ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΣ: Στο δρόμο προς την ωριμότητα...

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς έφτασε για τρίτη φορά στα τέσσερα τελευταία χρόνια στον ημιτελικό του Open της Μελβούρνης. Όπως και να το δει κανείς το επίτευγμά του είναι σπουδαίο κι ας μην έχει αποκλείσει φέτος στην πορεία του τον Φέντερερ (όπως συνέβη το 2019) ή τον Ναδάλ (όπως έκανε πέρυσι στον προημιτελικό).

Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό που μετρά είναι η σταθερότητα του: ο Τσιτσιπάς φτάνει στον ημιτελικό της Μελβούρνης με την άνεση του πρωταθλητή που κάνει μια απλή δουλειά. Τώρα για να παίξει στον τελικό πρέπει να κάνει μια υπέρβαση. Να κερδίσει τον Ντανίλ Μεντβέντεφ, το νούμερο 2 του κόσμου, τον άσπονδο φίλο του που του είχε στερήσει τον τελικό πέρυσι, στην επιφάνεια που ο Ρώσος αγαπάει. Δεν θα είναι απλό. Αλλά ποιος είπε ότι είναι απλό να κατακτήσει κάποιος, όσο προικισμένος κι αν είναι, ένα τουρνουά του Γκραν Σλάμ;

Τι έλεγαν οι Ιταλοί      

Το γραφα και στην εφημερίδα. Όταν ένας Έλληνας αθλητής (ή μια ελληνική ομάδα) φτάνουν σε μια νίκη σε ένα διεθνές τουρνουά έχω αποκτήσει τη συνήθεια να κοιτάζω τι ακριβώς γράφουν στη χώρα του ηττημένου, πως δηλαδή αυτοί που έχουν πικραθεί βλέπουν την ελληνική επιτυχία. Το ίδιο έκανα και χθες. Λίγη ώρα μετά την άνετη νίκη του Στέφανου Τσιτσιπά με αντίπαλο τον Γιανίκ Σίνερ έριξα μια ματιά να δω τι έγραφαν οι Ιταλοί για τον Ελληνα. Σπανιότατα ιταλική ήττα (όχι μόνο στο τένις…) έχει προκαλέσει τέτοια αποθεωτικά σχόλια για τον νικητή: ό,τι υπερβολικό κι αν γραφτεί ποτέ για τον Τσιτσιπά στην Ελλάδα δεν συγκρίνεται με τους ιταλικούς επαίνους. Καλά καλά η αναπαραγωγή τους δεν έχει νόημα. Μιλάμε για ύμνους.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News