ;

Εμείς πιστεύω εκείνη τη βραδιά, αλλά και τις προηγούμενες ημέρες ήμασταν πιο σοβαρή από τον Ολυμπιακό. Εκείνη την εβδομάδα η Εθνική ομάδα είχε ένα φιλικό με τη Ρουμανία και λείπαμε από τις προπονήσεις κάποιοι παίκτες.

Εγώ, ο Παπαϊωάννου, ο Μανωλάς, ο Οικονομόπουλος λείπαμε από την προετοιμασία για τον… τελικό αυτόν. Ήμασταν ένα πόντο διαφορά με τον Ολυμπιακό και είχαμε δύο ματς ακόμα. Εμείς παίζαμε με Ολυμπιακό έξω και ΠΑΟΚ μέσα και ο Ολυμπιακός είχε εμάς και τη Λάρισα έξω. Μας είχε κερδίσει σε εξ αναβολής ματς στη Ρόδο 2-1, οπότε σε περίπτωση που μας νικούσε, θα υπερτερούσε στην διαφορά τερμάτων. Για εμάς λοιπόν η νίκη ήταν μονόδρομος.

Πως προετοιμαστήκατε;

Η ΑΕΚ με απόφαση του Μπάγεβιτς είχε πάει στην Πάρνηθα για προετοιμασία. Ήμασταν σοβαροί και μαζεμένοι. Θυμάμαι ότι αντίθετα ο Ολυμπιακός, πήγε στην Αίγινα στον πύργο του Σαλιαρέλη και κόβανε τούρτες και έλεγαν θα μας κερδίσουν 4-0. Μπήκαμε λοιπόν στο ματς και ο Ολυμπιακός πραγματικά μας πίεζε πολύ. Ο Οικονομόπουλος έκανε αρκετές αποκρούσεις, ο Μανωλάς έβγαλε την κεφαλιά του Ντέταρι, πριν περάσει η μπάλα τη γραμμή. Ήταν επεισοδιακό ματς, εμείς είχαμε τρεις κόκκινες κάρτες και δύο ο Ολυμπιακός.

Επεισοδιακό ματς.

Γενικά υπήρχε εκνευρισμός. Ο Ολυμπιακός ήθελε πάση θυσία να κερδίσει και υπήρξαν και αρκετές εντάσεις μεταξύ των παικτών. Σε κάποια φάση, ο Ολυμπιακός ήθελε να φύγει από το γήπεδο, ως διαμαρτυρία προς τον διαιτητή. Διαμαρτύρονταν για τις κόκκινες κάρτες , όμως ο Μπανιώτης είχε βρίσει το διαιτητή μπροστά μας. Ο

Χατζίδης είχε κλωτσήσει το διαιτητή από πίσω. Από εμάς είχε βγάλει τον Πεππέ που έπαιξε μπουνιές με το Μητρόπουλο, αλλά τον Μητρόπουλο δεν τον έβγαλε. Πριν το γκολ του Τάκη μάλιστα, περίπου 6-7 λεπτά, εμένα μου έκανε πέναλτι ο Αλεξίου, αλλά ο διαιτητής δεν το έδωσε. Μετά έγινε η φάση με τον Οκόνσκι και τον Καραγκιοζόπουλο και έγινε το 0-1. Τελείωσε το ματς και ξέραμε πλέον ότι ήμασταν πρωταθλητές.

Τι άλλο να ζητήσω εγώ, που έφυγα το Δεκέμβριο του 1988 από τον Χαραυγιακό και μέχρι το Μάιο είχε παίξει στην Εθνική Ελλάδος και πήρα και πρωτάθλημα παίζοντας ως βασικός στην ΑΕΚ;

«Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω πως χάθηκε το πρωτάθλημα του 1990! Ο Γιδόπουλος δεν… κώλωνε πουθενά, κι όμως εκείνη τη χρονιά δεν είχε αντιδράσει με κάτι διαιτησίες»

Ζήσατε τη δημιουργία της μεγάλης ομάδας του Μπάγεβιτς από την αρχή και ήσασταν μέλος της.

Ναι από την αρχή. Θεωρητικά ήμουν από τους τυχερούς, γιατί τότε βγήκαμε 4 φορές πρώτοι και 3 φορές δεύτεροι. Μάλιστα την δεύτερη χρονιά, ήταν λίγο παράξενο που μείναμε δεύτεροι, γιατί είχαμε τιμωρηθεί για τα επεισόδια με τη Μαρσέιγ και αν βγαίναμε πρώτοι δεν θα είχε η Ελλάδα ομάδα στο πρωταθλητριών. Ήμασταν μπροστά στη βαθμολογία, αλλά μείναμε πίσω και με κάποια παράξενα σφυρίγματα και χάσαμε το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό.

Όταν τελειώνεις την καριέρα σου και τα βλέπεις πλέον πιο ψύχραιμα και διαφορετικά τα πράγματα λες τότε: “Αυτό το πρωτάθλημα πως χάθηκε ένα θεός το ξέρει”. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πως χάθηκε αυτό το πρωτάθλημα με κάτι διαιτησίες και δεν αντέδρασε και η ΑΕΚ όπως έπρεπε γιατί ο Γιδόπουλος ήταν ένας άνθρωπος που δεν “κώλωνε” πουθενά.

Εκείνη η ΑΕΚ έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο της εποχής της και διαχρονικά έχει μείνει ως η “ομάδα του Μπάγεβιτς”. Ποιο ήταν το μυστικό;

Δεν υπήρχε μυστικό. Υπήρχαν πάρα πολλοί καλοί παίκτες, που άλλωστε μετά πήραν και τα 3 συνεχόμενα πρωταθλήματα. Αν βάλεις, Μανωλά, Οικονομόπουλο, Μήνου, Ατματζίδη που ήταν τερματοφύλακες της Εθνικής Ελλάδος, Κασάπη, Βασιλόπουλο, Χατζή, Αγορογιάννη, Κωστένογλου, στα χαφ ήμουν εγώ, ο Παπαϊωάννου, ο Σαβέφσκι, Τσάρτας, Σαμπανάζοβιτς, Σαββίδης, Μπορμπόκης, Οκόνσκι.

Αν πας και στην επίθεση; Δημητριάδης, Σαραβάκος, Μητρόπουλος, Σλίσκοβιτς, Μπατίστα, Αλεξανδρής, Κετσπάγια, Κωστής. Μιλάμε για παικτράδες. Πως αυτή η ομάδα να μην είναι καλή;

Εκτός από καλοί παίκτες, υπήρχαν και προσωπικότητες.

Κάποιες φορές όταν λέμε ότι μια ομάδα είναι οικογένεια, μπορεί κάποιοι να γελάνε. Εμείς όμως τότε βλέπαμε για παράδειγμα τον Μανωλά να είναι πρώτος στην προπόνηση. Όταν βλέπεις τη σημαία της ΑΕΚ να κάνει τέτοια πράγματα, τότε κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό.

Στην προπόνηση τα δίναμε όλα, κάναμε καλή ζωή, δεν ξενυχτούσαμε, δεν πηγαίναμε στα μπουζούκια, δεν, δεν, δεν… Είχαμε και καλά αποδυτήρια με τις πλάκες μας και το χαβαλέ μας. Αυτό έβγαινε και στο γήπεδο. Αργότερα, όταν είχαν έρθει και ο Σαραβάκος και ο Μητρόπουλος, δυο και τρεις φορές το μήνα πηγαίναμε και τρώγαμε όλοι μαζί. Μόνοι μας, χωρίς να μας το πει κανένας.

Δεν είχαμε ούτε τσακωμούς στα αποδυτήρια, ούτω εγώ είμαι ο τάδε και εσύ ο δείνα. Δεν είχαν σημασία αυτά.

Ο Μπάγεβιτς πως ήταν;

Σοβαρός, αλλά γούσταρε που η ομάδα είχε καλό κλίμα. Δεν ήταν βέβαια προπονητής που δεχόνταν αμφισβήτηση. Ο Μπάγεβιτς ήρθε την πρώτη χρονιά και πήρε το πρωτάθλημα. Το άξιζε η ΑΕΚ. Ακόμα κι αν το έχανε όμως, πάλι το ίδιο θα ήταν γιατί η ΑΕΚ 10 χρόνια έμενε πίσω. Εκείνη τη χρονιά όμως, μέχρι την τελευταία αγωνιστική ήταν διεκδικήτρια και άρα κάτι είχε βελτιωθεί.

Ο Μπάγεβιτς πέρασε στην ομάδα σοβαρότητα, πειθαρχία και φυσικά καλή φυσική κατάσταση. Στη συνέχεια έπαιρνε και καλούς παίκτες και έχτιζε την ομάδα. Το μόνο πρόβλημα που υπήρχε καμιά φορά ήταν το οικονομικό. Δεν είχαμε έναν πρόεδρο τότε, όπως είναι ο Μελισσανίδης σήμερα ή όπως ήταν ο Βαρδονογιάννης και ο Κόκκαλης τότε, ή όπως ο Μαρινάκης και ο Σαββίδης σήμερα. Όμως τότε δεν μας επηρέαζε αυτό. Τα λεφτά ήταν λεφτά και η μπάλα μπάλα.

«Όταν ο Μπάγεβιτς ξεκίνησε… τουρτοπόλεμο στα αποδυτήρια!»

Ο Μπάγεβιτς είχε χιούμορ; Έχετε ιστορίες να μας πείτε;

Πολλές. Κάποια μέρα κάποιος γιόρταζε και είχε φέρει πάστες και τούρτες. Μανωλάς και Βασιλόπουλος έτυχε και αλλάζανε μετά την προπόνηση εκεί που ήταν τα γλυκά. Λέει ο Βασιλόπουλος τότε: “Κανόνισε μη γίνουμε χάλια εδώ μέσα”. Του λέει ο Μανωλάς: “Σταμάτα μη σου πετάξω την τούρτα”.

Του λέει ο Βασιλόπουλος μετά: “Δεν τολμάς”. Αυτό ήταν. Την πετάει ο Μανωλάς, του πετάει μια πίσω ο Βασιλόπουλος, σκύβει ο Μανωλάς και πάει στον Μήνου. Γίνεται μετά μακελειό και γίνονται τα αποδυτήρια χάλια.

Μετά από 3 λεπτά μπαίνει μέσα ο Μπάγεβιτς και βλέπει τα αποδυτήρια σε αυτή την κατάσταση. Φωνάζει τότε τον Κορομηλά και του λέει: “Τι είναι αυτά τα πράγματα εδώ”;. “Τι να κάνω εγώ του απαντάει” ο “Μήτσι”. “Τι να κάνεις;” λέει ο Μπάγεβιτς. Κανείς δεν είχε προσέξει ότι είχε πάρει πάστα στα χέρια του. Και τότε τη ρίχνει στον Κορομηλά και έγινε μετά ένας τουρτοπόλεμος με όλους μέσα… Σκέψου ότι φύγαμε όλοι με φόρμες, γιατί τα ρούχα μας είχα γίνει όλα χάλια. (γέλια).

Αυτό μου δείχνει και μια άλλη πλευρά του Μπάγεβιτς.

Είχε και χιούμορ και χαβαλέ ήξερε πότε να κάνει. Μια άλλη ιστορία ήταν στο Ηράκλειο ήμασταν στο ξενοδοχείο και απέξω ήταν 1.500 άτομα. Εμείς παίζαμε χαρτιά, δηλωτή, στη σάλα. Ο Μπάγεβιτς με τον Ραβούση κι εγώ με τον Κούτουλα ζευγάρια. Αυτοί όμως μιλάγανε στα Σέρβικα, γιατί ο Μπάγεβιτς δεν ήθελε να χάνει με τίποτα.

«Όταν παίζαμε χαρτιά Μπάγεβιτς και Ραβούσης μίλαγαν στα σέρβικα, γιατί ο Ντούσκο δεν ήθελε να χάνει ποτέ. Παίζαμε ζευγάρι με τον Κούτουλα, τους πήραμε χαμπάρι και αρχίσαμε να… κλέβουμε κι εμείς. Όταν το κατάλαβε ο Μπάγεβιτς… μας πήρε στο κυνήγι!»

Το πήραμε χαμπάρι εμείς και αρχίζαμε και “κλέβαμε”. Σε μια φάση με πήρε χαμπάρι ο Μπάγεβιτς και μας “όρμηξε”. Φεύγω εγώ πάνω στα σκαλοπάτια και ο Κούτουλας φεύγει έξω στον κόσμο. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και είδαν όλοι εμάς να τρέχουμε και τον Μπάγεβιτς να μας κυνηγάει. (γέλια). Νομίζανε ότι έγινε κάτι σοβαρό. Μετά από 5 λεπτά μας φώναξε πίσω να παίξουμε ξανά από την αρχή (γέλια).

Ωραίες ιστορίες.

Ο Μπάγεβιτς ήταν ένας άνθρωπος σοβαρός που έκανε και πολύ χαβαλέ και ωραίο. Αλλά να ήταν με άτομα που ήξερε. Με τον Κούτουλα μας συμπαθούσε πολύ. Μια μέρα ήταν στη σάουνα και εμείς είχαμε ντυθεί να φύγουμε. Βγήκε από τη σάουνα και μας είδε και αμέσως μας έριξε σαμπουάν στα μαλλιά. Νευρίασα κι εγώ, αλλά που να τσακωθείς. Ήταν και θηρίο. (γέλια). Έλεγε “ελάτε να πλακωθούμε”, αλλά ξέραμε ότι θα φεύγαμε και με σαπουνάδες και δαρμένοι (γέλια).

«Παίζαμε πινγκ πονγκ με τον Μπάγεβιτς και ξαφνικά… μου πετάει τη ρακέτα. Μόλις που πρόλαβα και έσκυψα γιατί θα με… σακάτευε!»

Τρομερά πράγματα.

Μια άλλη ωραία ιστορία έγινε στο “Ουράνιο Τόξο” το ξενοδοχείο που μέναμε. Εγώ ήμουν παιδί πρωταθλητής νέων στη ΧΑΝ στο πινγκ πονγκ και είχε βγει δεύτερος στην Ελλάδα.

Στο ξενοδοχείο είχε τραπέζι και ο Μπάγεβιτς έπαιζε με όλους τους παίκτες, αλλά μαζί δεν είχαμε παίξει. Έρχεται μια μέρα και μου λέει να παίξουμε. Εγώ είμαι δεξιόχειρας, αλλά έκανα ζέσταμα με το αριστερό. “Σταμάτη δεν ξέρεις καλά”, μου λέει, ” πάμε να ξεκινήσουμε”. Με το που ξεκινάμε, πιάνω τη ρακέτα με το δεξί χέρι. Αρχίζω και του κάνω κάτι σερβίς, κάτι άμυνες…

“Μου κάνεις πλάκα” μου λέει, “παίξε κανονικά”. “Κανονικά παίζω” του απάντησα και όπως τον κέρδιζα, του κάνω ένα καρφί. Πίσω του είχε τζάμι κι εγώ πίσω μου το τζάκι. Του κάνω λοιπόν ένα καρφί, σκάει στο τραπέζι, στο τζάμι και μου ξαναγυρνάει η μπάλα. Του κάνω αμέσως δεύτερο καρφί και αυτό ήταν. Μου πετάει τη ρακέτα και πρόλαβα και έσκυψα γιατί θα με “σακάτευε”. Η ρακέτα προσγειώθηκε στο τζάκι που ήταν αναμμένο και τρέξαμε να την πιάσουμε να μην καεί (γέλια).

«Ποια φώτα και ποια δακρυγόνα; Γι’ αυτό έχανε τα πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός; Ο Κοσκωτάς είχε πάρει μια φουρνιά παικτών και δεν μπορούσε να σταυρώσει νίκη στην επαρχία»…

Αλλάζουμε θέμα τώρα. Λένε οι τότε παίκτες του Ολυμπιακού, ότι δεν μπορούσαν να πάρουν πρωτάθλημα, γιατί πάντα κάτι γινόταν, είτε με τα φώτα, είτε με τα δακρυγόνα. Εσείς οι παίκτες της ΑΕΚ τι λέτε;

Δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει. Είχε μια πολύ καλή ομάδα ο Ολυμπιακός, όπως και ο Παναθηναϊκός είχε μια καλή ομάδα, με Σαραβάκο, Βαζέχα, Μπορέλι, Γεωργακόπουλο. Και ο ΠΑΟΚ είχε καλή ομάδα, με Μαγκντί, Τσουρέλα, Μαυρομάτη…

Η ΑΕΚ είχε ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Εμείς πηγαίναμε και καθαρίζαμε όλα τα ματς στην επαρχία. Δηλαδή είχαμε 7-8 ματς και τα παίρναμε. Όταν παίζαμε με τις μεγάλες ομάδες κερδίζαμε-χάναμε. Υπήρχε όμως μια διαφορά, ο Ολυμπιακός πχ μπορεί να μας κέρδιζε, αλλά έχανε στην επαρχία.

Ότι πέφτανε τα φώτα κι αυτά, είναι δικαιολογίες. Ο Κοσκωτάς τότε είχε πάρει το Δεκέμβρη μια φουρνιά παικτών και έφερνε ισοπαλίες με τις Παναχαϊκές, με τη Δόξα Δράμας. Εγώ να δεχτώ ότι σε κάποια ματς μπορεί να έγιναν αυτά. Στα υπόλοιπα ματς όμως που δεν γίνονταν αυτά τι συνέβαινε;

Πάμε να μιλήσουμε τώρα για μεγάλα παιχνίδια και ποια σας έχουν μείνει στη μνήμη σας.

Ξεκινάμε από το ματς με τον Ολυμπιακό και το 0-1. Ήταν κομβικό ματς και για μένα, αλλά και για την ομάδα. Από κει και πέρα ευρωπαϊκό με τον Αγιαξ τη χρονιά που πήρε το πρωταθλητριών. Ήμουν και αρχηγός σε εκείνο το ματς στην Ολλανδία. Απίστευτα καλή ομάδα και παίκτες. Με τη Μαρσέιγ δεν έπαιξα, γιατί στο πρώτο μου ευρωπαϊκό ματς, αυτό με τη Δρέσδη έκανα λάθος και αποβλήθηκα.  Ωραίο ματς φυσικά ήταν και με την Αϊντχόφεν με τον Ρομάριο.

Τότε που είχε πει ο ίδιος ότι θα έβαζε τρία γκολ στη ρεβάνς.

Εγώ έπαιξα στο πρώτο ματς, γιατί στο δεύτερο είχα πάθει θλάση στην προπόνηση. Στο πρώτο ματς δεν έπαιζε ο Μανωλάς και ήμασταν στην άμυνα εγώ, ο Κούτουλας, ο Βασιλόπουλος και ο Καραγιάννης. Τότε ο προπονητής της Αϊντχόφεν είχε πει ότι η ΑΕΚ είναι μια πολύ καλή ομάδα, σίγουρα θα μας βάλει γκολ, αλλά εμείς μέχρι τώρα εμείς έχουμε 2,8 γκολ μέσο όρο στα παιχνίδια μας και θα βάλουμε κι εμείς. Εδώ όμως τους κερδίσαμε 1-0 και δεν έκαναν και ευκαιρία και τότε βγει και ο κορυφαίος παίκτης στο σύστημα tendex. Είχα φτάσει σχεδόν στο άριστα.

Τον Ρομάριο πως τον θυμάστε; Μου είχε πει ο Βασιλόπουλος στη δική του συνέντευξη ότι ήταν εκπληκτικός.

Ο Ρομάριο τότε είχε μπει αλλαγή στο 20λεπτο. Δεν έκανε ευκαιρία εδώ, αλλά ήταν παίκτης παγκοσμίου κλάσεως. Το 3-0 που χάσαμε εκεί ήταν απόρροια πιστεύω κακής τακτικής.

«Έχω σπίτι μου ένα κομμάτι χόρτο από το Νίκος Γκούμας. Είχα μπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο και το είχα πάρει στο τελευταίο παιχνίδι με τον Άρη»

Πάμε να μιλήσουμε τώρα για το γήπεδο. Όταν γκρεμίστηκε το “Ν. Γκούμας” πως νιώσατε;

Ήμουν στην κερκίδα στο τελευταίο ματς και μπήκα μέσα μετά και πήρα ένα κομμάτι χόρτο, το οποίο πρέπει να το έχω ακόμα. Ήταν το σπίτι μας. Όμως τότε κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα κάνουμε τόσα χρόνια να ξαναμπούμε σε αυτό. Αν το ξέραμε δεν θα αφήναμε να γκρεμιστεί ούτε ένα πετραδάκι. Εμείς τότε περιμέναμε ότι θα φτιαχτεί κάτι καινούργιο, κάτι καλό, όπως αυτό που φτιάχτηκε τώρα. Αν το ήξερε και ο Γρανίτσας, πιστεύω ότι δεν θα το έκανε. Να σου πω όμως κάτι άλλο.

Ακούω.

Λένε οι Ολυμπιακοί ότι τότε δεν παίρνανε πρωταθλήματα με τα δακρυγόνα και τα φώτα. Η πραγματικότητα όμως ποια είναι; Αν θυμάστε το γήπεδο της ΑΕΚ είχε ενταχθεί στα Ολυμπιακά έργα. Όμως τότε ο Κόκκαλης κατάφερε με χίλια ζόρια να βάλει το Καραϊσκάκη μέσα και παρά το γεγονός ότι η ΕΟΕ είχε απαντήσει αρνητικά για να μην δοθεί στον Ολυμπιακό.

Βγήκε ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός “τι πράγματα είναι αυτά και θέλετε να πάτε το ποδόσφαιρο πίσω” και παραιτήθηκε τότε ο πρόεδρος. Έγιναν οι εκλογές και άλλαξε η Κυβέρνηση και το έδωσαν τότε στον Ολυμπιακό. Μπήκε στο φάκελο λοιπόν σαν δεύτερη λύση, εάν δεν γίνονταν της ΑΕΚ. Ξαφνικά μείναμε χωρίς γήπεδο γιατί η” δεύτερη λύση” έγινε” πρωτη”.

Αυτοί λοιπόν μπορεί να λένε για κάποια παιχνίδια σε πρωτάθλημα 34 αγωνιστικών. Εμείς όμως είχαμε ένα γήπεδο που γκρεμίστηκε και το “πήρε” ο Ολυμπιακός. Αν λοιπόν λες ότι έχασες ένα ματς και ένα πρωτάθλημα, πως το συγκρίνεις με ένα γήπεδο που γκρεμίστηκε και καταστράφηκε μια ολόκληρη ομάδα;

Αν δεν είχε πέσει το γήπεδο θα είχαμε πάρει σίγουρα 3-4 πρωταθλήματα ακόμα. Με τον Ιωνικό στο ΟΑΚΑ δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε το πρωτάθλημα. Παράλληλα πήραμε πρωτάθλημα και ο Ολυμπιακός έκανε ένσταση και το πήρε στα χαρτιά για παίκτη που είχε βγάλει δελτίο η ΕΠΟ.

«Το ίδιο πράγμα είναι να μένεις στο ξενοδοχείο και το ίδιο να μένεις στο σπίτι σου; Πως να σου πω τι αισθανόμαστε που γυρίζουμε στη Νέα Φιλαδέλφεια;»

Πάμε λοιπόν τώρα να μου πείτε πως περιμένετε την “Αγιά Σοφιά”.

Ξαναμπαίνουμε πλέον στο σπίτι μας. Σε καινούργια μορφή βέβαια, σαν μεζονέτα, σαν βίλα. Ενα πάρα πολύ ωραίο γήπεδο, που πιστεύω ότι θα είναι πάρα πολύ δυνατή έδρα. Βέβαια η έδρα από μόνη της δεν παίζει ρόλο. Οι παίκτες κάνουν τη διαφορά. Ούτε το γήπεδο θα πάρει κανένα ντέρμπι, ούτε οι πυλώνες θα πάρουν κανένα πρωτάθλημα.

Πρέπει να έχεις καλή ομάδα. Φέτος δείχνει η ΑΕΚ ότι έχει μια πολύ καλή ομάδα. Εμείς θέλουμε να πανηγυρίσουμε το γήπεδό μας και με μια αναγέννηση της ομάδας. Δεν θα είναι φιλοξενούμενη στο ΟΑΚΑ, γιατί έτσι νιώθαμε. Δεν ήταν ποτέ η έδρα μας.

Δεν υπάρχει και καμία ομάδα να το κάνει έδρα γιατί είναι ένα ψυχρό γήπεδο. Φέτος ο κ. Μελισσανίδης πήρε καλούς παίκτες και νέο προπονητή. Ο Αλμέιδα είναι ένας προπονητής που δείχνει πράγματα. Άλλαξε το σύστημα όταν είδε ότι δεν πήγαινε καλά, ήρθαν παίκτες που ακόμα δεν έχουν προσαρμοστεί, θα μπουν και οι νέοι Σιντιμπέ, Μουκουντί, Φαν Φερτ, δείχνει η ΑΕΚ ότι είναι πλήρης.

Εγώ ήθελα να μου πείτε και για το συναίσθημα.

Το ίδιο πράγμα είναι να μένεις σε ξενοδοχείο και το ίδιο είναι να μένεις σπίτι σου;

Τι σημαίνει ΑΕΚ για εσάς;

ΑΕΚ για μένα σημαίνει πολλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα κατάγομαι από τη Μικρά Ασία. Είμαι τρίτη γενιά Μικρασιάτης. Από το σόι της μητέρας μου οι παππούδες ήταν από το Αϊβαλί και από το σόι του πατέρα μου, από τα Μοσχονήσια.

Περάσαν στη Μυτιλήνη στη Θερμή και στην Παναγιούδα. Ο προπάππος μου ήταν ακόλουθος του Βασιλιά Γεωργίου στο Αϊβαλί. Το αίμα μας είναι γνήσιο μικρασιάτικο. Η ΑΕΚ είναι η μεγαλύτερη ομάδα που εκπροσωπεί τις χαμένες πατρίδες, εκεί που μέναμε και εκεί που είναι τα σπίτια μας. Η σημαία μας, το σύμβολο της Ορθοδοξίας… Σημαίνει πάρα πολλά πράγματα. Όπως έχει πει και ο πατριάρχης: “Η ΑΕΚ είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν”. Η ΑΕΚ για μένα είναι ιδέα και συναίσθημα. Χαρούμενο όταν κερδίζουμε και έχουμε επιτυχίες λυπηρό ότι έχουμε αποτυχίες. Πιστεύω ότι το γήπεδο και η ομάδα θα δώσουν πολλές χαρές.

Πως νιώσατε λοιπόν όταν είδατε τον Ανδρέα το γιό σας να φοράει την ίδια φανέλα με εσάς;

Αυτό πραγματικά ήταν ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Να παίζει ο γιός σου στην αγαπημένη σου ομάδα, την ομάδα της καρδιάς σου, την ομάδα της ιστορίας της οικογένειάς σου. Μην ξεχνάτε ότι είμαστε από το 1924 η μοναδική οικογένεια, στην ιστορία της ΑΕΚ, που να έχει παίξει στην πρώτη ομάδα πατέρας και γιός και να έχουν σκοράρει και οι δύο.

Εχει παίξει και ο κ. Τόσκας με το γιό του, όμως ο γιος του δεν έβαλε γκολ στο πρωτάθλημα. Μετά ήταν και Στέλιος Μανωλάς και ο γιός του Κώστας, αλλά επίσης δεν έβαλε γκολ και δεν έπαιξε και πρωτάθλημα. Μετέπειτα ήρθε και ο Ανελ Σαμπανάζοβιτς, γιός του Ρέφικ, όμως και αυτός δεν σκόραρε.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News