Παρίσι 2024: Μετάλλια πολλά και παιδιά διαμάντια - Ο ελληνικός αθλητισμός στα καλύτερά του

Αθλητισμός, γιορτές και απλοί άνθρωποι. Πιθανώς η αποθέωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Απλοί άνθρωποι, όμως ταυτόχρονα και υπερήρωες. Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας. Ο… απόηχος κάποιες φορές μένει κι άλλες όχι. 

Μερικές φορές ο αθλητής απέχει δύο εκατοστά του δευτερολέπτου από την αιωνιότητα, νιώθοντας ότι χάθηκε στης λήθης το πηγάδι. Αλλες φορές αυτά τα εκατοστά αρκούν να δώσουν το χρώμα του ασημιού στο μετάλλιο που τον κάνει ημίθεο. Μερικές φορές σε αμφότερες τις περιπτώσεις ο αθλητής είναι ο ίδιος και τον λένε Απόστολο Χρήστου. 

Αλλες φορές, ο θρίαμβος δεν έρχεται με λάφυρο. Οι φωτογραφίες της μεγάλης ημέρας δεν έχουν ούτε χάλκινο, ούτε ασημένιο, ούτε χρυσό, αλλά μονάχα μια αγωνίστρια, που επιβίωσε ενός εκ των τραγικότερων γεγονότων στην Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Από τη σύγκρουση του λαού με την πραγματικότητα. Η επιζήσασα των Τεμπών, Εμμανουέλα Κατζουράκη, βγήκε πέμπτη στον κόσμο στο σκιτ, δύο ημέρες μετά ήταν στα Χανιά και έχει κάθε λόγο να οργίζεται με τις παπάτζες «περηφάνιας» από πολιτικούς και σχετικά σκυλιά. 

Μερικές φορές, κάποια μπορεί να αγωνίζεται στην ξιφασκία και να βλέπει τη φόρμα της να σκίζεται στη μέση από κάποια άλλη που δεν πάλευε μόνο με το σπαθί της. Πλαντάζει. σκέφτεται «τους Θεούς και τους δαίμονες», πόσο θα είναι σε τέσσερα χρόνια, τα τρύπια ταβάνια στο προπονητικό, την «κανονική» της δουλειά και δε μιλά για διαιτησία. «Αυτή η δικαιολογία είναι για τους αδύναμους», λέει η Δώρα Γκουντούρα.

Αλλες φορές, οι πανηγυρισμοί πάνε πάσο και δίνουν τη θέση τους στον σεβασμό. Στην κατανόηση για την κατάρρευση του δίπλα, που μόλις κατάλαβε ότι ο Ολυμπιακός του κύκλος έκλεισε από το τελευταίο του σίντο. Τα χέρια μένουν χαμηλά και σηκώνονται μόνο για να αγκαλιάσουν τον αντίπαλο. Ο Φιοντόρ Νικολάγιεβιτς Τσελίντι έχει μόλις μείνει στην αιωνιότητα ως Θοδωρής Τσελίδης, όμως προέχει ο συναθλητής.

Μερικές φορές, τα γόνατα τρέμουν από το δέος και δε λένε να ακολουθήσουν το μυαλό, που λέει «πετύχαμε ήδη, ακόμα δεν πάει παρακάτω». Η κάμερα μένει πάνω στην αθλήτρια, η οποία αδυνατεί να κρύψει την αμηχανία της. Από τα Κουφάλια στο Σταντ ντε Φρανς και στους δέκτες ολόκληρου του πλανήτη. Στην ίδια κούρσα με την Ασερ – Σμιθ και τη Γκάμπριελ Τόμας. Εκεί, δακρυσμένη και επιτυχημένη η Πολυνίκη Εμμανουηλίδου.

Αλλες φορές, το άλμα δεν πετυχαίνει, όμως άμα κανείς κρίνει από την αντίδραση, θα νομίζει ότι ο αθλητής προσγειώθηκε μόλις στη σελήνη. Αυτό βέβαια, δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Ο,τι είναι η προσελήνωση για έναν αστροναύτη, είναι και η προσγείωση στο Ολυμπιακό βάθρο για τον Εμμανουήλ Καραλή. Για το χαμόγελο 24 καρατίων του ελληνικού αθλητισμού. Για τον άνθρωπο που στέλνει τους… Κυτείς αυτού του κόσμου όλο και πιο βαθιά στον λάκκο ή την πηγάδα της μισαλλοδοξίας τους. Ο θριαμβευτικά πεσμένος πήχης του Ομπιένα, το σοκαρισμένο βλέμμα στον Χάρη Καραλή. Αυτή η δυσπιστία. Τα βίντεο με τον Μίλτο. Ολη μας η ζωή.

Μερικές φορές τα όνειρα πνίγονται νωρίς. Τόσο νωρίς που δε μένουν ζωντανά ούτε με έκπτωση. Το κεφάλι κάτω, τα χέρια στα μαλλιά. Κανένας δεν κατάλαβε τι έγινε, όμως οι σκέψεις με τον εαυτό και την παρέα σου στο πρώτο σκαλί του βάθρου, μοιάζουν στον νού σου παιδικές. Από ένα βρωμόσουτο σε σχεδόν νεκρό χρόνο. Τι κι αν δυο μέρες πριν σκότωσες τον δαίμονα, τι κι αν στον όμιλο ήσουν πρώτος, τώρα είσαι απλά ένα από τα πολλά θύματα των μελλοντικών μεταλλιούχων. Ο Δημήτρης Σκουμπάκης ελπίζει η ήττα της εθνικής πόλο να είναι απλά ένας εφιάλτης. Να ξυπνήσει το πρωί και να αποκλείσει τη Σερβία.

Επίπεδο 

Το Παρίσι γράφτηκε με γράμματα χρυσά στο βιβλίο των ηρώων. Δέκα Ολυμπιονίκες μπήκαν στο πάνθεο του ελληνικού αθλητισμού, κατακτώντας οκτώ διαφορετικα μετάλλια. Τα έξι ήταν χάλκινα. όμως αυτό δεν αφαιρεί απολύτως τίποτα. 

Ο Μίλτος Τεντόγλου πήρε το πρώτο εύκολο Ολυμπιακό χρυσό στην Ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Ο καλύτερος «οριζόντιος» άλτης του κόσμου έκανε μία εμφάνιση δέκα φορές καλύτερη από εκείνη που του χάρισε το αντίστοιχο μετάλλιο στο Τόκιο, όμως ένιωθε κάτι να του λείπει. «Δεν ήμουν καλός», είπε στον Πομάσκι, ο οποίος αναγκάστηκε να απαντήσει το αυτονόητο «Πήρες πάλι το χρυσό»!

Η τυπάρα από τα Γρεβενά είναι πια εκεί: Στην απόλυτη κορυφή. Με τον Γκάλη, με τον Πύρρο, με τον Γιάννη… και με τον Λευτέρη. Με τον απόλυτο σταρ των κρίκων, που έχει πια μια πλήρη συλλογή. Ενα χρυσό, ένα αργυρό κι ένα χάλκινο. Οσα κανείς!

Ο Απόστολος Χρήστου, από την άλλη, χάραξε χωρίς να το καταλάβει, μία γραμμή, που μπορεί να αποτελέσει τομή στα ελληνικά χρονικά. Οπως στο ταρτάν της Βαρκελώνης η Πατουλίδου έπλασε τους στιβικούς Ολυμπιονίκες της τελευταίας 25ετίας, έτσι κι η απίθανη ιστορία της κατάκτησης του αργυρού μεταλλίου στα 200μ. ύπτιο από τον Απόστολο, μπορεί να… γέννησε σε μία στιγμή τους επόμενους Ελληνες θριαμβευτές της πισίνας. Το είπε και ο Παπαστάμος, αγκαλιά με τον Χρήστου, επικαλούμενος τον Στέργιο Μπίλα. «Κάποιος έπρεπε να σπάσει το ρόδι».

Επιμύθιο

Τα δέκα ελληνικά πρόσωπα και τα οκτώ μετάλλια που φώτισαν στην Πόλη του Φωτός, τοποθετούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 εκεί ψηλά, μαζί με το Σίδνεϊ και την Ατλάντα. Δεν είναι οι επιδόσεις, όμως, αυτές καθαυτές, που γλυκαίνουν τόσο πολύ τη γεύση αυτού του αξιομνημόνευτου αθλητικά καλοκαιριού, όσο τα πρόσωπα που τις έφεραν.

Παιδιά που έγιναν πρωταθλητές γιατί μόχθησαν. Ακόμα κι όταν μιλούν θετικά για τον εαυτό τους, το κάνουν με τρόπο τόσο μα τόσο όμορφο. «Ηθελα να γίνω σπουδαίος και νομίζω έγινα», παραδέχθηκε ο Μανόλο μαζί με αυτό το χαμόγελο, σα να κοιτά στα μάτια τον έφηβο εαυτό του. Το κάνουν για τους εαυτούς τους, όμως το κάνουν και για άλλα χαμόγελα, όπως είπε με τη μαγευτική του απλότητα ο Μίλτος Τεντόγλου.

Ο ελληνικός αθλητισμός στα καλύτερά του… Ξυδάκι.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News