ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2020: Η καραντίνα-μαρτύριο όσων επισκέπτονται το Τόκιο

Μπορεί χθες (17/6) η κυβέρνηση της Ιαπωνίας, εν όψει των επικείμενων Ολυμπιακών Αγώνων, να έβγαλε τη χώρα από τον «πάγο» της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και να ήρε μέρος των περιορισμών, η είσοδος αλλοδαπών στη χώρα όμως, παραμένει μια πονεμένη ιστορία. Τι πονεμένη δηλαδή, σωστό μαρτύριο, που όμοιο του μόνο σε κινηματογραφικές ταινίες έχουμε αντικρύσει.

Η παρακάτω μαρτυρία στη sportday δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, αλλά αληθινό γεγονός. Τα ονόματα έχουν παραληφθεί για την προστασία των πρωταγωνιστών.

Τη διαδικασία, το μαρτύριο δηλαδή που λέγαμε παραπάνω, ζει κάθε επισκέπτης στη χώρα, το βιώνουν και οι άνθρωποι που μετέβησαν στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου για να προσφέρουν τη γνώση τους και την εμπειρία τους στους διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων. Έλεγχοι, περιορισμοί, απομόνωση. Από όλα έχει ο… μπαχτσές. Θα το ζήσουν και όσοι επισκεφτούν τη χώρα για να αποτελέσουν, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, κομμάτι στο πελώριο παζλ των αγώνων. Κι ας έχουν κάνουν όλες τις δόσεις των εμβολίων…

Αντίο Αθήνα, καλημέρα Τόκιο

«Το πρώτο επεισόδιο του Big Brother παίχτηκε πριν καν πατήσω το τιμημένο γιαπωνέζικο χώμα. Πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο, θα έπρεπε να έχω κατεβάσει μια ειδική εφαρμογή, να σκανάρω το εισιτήριό του, αλλά κι ένα QR Code που θα χρησιμεύσει αργότερα. Όχι σε εμένα, αλλά στους «κηδεμόνες» μου.

Άμα τη αφίξει μου στο διεθνές αεροδρόμιο Χανέντα, ως «πακέτο» με παραλαμβάνουν και με οδηγούν στα καταλύματα υποδοχής. Κι εκεί αρχίζει το μαρτύριο που, προσωπικά μου θύμισε τον… Στιβ ΜαΚουίν στη θρυλική ταινία ο Πεταλούδας (Papillion) του 1973.

Τα καλυμμένα πρόσωπα (αν και η Ιαπωνία ανέκαθεν ήταν μια χώρα όπου η χειρουργική μάσκα είχε ευρεία χρήση) με συνοδεύουν στο δωμάτιο της απομόνωσης που θα αποτελέσει τον αποκλειστικό τόπο διαμονής μου για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Η λέξη απομόνωση χωρίς εισαγωγικά.

Ξενάγηση στα άδυτα της απομόνωσης

Ο μασκοφόρος με ξεναγεί στα γρήγορα: ‘Αυτό είναι το δωμάτιο, αυτή η τουαλέτα, η τηλεόραση και εδώ το κρεβάτι σου. Πρωινό στις 7μμ – μόλις το χάσατε -, μεσημεριανό στις 12μμ, βραδινό στις 5μμ’ ψελλίζει χαμηλόφωνα και αποχωρεί βιαστικά.

Μένω μόνος σου να κοιτάζω το περιορισμένο τοπίο. Οι διαστάσεις του δωματίου είναι πέντε βήματα εμπρός και τρία από το δεξιότερο άκρο μέχρι το αριστερότερο. Στο έκτο και στο τέταρτο βρίσκεις τοίχο. Στην τουαλέτα δεύτερη δρασκελιά δεν χωρά. Το παράθυρο είναι η μοναδική μου διέξοδος στον πολιτισμό, μαζί με την οθόνη της τηλεόρασης, που μάλλον είναι άχρηστη αφού δεν καταλαβαίνω γρι και εξ άλλου δείχνει όλη την ώρα σούμο. Λύτρωση ο υπολογιστής μου. Τουλάχιστον το ίντερνετ είναι γρήγορο… Το κρεβάτι ανασηκώνεται και «κουμπώνει» στον τοίχο, μάλλον για να κερδίσω ένα επιπλέον βήμα μετακίνησης.

‘Δεν βαριέσαι… Θα βγω να περπατήσω στο διάδρομο’, σκέφτομαι. Πριν καν ξεμυτήσω, έχουν εμφανιστεί από το πουθενά οι άνθρωποι της ασφάλειας. Τσεκάρω γύρω μου. Δεν υπάρχει κάμερα. ‘Μα καλά πού με είδαν;’ αναρωτιέμαι και τους ρωτάω ευγενικά. ‘Από την εφαρμογή στο κινητό σας’ απαντούν και τότε καταλαβαίνω ότι το QR Code του αεροδρομίου θα με συνοδεύει παντού.

Βήματα οπισθοχώρησης και ξανά πίσω στο δωμάτιο. Καμαρούλα μια σταλιά 2 x 2. Κλεισμένος εκεί αυστηρά. Για 14 μέρες…

Ου βήξεις

…Μεσημέριασε, 12 η ώρα. Η πόρτα χτυπάει. Lunch is served, λέει, πιθανότατα ο μικροκαμωμένος ντόπιος σε άψογα γιαπωνέζικα. Μπαίνει με αργά βήματα και αφήνει το φαγητό. Είναι σε συσκευασία αεροπορικής εταιρίας. Πίνω μια γουλιά νερό και στραβοκαταπίνω. Ένα μικρό «γκούχου» παράγεται από τις φωνητικές μου χορδές. Ο ράθυμος ντόπιος εξαφανίζεται με ταχύτητα που θα ζήλευε και ο Γιουσέιν Μπολτ, χλωμός και κάθιδρος από το φόβο του.

Η ώρα πήγε 5μμ. Ο ίδιος «σερβιτόρος» φέρνει το βραδινό φαγητό το αφήνει κάτω από την κάσα της πόρτας και εξαφανίζεται. Ακριβώς όπως στους κρατούμενους στην απομόνωση. Τώρα πια το έχω συνειδητοποιήσει. Δεν είμαι σαν τους κρατούμενος. Είμαι ο ίδιος κρατούμενος. Για 14 μέρες. Το βράδι πριν κοιμηθώ χαράζω μια γραμμή στον τοίχο. 13 και νύχτωσε…».

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News