Συνέντευξη Νικόλ Ελευθεριάδου: «Οι κούπες με τον Ολυμπιακό είναι εθιστικές»

Αφού κατέκτησε τη δεύτερη διαδοχική Ευρωλίγκα της με τον Ολυμπιακό, η 24χρονη περιφερειακή Νικόλ Ελευθεριάδου ανοίγει το βιβλίο της ζωής της στη συνέντευξη που έδωσε στη Sportday.gr.

Πρώτα, μια μικρή ιστορία: η ομάδα πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού είχε προβάδισμα 2-0 στους τελικούς με τον ΝΟ Βουλιαγμένης το 2015, όμως το συγκρότημα του Κώστα Δήμου έκανε το «μπρέικ» στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» και πήρε το προβάδισμα στη σειρά. Αμέσως μετά, γινόταν στο ίδιο κολυμβητήριο ο μικρός τελικός, μεταξύ Εθνικού και Γλυφάδας. Οι «κυανόλευκες» είχαν επίθεση στον παίκτη παραπάνω και ένα… γατόνι σηκώθηκε ίσαμε μισή ντουζίνα πιθαμές από το νερό και γράπωσε την μπάλα. Η Άλκηστη Αβραμίδου και η Αλεξάνδρα Ασημάκη, που έβλεπαν το ματς παρέα, κοντοστάθηκαν, αν είναι δόκιμος ο όρος για δύο κορίτσια που έβλεπαν το παιχνίδι καθιστά. Από ό,τι φάνηκε, ήταν εντυπωσιασμένα από αυτό που είδαν. Υπήρξε, πάντως, κι η άλλη γνώμη, αλλά αυτή η στιγμή επίτηδες δεν επιβεβαιώθηκε: περνά στην ανθολογία του ρομαντισμού εκείνων των στιγμών που η αλήθεια, αν δεν είναι η επιθυμητή, και δεν είναι απαραίτητη και μπορεί να τις χαλάσει.

Η Νικόλ Ελευθεριάδου πήρε το χάλκινο μετάλλιο στους Ευρωπαϊκούς Αγώνες του Μπακού και έπιασε… Λιμάνι, αφήνοντας την Αλεξία Καμμένου και την Ευτυχία Καραγιάννη. Παρ’ ότι μόλις 17 ετών, γεννημένη στις 17 Ιανουαρίου του 1998, η προσθήκη της έμοιαζε ετεροχρονισμένη. Το πρώτο κάλεσμα έγινε το προηγούμενο καλοκαίρι, αλλά «ήθελα να παίξω ακόμα λίγο, δεν ένιωθα έτοιμη». Μετά την επικράτηση του Ολυμπιακού επί της Ντουναϊβάρος το περυσινό Μεγάλο Σάββατο στη Βουδαπέστη, ο Χάρης Παυλίδης τής είπε ότι «αν ερχόσουν το 2014, θα είχε ακόμα μία Ευρωλίγκα». Θα είχε ήδη, με τα καλύτερα χρόνια της καριέρας της μπροστά της, τρεις. «Μου το χτυπάει συνεχώς», παραδέχθηκε η κόρη του Άκη και της Βιβής, που έχει μεγαλώσει με μία αδελφή, τη Ζωή. «Μέχρι και χθες (σ.σ. την Κυριακή), αυτό μου έλεγε».

Η Νικόλ έχει τη σειρά της, στον Ολυμπιακό, στο πρόσωπο της Βάσως Πλευρίτου. Τα δύο κορίτσια πανηγύρισαν μαζί το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης, δεύτερο διαδοχικό. Η Βασούλα, όπως εξ απαλών ονύχων (καθώς όταν πρωτοέφτασε στον Πειραιά ήταν 13 ετών) αποκαλείτο και αυτό θα συμβαίνει εις το διηνεκές, ήταν στενοχωρημένη και αγχωμένη για το πέναλτι που έχασε στον ημιτελικό με τη Σαμπαντέλ. Στο δεύτερο, που κέρδισε η Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη, η Ελευθεριάδου ανέλαβε την ευθύνη. Στο τέλος την χαιρέτισε, μάλλον τονίζοντάς της ότι ένα χαμένο σουτ δεν πρέπει να την απασχολεί πια.

Αυτό το ξεπέταγμα με τη Γλυφάδα, πάντως, το απίστευτο άλμα στο νερό με το οποίο βγάζει μέχρι και μέρος των ποδιών σε αυτό, αναφέρεται διότι σε επίθεση της Σαμπαντέλ με παίκτρια παραπάνω έκανε κάτι παρόμοιο, το οποίο προσομοιάζει σε ντοκιμαντέρ του… National Geographic. Έχει όντως κάτι ελαφίσιο, το οποίο δεν είναι τυχαίο, καθώς «από τα 6 ως τα 12 μου έκανα συγχρονισμένη κολύμβηση». Έπεσε με τα μούτρα, πάντως, αφού, όπως λέει, «είναι σκληρό σπορ». Το έκανε, δε, ανά στιγμές αφόρητο η εργασιακή ηθική της μια και «όταν κάνω κάτι θέλω να το κάνω με το 100% μου. Το 50% δεν με ικανοποιεί. Έτσι ήμουν από μικρή, τελειομανής».

Ο Ολυμπιακός, η εθνική ομάδα, η απελπισία και ο διχασμός

Παρά την ηλικία της, που δεν προδικάζει σε πρωταθλήτρια έμπειρη ούτε αφήνει να αιωρείται ένα χρυσοδάκτυλο πλάσμα που κάνει… γύρες με τα τρόπαια, η Ελευθεριάδου έπρεπε να ηττηθεί πριν νικήσει: ο Ολυμπιακός έπαιξε σε τρεις τελικούς, δύο Ευρωλίγκας και ένα LEN Trophy, από το 2017 έως το 2019, και έφυγε με χέρια αδειανά και ψυχή ραγισμένη. Το 2016 έχασε στον ημιτελικό του Final 4 της Ευρωλίγκας από την Ούιπεστ. Εκείνη η χρονιά είχε ύφος… να φύγει και να μην ξανάρθει, μια και ως βενιαμίν μέλος της εθνικής Γυναικών του Γιώργου Μορφέση, στη Χάουντα (γνωστή στα σούπερ μάρκετ ως Γκούντα) της Ολλανδίας, ήπιε το πικρό ποτήριο του αποκλεισμού. Εκείνο το ματς με τη Ρωσία, που κρίθηκε στο τελευταίο δευτερόλεπτο της κανονικής διάρκειας και τα πέναλτι -και καθιστά κατατί γραφικό τον υπογράφοντα, ο οποίος το αναφέρει σε κάθε κείμενο- ήταν, τόσο για την ίδια όσο και για τη συνομήλική της Έλενα Ξενάκη, η οποία για έξι δευτερόλεπτα δεν πέρασε στην Ιστορία ως Εκείνη της Οποίας το Γκολ Έστειλε την Εθνική στους Ολυμπιακούς και η οποία παίζει σε τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών και Α1 από το… 2013 (!), μια εμπειρία μεταδοτικού πόνου: «Έβλεπα την Ρουμπέση να κλαίει στα αποδυτήρια και έκλαιγα κι εγώ».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ολυμπιακός: Με 12 ευρωκούπες κοιτάζει τα μεγαθήρια της Ευρώπης στα μάτια

Η Νικόλ μέσα από τη… Νικόλ

Η σταχυολόγηση των δηλώσεων της συζήτησης με τη Νικόλ Ελευθεριάδου ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσα, διότι αναδείχθηκε η αγωνία όχι μόνο της πολίστριας που θέλει να φτάσει στην κορυφή, αλλά και του ανθρώπου που ψάχνει ανηλεώς την απάντηση σε θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να υιοθετήσει μια γνώμη πεπερασμένη από τη βάσανο του ίδιου του βιώματος, προκειμένου να την ενστερνιστεί. Είναι ένα κεφάλαιο της μάθησης και του περάσματος από την ανεμελιά στην ενηλικίωση, με το… βομβιστικό καθεστώς της εφηβείας να μην έχει ξεθυμάνει ακόμη. Σε ερωτήματα που της τέθηκαν για τις ήττες, την προετοιμασία, τη δική της εμπειρία μέσα από τον πρωταθλητισμό, τις συμπαίκτριές της, τις σπουδαίες νίκες, τις δύο ομάδες της, τον Ολυμπιακό και την Εθνική, η Ελευθεριάδου απάντησε χωρίς φόβο και με συμπιεσμένο πάθος, το οποίο φιλτράρεται τελευταία στιγμή, για να μη γίνει ηλίου φαεινότερο.

Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν και η ίδια μίλησε για τελειομανία, η φιλομάθεια μέσα από την παράθεση μιας γνώμης που μοιάζει απόλυτη και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, είναι ακόμα πιο σημαντικό προσόν. Με την επισήμανση ότι για όλα όσα μιλάει κάτωθι ερωτήθηκε, παρατίθενται εν είδει κεφαλαίων οι δηλώσεις της.

Απελπισία πάρα πολλή (σ.σ. μετά τις σημαντικές ήττες). Διχασμός επίσης πάρα πολύς. Αλλά είναι αυτό που λέμε, όταν κάνεις μια νίκη, είναι σαν να τα κουκουλώνει όλα. Το σίγουρο είναι ότι θα υπάρξουν πάρα πολλές δύσκολες στιγμές, οπότε πρέπει να τις παρακάμπτεις και να στέκεσαι στα πόδια σου. Σε αυτήν την περίπτωση, με τον Ολυμπιακό, έχουμε πολλή άνεση ως ομάδα, την είχαμε και πριν το Final 4. Έχουμε καιρό να ηττηθούμε, οπότε αυτό μας κάνει να είμαστε προετοιμασμένες και για το χειρότερο σενάριο. Το πώς προετοιμαζόμαστε έχει να κάνει με την αυτοπεποίθηση που νιώθουμε. Νιώθουμε ότι είμαστε μια πολύ δυνατή ομάδα, δεν έχουμε χάσει από κανέναν και αυτό είναι το κίνητρο που μας κάνει να λέμε, ούτε τώρα θα χάσουμε, πάμε για το επόμενο. Η αυτοπεποίθηση αυτή έρχεται από τη δουλειά. Όσο περισσότερο δουλεύεις, το άγχος φεύγει από μέσα σου. Μέσα από τη δουλειά αισθάνεσαι προετοιμασμένος, δυνατός, οι αμφιβολίες είναι ελάχιστες. Όταν λέμε ότι τρώμε σίδερα, το εννοούμε.

***

Είχαμε γίνει ομάδα πριν έρθουν οι νίκες. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, το είχε γράψει ο Κώστας ο Χατζηδάκης σε ένα πρόσφατο ποστ του. Είχαμε γίνει ομάδα από την άποψη ότι είχαμε προετοιμαστεί όλες μαζί να παίζουμε αυτό το ωραίο πόλο, κυρίως επειδή δεν υπήρχε αυτό το «βάζω τον εαυτό μου πάνω από την ομάδα». Μια γροθιά και πάμε να τα σαρώσουμε όλα. Αυτό ήταν το μυστικό. Οι απαγορεύσεις (σ.σ. λόγω του κορονοϊού) λειτούργησαν ευεργετικά, επειδή όταν δίνεσαι 100% σε κάτι και αυτό αποδίδει, νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση. Όταν έχεις δώσει το είναι σου για κάτι, έχεις δουλέψει αμέτρητες ώρες, πρωί βράδυ, γυμναστήριο, πισίνες, η ψυχολογία σου να είναι στα πάνω και τα κάτω συνεχώς και στο τέλος να παίρνεις αυτό που ήθελες, νομίζω ότι είναι η απόλυτη ευτυχία.

***

Μου δημιουργεί παραπάνω ευθύνη (σ.σ. το να νικάει), επειδή όταν ήρθα, το 2015, ο Ολυμπιακός ήταν μια φτασμένη ομάδα. Ήξερα πού ερχόμουν, να το πω έτσι. Όποιος έρχεται στον Ολυμπιακό, νέος αθλητής, αναγνωρίζει ότι εδώ δεν βρίσκεσαι για να κάνεις φιλίες, ξέρεις πού είσαι. Σου δημιουργεί ένα άγχος παραπάνω, διότι πρέπει να δίνεσαι 100%. Ξέρω πού είμαι, παίζω για τον Ολυμπιακό και δεν υπάρχει κάτι άλλο. Πρέπει να είμαι εκεί. Ύστερα από 2-3 χρόνια στη Γλυφάδα, όταν κατάλαβα ότι ήθελα να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα και έπειτα από μια διετία πήρα την απόφαση να πάω στον Ολυμπιακό, συνειδητοποίησα ότι είμαι καλή, αλλά ήθελα να εξελιχθώ ακόμα παραπάνω. Εκεί ήταν που γύρισε το μυαλό μου και είπα ότι από εδώ και πέρα θέλω να γίνω η καλύτερη -και να είμαι στην καλύτερη ομάδα φυσικά. Διότι καλύτερος δεν γίνεσαι αν δεν έχεις καλούς παίκτες γύρω σου. Πρέπει η μία να βοηθάει την άλλη, η μία να αναδεικνύει την άλλη. Να κάνεις τις πάσες, να κάνεις τα κλεψίματα, να δουλεύεις για την άλλη, για να βάλει η άλλη το γκολ. Αυτή είναι η μαγκιά. Μία καλή πάσα είναι 50-50. Έτσι λέμε.

***

Από πολύ μικρή ηλικία δούλευα πολύ σκληρά και στην ταχύτητα και στο κολύμπι. Είχα στερηθεί, και όταν στερείσαι γιατί είσαι συγκεντρωμένος σε κάτι άλλο, θα χάσεις και φιλίες, θα χάσεις και προσωπικές σχέσεις, θα χάσεις πάρα πολλά. Αλλά από τότε είχα μάθει να ελέγχω το μυαλό μου, να έχω την πειθαρχία του πρωταθλητισμού. Με τη θέλησή μου. Νομίζω ότι ήταν στο χαρακτήρα μου. Από πολύ μικρή ήμουν πολύ πειθαρχημένη. Είχα αυτήν την τελειομανία. Όταν κάνω κάτι, θέλω να είμαι καλή σε αυτό. Δεν μπορώ να δίνομαι 50%. Αν δοθώ, θα το κάνω 100%. Δίνομαι για κάτι το οποίο ξέρω ότι θέλω, μου αρέσει. Αν το κάνω εγώ, βέβαια, απαιτώ να το κάνει και ο άλλος, η άλλη, η ομάδα, οτιδήποτε. Θέλω να είναι αμοιβαίο. Δεν συμβαίνει πάντα, είναι λογικό, απλώς ιδανικά όλοι ψάχνουμε το αμοιβαίο. Αν, όμως, δεν γίνει, που συμβαίνει συχνά, πρέπει να κρατάς μια άμυνα. Γι’ αυτό όμως επιλέγω να μη μιλάω πολύ, δεν λέω μεγάλα λόγια, αναλύω την προσωπικότητα και βγάζω το συμπέρασμά μου.

Περί αντίληψης

Καλά η ταχύτητα, το εντυπωσιακό ξεπέταγμα, η μηχανική κίνηση στο σουτ, αλλά η οξύνοια και η υπόδειξη του χωροχρόνου από τις αισθήσεις σου και τις γνώσεις είναι το παν. Η Νικόλ Ελευθεριάδου μιλάει για την αντίληψη.

Η αντίληψη στον πρωταθλητισμό είναι το παν. Να έχεις υψηλό αθλητικό IQ και αντίληψη. Να προλαβαίνεις και να καταλαβαίνεις την επόμενη κίνηση του αντιπάλου. Εκεί είναι που καταλαβαίνεις ότι έχεις φτάσει σε ένα υψηλό επίπεδο, προλαβαίνεις καταστάσεις και πέρα από την εκρηκτικότητα τη σωματική, πρέπει να έχεις ένα κοφτερό μυαλό. Η εμπειρία το φέρνει. Είχα αντίληψη, προφανώς, όμως δεν είχα φτάσει το μυαλό μου στο επίπεδο που είναι τώρα -και νομίζω ότι πάει πολύ παραπάνω. Η εμπειρία που έχω δεν μου έχει φέρει κανένα άγχος. Παίζω τελικό Ευρωλίγκας, ημιτελικό Ευρωλίγκας, χωρίς άγχος, διότι μέσα μου νιώθω καλά, τα έχω δουλέψει, και την πίεση και το στρες. Έχω περάσει από πολύ δύσκολες καταστάσεις με αφόρητο στρες, που δεν μου έβγαινε οποιοδήποτε ματς, να σουτάρω.

Όπως συμβαίνει με όλους τους αθλητές, δεν μπορείς να είσαι συνεχώς στην κορυφή. Υπάρχουν στιγμές που είσαι στα πατώματα, στη μέση, πάνω. Καθένας δίνει την προσωπική μάχη του. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν μιλάω. Καθόλου. Το παίρνω όλο μέσα μου, γιατί ξέρω πως έχω τη δύναμη να το αντιμετωπίσω. Είναι στιγμές που αμφισβητείς τόσο πολύ αυτό που κάνεις, γιατί είσαι πληγωμένος. Το λέω ειλικρινά, το έχω σκεφτεί, από την άποψη πως όταν δεν νιώθω καλά, περνούν από το μυαλό όλες οι μαύρες σκέψεις. Προσωπικά, λέω «όχι. Δεν έχεις δουλέψει τόσα χρόνια γι’ αυτό για να σε καταβάλει μια κακή στιγμή». Έτσι χτίζεις την προσωπικότητά σου, τη δυναμική σου.

***

Αυτό που επιδιώκω και στον αθλητισμό και στη ζωή μου, είναι να είμαι ήρεμη μέσα μου. Αυτό που είπα πριν, ότι πρέπει να περάσεις από πολύ δύσκολες στιγμές, να διχάζεσαι, να αμφισβητείς τον εαυτό σου, δεν είναι κακό, διότι και οι αθλητές είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας. Όταν περάσεις από αυτά και φτάσεις στο πάτωμα… Για παράδειγμα, μετά τον περυσινό αποκλεισμό της εθνικής ομάδας (σ.σ. το προολυμπιακό τουρνουά της Τεργέστης και την ήττα 7-4 από την Ολλανδία) ήμουν στα πατώματα. Δεν μπορούσα να συνέλθω. Έπρεπε να μαζέψω τα κομμάτια μου και να παίξω για την πρόκριση με τον Ολυμπιακό ύστερα από εφτά μέρες (σ.σ. το 10-5 επί της Σαμπαντέλ, για το δεύτερο προημιτελικό της Ευρωλίγκας). Και το έκανα. Είναι η στιγμή που λες ότι ήσουν στο πάτωμα, ότι πρέπει να σηκωθείς, να παλέψεις και μετά λες και ένα «μπράβο» στον εαυτό σου. Εγώ δεν θέλω να ακούσω «μπράβο» από οποιονδήποτε. Αν εγώ θέλω να πω «μπράβο» στον εαυτό μου, μου φτάνει. Δεν πάνε οι άλλοι να λένε, «α, δεν έκανες εκείνο, το άλλο». Αν εγώ νιώθω περήφανη, τελειώνει εκεί. Είναι δεδομένο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ολυμπιακός: Γλέντι… Πειραιώτικο στον Νίκο Βέρτη – Οι πρωταθλήτριες ξεφάντωσαν

Τα τραύματα

Οι νίκες καλύπτουν τις ήττες, αλλά μόνο σε ένα βαθμό. Η Νικόλ Ελευθεριάδου παρουσιάζει τη δική της οπτική ύστερα από τον πόνο της ήττας, που προσομοιάζει εκείνον της απώλειας.

Δημιουργούνται τραύματα στον αθλητή. Μετά τις ήττες (σ.σ. αναφορικά με το 2016 και τη Χάουντα) τι υπάρχει; Δημιουργείται ο φόβος της αποτυχίας. Σε κάνουν να σκέφτεσαι πράγματα που έχουν γίνει στο παρελθόν. Το θέμα είναι ότι αν σκεφτείς το παρελθόν, το έχεις χάσει. Η ψυχολογία βρίσκεται στα Τάρταρα μετά. Επομένως, αφήνεις το φόβο της αποτυχίας, το φόβο του αποκλεισμού, συγκεντρώνεσαι και σκέφτεσαι: «Σε τι έχω δοθεί; Σε αυτό». Τρεις μήνες στο προολυμπιακό (σ.σ. του 2021) δεν είχα δει άνθρωπο, είχαμε και την Covid τότε, πολλή ψυχική κούραση, πολλή σωματική και φτάνει η στιγμή να παίξεις. Τότε δεν σκέφτεσαι το ’16. Όταν αποκλειστείς, όμως, έρχεται ξανά το ίδιο συναίσθημα. Είναι ο πόνος. Έρχεται αυτό το συναίσθημα με το οποίο είσαι γνώριμη. Και δεν είναι κακό να είσαι γνώριμη με το συναίσθημα του φόβου, του αποκλεισμού, ξέρεις ότι θα σου έρθει αυτό το συναίσθημα αν χάσεις, αλλά ξέρεις ότι αν είσαι δυνατός θα το αντιμετωπίσεις.

Σε πρακτικό επίπεδο, μετά την ήττα από την Ολλανδία ανάρρωσα ακριβώς όταν νικήσαμε τη Σαμπαντέλ και περάσαμε στο Final 4. Ύστερα από αυτό το παιχνίδι, είπα «Νικόλ, σταμάτα να είσαι έτσι. Νίκησες». Είχε τύχει να παίξω καλά, να νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου σε εκείνο το παιχνίδι και είπα ότι «το αφήνεις πίσω». Αλλά μέχρι εκείνο το ματς, οι σκέψεις μου ήταν «γιατί δεν πέρασα, ρε γαμώτο;» Έλεγα αυτό.

Καλώς ή κακώς, η ζωή μοιάζει πιο άσχημη συνολικά ύστερα από μία ήττα. Διότι επηρεάζομαι από αυτό που κάνω, ακριβώς επειδή δίνομαι σε αυτό που κάνω. Αν δεν αποδίδω, δεν μπορώ να έχω την τέλεια διάθεση στην εκτός πόλο ζωή μου. Πριν τη Σαμπαντέλ, είχα περάσει αυτήν την απογοήτευση, παρ’ όλα αυτά θέλω να πω ότι και ο Χάρης Παυλίδης και ο Κώστας Χατζηδάκης ήταν στο πλάι μου. Καταλάβαιναν και ξέρουν τον πόνο ενός αθλητή. Άλλοι αθλητές το περνούν λίγο πιο ελαφριά, άλλοι λίγο πιο γρήγορα. Επειδή είμαι και πάρα πολύ συναισθηματική ως άνθρωπος, το είχα πάρει πολύ έντονα, παρ’ όλα αυτά δεν υπήρξε μία προπόνηση που να πήγα και να μην έδωσα το 100%. Ήταν καθαρά στο μυαλό μου και το ήξερα, γιατί το σώμα μου αντέχει. Μπορεί ξανά και ξανά και ξανά, να παίζει κάθε μέρα παιχνίδια. Είναι το μυαλό που πρέπει να κοντρολάρεις, για να σου δώσει τη δύναμη για να σηκωθείς από το κρεβάτι. Το μυαλό επηρεάζει. Είχα διαβάσει κάτι που το πιστεύω απολύτως: Να μην αφήνεις τα συναισθήματά σου να ελέγχουν το σώμα σου. Γιατί το σώμα πάντα αντέχει, είναι το μυαλό που πρέπει να δίνεις βάση. Μετά τον αποκλεισμό είχα ψυχοσωματικά, είχα διάφορα θέματα με το στομάχι μου και το δέρμα μου, όλο αυτό το άγχος και το στρες μού είχε βγει εκεί.

***

Ήταν πολύ οδυνηρός για όλη την ομάδα (σ.σ. ο αποκλεισμός με τη Ρωσία στη Χάουντα το 2016) και ακόμα και εγώ, όταν ήμουν σε αυτήν την ηλικία, 18 χρόνων, το πρώτο μου προολυμπιακό, χωρίς χρόνο συμμετοχής, απλώς να υπάρχω εκεί, βλέποντας τόσο μεγάλες αθλήτριες, ξέροντας πόσο ήθελαν να πάνε και πόσα είχαν δώσει, αναγνωρίζοντας τον πόνο τους, έκλαιγα με τον ίδιο τρόπο που έκλαιγε και η Αντιγόνη. Δηλαδή, όταν έχεις ενσυναίσθηση ως άνθρωπος δεν μπορείς να μη νιώσεις τον πόνο της συναθλήτριάς σου. Γελάει; Θα γελάσεις. Κλαίει; Θα κλάψεις. Πρέπει, όμως, να στηρίζουμε η μία την άλλη. Ακόμα και ύστερα από αυτό το παιχνίδι, ήμασταν όλες μαζί, προσπαθούσαμε η μία να δώσει δύναμη στην άλλη. Είναι οδυνηρό, όμως, να αποχωρεί ένας αθλητής με μία ήττα, να μην εκπληρώνει ένα στόχο του.

Ας πούμε και πέρυσι, με τη Χριστίνα την Τσουκαλά. Δεν περάσαμε στους Ολυμπιακούς. Ήξερα ότι το ήθελε τόσο πολύ. Όπως όλες μας. Αλλά ένας παραπάνω λόγος, που ξέρεις ότι είναι η τελευταία χρονιά. Το θέλεις τόσο πολύ και για τη συμπαίκτριά σου, γιατί ξέρεις ότι έχει άλλες προτεραιότητες, έχει φτάσει σε μια ηλικία και τελειώνει. Αλλά δεν επιλέγεις πώς θα τελειώσεις. Παρά τον αποκλεισμό, θέλω να πω ότι το πόλο που ήθελε ο Λοράντος να παίξουμε, είναι πολύ μπροστά.

Όταν νοιάζεσαι για έναν άνθρωπο ξέχωρα από τον αθλητισμό -ας πούμε εγώ για τη Χριστίνα νοιάζομαι πολύ, την αγαπάω, με έχει βοηθήσει και σε δηλώσεις μου, όταν ήμουν 14-15, έλεγα «θέλω να γίνω σαν τη Χριστίνα». Το έλεγα ξανά και ξανά. Ήταν το είδωλό μου. Όταν την γνώρισα, ήταν ακριβώς όπως την περίμενα. Είναι τρομερά ζεστή ως άνθρωπος και στην προπόνηση σε κάνει να βγάζεις το 100%. Και γι’ αυτό έχει φτάσει εκεί που έχει φτάσει, έτσι, διότι όταν μπαίνεις μέσα στην πισίνα… Ακριβώς το ίδιο είναι και η Αλεξάνδρα (σ.σ. Ασημάκη). Είναι δύο πολύ μεγάλες αθλήτριες που μου έμαθαν αυτό το πράγμα: με το που βουτάς στο νερό, ξεχνάς τα πάντα, βάζεις παρωπίδες και κάνεις τη δουλειά σου. Δεν έχει αστεία… Και γι’ αυτό έχουν φτάσει εκεί που έχουν φτάσει. Τις θαυμάζω και εκείνες μου έμαθαν αυτό το πράγμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη: Η φουνταριστός του Ολυμπιακού πέφτει στη φωτιά

Οι θρύλοι

Για την κληρονομιά του πόλο Γυναικών, η οποία πια έχει σημαντικό ειδικό βάρος, και τους προπονητές της.

Στον Ολυμπιακό και την Εθνική έχουμε, πια, μεγάλη ευθύνη. Όταν ξέρεις ότι έχουν υπάρξει παίκτριες που έχουν φέρει επιτυχίες (και αποτυχίες, δεν εξετάζω το αποτέλεσμα), ότι έχουν παίξει αθλήτριες σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να είσαι ικανή. Να γίνεις το ίδιο καλή. Να φτάσεις την Ελλάδα ψηλά, το σύλλογό σου. Σε ό,τι και να κάνεις να έχεις αυτό το συναίσθημα.

Από κάθε προπονητή παίρνεις κάτι διαφορετικό. Με κάποιον μπορεί να έχεις μια καλή σχέση, με άλλον αδιάφορη, με έναν τρίτο κακή. Δεν μπορείς να ταιριάζεις με όλους. Από όλους κάτι παίρνεις. Έχω πάρει πάρα πολλή πίστη, προς εμένα, από όλους τους προπονητές και αυτό δεν είναι κάτι το οποίο το χρειάζομαι, δεν το ζητάω να με εμπιστεύονται, το δείχνω. Γενικά όλοι οι προπονητές που έχω μέχρι στιγμής στην καριέρα μου με έχουν βοηθήσει να εξελιχθώ. Καθένας με το δικό του τρόπο.

Από την Ευτυχία (σ.σ. Καραγιάννη) έχω πάρει πάρα πολύ όμορφες, αρχικά, στιγμές, διότι ήμαστε παιδάκια. Είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος και έχω πάρει τη γνώση για τα πρώτα βήματα. Μετά την Ευτυχία, είχα και τον Ανέστη Πεσματζόγλου, με τον οποίο ανεβήκαμε από την Α2 στην Α1 με τη Γλυφάδα. Ουσιαστικά είναι προπονητές που κάνεις τα πρώτα σου βήματα και σε βοηθούν να καταλάβεις ότι είναι ένα παιχνίδι, ουσιαστικά τότε ήταν ένα χόμπι. Αυτές οι ηλικίες είναι πολύ τρυφερές και επειδή η Ευτυχία είναι πολύ μεταδοτική, βοηθάει τα παιδιά να βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Την Αλεξία (σ.σ. Καμμένου) είχα όταν ήμουν στη Γλυφάδα και παίζαμε στην Α1. Είναι μία προπονήτρια πολύ παθιασμένη με αυτό που κάνει και το θαυμάζω πάρα πολύ αυτό. Είναι αυτήν τη στιγμή και στην Εθνική, επομένως την γνωρίζω αρκετά καλά. Μου αρέσει που έχει αυτόν τον τσαμπουκά, ακόμα και τότε που ήμασταν αντίπαλοι, Βουλιαγμένη-Ολυμπιακός, είναι μία προπονήτρια που δεν φοβάται κανέναν και μένα αυτό μου αρέσει, με εξιτάρει να μη νιώθεις άγχος, να μη νιώθεις φόβο, απλώς μπες και παίξει το καλύτερο που μπορείς. Έχω πάρει μια άνεση, ελευθερία και έναν τσαμπουκά.

Ο Χάρης (σ.σ. Παυλίδης) είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Γενικά συγκινούμαι τώρα που μιλάω. Μου είχε πει τη χρονιά πριν πάρουν το Champions League να πάω στον Ολυμπιακό. Είχα αρνηθεί τότε, ήθελα να παίξω ακόμα λίγο, φοβόμουν να πάω σε μια μεγάλη ομάδα. Μου έλεγε, «αν είχες έρθει θα είχες ακόμα ένα Champions League». Του απαντάω, «δεν πειράζει κύριε Χάρη, όλα καλά». Μου το χτυπάει… μέχρι και χθες μου το χτύπησε. Είναι ένας προπονητής ο οποίος προσπάθησε να με βάλει στην ομάδα, ξέροντας ότι είμαι μία παίκτρια που δεν θα πήγαινα στον Ολυμπιακό για να δειχτώ εγώ. Ήρθα στην ομάδα και με έκανε να νιώσω πάρα πολύ όμορφα, με έβαλε από την αρχή να έχω πολλές ευθύνες. Θυμάμαι, μου είχε πει ότι θα με έκανε αμυντικό, τώρα μάλλον έχει αλλάξει γνώμη, είχε τύχει να έχουν κάποιους τραυματισμούς οι αμυντικοί τότε, παίξαμε ένα κύπελλο του ΣΕΔΥ, νομίζω, είχα παίξει ως αμυντικός και είχαμε νικήσει και μου το είχε πει. Ήταν μάλλον στις χαρές του πάνω, δεν έγινε. Μου έδωσε ευθύνες, μου έδωσε, έτσι, αρμοδιότητες στην ομάδα και με εμπιστευόταν πάρα πολύ. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν είναι τόσο εξωστρεφής, έχει πάρα πολύ καλή καρδιά. Η δουλειά είναι δουλειά. Το ξέραμε όλες ότι αν κάποια είχε ένα προσωπικό θέμα και του έλεγε, «κύριε Χάρη, μπορώ να σας μιλήσω;», θα μας άκουγε. Είναι πάρα πολύ καλός ακροατής. Όταν έχεις κάποιο θέμα, να κάτσεις να το συζητήσεις. Είναι κάτι το οποίο στον προπονητή μετράει πάρα πολύ, να κάτσει να σε ακούσει, διότι θέλει προφανώς το καλό σου και το καλό της ομάδας. Έχω πάρει μόνο καλά.

Ο Αλεξάνταρ (σ.σ. Τσίριτς) είναι σπουδαίος άνθρωπος. Είναι πάρα πολύ αυτό που λέμε κουλ, έχει πολύ χιούμορ, είναι πάρα πολύ καλός άνθρωπος, πολύ έξυπνος και μου αρέσει πάρα πολύ, διότι η νοοτροπία του έχει να κάνει με το να απολαμβάνεις το παιχνίδι. Είναι πάρα πολύ εκδηλωτικός και στα «μπράβο» του και στο να σε ανεβάζει και θέλει να σε βλέπει να παθιάζεσαι, γιατί και εκείνος παθιάζεται πολύ. Του αρέσει το σκληρό παιχνίδι.

Η διαφορά στο κλίμα

Από το μπλακ άουτ στο Σαμπαντέλ το 2019 στους θριάμβους της Βουδαπέστης και του Πειραιά, οι μετατοπίσεις στον τρόπο σκέψης της ομάδας είναι θεμελιώδεις.

Σε αυτά τα δύο χρόνια, άλλαξε το κλίμα. Δεθήκαμε πάρα πολύ, σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι ήμαστε μόνο Ελληνίδες. Όχι ότι αλλάζει κάτι. Όμως περάσαμε την Covid και ήμαστε πάρα πολύ δεμένες, κάναμε γυμναστική στο Skype όλες μαζί, με όλα αυτά τα μικρά τα πράγματα δένεσαι, πάρα πολύ. Όταν φτάνει σε αυτό το σημείο η ομάδα, να είναι δεμένη, μετά όλα τα άλλα έρχονται, οι ικανότητες, το ταλέντο υπάρχουν.

Δεν λέω ότι είμαστε 15 κοπέλες που είμαστε όλες φίλες μεταξύ μας. Είναι λογικό. Είμαστε 15 γυναίκες, διαφορετικές προσωπικότητες. Δεν θέλω να φανώ ότι υποστηρίζω πως όλα είναι τέλεια. Είναι πολύ ρεαλιστικό αυτό που λέω. Υπάρχουν και οι εντάσεις και οι τσακωμοί, το θέμα είναι πώς τα αφήνεις όλα στην άκρη για το κοινό καλό. Με συζήτηση, με ωριμότητα. Παρεξηγούμαι εγώ με κάποια; Ακριβώς την ίδια στιγμή το συζητάμε, εντάξει, συγγνώμη, δικό μου λάθος, δικό σου, ό,τι έγινε έγινε. Την επόμενη μέρα είναι σαν να μην έγινε. Έτσι. Πρέπει να το συζητάς, όχι να πηγαίνεις σε κάποιον τρίτο και να λες «α, κοίτα τι μου είπε, έγινε αυτό». Διότι έτσι δημιουργούνται διχόνοιες. Ο Ολυμπιακός αυτό το έχει πετύχει σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, δεν θα πω ότι δεν γίνεται. Αλλά το έχει καταφέρει στο βαθμό που είμαστε όλες πάρα πολύ καλά μεταξύ μας. Όλες έχουμε τα καλά και τα στραβά μας και πρέπει να αποδέχεσαι τη συμπαίκτριά σου με τα καλά και τα στραβά. Πρέπει να αποδέχεσαι τη συμπαίκτρια. Τις αγαπώ όλες πάρα πολύ, αλλά με κάποιους ανθρώπους ταιριάζεις πιο πολύ και με κάποιους όχι. Αλλά με εκείνους που δεν ταιριάζεις, το αποδέχεσαι και έχεις μία πολύ καλή σχέση.

***

Ήμασταν μπροστά σε όλο το παιχνίδι στο Σαμπαντέλ. Χάσαμε πάρα πολύ τη συγκέντρωσή μας. Όταν έχεις συνεχώς το προβάδισμα και ξαφνικά μπαίνουν ένα γκολ, δύο γκολ και πάει η διαφορά στο ένα, εκεί θέλει πάρα πολύ καλή διαχείριση συναισθημάτων. Ξαφνικά στα τελευταία λεπτά νιώθεις ότι πάνε να στο κλέψουν. Δεν μπορείς να είσαι μπροστά και ξαφνικά βάζουν δύο γκολ, με δικά μας λάθη φυσικά. Νιώθεις ότι πάει να γίνει κάτι πάρα πολύ κακό. Εκεί είναι που κόβονται τα πόδια, ειλικρινά, μουδιάζουν τα πόδια και τελείωσε. Αυτό έρχεται με την εμπειρία. Και στο φετινό παιχνίδι, έφτασαν στα δύο γκολ, μου ήρθε σκέψη μη γίνει το ίδιο. Αλλά εκεί δεν μου κόπηκαν τα πόδια, δεν κόπηκαν σε καμία τα πόδια. Γιατί; Το είχαμε περάσει αυτό το στάδιο. Όχι απλά δεν μας κόπηκαν, ήταν σαν να είχαμε τέσσερα πόδια εκείνη τη στιγμή. Λες, «δεν θα ξαναγίνει». Όσες ήμασταν το ’19, ξέραμε τι μας έκαναν και λέγαμε, «δεν υπάρχει περίπτωση να τους αφήσουμε ξανά». Δεν εξετάζω αν πήρε ο κύριος Χάρης τάιμ άουτ, εμείς έπρεπε να βγάλουμε αυτές τις άμυνες. Ό,τι και να γινόταν, δεχθήκαμε κάποια γκολ τα οποία κανονικά δεν έπρεπε να δεχθούμε. Χάσαμε την αυτοσυγκέντρωσή μας και ήταν καθαρά δικό μας λάθος. Όλες οι παίκτριες δεν είχαμε ασχοληθεί καν. Ποια είναι η δική μου ευθύνη; Να βγάλω αυτήν την άμυνα. Αν δεν την βγάλω, δεν θα ρίξω την ευθύνη στον προπονητή μου. Ήμαστε συνειδητοποιημένες ότι εμείς φταίγαμε.

Σε εκείνες τις άμυνες φώναζα με όλη μου τη δύναμη σε συμπαίκτρια να γυρίσει πίσω, το έβλεπα ότι θα περάσει η μπάλα και θα γίνει γκολ. Είχαν κάνει έντονη την ατμόσφαιρα, όχι βέβαια όπως οι δικοί μας φίλαθλοι, αλλά αυτό σε στρεσάρει κάπως. Εκεί πρέπει να μη χάσεις την ψυχραιμία σου.

Στον περυσινό προημιτελικό θέλαμε να πάρουμε τη ρεβάνς. Και ο Χάρης μάς είχε πει, «μην ξεχνάτε τι έγινε το ’19». Ο Χάρης τα θυμάται όλα αυτά, όποιος τον γνωρίζει, ξέρει ότι δεν ξεχνάει. Αλλά είχαμε χάσει στον πρώτο προημιτελικό στο Σαμπαντέλ, με δύο γκολ. Εδώ τις νικήσαμε με πέντε, ήταν τεράστια επιτυχία.

***

Φέτος τα ρόστερ και των δύο ομάδων είχαν πολλές προσθήκες. Ξέραμε ότι και η Σαμπαντέλ είχε γεμάτο ρόστερ, είμαστε δύο ομάδες ισάξιες. Υπήρχε φαβορί μόνο και μόνο επειδή ήμαστε εμείς πρωταθλήτριες Ευρώπης. Όμως πήγαμε με κάτω το κεφάλι και φουλ αυτοπεποίθηση.

Πριν, είχαμε βάλει 18 γκολ σε μία ομάδα που είναι πρώτη στο ουγγρικό πρωτάθλημα. Νομίζω ότι αυτό, από μόνο του, λέει πολλά. Παρ’ όλα αυτά, τα 11 γκολ που δεχθήκαμε, ως Ολυμπιακός δεν τα δεχόμαστε. Ποτέ. Στην άμυνα ήμαστε λίγο πιο ανάλαφρες, να το πω, διότι είχαμε αυτήν την επιθυμία να φύγουμε, να βάλουμε γκολ. Πάλι καλά, δεν μας στοίχισε. Παίξαμε πρες, επειδή στη νοοτροπία του Τσίριτς είναι κάτι δεδομένο. Ναι μεν ανάμεσα και ζώνη, αλλά το παιχνίδι του είναι κυρίως πρες. Και είμαι σίγουρη ότι οι ξένες ομάδες δεν το περίμεναν τόσο, διότι τα προηγούμενα χρόνια παίζαμε ένα πολύ καλό πόλο, αλλά πιο ανασταλτικά. Το να φεύγεις, όμως, να πιάνεις την Ουγγαρέζα, να την τραβάς, να την κλωτσάς και να φεύγεις, είναι κάτι που στο κάνουν εκείνες. Όταν το κάνεις εσύ, δεν ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν και τρώνε 18 γκολ (σ.σ. ένα meme swag με μαύρα γυαλιά στο 4 παρακαλώ).

Όμως, την επόμενη μέρα, το πρωί της Κυριακής, πήγαμε να αναλύσουμε κάποια βίντεο, να μιλήσουμε. Μας είπε ότι είναι απαράδεκτο, όχι με αυστηρό ύφος, δεν μπορούμε να τρώμε 11 γκολ. Η άμυνά μας δεν ήταν καλή. Μας είπε ότι στο ματς με τη Σαμπαντέλ πρέπει να προσέξουμε την άμυνά μας. Μετά υπήρχε ένα τείχος, το είπε και έγινε. Εγώ ήμουν σίγουρη και το είχα πει στη Μαργαρίτα (σ.σ. Πλευρίτου). Ήμαστε στα αποδυτήρια και της λέω, «να σου πω κάτι, κάναμε τόσα λάθη στην άμυνα, στον ημιτελικό, και είμαι σίγουρη ότι δεν θα τα ξανακάνουμε». Ήμουν σίγουρη ότι η άμυνά μας θα ήταν τείχος.

Μας είπε ότι στην άμυνα δεν υπάρχουν προσωπικά γκολ να φάμε, θα πρέπει να δουλέψουν πάρα πολύ για να σκοράρουν. Το να κρατάς τη Σαμπαντέλ στα 1-2 γκολ στο ημίχρονο, είναι κάτι πάρα πολύ σπουδαίο. Ήταν η θέληση να νικήσουμε, η θέληση να τις δυσκολέψουμε. Σούταραν πάνω στα μπλοκ, οπότε σιγά σιγά τους έπεφτε η ψυχολογία.

Το τρίτο οκτάλεπτό τους το ξέραμε, μας το είχε πει και ο Τσίριτς. Η Σαμπαντέλ θα πίεζε, αλλά εμείς το ξέραμε και ήμαστε προετοιμασμένες.

Δεν είναι εύκολο να παίζεις με τόσο κόσμο δικό σου. Δεν το έχουμε συνηθίσει, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν έχουμε συνηθίσει ούτε το ένα τέταρτο αυτού του κόσμου στα παιχνίδια μας. Όπως δημιουργεί ένα δέος στις άλλες ομάδες, είναι το ίδιο και για εμάς. Για εμάς μπορεί να είναι λίγο περισσότερο. Η σκέψη να τελειώσει το παιχνίδι και να δεις την άλλη ομάδα μέσα στο σπίτι σου με αυτόν τον κόσμο και να σηκώνει το κύπελλο… Αυτό σκεφτόμουν μέσα στο αμάξι και είπα «δεν υπάρχει περίπτωση άλλη ομάδα εκτός από εμάς να το σηκώσει». Αλήθεια. Θα θέλεις να κρυφτείς, μετά, κάτω από τη γη.

Φυσικά υπάρχουν παίκτριες κάποιες πιο φοβισμένες. Εκεί λειτουργεί η ενσυναίσθηση, όταν βλέπεις κάποια πιο φοβισμένη, εσύ, που είσαι βράχος, της λες έναν καλό λόγο, να την ανεβάσεις. Ο Ολυμπιακός είχε την επιθυμία, την πείνα για το κύπελλο. Είναι λίγο εθιστικό, να σηκώνεις τη μία κούπα μετά την άλλη. Πάντα πρέπει να προετοιμάζεσαι, δεν μπορείς να επαναπαύεσαι. Όταν νιώθεις άνετος, είναι λάθος. Πρέπει να είσαι στα κοκκινα, να είσαι έτοιμος.

Η ψυχολογία και το κολυμβητήριο

Δεν είναι πρωτόφαντη η τελετουργία ενός αθλητή πριν από τα παιχνίδια. Για τη Νικόλ Ελευθεριάδου η προετοιμασία γίνεται από το σπίτι, όπως μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης. Η ίδια, όπως και οι συμπαίκτριές της, θέλει, μια και ο Ολυμπιακός είναι και με τη βούλα η κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη, πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις, ώστε να συνεχιστεί η δυναστεία του και να μετατραπεί σε αυτοκρατορία.

Η ψυχολογία είναι το παν. Κάνω πράγματα τα οποία με κάνουν να νιώθω έτοιμη. Κάνω την προσευχή μου, πίνω αγιασμό, βάζω λίγο λαδάκι στα χέρια μου. Επειδή πιστεύω πάρα πολύ, θα πάρω τη δύναμη και την προσευχή του Θεού. Ύστερα από αυτό, απλώς κάθομαι και λέω: «Είσαι έτοιμη, έχεις δουλέψει». Πέραν του να είσαι έτοιμη, πρέπει να ανεβάσεις το ηθικό σου. Κάνω ένα διαλογισμό 10 λεπτά, έτοιμη. Παίρνω την τσάντα μου, φεύγω και νιώθω καλά.

Το Σάββατο είμαι στη Βούλα και ξαφνικά περνάει ένας το στοπ, με τρακάρει. Βγαίνω έξω, έχασα όλη μου την αυτοσυγκέντρωση, νευρίασα κιόλας γιατί έτσι, μου την έχωσε καλά, λέω «παίζω τελικό», πήγα στην πισίνα 40 λεπτά πριν αρχίσει το παιχνίδι. Το ήξερε μόνο ο προπονητής, δεν ήθελα να το πω στις κοπέλες, ήμουν ταραγμένη. Με βοήθησε πάρα πολύ σε αυτό, μου λέει «άσ’ τα αυτά τώρα, ό,τι έγινε έγινε». Θέλω να πω, όμως, ότι έπαιξα σε ένα παιχνίδι που δεν ήμουν πνευματικά έτοιμη επειδή κάτι άλλο, ένα τρακάρισμα, που δόξα τω Θεώ δεν έπαθα κάτι, μου είχε αποσπάσει την προσοχή, είχα ταραχή, είχε χαθεί η συγκέντρωσή μου. Αλλά λέω, εντάξει, κι αυτό είναι ένα τεστ, με δοκιμάζει η ζωή. Με το που μπήκα στο νερό τα ξέχασα όλα.

***

Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, που έχω αυτομαστιγωθεί επειδή είμαι αυστηρή, μειώνεται η κακή αυτοκριτική. Πρέπει να δίνουμε ελαφρυντικά στους εαυτούς μας, να λέμε και μια καλή κουβέντα. Ακόμα κι αν δεν τα πήγαμε καλά, αποδέχεσαι ότι δεν πήγες καλά και συνεχίζεις.

Θέλω να πω και κάτι τελευταίο. Το «Παπαστράτειο» μεταμορφώθηκε για να παίξουμε στο Final 4, αλλά πλέον χρειάζεται να παίζουμε σε πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις. Είναι καλό για όλο το σύλλογο και είναι καλό και για εμάς και για τους άντρες, που είμαστε δύο από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη.