ΤΟΚΙΟ 2020: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της σιωπής και η Ελλάδα της ελπίδας!

‘Πίσω στο 2004, ένα κοριτσάκι 10 ετών κάπου την ελληνική περιφέρεια, θαυμάζει από την τηλεόραση τους γίγαντες του αθλητισμού να μοχθούν, να ιδρώνουν, να τερματίζουν, να πανηγυρίζουν. Την επόμενη μέρα θα είναι εκεί στην κερκίδα του Ολυμπιακού σταδίου της Αθήνας, θα ζήσει τη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού από μέσα, μαζί με άλλες 65.000-70.000 θεατές. Ο πατέρας της έχει εξασφαλίσει εισιτήρια για τη μεγάλη μέρα των έξι τελικών με τους παγκόσμιους σταρ.

Η μέρα έρχεται, το στάδιο δονείται, οι φωνές από τις επευφημίες δεν της επιτρέπουν να ακούσει ούτε λέξη από αυτά που της λέει ο πατέρας της, κι ας κάθεται μόλις είκοσι εκατοστά μακριά του. Βλέπει τους υπεράνθρωπους, τους καλύτερους των καλύτερων και φαντάζεται τον εαυτό της μετά από χρόνια στη θέση αυτών που τώρα θαυμάζει. Να μπαίνει με την Ελλάδα μας πρώτη στο στάδιο για την τελετή έναρξης. Και μετά να τρέχει στον τελικό των 100 μ. κι όλα τα μάτια να είναι στραμμένα πάνω της. Να κερδίζει και να την αποθεώνουν’.

Το κορίτσι της ιστορίας θα μπορούσε να οποιοδήποτε παιδάκι πριν από 17 χρόνια, για παράδειγμα η Ραφαέλα Σπανουδάκη. Στα 27 της η Ροδίτισσα σπρίντερ είναι έτοιμη να κάνει το παιδικό της όνειρο πραγματικότητα, να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για πρώτη φορά. Δικαιωμένη για τα χρόνια σκληρής δουλειάς, μετράει αντίστροφα για να μπει στο στάδιο, να «ρουφήξει» τους Ολυμπιακούς Αγώνες μέχρι το μεδούλι.

Για σταθείτε όμως. Ποιους Αγώνες; Αυτούς που ονειρευόταν ως μικρό κοριτσάκι στο νησί της ή κάποιους άλλους, βουβούς και μοναχικούς; Δυστυχώς το δεύτερο. Σε λίγη ώρα ξεκινά και επίσημα, με την Τελετή Έναρξης η κυριολεκτικά πιο σιωπηρή και πιο αντιτουριστική διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων που έχει δει ο πλανήτης από την αναβίωσή τους, το 1896. Παρά τα τέσσερα νέα σπορ (σερφ, αναρρίχηση, σκέιτ, καράτε) και την επιστροφή των σόφτμπολ/μπέιζμπολ, μια σαφή στροφή της ΔΟΕ προς το νεανικό κοινό. Δίχως κόσμο, ντόπιο και ξενόφερτο, χωρίς το πολύχρωμο πάρτι εντός και εκτός σταδίων. Και σε ώρες που ελάχιστοι θα έχουν τη δυνατότητα να στηθούν μπροστά από τους δέκτες τους, καθώς είτε θα κοιμούνται είτε θα εργάζονται ή θα βρίσκονται σε μια παραλία ή σε κάποιο βουνό.

Η Ραφαέλα και οι υπόλοιποι 11.237 Olympians, πρωτάρηδες και βετεράνοι, θα ζήσουν περίεργες και πρωτόγνωρες καταστάσεις στο Τόκιο, θα ξαφνιαστούν, θα “παγώσουν”, γιατί:

Η άφιξη και η… φούσκα

Άμα τη αφίξει τους στο Τόκιο, συνειδητοποιούν ότι η ασφάλειά τους είναι πιο σημαντική από τη συμμετοχή τους στους Αγώνες. Έλεγχοι, πιστοποιητικά, ουρές, μάσκες, θερμομετρήσεις, καραντίνα, αντισηπτικά και «φούσκα». Οι κινήσεις τους είναι περιορισμένες και ελεγχόμενες από μια εφαρμογή που υποχρεούνται να «κατεβάσουν». Όχι όπως παλιά, που ο καθένας πήγαινε όπου ήθελε, όποτε ήθελε. Αξιοθέατα και τουρισμός κομμένα.

Φαγητό με βάρδιες

Η σίτιση στο Ολυμπιακό χωριό θα γίνεται σε γκρουπ, ενώ οι διοργανωτές ενθαρρύνουν και το takeaway, για να αποφευχθεί ο συνωστισμός. Τα δε δωμάτια είναι διαμορφωμένα έτσι, ώστε να φιλοξενούν το πολύ δύο άτομα.

Τελετή έναρξης – φάντασμα

Ο υπογράφων έχει παρακολουθήσει «κλειστές» πρόβες τελετών έναρξης που είχαν πολύ περισσότερο κόσμο από αυτή που θα δούμε σε λίγο από τις οθόνες μας. Ελάχιστοι επίσημοι και προσκεκλημένοι, όχι πάνω από 1.000, σε ένα ερμητικά άδειο Ολυμπιακό στάδιο. Ένα σόου μόνο για τηλεθεατές και παρέλαση με τους αθλητές να χαιρετούν… άδειες εξέδρες.

Απουσία λόγω… ιού

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι για να χάσει ένας αθλητής, που έχει εξασφαλίσει την πρόκριση στο γήπεδο, τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα πρέπει να είναι τραυματίας, τιμωρημένος ή να μποϋκοτάρει η χώρα του τη διοργάνωση. Ε, λοιπόν, πλέον αυτό μπορεί να συμβεί και αν νοσήσει από covid-19, ακόμα και λίγες ώρες πριν από τον αγώνα. Αν και το 80% των συμμετεχόντων είναι πλήρως εμβολιασμένοι, οι αθλητές και τα μέλη των ομάδων που μολύνθηκαν έχουν ξεπεράσει τους 90 και τα κρούσματα στην πόλη έφτασαν την παραμονή των Αγώνων τα 2.000, τα περισσότερα από τα μέσα Γενάρη.

Σαν σε… προπόνηση

Χωρίς κόσμο στις κερκίδες, οι αγώνες θα θυμίζουν τεστ σε προπόνηση ή , στην περίπτωση των ομαδικών σπορ, φιλικό παιχνίδι. Υπάρχουν αθλητές που πετυχαίνουν να απομονώνουν τη σκέψη τους, πολλοί όμως είναι αυτοί που παίρνουν δύναμη από την παρότρυνση του κόσμου. Αυτό το πλεονέκτημα, δεν υφίσταται πια. Όσο για τον καθιερωμένο, στον «βασιλιά» στίβο, γύρου του θριάμβου, δεν έχει πια κανένα απολύτως νόημα.

Βάλτο μόνος σου

Οι απονομές θα γίνονται μεν από επίσημους, αλλά μέχρι ενός σημείου. Τα μετάλλια θα τα φορούν μόνοι τους οι τρεις πρώτοι της κατάταξης, που θα πρέπει να ξεχάσουν και τις κοινές αναμνηστικές φωτογραφίες στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Με όλα αυτά, το Τόκιο 2021, φαντάζει για αθλητές και τηλεθεατές, απίστευτα… ξενέρωτο. Παρ’ όλα αυτά, οι φίλοι του αθλητισμού, οι ρομαντικοί, που μεγαλώσαμε με τους ήρωες της εποχής μας ΚΑΙ θα ξενυχτήσουμε ΚΑΙ τα ξυπνητήρια θα βάλουμε για να σηκωθούμε στα άγρια χαράματα ΚΑΙ λίγο χρόνο θα ξεκλέψουμε στη δουλειά μας ή στην παραλία. Για να δούμε τον Πετρούνια, την Κορακάκη, τη Στεφανίδη, τον Γκολομέεφ, τον Τεντόγλου, την Πρεβολαράκη, φυσικά τον Τσιτσιπά και την Σάκαρη, τα παλικάρια του πόλο, αλλά και όλους τους άλλους 62 Έλληνες και Ελληνίδες, την ελίτ των αθλητών μας, που θα προσπαθήσουν να κάνουν και πάλι υπερήφανους όλους εμάς, που τους θυμόμαστε μόνο στις επιτυχίες, «ναρκωμένοι» από τη «μαγεία» και την «πλύση εγκεφάλου» της ασπρόμαυρης και της πορτοκαλί θεάς.

Θα δούμε Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί θα κλάψουμε, θα συγκινηθούμε, θα γελάσουμε, θα ξεχαστούμε, θα ονειρευτούμε, όπως το δεκάχρονο κοριτσάκι της φανταστικής, μα τόσο αληθινής ιστορίας μας.

Θα δούμε Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί, διάολε, κάθε μια τετραετία συμβαίνουν. Κι αυτήν τη φορά περιμέναμε πέντε χρόνια…